ตอนที่ 229 ของขวัญนี่ไม่ได้จะให้คุณสักหน่อย 2

ต๭นที่ 229 ของขวัญนี่ไม่ได้จะให้คุณสักหน่อย 2 พอลงรถได้ วัจสาก็ใช้มือลูบหน้าท้องของตัวเอง “ลูกจ๋า วันนี้ลูกทำตัวดีๆ หน่อยนะ อย่าไปอาเจียนต่อหน้าคุณลุงเขาอีก เพราะนั่นจะไม่ใช่แค่แม่นะที่จะรู้สึกไม่ดี ไหนจะคุณลุงของลูก พ่อของลูกหรือคนเยอะแยะมากมายในบ้านตระกูลศรีทองเขาก็จะรู้สึกแย่ไปด้วย เข้าใจมั้ยลูก? ” วัจสาไม่ได้เข้าบ้านไปโต้งๆ เธอเพียงแต่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้ไม้ด้านนอกเพื่อรอเวลาที่วรพลจะกลับมาพักฟื้นที่บ้าน ข้างๆ ตัวของเธอเป็นถุงของขวัญกิ๊ฟเล็กๆ น้อยๆ ที่ของที่อยู่ด้านในก็คงจะไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดพอดีมือได้ รอจนเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงได้ รถเบนซ์คันหรูของวรพลก็ค่อยๆ ขับเคลื่อนเข้ามาช้าๆ จนสุดท้ายก็จอดอยู่ที่โรงจอดรถบ้านตระกูลศรีทอง พอจอดสนิท พ่อบ้านภูษิตก็เข็นรถของวรพลลงมาตามด้วยธัชชัยที่อุ้มพี่ชายออกมาอย่างระมัดระวัง เขาอ่อนโยนแค่กับเวลาที่ปฏิบัติกับพี่ชายเขาเท่านั้นแหล้ะ ดูท่าทีที่คอยระมัดระวังของเขาแล้ว มันช่างขัดกับลุคที่เกรี้ยวกราดของเขามากทีเดียว ในสายตาเขาเพื่อพี่ชายของเขาแล้ว คนอื่นเขาก็ทิ้งได้ทั้งนั้น รอจนธัชชัยเข็นวรพลเข้าไปที่ห้องรับแขกตระกูลศรีทอง วัจสาจึงหยิบห่อของขวัญ และลุกขึ้นจากม้านั่งวิ่งตรงปรี่เร็วเข้ามาในห้องนั่งเล่นราวกับวาร์ปได้ “วัจสา นี่เธอคิดจะทำอะไรอีกหน่ะ? ” เมื่อเห็นวัจสาเข้าหน้าของธัชชัยก็เคร่งขรึม ตวาดใส่เธอเสียงแหลม เธอรู้ว่าเขาจะห้ามเธอไว้ ดังนั้นเธอจึงจงใจลัดเลาะหนีไม่เดินไปในทางที่เขากันได้ เดินตรงปรี่เข้าไปหาวรพลทันที “ฉันมาส่งของ ส่งเสร็จเดี๋ยวฉันก็ไป! ” วัจสาทำทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น หัวใจเธอเต้นโครมครามราวกับไปวิ่งร้อยเมตรมา ธัชชัยอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย ถ้าเขาไม่ได้เห็นกับตาก็คงไม่คิดว่าหญิงสาวจะซื้อของขวัญมาขอโทษตัวเขาเองจริงๆ เขายื่นมาออกไปก่อนจะพูด “เอาของขวัญมาให้ฉัน แล้วก็ไปได้แล้ว” วัจสากอดของขวัญแน่นก่อนจะถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าว “ฉันอยากให้วรพลกับมือ เดี๋ยวให้เสร็จก็จะกลับ ไม่รอให้คุณชายรองเอาฉันไปทิ้งอีกรอบแน่นอน” ธัชชัยชะงักกึก มือค้างอยู่ในอากาศเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบเก็บมือเข้ามา วัจสาเห็นว่าธัชชัยไม่ได้ตอบโต้อะไร ก็โค้งตัวลง เพื่อที่จะพูดกับวรพลที่ตอนนี้ใส่หน้ากากอนามัยครอบเอาไว้อยู่ “คุณวรพลคะ ตอนกลางวันฉันไปเลือกของขวัญมาให้คุณค่ะ หวังว่าคุณจะชอบ” วัจสาตื่นเต้นเล็กน้อย