ตอนที่ 230 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง

ต๭นที่ 230 ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง วัจสายิ้มออกมา คิ้วขมวดเป็นปม “ฮ่าๆๆ วรพล ชอบมั้ย? ” แต่แล้วเธอก็หัวเราะแห้งกับตัวเองอย่างอึดอัด “ดูเหมือนว่ามันจะดูเด็กเกินไปหน่อย ขอโทษนะ วรพล ฉันแค่คิดว่าคุณจะชอบก็เลยซื้อมาให้หน่ะ” “ไม่ๆๆๆ ไม่เด็กเลย ฉันชอบมาก จริงๆนะ ของคุณเธอนะสา ขอบคุณสำหรับของขวัญ” วรพลชอบของขวัญชิ้นนี้จริงๆ เจ้าเบย์แม็กซ์โง่นี่มันออกจะน่ารัก ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ “ชอบก็ดีแล้วหล่ะ ฉันหล่ะคิดว่าคุณจะไม่ชอบเพราะมันดูเด็กไปก็เท่านั้น” วัจสายิ้มบื้อๆ ออกมาอีกครั้ง แต่รอยยิ้มนั่นมันบริสุทธิ์พอที่จะทำให้คนมองรู้สึกอบอุ่นไปด้วย “สา ลุกขึ้นพูดเถอะ บนพื้นมาเย็นนะ” เขาไม่ได้ทิ้งเธอไว้แบบนั้น ถึงแม้ว่ามันจะสะดวกสำหรับเขาที่จะพูดคุยกับเธอ แต่มันจะทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนใจ "ไม่เป็นไรเลยค่ะ ร่างกายฉันหน่ะออกจะแข็งแรง ดังนั้นสอบวัดมวลฉันถึงได้คะแนนดีไงหล่ะ ฮ่าๆๆ " ได้ยินว่าเขาชอบของขวัญ วัจสาก็ดีใจมาก ทันใดนั้นเธอก็ล้วงเข้าไปในถุงเล็กๆ ของเธออีกครั้ง "จริงสิ มีอีกอย่างด้วยหล่ะที่อยากจะให้" เธอดึงมันออกมา สิ่งที่อยู่มือของเธอมันคือเครื่องเล่น MP3 "วรพล MP3อันนี้ฉันลงเพลงเอาไว้เยอะเลยนะมันเป็นเพลงออกแนวสบายๆ มีAtimeforusของGiovanni Marradi แล้วก็ยังมีอีกมากมาย คุณสามารถพักผ่อนหย่อนจิตใจของคุณได้อย่างแน่นอน อ่อแน่หล่ะ ถ้าคุณไม่ชอบเพลงข้างใน ก็สามารถลบและดาวน์โหลดใหม่ได้ด้วยนะ ในขณะที่พูด วัจสาก็ล้วงค้นเข้าไปในกระเป๋าของเธออีกครั้ง เขามองดูการเคลื่อนไหวของเธอ ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แม้ว่าจะไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงใดๆ บนใบหน้าที่เป็นแผลเป็นของเขาก็ตามที แต่เขากล่าวออกมาอารมณ์ดี "สา นี่เธอกลายร่างเป็นโดราเอมอนรึไง กระเป๋าเธอดูจะกลายเป็นกรุถุงสมบัติไปแล้ว" ครั้งนี้เธอดึงเอาภาพถูกตัดจากหนังสือพิมพ์ของประเทศอังกฤษที่ชื่อว่า《DailyMail》และตัดเอาข้อความออกมาด้วย ภาพนี้แสดงให้เห็นว่าเด็กน้อยอายุเพียง9ขวบ เธอถูกเผาที่หลังของเธอหลังจากถูกยิงด้วยระเบิดน้ำมันแข็ง พอ43ปีผ่านไป เธอมีอายุตอนนี้ก็คือ 52ปี ร่างกายยังคงทิ้งไว้ซึ่งแผลเป็นและความเจ็บปวดที่มากล้น “43ปีให้หลัง ได้มีแพทย์ที่สถาบันโรคผิวหนังและเลเซอร์ในไมอามี่ที่ชื่อว่าjill rebell ตัดสินใจที่จะช่วยเธอ ไวเบลบอกว่า เลเซอร์ที่ใช้ในการรักษาสามารถระเหยเนื้อเยื่อแผลเป็นหลังจากการเผาไหม้ผิว จึงทำให้ผิวเรียบและเนียนขึ้น ที่สำคัญกว่านั้นนั่นก็คือการรักษาดังกล่าวจะช่วยให้เธอกำจัดความเจ็บปวดที่กวนใจเธอมานานหลายสิบปีด้วย” เธออธิบายภาพและข้อความรสเดียวจบ แล้วก็มองเข้าไปในตาของเขาอีกครั้ง “วรพล ฉันรู้นะคะ ว่าคุณกำลังเจ็บปวด และร่างกายส่วนที่ถูกเผามีขนาดใหญ่กว่าเด็กผู้หญิงคนนี้หลายเท่า บางทีคุณอาจจะเจ็บจนถึงขั้นกินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับ หรือแม้แต่ถึงขั้นอยากจะจบชีวิตของตัวเองไปเลย