ตอนที่ 197 แผนลวงสำเร็จแล้ว 2

ต๭นที่ 197 แผนลวงสำเร็จแล้ว 2 อยากให้เขาเกลียดเธอ หลังจากนั้นไล่เธอลงจากรถ? แบบนี้เธอก็สามารถหนีออกไปได้ยังไงละ คิดไว้อย่างดีเมื่อมองธัชชัยเขาจะเชื่อหรือไม่! ชายหนุ่มกดตาต่ำลง ด้วยสายตาที่โกรธเหมือนกับอยากที่จะขย้ำเธอ “เอ่อ……” วัจสาสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวจนแทบอยากจะกรีดร้อง แต่ก็รีบกลืนเสียงทั้งหมดลงคอไป โดยไม่พูดอะไรออกมาได้แต่กัดฟันเพื่อทนรับกับความเจ็บปวดและความอัปยศอดสู เหมือนเวลาจะล่วงเลยไปนาน วัจสาแค่รู้สึกว่าริมฝีปากต้องตนนั้นไม่ใช่ของตัวเองแล้ว และในไม่ช้าความเจ็บปวดที่น่าอับอายก็หายไป วัจสาก็รู้สึกว่าตอนนี้ธัชชัยจะต้องเกลียดเธอแล้วแน่ๆ เพราะแทบจะใช้สายตานั้นฆ่าเธอแล้ว จริงๆ แล้ว ความวัจสายังมีความลังเลใจ ธัชชัยก็เริ่มที่จะตะโกนเสียงดัง “ออกไป! ออกไปจากรถเดี๋ยวนี้! ” ทำเป็นนอนเหมือนคนโง่อยู่ที่เบาะข้างคนขับ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำให้ธัชชัยรู้สึกเกลียดอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่อยากจะมีอะไรกับผู้หญิงที่ไม่ได้อยากจะมีอะไรด้วย เพราะอย่างนี้มันจะแตกต่างอะไรกับศพ? นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวด วัจสางงไปเล็กน้อย นี่ตัวเองไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? อยู่ๆ ชายหนุ่มก็มาไล่เธอลงไปอย่างกะทันหัน? แถมยังพูดว่าแผนการของตัวเองสำเร็จ แล้ว? แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม การที่หนีออกไปจากตรงนี้คือสิ่งที่ดีที่สุด ในใจของวัจสา ตอนที่ลืมตาขึ้นมาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เยือกเย็น เธอมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่เยือกเย็น พูดโดยที่ไม่อยากจะแลตามองว่า “ไม่อยากทำคุณก็พูดมาตรงๆ สิ เสียเวลาฉันซะนานสองนาน ฉันยังต้องกลับหอไปเก็บกวาดห้องอีกนะ! ” ชายหนุ่มโกรธจนเกือบจะร้องไห้ออกมา “ผมบอกแล้วไงว่าจะปล่อยคุณไป! จะพูดอะไรไร้สาระอีกหนักหนา! ” วัจสารู้ว่าถ้าตัวเองยังพูดต่อจะยิ่งไปกระตุ้นชายหนุ่ม ปล่อยให้เธอไป? จริงๆ แล้วเธอเองที่อยากจะไป! ดังนั้นวัจสาจึงรีบสวมเสื้อผ้าทั้งหมด หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เปิดล็อครถให้ เธอจึงรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไปยืนอยู่ที่หน้าดวงไฟรถแล้วเดินไปตามถนน กลัวว่าชายหนุ่มจะจับเธอกลับไปด้วยความเสียใจ เห็นได้ชัดว่าแผนการของเธอนั้นมันสำเร็จแล้ว แต่ทำไมนะในใจถึงได้ไม่มีความรู้สึกดีใจเลยสักนิด แต่ข้างในมันกลับรู้สึกหดหู่และอึดอัดนัก? วัจสาไม่หยุดที่จะวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุด เธอรอจนวิ่งพ้นสายตาของชายหนุ่มถึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย พอขยับแล้วเธอถึงรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ปากที่จูบลงมานั้นหนักแค่ไหนและเธอก็รับมันด้วยความเจ็บปวด