ตอนที่ 240 ต้องการการดูแลของเขา

ต๭นที่ 240 ต้องการการดูแลของเขา เมื่อรับรู้ถึงสายตาของหญิงสาวที่มองมาอย่างรักใคร่ ดวงตาของธัชชัยก็มองขึ้นเล็กน้อยซึ่งก็สบเข้ากับตาของวัจสาพอดี นัยน์ตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย ถึงกับขนาดไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นเลียริมฝีปาก วัจสาผินสายตาออกจากใบหน้าของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เพราะเธอเพิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างเหมือนกับว่าธัชชัยไม่ได้เลียริมฝีปากตัวเขาเองแต่เป็นเธอ..... นี่มันคลื่นความรักอย่างนั้นหรอ?! ไม่ไม่ไม่ ไม่ได้ ให้ธัชชัยดูออกไม่ได้ว่าเธอมีอะไรผิดปกติไป ใบหน้าของวัจสาร้อนฉ่า ก้มหน้าสับข้าวที่อยู่ในชามไม่หยุด แต่ธัชชัยกลับจ้องมองปอยผมสีดำขลับกับคอยาวระหงอย่างพินิจพิเคราะห์ สาวน้อยโตขึ้นแล้วสินะ ตอนนี้ก็คงต้องการการดูแลของเขา ดีมาก ถือว่ารู้เรื่องแล้ว! แต่ว่ากนิษฐายัยปีศาจนี่ก็ยังอยู่ที่บ้านตระกูลศรีทอง อย่างนี้จะทำยังไงถึงจะกันเธอออกไปจากวัจสาผู้ที่ไม่รู้เรื่องอะไร เพื่อที่จะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ด้วยกันหล่ะทีนี้? ถ้าหากว่าอยู่ในตระกูลศรีทองมันก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก หรือถ้าหากว่าเป็นข้างนอกก็ต้องมีอุปสรรคอื่นอีก และก็ไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถพาวัจสาไปด้วยกันและบังคับให้เข้าไปในโรงแรมได้ แถมยังต้องใช้กำลังมากในการพาออกไป อีกทั้งมันก็ยากที่จะป้องกันไม่ให้กนิษฐาล่วงรู้ วัจสายิ่งนานวันยิ่งไม่เชื่อฟังเขา และมักจะกางกรงเล็บใส่เขาอยู่เสมอ เมื่อรู้สึกว่าสายตาของกนิษฐาเองก็มองมาที่ตนอยู่ เขาก็ส่งสายตาน่ากลัวไปให้กนิษฐาเพื่อบ่งบอกถึงสิ่งที่เธอควรจะทำ เห็นได้ชัดว่ากนิษฐาไม่ยินยอมให้มันเป็นอย่างนั้นแต่ก็ทำได้เพียงทำเป็นเชื่อฟังเธอไม่อยากที่จะให้ธัชชัยใช้mamboมาจัดการกับเธอดังนั้นเธอจึงยอมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่ธัชชัยเพิ่งทำคือการคีบเนื้อเส้นนึงขึ้นมาเพียงแต่ไม่ใช้ปากกัดเธอใช้ตะเกียบแยกมันออกหลังจากนั้นก็คีบขึ้นมาชิ้นนึงวางลงไปใบน้ำซุปเพื่อล้างเครื่องเทศออกสักครู่แล้วค่อยป้อนวรพล “วรพล คุณน่าจะชอบกินอันนี้นะ กินอีกคำสิ” รอยยิ้มบนหน้าเธอดูแข็งมากมันก็ยิ่งดูไม่เป็นธรรมชาติ เธออดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเธอป้อนธัชชัยหล่ะจะเป็นยังไง? มันคงจะเป็นอะไรที่ดีมากแน่ๆ “กนิษฐา....