ตอนที่19 เกี่ยวอะไรกับเธอ(1)

ต๭นที่19 เกี่ยวอะไรกับเธอ(1) จรินทร์ฉาบร้อยยิ้มบนใบหน้า แต่ดวงตากลับเศร้าสร้อย ชโนดมมองเธอเพียงเล็กน้อยก็เห็นได้ชัดเจน เขายกมือขึ้นบีบแก้มเธอเบาๆ “รินทร์ ดูเหมือนเธอจะยังไม่ได้แสดงออกเลย” “สารภาพ!” “สารภาพ” “สารภาพ” “สารภาพ” จรินทร์แค่ต้องการจะปฏิเสธ ผู้คนรอบข้างก็เชียร์กันเต็มที่ ดูเหมือนถ้าเธอไม่สารภาพ คืนนี้คงไม่ปล่อยเธอไปแน่ เมื่อถึงจุดที่เลือกอะไรไม่ได้ เธอจึงกำหมัดแน่น กัดฟันพูดออกไปว่า “ฉันรักคุณ” ชโนดมก้าวไปด้านหน้าหรี่ตาคาดคั้นเธอ “รักมากเท่าไหร่” ได้คืบจะเอาศอก! “รักมาก ! รักมาก !”จรินทร์ก็โกรธมากแล้ว จึงจงใจพูดสี่คำออกมาเสียงดัง เธอไม่เชื่อว่าคนแบบชโนดมจะสามารถเลือกปัญหาได้หรือไม่ เพื่อที่จะแสดงถึงความรักที่ลึกซึ้งของตัวเอง เธอจึงจงใจจูบเขา ในขณะนี้เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นในมุมหนึ่งของฝั่งเหนือ “รินทร์...” เสียงที่ดังก็หยุดในทันที ณภัทรไม่อยากเชื่อจึงรีบไปที่ห้องประชุม ทันทีที่ได้เห็นภาพนั้นต่อหน้าต่อตา ในใจร้อนรนและเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานยี่สิบนาทีนี้ สำหรับเขาเป็นเวลานานเท่าศตวรรษ เขาต้องการที่จะไปจากรินทร์ แต่เขาก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ไม่กล้าที่จะไป เขากลัว รินทร์กล่าวถึงการทรยศของเขาต่อหน้าคนมากมาย เขาไม่มีความกล้าที่จะยอมรับว่าเขาทำผิด สารภาพว่าฉันทำผิดเช่นนั้น ... ทำได้เพียงต้องซ่อนตัวเองในมุมของความมืดและรอคอยให้เรื่องนี้สิ้นสุดโดยเร็ว อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆก็ช้าเกินกว่าความอดทนของเขา ในที่สุดเมื่อจรินทร์สารภาพกับชายคนนั้น เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องหยุดเธอให้ได้ อย่างไรก็ตามทุกอย่างก็สายไปแล้ว เพียงแค่เขาพูดออกมาคำหนึ่ง ภาพตรงหน้าก็มืดไป มีคนใช้ถุงคลุมสีดำคุมหัวเขา ไม่พูดอะไรและลากเขาออกไป เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบไม่ได้สะดุดตาใคร เสียงของเขาเหมือนก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบและหายไปในไม่ช้า ด้านชโนดม ในที่สุดหลังจาก จรินทร์สารภาพก็จับมือเธอไว้ ทั้งสองคนมีรอยยิ้มบนริมฝีปากของพวกเขาและดูหวานชื่น แต่พอออกมาจากห้องโถง ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ซบลง ล้อมรอบไปด้วยผู้คน บุคคลิกของผู้ชายที่รัก ถ้าเธอหมดอารมณ์ในเวลานี้เขาจะต้องลงโทษเธออย่างแน่นอน สุดท้ายความลำบากใจก็เป็นของเธอเอง ดังนั้นเธอจึงยืนกรานที่จะอยู่บนเส้นทางที่ไร้คนจึงหยุดฝีเท้าทันที ความโกรธในใจปะทุ “คุณชโนดม! คุณอธิบายฉันมาเลยนะ ฉันต้องการคำอธิบายที่มีเหตุผล” ชโนดมถูกเธอรั้งไว้ ในที่สุดก็หยุดและพูดอย่างเย็นชาว่า “จรินทร์ เธอยังต้องการคำอธิบายอีกเหรอ ฉันควรเตือนเธอก่อนหน้านี้ อย่าแตะต้องคนอื่นนอกจากฉันแล้วคุณทำยังไง หืม” จรินทร์ไม่พูดอะไร เขาเคยพูดอย่างนั้น แต่นั่นไม่ใช่คำพูดเพื่อแสดงต่อหน้าณภัทรหรอกเหรอ เขาจะเป็นสามีภรรยากันได้อย่างไร เธอกัดริมฝีปากของเธอ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำ ชี้ไปที่ชโนดมและกล่าวว่า “คุณมันบ้า ! การแต่งงานของพวกเราเป็นแค่เรื่องล้อเล่น! เมื่อกี้คุณจะสารภาพต่อหน้านักศึกษาหลายพันคนทำไม คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอว่าคุณจะรักฉันขนาดนั้นน่ะ” “เรื่องตลกเหรอ”ชโนดมเคร่งขรึมขึ้นมา มองไปที่ดวงตาคลอน้ำตาของจรินทร์ "ถ้าคุณต้องการทำให้เป็นเรื่องตลกฉันก็สามารถมีได้หลายล้านวิธี ... " คุกคามเธออีกแล้ว! นอกเหนือจากการคุกคามเธอแล้วเขายังมีวิธีอื่นได้ไหม “คุณ!” จรินทร์ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ และพูดขัดจังหวะออกมาด้วยเสียงโกรธว่า "คุณไม่ขู่ฉันได้ไหม? คุณเป็นชายร่างใหญ่ ... " ทันใดนั้นคำพูดไม่ดีที่คิดมานาน เธอจึงพูดต่อ: “ข่มขู่ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นผู้ชายภาษาอะไร!” “พระเอกเหรอ” ชโนดมพูดตามอีกครั้ง ริมฝีปากเปิดออกเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังออกมา จรินทร์หน้าแดงกล่ำ“คุณ หัวเราะอะไร น่าเบื่อ!” แต่ในที่สุดแม้แต่ตัวเองก็ทนไม่ไหวปากบึ้งเล็กน้อย ชโนดมยกยิ้ม ดวงตาเย็นชามองลงบนใบหน้าของเธอ “เพียงแค่พูดเท่านั้น คุณไร้เดียงสาเกินไป ฉันมีอำนาจที่จะขมขู่เธอได้โดยง่าย นี่คือข้อได้เปรียบของฉัน ทำไมจะไม่ใช้ล่ะ”