ตอนที่ 224 ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางสายฝน

ต๭นที่ 224 ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางสายฝน วัจสาไม่อยากจะเสียเวลาเสวนากับกนิษฐาอีก ตอนนี้เธออยากจะขึ้นไปอธิบายกับวรพลให้เขาเข้าใจที่ห้องบำบัด เธออยากจะไปขอโทษ คิดไม่ถึงเลยว่าขณะที่เธอกำลังขึ้นไปนั้นก็พอดีกับที่ธัชชัยเดินออกมาจากห้องบำบัดพอดี ใบหน้าของชายหนุ่มราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งพันปี ที่ซึ่งสามารถทำให้ผู้พบเห็นแข็งตายได้ด้วยความหนาวที่แผ่ซ่านออกมา วัจสาถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความกลัวโดยไม่รู้ตัว เธอลูบแขนที่หนาวเย็นของตัวเองขณะที่สะท้อนถึงสิ่งที่ตนได้ทำลงไป “ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ …..” วัจสาพึมพำออกมา นอกจากคำขอโทษแล้วเธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำยังไง วรพลต้องรวบรวมความกล้าหาญมากมายกว่าจะสามารถเผชิญหน้ากับทุกคนด้วยใบหน้าที่หักงอไม่สมบูรณ์ของเขาโดยไม่มีการปกปิด แต่เธอกำลังตั้งครรภ์แล้วดันอ้วกออกมาแบบนั้น อย่างที่กนิษฐาพูด วรพลคงจะเจ็บช้ำน้ำใจมากจนทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ว่านี้ ให้ตายเถอะ สาเหตุจริงๆ ที่เธอทำแบบนั้นเธอก็พูดออกไปไม่ได้ เขาเปรียบประดุจห้องแช่แข็งไปแล้ว วัจสากลัวมากจริงๆ เธอกลัวว่าชายหนุ่มจะโกรธ แล้วพลั้งทำร้ายเด็กในท้อง ซึ่งก็เป็นลูกของพวกเขา ก่อนที่ธัชชัยจะออกมา วรพลก็พลันพูดขึ้นไม่ให้เขาโทษวัจสา “สาเธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้” คำพูดของวรพลทั้งหมดล้วนมาจากความเมตตาของเขา กลัวว่าวัจสาจะถูกทำธัชชัยร้ายแต่ด้วยเพราะประโยคนี้ เขาจึงมั่นใจว่าครั้งนี้มันเป็นความผิดของเธอ ที่พอเห็นหน้าพี่ชายของเขา แล้วก็เกิดอยากอ้วกออกมา เธอพูดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ เธอไม่ได้อาเจียนออกมาเพราะเห็นหน้าของเขาจริงๆ มันเป็นปฏิกิริยาทางสรีรวิทยาของการตั้งครรภ์ของเธอ เพียงแต่เธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้ ตอนนี้วัจสาราวกับคนใบ้รับประทาน พูดอะไรไม่ออกไปหมด แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของเธอนั้นก็คือธัชชัยไม่ได้ตะคอกหรือทำร้ายร่างกายเธอ เธอเลย เขาเพียงพูดออกมาเรียบๆ “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่ทำไมคุณไม่ระวังหน่อยเลยหล่ะ? คุณรู้มั้ยว่ามันยากมากเลยนะสำหรับพี่ใหญ่ที่จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง จิตใจเขาบอบบางมาก การที่คนอื่นมองเขายังไงมันส่งผลต่อการที่เขาจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตนะ” พูดจบ เขาก็อารมณ์ขึ้นอย่างอดไม่ได้ ด้านวัจสาเธอก็รู้ว่าเธอผิดมาก ทำไมเธอถึงอดทนเอาไว้ไม่ได้นะ！ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ขอโทษซ้ำไปซ้ำมา ธัชชัยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกดี เขาจึงจับข้อมือของวัจสาก่อนจะลากพาเธอลงมาข้างล่าง วัจสาเดินลงช้าๆ คิดอยากจะขอร้องเขาให้ได้เจอวรพลสักครั้ง “ธัชชัย….