แต่ฉันเชื่อนะคะ พวกเราทุกคนก็ต่างเชื่อในตัวคุณ มันจะต้องดีขึ้นแน่นอน” วรพลชะงักงันไป เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยในวัยยี่สิบต้นๆ ของเขาจะเข้าใจ เธอไม่ได้บังคับให้เขามีชีวิตอยู่ เธอเพียงคิดว่าเขาไม่ควรยอมแพ้ และให้เขามีความกล้าหาญ เธอเป็นคนดีอะไรขนาดนี้นะ” “นิดเดียว ฉันเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบใจเธอมากนะ เธอเป็นคนดี เป็นธัชชัยเองที่ไม่รู้วิธีที่จะดูแลคุณ ได้ยินชื่อธัชชัยขึ้นมา หัวใจของเธอก็เหมือนถูกน็อกมืดจมไป เธอพริ้มหลับตาลง “ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูแล ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ” เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น เธอไม่กล้าที่จะคาดหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะมาดูแลเธอ ไม่ได้คาดหวังที่จะได้รับความเคารพ ตราบใดที่เขาไม่ต้องทำให้เธอต้องอับอาย ไม่ทำอะไรที่รุนแรง และไม่ทิ้งเธอท่ามกลางสายฝนแบบนั้น แค่นั้นเธอก็พอใจแล้ว “วรพล ฉันกลับไปโรงเรียนก่อนนะ ไม่งั้นเดี๋ยวมืดแล้วจะกลับไม่สะดวกเท่าไหร่ คุณต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ แล้วฉันจะกลับมาเยี่ยมคุณบ่อยๆ ” “ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ค่อยกลับสิ เธอบอกว่ามันไม่สะดวกที่จะกลับตอนมืดๆ นี่นา” วรพลพูดกักตัวไว้ เขาไม่อยากให้เธอกลับไปโรงเรียนดึกๆ คนเดียว “พรุ่งนี้มีการตรวจหอพักหน่ะ แล้วฉันก็สัญญากับเพื่อนร่วมห้องว่าจะกลับไปด้วย” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นดิน ไม่ใช่เพราะคุกเข่ามานานเท่านั้น แต่บวกกับที่เมื่อคืนเธอถูกโยนลงไปในสายฝนและล้มลง ตอนนี้เข่าข้างนั้นเจ็บระบมไปหมด ทำให้ทันทีที่เธอลุกขึ้นเธอจึงทรุดเกือบล้มลงกับพื้น ดีหน่อยที่ธัชชัยตาไวมือถึง จึงคว้าเอาหญิงสาวที่กำลังจะล้มลงมาไว้ในอ้อมกอด เธอต่อสู้อย่างไร้สติ ผลักและดันเขาออกไปจากตัว เธอให้ห่างจากเขาที อย่าได้พบเจอกันอีก ป้าอ้อยก้าวไปหาข้างหน้าด้วยความเป็นห่วง “คุณผู้หญิง ใช่เพราะที่ล้มเมื่อคืนรึเปล่าคะ? เจ็บตรงไหนรึเปล่า? เธอเงอะๆ งะๆ ผลักเขาออกไป “ไม่นะ ไม่เจ็บตรงไหนเลย ฉันกลับไปโรงเรียนก่อนนะ ไว้วันหน้าฉันมาเที่ยวเยี่ยมหาอีกนะวรพล” วัจสาพูดเสร็จก็เดินออกไปทางประตู เข่าของเธอมันเจ็บจริงๆ แต่เธอก็กัดฟันทน เธอไม่ต้องการที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าชายหนุ่ม ไม่อยากให้ใครต้องมาสงสารเธอ “หมอภาคิน คุณพาพี่ชายฉันขึ้นไปข้างบนก่อน ป้าอ้อยเตรียมยาด้วย เดี๋ยวฉันกลับมา” หลังจากที่ออกคำสั่งไว้แล้ว เขาก็หายตัวไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว เดินดุ่มๆ ไปข้างนอก กนิษฐายืนดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้าอย่างเงียบๆ เธอกำลังปะติดปะต่อว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นอย่างไร มองดูธัชชัยเดินออกไปจากห้องโถงไป เธอก็พลันคิดขึ้นได้มาเองว่าการที่ธัชชัยจะไปยุ่มย่ามกับยัยอินโนเซนต์วัจสานั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้