บทที่40 นายบ้าไปแล้วเหรอ（2）

บ๗ที่40 นายบ้าไปแล้วเหรอ（2） ริมฝีปากของชโนดมปิดสนิด เขาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว น้ำเสียงที่ฟังดูเยือกเย็นพูดขึ้น“จรินทร์ เธอจำไว้ให้ขึ้นใจนะ การแต่งงานของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าฉันไม่ต้องการจะไป ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีไหนก็ตาม มันจะไม่มีวันสำเร็จ” เมื่อสิ้นเสียงของเขา ความเร็วของรถราวกับลูกธนูที่เพิ่งออกจากสายธนูอย่างไรอย่างนั้น จรินทร์หน้าซีดขึ้นมาทันที เธอคาดเข็มขัดนิรภัย นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ชโนดมขับรถเร็วแบบนี้ แต่เธอก็อดที่จะอยากอ้วกไม่ได้ นอกจากนี้สถานการณ์ยังแตกต่างจากครั้งก่อนหน้า เพราะไม่ว่าเธอจะขอร้องเขาแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมลดความเร็วลง ท่าทีที่สงบ มองตรงไปข้าง ความเร็ว ดริฟท์ ทรงตัว ทักษะที่ยอดเยี่ยมจนคนบนถนนต่างต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย แฟลชกล้องกระพริบอย่างต่อเนื่อง แต่จรินทร์ไม่สนใจเหล่าสายตาที่มองมาเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่รถของเขาเฉี่ยวกับรถคันอื่น เธอทำได้แค่เพียงหลับตาและนั่งตัวสั่น เธอกลัวจนนั่งขอภาวนาว่าอย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย ความรู้แบบนี้มันแย่มาก ราวกับว่าเธอไม่รู้ว่าชีวิตของเธออาจจะจบลงเมื่อใดก็ได้ เธอร้องไห้จนน้ำตาไหลไม่หยุด แต่มันกลับไม่มีผลอะไรกับชโนดม เขายังคงไม่สนใจเธอ ท่าทางที่ดูเย็นชาทำเพียงแค่มองตรงไปข้างหน้า ราวกับว่าโลกทั้งใบ นอกเหนือจากความเร็วแล้ว เขาไม่มีอะไรให้ต้องสนใจอีก ภายใต้ความตึงเครียดนี้ จรินทร์ใกล้จะเป็นบ้าเข้าไปทุกที เธอขดตัวนั่งบนเบาะ คิดจะปีนไปเบาะหลังและซ่อนตัวใต้ที่นั่ง แต่ทว่าชโนดมกลับเอื้อมมือมาจับเธอไว้ เขาคว้าเธอไว้แน่น ทำให้เธอเซกลับมานั่งที่เดิม รอยยิ้มเย้ยหยันราวกับกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ จรินทร์ขัดขืนอย่างไม่มีหาทาง แข็นเล็กๆไม่สามารถสู้ชโนดมได้ เขาดึงเธอให้มานั่งในที่นั่งของเขา เมื่อเป็นแบบนี้จรินทร์แข็งทื่อเหมือนมัมมี่ เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เธอกลัวว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของเธอ จะมีผลต่อการขับรถของเขา แล้วสุดท้ายอาจจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ “ชโนดม ตอนนี้นายบ้าไปแล้ว！”น้ำตาของเธอหยดลงแก้ม เธอเก็บความโกรธไว้ไม่อยู่ ชโนดมยิ้ม รอยยิ้มร้ายๆราวกับซาตาน “ความรู้สึกแบบนี้ ฉันคิดว่าเธอจะชอบซะอีก？เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่คิดจะหย่ากับฉันหลายต่อหลายครั้งหรอก เพราะว่าเธอชอบ อย่างนั้นก็สนุกให้เต็มที่นะ ” พูดจบ เขาเหยียบคันเร่ง ความเร็วตอนนี้ถึงขีดจำกัด จรินทร์รีบกอดคอของชโนดม มองใบหน้าที่ขาวราวกับข้าวสาลีที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกเกลียดเขามากจริงๆ เขามันคนขี้แกล้งเกินไปแล้ว! เอ๊ะ？จู่ๆความคิดบางอย่างก็ผลุดขึ้นในหัวเธอ สายตาของเธอและดูมีความหวัง เธอปรับท่าทาง จากนั้นก็บดไปที่ขาของเขาอย่างแรง ชโนดมตกใจ ด้านหน้าของรถกระแทกกับไปด้านข้างโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า มันถูไปกับรั้วจนเกิดประกายไฟ จรินทร์ร้องกรี๊ดไม่หยุด ไม่มีความสับสนปรากฏขึ้นในสายตาของชโนดม เขาไม่ลังเลที่จะหักพวงมาลัยและเหยียบเบรก เสียงล้อรถที่ถูไปกับถนนดังลั่น........ จรินทร์ตกใจถึงขีดสุด ทุกคนเหมือนถูกสาปให้เป็นหิน แม้แต่น้ำตาที่ไหลก็ยังหยุดชะงัก เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าการแก้แค้นเพียงเล็กน้อย จะสามารถกระตุ้นปฏิกิริยาของชโนดมได้ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ เธอจะไม่ปล่อยชีวิตของตัวเองมาเป็นเรื่องเล่นสนุกเด็ดขาด！ แต่ว่า ประโยคนี้ไม่ว่าจะพูดอีกกี่ครั้งก็ถูกเสมอ แม้ว่าชโนดมจะเบรกรถแล้ว แต่จรินทร์ก็ยังคงสั่นกลัวอยู่ เธอไม่สามารถสนุกกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ได้เลย กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนเป็นช่วงเวลาที่กระตุ้นศักยภาพของคนเมื่อต้องตกอยู่ในอันตราย