คุณให้ฉันเจอพี่ชายคุณสักครั้งได้มั้ย ฉันอยากจะขอโทษเขา...” “พี่ผมไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคุณ！” เขาไม่ได้ตะโกนเสียงสูงเพียงแค่พูดด้วยเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความเย็นชา นั่นทำให้คนฟังหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ “ธัชชัย ฉันสาบานได้เลยว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่สบาย จริงๆ นะ” เธอรู้สึกแย่ เธอไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ แต่เธอพยายามที่จะชดเชยมันด้วยความเสียใจของเธอ” “ผมให้คุณอยู่ที่โรงเรียน แล้วคุณกลับมาทำอะไร นี่มันความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจหรือจงใจทำกันแน่ฮะ ผมไม่ต้องการให้สายตาแบบนี้มองไปที่พี่ชายของผม เพราะมันจะทำให้เขาทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวอีก เข้าใจมั้ย วัจสา? ” นี่เป็นเสียงเย็นชาที่สุดและทำให้เธอกลัวเขามากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา “ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว งั้นฉันก็เลยอยากจะขอโทด….” วัจสายังไม่ทันได้พูดจนจบ ธัชชัยก็ตัดบทมาก่อน “เดี๋ยวผมไปส่งไป” เขาพูดออกมาเสียงห้วนไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้เพียงปลายก้อย วัจสาถูกธัชชัยลากจากชั้นบนลงไปถึงห้องนั่งเล่น เปิดประตูใหญ่ของบ้านออกและโยนเธอออกไปปะทะกับพายุอย่างไร้ซึ่งความเมตตา พายุฝนในตอนนี้ตกลงมาอย่างสาดเท “ปัง” ประตูใหญ่ของบ้านถูกปิดตึงและล็อกลงอย่างรวดเร็วโดยคนด้านใน วัจสานั่งลงท่ามกลางสายฝน ให้ฝนชโลมตัวจนชุ่ม ให้ฝนนั้นลบเลือนความเจ็บปวด ลบลืมไปแม้กระทั่งว่าตอนนี้ห่าฝนกำลังตกอยู่ สมองของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยสายตาของชายหนุ่มที่เอาเธอมาทิ้งไว้หน้าประตูบ้านราวกับเธอเป็นขยะหรืออะไรสักอย่างที่มันไร้ประโยชน์ ซ้ำไม่นึกถึงใจเจ้าของ และแม้กระทั่งสายตาที่น่ารังเกียจนั่นมันทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดรวดร้าวเกินทน สายฟ้าสีขาวตัดผ่านอากาศบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ฝนตกหนักสาดลงมาบนตัวของเธอ เม็ดฝนแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าโศกของสาวน้อย ที่อยากจะหนีแต่ก็หนีไปไม่ได้ เมื่อชายหนุ่มลากเธอออกมา วัจสาก็ปกป้องท้องของเธอเองโดยสัญชาตญาณ ในตอนนี้เธอเพียงต้องการที่จะปกป้องเจ้าเด็กน้อยในท้องของเธอเพื่อให้เขาได้รับอันตรายมากนัก ในคืนที่ฝนตกเฉกเช่นนี้ เธอยิ่งรู้มากขึ้นถึงความสำคัญของเด็กในท้อง ในเวลาที่ไม่มีเธอสิ้นเนื้อประดาตัวทุกอย่างแล้ว เธอยังมีเขา ที่เป็นดั่งไฟแห่งความหวังในชีวิตของเธอ ลูกจ๋า เราจะไม่ร้องไห้ อย่าเศร้ากันไปเลย มันเป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่ควรทำร้ายลุงเขาแบบนั้น กลับกันเถอะนะจ๊ะลูกจ๋า ป้าแววกำลังรอพวกเราอยู่ วัจสาลุกขึ้นจากพื้นอันเหน็บหนาว “โอ่ย..” ดูเหมือนว่าเข่าขวาที่ล้มลงเมื่อครู่ มันค่อนข้างจะรุนแรงทีเดียว จนเธอแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ไหว เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วในตอนนี้ เธอไม่อาจเป็นหวัดโดยได้ เด็กน้อยในท้องของเธอจะต้องไม่เป็นไข้เด็ดขาด ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะได้รับที่พักพิงจากฝนโดยเร็วที่สุด