ตอนที่41 ใต้ชายคาเดียวกัน（1）

ต๭นที่41 ใต้ชายคาเดียวกัน（1） ชโนดมหักพวงมาลัยจอดรถที่ริมถนนอย่างฉับพลัน สายตาพลันปรากฏสุมไฟเเห่งโทสะ ส่วนจรินทร์กลับรู้สึกตัวเบาขาอ่อนทันทีที่รถจอด เธอต้องการให้ชโนดมหยุดขับรถซิ่งและหวาดเสียว และในเมื่อเขาหยุดรถแล้ว เธอจึงเริ่มอ่อนข้อลง เธอถอยออกเล็กน้อย ขมวดคิ้วเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากว่า:"เปิดประตูรถหน่อย ฉันจะอ้วก อ้วกกกกก......." ชโนดมกลอกตาขึ้นอย่างรำคาญใจ เขาลากเธอลงจากรถด้วยท่าทางขยะแขยง ทันทีที่จรินทร์ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ เธอรู้สึกเหมือนได้มีชีวิตอีกครั้ง พลันดีใจจนน้ำตาเเทบไหล จรินทร์วิ่งออกไปและย่อตัวลงที่ริมถนน เธอรู้สึกได้ถึงความสะอิดสะเอียนชวนปวดหัวตาลายอีกครั้ง เธออ้วกลงบนพื้นหญ้าจนรู้สึกไม่มีอะไรเหลืออยู่ในท้องจึงจะลุกขึ้น และหันหลังเดินกลับไปอย่างอ่อนเพลีย เดินไปไม่ถึงสองก้าว ปลายจมูกก็ชนกับเสื้อเชิ้ตสีดำของชโนดม เธอเงยหน้าขึ้นมองชโนดมด้วยความอึ้งเล็กน้อย:"นายมาทำไม" ชโนดมยกมือและช้อนคางของจรินทร์ขึ้น ทั้งที่เป็นสัมผัสที่เเสนอ่อนโยน แต่คำพูดที่ออกจากปากนั้นกลับเย็นชาบาดใจอย่างตรงกันข้าม:"ถ้ายังไม่รู้จักหลาบจำอีก คราวหน้าฉันจะให้เธอนั่งบนรถไฟฟ้า"รับลมชมวิว"ละกันนะ" รถไฟฟ้าเหรอ จรินทร์อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ แค่คิดก็ขนลุกและทรหดสุดๆแล้ว เธอตกอยู่ในภวังค์เเละอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ที่เเผนการหย่าของเธอล้อมเหลวไม่เป็นท่า ในขณะที่เธอคิด ชโนดมก็จูงมือของเธอเดินกลับไปที่รถ เขาสตาร์ทรถและเลี้ยวรถขับออกท้องถนน ผ่านไปสักพัก เขาหันหน้าไปถามเธอว่า:"เดี๋ยวจะพาไปกินข้าว จะกินอะไร" จรินทร์ไม่ได้รู้สึกอยากอาหาร จึงตอบว่า:"แล้วแต่ อะไรก็ได้ ยังไงฉันก็กินอะไรไม่ลง" ชโนดมได้ยินแล้วจึงไม่ถามต่อ เขามองดูทางข้างหน้าขับรถต่อไป จนถึงร้านอาหารชื่อดังร้านหนึ่ง เมื่อเข้าไปในร้าน ชโนดมสั่งอาหารรสจืดกลืนง่ายไม่กี่อย่าง แล้วทิ้งจรินทร์ไว้คนเดียวไปคุยโทรศัพท์อยู่อีกข้าง จรินทร์ฟุบตัวลงบนโต๊ะ เธอเอนหัวตัวเองทับลงบนแขน พร้อมเงี่ยหูฟังบทสนทนาทางโทรศัพท์ของชโนดม เขาดูเหมือนจะงานยุ่งมากจริงๆ แต่เพราะว่าเมื่อกี้ขับรถออกมาตามเธอ จึงทำให้การประชุมถูกยกเลิกไป ชโนดมเผลอเหลือบตามองมาที่จรินทร์แวบนึง เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และกดวางสายเดินเข้าไปหาจรินทร์ ด้วยความที่เมารถบวกกับมีอาการอยากอาเจียนด้วย จรินทร์จึงรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวและคร้านจะลุกตัวขึ้นจากโต๊ะ แม้ว่าชโนดมจะเดินมาแล้ว เเต่เธอก็ขี้เกียจขยับตัวอยู่ดี เธอหรี่เปลือกตาลงจ้องเขม็งไปที่เขาอย่างไม่วางตา พร้อมขึ้นเสียงจมูกเล็กน้อย ท่าทางที่อ่อนเพลียและเกียจคร้านของจรินทร์ ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำให้ชโนดมพึงพอใจไม่น้อย ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย สายตาฉายแววอ่อนโยน เขาถอดเสื้อนอกออกและคลุมลงบนตัวจรินทร์:"ไปนอนที่โซฟา" จรินทร์ขยับตัวเล็กน้อย และพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ ชโนดมมองไปที่เธอด้วยสายตาเยือกเย็นประหนึ่งคำเตือนครั้งสุดท้าย เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า:"อย่านอนบนโต๊ะ เอาเสื้อคลุมตัวดีๆ แล้วไปนอนที่โซฟาซะ" จรินทร์แอบกลัวเล็กน้อยกับคำพูดนั้น เธอฟังคำและเอาเสื้อคลุมตัวเดินไปนอนที่โซฟาอย่างว่าง่าย ผ่านไปสักพัก อาหารที่สั่งไปถูกนำมาวางลงบนโต๊ะ จรินทร์เห็นชโนดมยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ จึงลุกขึ้นมานั่งและกินไปเล็กน้อย เธอแอบมองชโนดมที่อยู่ไม่ไกลนักเป็นครั้งคราว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่กับเขาดีๆ ไม่มีการต่อปากต่อคำหรือคิดไม่ซื่อกัน เธออดคิดไม่ได้ว่า ไม่แน่การที่เธอได้พบเจอกับชโนดม อาจเป็นพรหมลิขิตที่ฟ้ากำหนดไว้แล้วก็ได้ ถ้าเธอไม่ลองดู แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าผู้ชายคนนี้ดีหรือไม่ดี แม้ว่าเขาจะเป็นจอมเผด็จการที่สุดแสนจะเย็นชา แต่บางครั้งความอ่อนโยนที่เขามีให้เธอก็ทำให้เธออดหวั่นไหวไม่ได้