ตอนที่ 202 พ่อลูกที่ไม่รู้จักกัน

ต๭นที่ 202 พ่อลูกที่ไม่รู้จักกัน “ธัชชัย เด็กดีอะไรอีกหล่ะ ฉันเป็นพี่สะใภ้คุณนะ นี่คุณคิดไปไหนถึงไหนอีกแล้วเนี่ยฮะ！” เธอพูดขึ้น โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าคนสูงอายุสองสามคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลหันมามองเธอกับธัชชัยเพราะความโกรธ ผู้ชายคนนี้ชอบคิดถึงแต่ตัวของเขาเอง ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงของพี่ชายตัวเอง ที่คิดอะไรกันแน่ก็ไม่รู้！ ฉันมักจะสงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงเอาแต่กวนเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้าครัว และก็ไม่เคยไปยั่วยวนเขา อีกอย่าง เขาเป็นผู้ชายที่สามารถแก้แค้นให้กับพี่ชายตัวเองด้วยชีวิตของเขาได้ ทำไมถึงได้หยาบคายกับผู้หญิงของพี่ชายเขา เธอไม่สามารถที่จะหาคำมาอธิบายได้ เขาแต่งงานกับตัวเองเพื่อที่จะให้เธอได้มีลูกกับธัชชัย แล้วก็เอาลูกมาให้แก่วรพลงั้นหรอ? อยู่ๆ ชีวิตของเธอก็ดูเหมือนในละครขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าเพราะครอบครัวตระกูลศรีทองนี้ตั้งใจผลักเธอให้เขาหรือเปล่า? ที่ตัวเธอตั้งครรภ์ได้แบบนี้ความเป็นไปได้สูงแหล่ะที่ป้าอ้อยจะเป็นคนเปลี่ยนยาให้เธอ ตอนนี้พอลองคิดๆ ดูเกี่ยวกับสิ่งที่ผ่านมา หลายครั้งที่ป้าอ้อยมักจะถามเธอว่าเธอง่วงหรือเปล่า อยากอาเจียนมั้ย ขี้เกียจบ้างรึเปล่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสัญญาณที่ชัดเจนของการตั้งครรภ์ และป้าอ้อยก็ไม่ยอมให้เธอกินยาเมื่อคุณป่วย ให้แน่ใจว่าได้โทรหา ตัวเธอนี่มันโง่จริงๆ เลยที่ตอนแรกคิดว่าป้าอ้อยเป็นห่วงเธอ ขนเธอรู้สึกซาบซึ้ง ตอนนี้มองกลับไป ป้าอ้อยดูเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเธอกับธัชชัยมีอะไรบางอย่างกันมา แต่เธอก็ไม่ได้ยับยั้งมัน ทั้งยังเพิ่มเชื้อไฟ ทั้งหมดก็ทำเพื่อเขาทั้งนั้น พอคิดได้มาถึงตรงนี้ วัจสาก็รู้สึกแย่มากๆ สิ่งเดียวที่เธอคิดได้ในตอนนี้ก็คือ เธอจะไม่ให้คนในบ้านตระกูลศรีทองหน้าไหนมารู้ว่าเธอทอง ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะไม่ได้รู้จักพ่อที่แท้จริงของเขา ยิ่งไปกว่านั้นอาจจำต้องเรียกคนอื่นว่าพ่อก็เป็นได้ วัจสาไม่ต้องการให้มีสิ่งผิดพลาดประการใดเกิดขึ้น แต่พอคิดคิดดูอีกที ตัวเธอเองก็ต้องพาลูกจากไปอยู่แล้วไม่ว่าใครจะเป็นพ่อ เขาก็จะต้องอยู่ห่างไกลจากพ่อ เพื่อที่จะอยู่กับตนเอง “ดูแล้วเหมือนคุณจะชอบให้ผมเรียกว่าพี่สะใภ้จังนะ” ยิ่งวัจสาขัดขืนมากเท่าไหร่ อ้อมกอดของเขาก็ยิ่งรัดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ นั่นทำให้วัจสาไม่สามารถขยับตัวได้เลย เขาพูดกับเธอแบบนั้นแล้ว ไม่ว่าเธอเองจะพยายามแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์ มันคงจะดีกว่าที่จะพูดความจริงไปเลย เพื่อที่จะได้หลุดออกจากพันธนาการของเขา “ฉันไม่ได้ชอบสักหน่อย มันคือความจริง ธัชชัยคุณยังมีหน้ามาทำตัวหน้าไม่อายแบบนี้อีกหรอ ไม่เห็นรึไงว่าคนมองหมดแล้วหน่ะ? ” วัจสายิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกจับตามองจากคนรอบข้าง ถ้าไม่ใช่เพราะหลายสายตากำลังมองอยู่เธอคงจะกัดเขาไปให้รู้แล้วรู้รอดไปแล้ว ธัชชัยเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าฟันของวัจสานั้นคมขนาดไหน “ก็คุณมาทะเลาะกับผมเอง ถ้าคุณยอมใจเย็นๆ และฟังผมสักหน่อย คนก็ไม่มามองมุงเราแบบนี้หรอก ผมไม่ใช่เคยตกลงกับคุณแล้วหรือไงเรื่องการปฏิเสธกับตกลงของเราสอนคนหน่ะ” ธัชชัยไม่ลดละลงเลยแม้แต่น้อย เขากอดตัวเธอเอาไว้จนแน่น ราวกับจะบอกเธอว่า เธอก็เป็นเพียงแค่ลูกไก่ในกำมือของเขาเท่านั้น “อะไรคือการยอมรับ ฉันไม่เคยยอมรับตัวคุณเลยไม่ใช่หรือไง? ปล่อยฉันนะ” เธอโกรธเขาแทบตาย ถึงเขาจะไร้ยางอาย แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะเป็นอย่างเขานะ！ “งั้นก็อย่ามาทะเลาะกับผมที่คนเยอะๆ แบบนี้สิ ทำตัวดีๆ แล้วเดินไปกับผมซะ” วันๆ เขาคิดแต่เรื่องอะไรแบบนี้ แถมยังจะยัดเยียดข้อหาให้เธออีก ไม่ไหวจริงๆ ผู้ชายคนนี้นี่ ชายวัยกลางคนสองสามคนพูดพลางชี้มาทางพวกเขาทั้งสองคน วัจสารู้สึกอับอายไม่ไหว เธออยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจริงๆ แต่เธอไม่สามารถเดินดุ่มออกไปด้วยตัวเองได้ เธอจึงจำต้องออกไปกับธัชชัย รอเวลาที่เหมาะเจาะแล้วค่อยแอบย่องหนีก็แล้วกัน แต่ว่ามันก็ไม่ได้ง่ายเลยที่จะหลบหนีจากผู้ชายร้อยเล่ห์คนนี้ได้ บางทีปีนขึ้นฟ้ายังจะง่ายซะกว่าอีก ยิ่งรถเฟอรารี่แล่นเข้ามาใกล้เธอเท่าไหร่ ความกลัวของเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะพาเธอไปที่ไหน จะพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนครั้งก่อนหรือว่าบ้านตระกูลศรีทอง เธอก็รู้สึกค่อนข้างอึดอัดใจก็อย่างที่โบราณว่าไว้ว่า โดนงูกัดหนึ่งที กลัวเส้นเชือกไปสิบปี เธอไม่สามารถอดทนต่อผู้ชายคนนี้ได้อีกต่อไป ความปลอดภัยของเด็กในท้องถือเป็นเรื่องสำคัญอันดับ1 พอคิดได้เท่านั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายสามคนกำลังเดินหัวเราะกันมา วัจสาคิดแผนขึ้นในหัวอย่างฉับไว เธอรู้เลยว่านี่เป็นโอกาสที่ดี หากเธอพลาดนั่นก็แค่ขึ้นรถไปกับโจรก็เท่านั้น วัจสาเริ่มตะโกนร้องขึ้น “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ฉันถูกลักพาตัว ช่วยฉันด้วย！！” ธัชชัยไม่คิดว่าเธออยู่ๆ จะทำอะไรแบบนั้นก็ตกใจขึ้นมาทันที เขาไม่คิดว่าเธอจะหาทางหนีไปจากตัวเอง นั่นมันเป็นความคิดที่โคตรจะแย่