ตอนที่ 242 ลงนามในข้อตกลงการหย่าร้าง

ต๭นที่ 242 ลงนามในข้อตกลงการหย่าร้าง หัวใจที่เดิมทีร้อนระอุของวรพลราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น เย็นปรอทแตกเป็นน้ำแข็งเลยทีเดียว หลังจากเห็นปฏิกิริยาของธัชชัยแล้วนั้น ก็ทำให้วรพลโกรธมาก "ไอ้เด็กบ้านั่นยังเซ็นอยู่อีกเหรอ? สาเขาเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้แล้ว แกบอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอาเลยหรอ?! แกตาบอดไปแล้วรึยังไงฮะ? ธัชชัยยักไหล่ขึ้น ก่อนจะโยนปากกาสีทองลงบนโต๊ะ " เป็นพี่หรือเป็นพ่อกันแน่เนี่ย ผมก็แค่ฟังคำพี่ เซ็นใบให้ก็เท่านั้น" "ถ้าไม่มีอะไรแล้วล่ะก็ผมขอตัวไปนอนก่อนนะ" ธัชชัยพูดอย่างไม่สนใจนัก "ปกติฉันบอกให้ฟัง ก็ไม่เห็นแกจะเชื่อฟังเลยสักครั้ง! แกนี่นะ! "วรพลทั้งโกรธทั้งโมโห เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำยังไง “เฮ้ ไอ่เด็กนี่ แกจะไม่ไตร่ตรองดูสักหน่อยๆ จริงๆ หนอ? แกอยากที่จะหย่ากับสาจริงๆ ดิ?! ” วรพลรู้สึกเลยจริงๆ ว่าวัจสาเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับธัชชัย ถ้าคนสองคนยืนยันที่จะหย่ากันนี่หละก็มันไร้ซึ่งหนทางแล้วจริงๆ ” “ไม่คิดอะไรแล้ว พี่ช่วยเอาใบสองแผ่นนี่ไปให้ต่อหน้ายัยซื่อบื้อนั่นด้วยแล้วกัน” เสียงของเขาเย็นชาราวกับว่าเขาได้ระงับความโกรธของเขาไว้อย่างสุดๆ เขาถามธัชชัยขึ้นอีกครั้ง “แน่ใจแล้วใช่มั้ย? ” “มั่นใจที่สุดเลยหล่ะ ถ้าพี่ว่างขนาดนี้ ไปนั่งคิดดีกว่ามั้ยว่าจะทำยังไงให้ยัยปีศาจนั่นมานอนกับพี่ได้หน่ะ ธัชชัยทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนที่จะออกไปจากห้องบำบัด ทุกอย่างที่เขาก้าวนั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ "ธัชชัย แกกลับมานี่นะ! " วรพลเรียกตะเบงเสียงเรียกแต่น้องชายที่รักของเขากลับไม่หันกลับมาเลยแม้แต่น้อย " เฮ้อ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย เขานี่มันเป็นเด็กที่ดื้อรั้นอย่างกับวัวเลยจริงๆ ตัดสินใจไปแล้วมันกลับลำไม่ได้แล้วนะ" เขาพูดกับพ่อบ้านภูษิตด้วยความเศร้าสร้อย พ่อบ้านภูษิตเองก็ถอนหายใจออกมาด้วยเช่นกัน เขาหยิบใบหย่าที่ธัชชัยทิ้งเอาไว้ และเมื่อมองลงไปแล้วก็แค่นหัวเราะออกมา "ฮ่าฮ่า ท่านชัยนี่ยังชอบแกล้งเราเรื่อยเลยนะ! " เมื่อวรพลได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อบ้านภูษิต ก็หันไปมองทันที และเมื่อเห็นอักษรสองสามตัวที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้นเข้า เขาก็หัวเราะออกมาเช่น ไอ้เจ้าเด็กนั่น ไม่อยากจะปล่อยสาไม่ชัดๆ แล้วยังจะมาแกล้งอะไรอยู่ได้อีก หึ ยังไงก็แล้วแต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร" ธัชชัยเดินลงมาข้างล่างด้วยความโกรธ ทุกอย่างก้าวเต็มไปด้วยความเยือกเย็นจนไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้ เห็นป้าอ้อยทำความสะอาดในห้องนั่งเล่น เขาจึงเข้าไปถามอย่างเย็นชา "แล้วคุณผู้หญิงหล่ะ? " " คุณผู้หญิงกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอแล้วค่ะ" แม่ตอบด้วยความเคารพ และด้วยอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญคือเธอคิดว่าธัชชัยกังวลว่าสองสาวจะปะทะกันในใต้ชายคาหลังคาเดียวกัน จึงสมทบไปอีกหนึ่งประโยค "ป้าคิดว่าคุณผู้หญิงกับคุณกนิษฐาดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีเพราะเมื่อครู่เธอทั้งสองยังหัวเราะด้วยกันอยู่เลย" ธัชชัยไม่ตอบอะไร แค่เดินเข้าไปในห้องนอนของวัจสาด้วยใบหน้าที่เย็นชา กล้าพูดเรื่องหย่าออกมาเลยอย่างั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ว่าเอาความกล้าออกมาจากไหนนักหนา ที่กล้าเอาใบหย่าไปให้พี่เขา นั่นมันจะทำให้เขารู้สึกแย่นะ! " ไม่สิ ยิ่งกว่านั้นอีก ทำไมเธอถึงได้คิดจะทิ้งเขาไป? ทิ้งไปแม้กระทั่งความรู้สึกในใจอย่างนั้นหรอ? ในความเห็นของเขา ถึงแม้ว่าจะต้องหย่ามันน่าจะมาจากเขา เขาไม่ได้ตระหนักว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาควรจะโกรธ เดิมทีเขาคิดว่าประตูน่าจะล็อกเหมือนเดิม คิดไม่ถึงเลยว่าพอดันเข้าไปประตูมันจะเปิดออกไปซะเฉยๆ