เธอกลัวว่าธัชชัยจะโกรธและโยนเธอออกจากบ้านอีกรอบหนึ่ง เธอเปิดถุง ก่อนจะเงยหน้ามองวรพล แต่ก็ไม่ได้มองสูงนัก วัจสารู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะอาเจียนด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม มันส่งผลทำให้วรพลเจ็บปวดหัวใจ อย่างที่ธัชชัยพูดไว้นั่นแหล่ะว่า วรพลยังรับไม่ได้ที่คนภายนอกจะมองเขาเป็นอะไรที่ประหลาด นั่นทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดกับใคร เห็นวัจสาค่อยๆ เปิดห่อของขวัญขึ้นมา การกระทำก่อนหน้านี้ของธัชชัยก็หยุดชะงักลง จู่ๆ เขาก็อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะซื้อของขวัญอะไรมาให้พี่ชายของเขา วรพลนั่งอยู่บนรถเข็นมองวัจสาที่กำลังพยายามจะแกะของขวัญอย่างเงียบๆ นานจวบจนครึ่งปีได้แล้วที่เขาถูกขังเอาไว้แบบนี้ นั่นทำให้วรพลรู้สึกสนุกสนานพอใจกับการแกะของขวัญตรงหน้ามากทีเดียว ของขวัญเดิมทีให้ทั้งความรักและความสุข และของขวัญชิ้นนี้มันก็เป็นของเขาอย่างเฉพาะเจาะจงและพิเศษสุด ดังนั้นดวงตาของเขาจึงปรากฏความคาดหวังเล็กน้อย กนิษฐาที่อยู่ข้างๆ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าวัจสาจะกล้ากลับมาที่บ้านนี้อีก เมื่อวานเธอเพิ่งจะถูกธัชชัยโยนทิ้งออกนอกบ้านไป วันนี้ก็กลับมาแล้วงั้นหรอ? เธอนี่มันก็หน้าหนาพอได้เลยนะ ทำตัวอย่างกับแมวเก้าชีวิต ของขวัญที่วัจสาเป็นคนห่อด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอเลยแกได้อย่างชำนาญ ครู่เดียวเท่านั้นก็ปรากฏตุ๊กตาล้มลุกตัวอ้วนๆ ออกมาให้แก่สายตาของทุกคน ตัวของมันทั้งอ้วนทั้งขาว ตาสีดำนิลเล็กๆ ที่ทำให้คนมองรู้สึกว่ามันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู “วรพลคะ มันชื่อว่าเบย์แม็กซ์ เป็นหุ่นยนต์ที่ทำให้คนเอ็นดูมัน อยู่ในการ์ตูนแอนนิเมชั่นเรื่องนึงหน่ะค่ะ ตอนกลางวันพอฉันเห็นมันเข้าก็ชอบมากเลย ก็เลยซื้อมาให้ค่ะ” ในขณะที่วัจสาพูดก็ส่งเอาเบย์แม็กซ์ที่อยากจะออกจากมือเธอสักที ไปไว้ที่มือของวรพลที่แม้จะไม่แข็งแรงนัก ถึงแม้ว่าเขาจะจับอะไรไม่ค่อยได้นัก แต่หากว่าอยากจะจับตัวเบย์แม็กซ์มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายดาย ด้วยเพราะมันเป็นตุ๊กตาล้มลุก ตุ๊กตาล้มลุกสีขาวเบย์แม็กซ์ มันสั่นดุ๊กดิ๊กอยู่บนมือของวรพล เอนซ้ายทีขวาทีแต่ไม่ล้มลง บรรยากาศความอบอุ่นแพร่ฟุ้งเต็มไปทั้งห้องนั่งเล่นเพียงเพราะเจ้าตุ๊กตาเบย์แม็กซ์ตัวเดียว ที่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงของเล่นเด็กน้อย แต่มันก็ให้ความบริสุทธิ์และอบอุ่นในคราวเดียวกัน มันเป็นคุณค่าที่ประมาณค่าไม่ได้เลยทีเดียว ความรู้สึกที่ว่านี้ เป็นความรู้สึกที่วัจสามีให้กับวรพลนั่นเอง