เหมือนดั่งชายหนุ่มหัวรุนแรง! เมื่อใดที่เขาตกอยู่ในมือของเธอ เธอจะทำให้เขารู้ว่าอะไรคือการที่ตายไปซะยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่! ความอัปยศอดสูและความเจ็บปวดที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานจะต้องย้อนกลับมาหาเขาเป็นสองเท่า ให้เขาได้รู้ว่าอยู่หญิงนั้นไม่ได้ง่าย! ธัชชัยไอคนบ้า! เธอจะไม่ยอมลงมือเอง เธอจะใช้ให้แจ็คช่วยจัดการแทน! แจ็คคือสุนัขในตระกูลศรีทอง แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครเป็นคนพาแจ็คออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ พอพูดถึงแล้วก็นานแล้วเหมือนกันนะที่ไม่ได้เจอมัน หญิงสาวเดินออกมาไกลพอสมควร ธัชชัยเพิ่งจะจัดการกับเหตุผลของตัวเองได้และรู้ได้ทันทีว่าตนเองนั้นได้ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปแล้วจริงๆ? จริงๆ แล้วเดิมที่ต้องการที่จะจับหญิงสาวมาเพื่อที่จะสั่งสอนเธอ ทำไมตอนนี้ถึงได้ปล่อยคนที่ตั้งใจจับมาตั้งแต่แรกหละ? ผ่านไปสักพัก ธัชชัยดูเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกถึงการสมคบคิดบางอย่าง หลังจากที่วัจสาคิดถึงเรื่องราวนี้ด้วยความรำคาญใจแล้วก็รีบวิ่งด้วยความเร็วราวกับมีสัตว์เดียรัจฉานวิ่งไล่ตามเธอ วิ่งเร็วจนขนาดวิ่งระยะสั้นร้อยเมตรยังเร็วไม่เท่า ความรู้สึกมันทำไมเหมือนกับการเดินไปสู่ประตูนรกยังไงยังงั้น วัจสาไปข้างหน้าของตนเองเฟอร์รารีสีดำหายไปจากสายตาก็รู้สึกโล่งใจ อดไม่ได้ที่จะระวังตัวของเธอเอง ระวังไว้ก็ดีแล้วเกือบจะทำร้ายเธอแล้ว คิดจริงๆ นะว่าถ้าเกิดพกมีดมาได้จะไล่ตามแทงเขา โดยการหั่นฟันของเขาออกมาทีละซีก เพราะดูเขานั้นยิ่งซะเหลือเกิน! เรื่องจริง เธอกลัวว่าจะทำได้เพียงเป็นYYอยู่ข้างหลังเขาแค่นั้นหัวใจที่ที่ชั่วร้ายที่ไร้ซึ่งการความกล้าหาญคือหัวใจแบบวัจสา ปัญหาต่อไปที่ต้องคิดก็คือปัญหาที่ว่ากลับหอยังไง จะเรียกรถหรือว่าจะรอรถเมล์ดี? แต่ว่าจากตรงนี้กลับหอต้องใช้เวลาถึงสามสิบนาทีเลยทีเดียว แต่ว่าถ้าเป็นรถประจำทางก็ยังคงต้องรอต่อ ถ้าผู้ชายคนนั้นย้อนกลับมาตัวเองจะหนีไม่พ้นนะ…… วัจสาคิดแล้วคิดอีก ต้องเอาชีวิตรอดนั้นสำคัญที่สุด เงินสิบกว่าหยวนก็ถือว่าเป็นการลงทุนในแผนละกัน รถที่วิ่งไปมาอยู่แถวนี้เยอะแยะมากมาย ตอนที่วัจสาเริ่มเรียกรถ ก็ถูกบางสิ่งดึงดูดสายตาไป หลังจากนั้นก็ไม่ก้าวไปไหนอีกเลย ตรงข้ามของถนนมีผู้พันเคเอฟซียืนยิ้มอย่างใจดีให้เธออยู่ แล้วพูดว่า มากินอะไรอร่อยๆ สักหน่อเถอะ วัจสาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองหิวแล้ว แล้วแถมยังหิวมากอีกด้วย จริงๆ วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย ลูกน้อยในท้องก็ดิ้นไปมาแล้ว จริงๆ สิ่งเล็กๆ ที่อยู่ในท้องตัวเองนั้นก็ยังไม่ถึงสองเดือนหรอก เธอก็แค่รู้สึกเหมือนกับความอยากอาหารของเธอนั้นมีเพิ่มขึ้น แค่มองอาหารตามข้างทางเธอก็ไม่รีรอที่จะเดินไปและขอให้ได้กินก่อนค่อยว่ากันทีหลัง