บทที่ 31 ราวกับฟ้าผ่าในวันที่สดใส（1）

บ๗ที่ 31 ราวกับฟ้าผ่าในวันที่สดใส（1） ภาพที่อยู่ตรงหน้า มันทำให้คนอื่นคิดว่าจรินทร์กำลังยั่วยวนชโนดมไปโดยปริยาย ทุกคนยืนอยู่ข้างหน้าเธอเหมือนฟ้ากำลังจะผ่า แปลกใจ อาย โกรธ....ทุกความรู้สึกที่แสดงออกมาตีกันไปหมด ผ่านไปพักใหญ่เธอถึงกลับมามีสติอีกครั้ง “แม่ ฟังหนูอธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ.....” ชนนนพับโน้ตบุ๊คลง เธอส่ายหัวพลางถอนหายใจ “แม่รู้ว่าลูกเพิ่งจะผิดหวังเรื่องความรักมา หัวใจลูกเจ็บปวดจนต้องการใครสักคน เหตุผลนี้แม่เข้าใจ แต่ลูกก็ไปหาคณพรได้นี่ ไม่ก็โทรหาพี่ชายของลูก ถึงแม้ว่าพี่เขาจะอยู่อเมริกา แต่ทุกครั้งที่ลูกมีปัญหาพี่เขาก็จะคอยอยู่เคียงข้างลูกไม่ใช่เหรอ？” “ให้ตายยังไงก็ไม่ควร แกไม่ควรทำตามใจตัวเองแบบนี้ แกดูวิดีโอสิ แกเป็นอะไรของแก？โชคดีที่ผู้ชายคนนี้เขายังเป็นคนดีอยู่บ้าง ลองเป็นคนทั่วไปสิ ป่านนี้แกจะเป็นยังไง？ ” ปรพลหน้าแดงก่ำ：“มันเป็นอะไรงั้นเหรอ？ก็เห็นๆอยู่ว่าสำส่อน！ดูก็รู้ว่ามันไม่ได้สนใจเลยว่าผลกระทบอะไรจะตามมากบ้าง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มั่วอยู่กับคนเหลวไหลที่ไหนก็ไม่รู้เรอะ เป็นผู้หญิงแต่กลับไม่รัก ไม่เคารพตัวเอง จะไปไหนก็ไป！ ” ยิ่งพูดยิ่งรุนแรง ตอนนี้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จรินทร์ทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ตะคอกกลับ：“เขาเป็นพนักงานที่ซื่อสัตย์สุจริต พ่อใช้อะไรดูถึงเห็นว่าเขาเป็นแค่คนเหลวไหล？ที่พูดน่ะมีหลักฐานรึเปล่า！หนูจะพูดอีกครั้ง เขาไม่ใช่คนเหลวไหล อีกทั้งพวกเรายังจดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายแล้ว！” ไม่ว่ากชกรจะพูดอะไรพ่อก็เชื่อไปหมดทุกอย่าง มันทำให้เธอโกรธจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว “สารเลว！”ปรพลโกรธถึงขีดสุด เขาหายใจถี่จนหน้าอกขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด ชนนนที่กลัวว่าอาการเขาจะกำเริบ เธอรีบเอาขวดอ๊อกซิเจามาให้เขา พูดเสียงเรียบ：“เอาล่ะๆ ตอนนี้ชักจะเป็นเรื่องใหญ่เกินไปแล้วนะ จรินทร์เองก็อายุสิบเก้าแล้ว ถึงแม้จะยังไม่มาก.....แต่เรื่องบางเรื่องคุณก็ปล่อยให้ลูกจัดการเองเถอะ” เธอออกรับให้ลูกสาวของตัวเอง“คำพูดของกชกรอาจจะไม่เป็นจริงทั้งหมดก็ได้ ฉันดูจากผู้ชายคนนั้นแล้วเขาก็ไม่ได้แย่นะ ดูเป็นคนมีความสามารถ นั่นไม่ใช่ท่าทางของคนเหลวไหลหรอก สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่แย่ล่ะก็ แต่งงานแล้วก็ไม่ต้องหย่า เป็นสาวเป็นนางทั้งยังอายุน้อยอีก ได้ขึ้นชื่อว่าแต่งงานสองครั้งมันจะดูไม่ดีเอาได้ ” “เธอ！”ปรพลยังคงโกรธอย่างไม่มีทีท่าจะลดลง เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ตาทั้งสองจ้องไปที่มือ “สองคนแม่ลูก ไม่มีใครระวังเนื้อระวังตัวสักคน ไม่ต้องมาพูดกับฉันแล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว....” ชนนนส่งสายเป็นสัญญาณให้จรินทร์ ผลักเธอเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูและเริ่มถามคำถาม：“ลูกไปรู้จักผู้ชายคนนี้ที่ไหน？เงื่อนไขคืออะไร？ที่บ้านเขาทำอาชีพอะไร？” จรินทร์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก“แม่เลิกถามหนูได้แล้ว อย่างไรก็ตามหนูก็จะหย่ากับเขาอยู่ดี แม่แค่ไม่รู้จักเขาก็พอแล้วค่ะ” พูดจบ เธอคว้ากระเป๋ากำลังจะเดินไป“แม่คะ ตอนนี้หนูมีเรื่องที่ต้องไปจัดการก่อน” ขณะที่เธอกำลังจะออกจากหมู่บ้าน เธอก็เห็นเข้ากับรถสปอร์ตที่คุ้นเคยแล่นอยู่บนถนน ไอบ้าชโนดม ยังมีหน้ากล้ามาหาเธออีกอย่างนั้นเหรอ？ จรินทร์หยุดฝีเท้า และเดินไปอีกทิศทางหนึ่ง ด้านหลังมีเสียง“ปั้ง”ดังขึ้นมันคือเป็นเสียงปิดประตูรถ และในเวลาอันสั้นนี้เองแขนของเธอก็ถูกจับไว้แน่น จรินทร์พยายามผลักออก เธอพูดโดยแม้แต่หันหน้าไปคุย：“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ อย่าแตะต้องตัวฉัน！ ” “ทำไม ละอายใจตัวเองแล้วพาลมาโกรธฉันเหรอ？”ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเย็นชา จรินทร์ยกมือปิดหูทั้งสองข้าง：“ฉันไม่อยากฟัง ไม่ฟัง.....” แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ยังคงได้ยินเสียงของชโนดม เขาหัวเราะที่เธอพยายามหนี ดึงมือที่ปิดหูทั้งสองข้างของเธอออก พูดเสียงเรียบ：“ฉันพูดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าแม้แต่จะคิดเรื่องหย่า เธอกล้าทำก็ต้องกล้ารับผลที่ตามมาสิ” เขายังจะกล้าคุยกับเธออีกอย่างนั้นเหรอ？