ขอบคุณนะ เธอกินเถอะไม่ต้องสนใจฉันหรอก กินให้อิ่มๆ นะ” ธัชชัยไม่ปล่อยให้เห็นถึงความหวั่นไหวของพี่ชายเพราะการป้อนของผู้หญิงคนนี้เขาก็ตื่นจนตัวสั่นหน่อยๆ กระหายไม่กระหายความห่วงใยจากเธอแค่การกระทำนิดเดียวก็ดูออก รักหรือไม่รักแค่รายละเอียดเล็กๆ ก็ดูออก เมื่อวัจสาเห็นกนิษฐาป้อนวรพล ที่จริงเธอก็อยากที่จะป้อนแต่เธอรู้ว่าวรพลไม่ต้องการเธอ คนที่เขาต้องการก็คือกนิษฐา เพียง1ประโยค การป้อนแค่1คำ นั่นก็ทำให้เขามีความสุขมากๆแล้ว บางทีเขาอาจจะโดนของจากกนิษฐา ก็เหมือนกับเธอวัจสาที่โดนยาจากธัชชัย หวังว่ามันจะหายไปไวๆ .... ธัชชัยพูดขึ้นมาว่า: “พี่ชายของฉันก็ชอบกินลูกชิ้นปลา ช่วยป้อนเขาหน่อยสิ” เพราะว่าวรพลนั้นมีความสุขมากกับการป้อนของกนิษฐา ดังนั้นเพื่อทำให้เขายิ่งมีความสุขธัชชัยจึงตัดสินใจว่าจะบังคับกนิษฐาให้ป้อนต่อไป แน่นอนว่าเจ้าหญิงกนิษฐาที่นั่งหัวโต๊ะไม่ชอบใจอยู่แล้ว เดิมทีเธอก็ไม่ได้อยากที่จะมองวรพลนักหรอก ถ้าหากไม่ใช่เพราะธัชชัยหล่ะก็ เธอจำเป็นด้วยหรอที่จะต้องพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนป้อนข้าวให้กับชายผู้มีใบหน้าที่จะคนก็ไม่คนจะผีก็ไม่ผี? เพราะว่าเธอไม่ชอบใจจึงไม่อดทนแล้วก็หยิบลูกชิ้นปลาทั้งลูกเข้าปากของวรพล การพองไหม้ของแผลเขานั้นอยู่ในระดับรุนแรงจะสามารถอ้าปากได้เหมือนคนปกติทั่วไปได้ยังไงหล่ะ? ถ้าหากว่าอ้าได้แต่ลูกชิ้นปลาลูกขนาดนั้นเขาก็กลืนไม่ได้อยู่แล้ว.เพราะด้วยความกังวลของเขาบวกกับความไม่อดทนของกนิษฐา ลูกชิ้นปลาจึงตกจากปากของเขาร่วงลงผ้าพันคอ วรพล ณ ตอนนั้นคืออายสุดขีด ผู้หญิงที่ตนเองรักป้อนให้แต่ตนเองกลับไม่กิน เขาจึงพยายามที่จะซ่อนๆ มันไว้ ธัชชัยรีบหันตัวกลับไปหยิบลูกชิ้นที่ตกอยู่บนตัววรพลขึ้นมากัดและกลืนลงท้อง เพื่อไม่ให้วรพลขายหน้า ทันใดนั้นวรพลก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา “นี่มันตกลงบนตัวฉันแล้วนะแกกินไปทำไม! มันสกปรกจะตาย! ” ริมฝีปากบางของธัชชัยยิ้มออกมา ดวงตาสดใสเหมือนลูกพีช “ขนาดแจ๊ค ผมยังไม่รังเกียจเลย แล้วผมจะรังเกียจพี่ได้ไง? ” ความอับอายก่อนหน้านี้ของวรพลได้ถูกธัชชัยลบออกไปหมดจะเหลือแต่เพียงเสียงบ่นๆ ที่แสนอบอุ่น “ไอ่เด็กนี่! ก็ฉันเป็นพี่แก แล้วแจ๊ค มันก็เป็นพี่แกหรอ? ” ในด้านของวัจสาที่ทำลูกชิ้นปลาอยู่เงียบๆ เธออยากจะทำลูกชิ้นปลาให้มันเป็นชิ้นเล็กๆ เมื่อเสร็จก็ใส่ไว้ในถ้วยเล็กๆ หลังจากนั้นก็ส่งให้ธัชชัย วัจสาอยากที่จะทำเพื่อวรพลนิดๆ หน่อยๆ สิ่งที่กนิษฐาเพิ่งทำไปนั้นมันเกินไปแล้ว วัจสาไม่พูดอะไร แต่ว่าจิตใจที่ดีงามของเธอนั้นทุกคนสามารถที่จะรับรู้ได้ แต่กนิษฐานั้นจิตใจที่มันร้อนคนก็สามารถมองเห็นได้ชัดเช่นกัน ธัชชัยหยิบลูกชิ้นที่ได้มาจากวัจสาป้อนเข้าปากวรพลอย่างชำนาญ หลังจากอาหารเย็นธัชชัยก็ไม่เห็นกนิษฐาอีกเลย เขาเพียงแค่พูดคุยกับวรพลทำให้เขาหัวเราะเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้เขาลืมความอับอายเมื่อครู่ไปได้หมด