ตอนที่ 46 เรื่องเล็ก（2）

ต๭นที่ 46 เรื่องเล็ก（2） เนื่องด้วยไม่กี่วันนี้หาตัวจรินทร์ไม่เจอเลย นานๆครั้งได้เจอที แถมยังต่อหน้าสาธารณะอีก ใครจะยอมปล่อยโอกาสอันดีแบบนี้ให้หลุดมือไปได้กัน เธอหน้าแดงก่ำยอมปล่อยให้ลีลี่พ่นคำด่าใส่เธอโดยไม่มีท่าทีจะจากไป แต่ลีลี่กลับยิ่งพูดยิ่งหยุดไม่ได้:"ผู้หญิงหน้าพลาสติกแบบเธออยู่ดีๆไม่ชอบ ต้องมาหาเรื่องคนอื่นเขาเรียกร้องความสนใจให้ได้ใช่ไหม" กชกรได้ฟังแล้วเลิ่กลั่กและหน้าถอดสีทันที เรื่องที่เธอเคยศัลยกรรมเป็นปมที่เธอไม่อยากให้ใครรับรู้ เธอมองดูสีหน้าและสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของพวกผู้ชายที่ได้ยินว่าเธอเคยศัลยกรรม ใบหน้าเธอซีดเซียวกว่าเดิม สายตาเริ่มฉายแววโทสะมองไปที่จรินทร์อย่างเคียดแค้น และเธอก็วิ่งหนีไปโดยไม่แม้แต่หันมามอง จรินทร์วิ่งไปซื้อนมหนึ่งกล่องที่ร้านขนมข้างๆให้ลีลี่ดื่มแก้คอแห้งทันที เธอพูดอย่างนับถือว่า:"ลีลี่เมื่อกี้เธอเท่ห์สุดๆไปเลย ฉันโคตรชอบเลย" ลีลี่โบกมือไปมา:"เรื่องเล็กน้อยอยู่แล้ว อย่าได้เกรงใจกับข้าไปเลยยอดดวงใจข้า หึๆ ริอาจมากลั่นแกล้งผู้หญิงของข้าได้ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ......" "พรูด!"ดลพรรณอดที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้:"ลีลี่ ถ้าเธอเป็นนายท่าน จรินทร์เป็นภรรยาเธอ แล้วฉันเป็นอะไรล่ะ" "เธอเป็นนางบำเรอ" "เฮ้ย อะไรกัน ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่เป็นนางบำเรอเด็ดขาด" มรสุมลูกเล็กผ่านไป หญิงสาวทั้งสามก็เดินเข้าห้องเรียนอย่างสนุกสนานไปด้วยกัน เพราะต้องเก็บชิ้นงานนักเรียน อาจารย์รเมศจึงเข้าคาบเร็วกว่าปกติ ตอนที่จรินทร์เดินเข้าห้อง เธอเห็นกชกรยืนข้างอาจารย์รเมศอย่างว่านอนสอนง่าย ท่าจะพูดอะไรสักอย่าง อาจารย์รเมศเองก็มองเธอกลับด้วยสายตาอ่อนโยน ซ้ำยังฉายแววชื่นชมเป็นครั้งคราว กชกรเป็นเด็กเก่งศิลป์ เธอจึงเป็นหนึ่งในนักเรียนที่อาจารย์รเมศชื่นชอบเป็นพิเศษ เมื่อไม่นานมานี้ ยังมีข่าวลือบอกว่าอาจารย์นับเธอเป็นลูกสาวตัวเองแล้วด้วย ลีลี่เยาะเย้ยว่า:"คนบางคนนี่นะ ชอบประจบประแจงคนอื่น ถ้าวัดกันด้วยความสามารถจริง ก็สู้จรินทร์ไม่ได้หรอก" จรินทร์ยกยิ้มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ว่า:"ช่างเถอะน่าลีลี่ จริงๆแล้วยัยนั่นก็เก่งจริงนั่นแหละ" เธอพูดจากใจจริง แม้ว่ากชกรจะชอบหาเรื่องเธอ แต่เธอก็เป็นคนที่ขยันหมั่นเพียรจริงๆ ศิลปะเป็นศาสตร์ที่ต้องใช้พรสวรรค์ด้วย แม้ว่าพรสวรรค์ของกชกรอาจไม่ได้โดดเด่น แต่เธอก็พึ่งพรแสวงของตัวเองทำในสิ่งที่หลายๆคนทำไม่ได้ อีกอย่างจรินทร์เองก็รู้สึกว่าอาจารย์จะชอบนักเรียนคนไหนก็เป็นเรื่องของอาจารย์เอง เพราะทุกคนก็พึ่งความสามารถตัวเองทั้งนั้น กชกรเองก็เก่งศิลปะอยู่แล้ว อาจารย์จะลำเอียงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร จรินทร์ไม่ใช่คนไร้เหตุผลในเรื่องแบบนี้ ลีลี่ถอนหายใจ:"จรินทร์ เธอปล่อยตัวเองมากไปหรือเปล่า เธอไม่รู้เหรอว่าล่าสุดที่โหวตเลือกคนที่วาดรูปดีที่สุดในห้องยัยกชกรน้อยกว่าเธอไปแค่สองคะแนนเองนะ ใส่ใจมากกว่านี้หน่อยสิ" สายตาของจรินทร์ฉายแววประกายวับ:"เป้าหมายของฉันคือการแข่งขันศิลป์สร้างสรรค์ในครึ่งปีหน้า การแข่งขันเล็กๆในมหา’ลัยแบบนี้ให้ยัยนั่นชนะไปก็ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย" คำพูดนี้เต็มไปด้วยความหนักแน่นและน่านับถือ ใครๆก็รู้ถึงความสำคัญของการแข่งขันนั่น ลีลี่หมดคำพูดทันที เธอยกนิ้วให้จรินทร์:"วางใจเถอะ ยังไงฉันกับดลพรรณก็เป็นแฟนคลับตัวยงของเธออยู่ดี" ระหว่างที่กำลังพูดอยู่ กริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดอย่างฉับหลัน ทุกคนส่งชิ้นบ้านที่ได้รับมอบหมายเมื่ออาทิตย์ก่อนทีละคน พอถึงตาจรินทร์ อาจารย์รเมศมองดูผลงานของเธอแล้วขมวดคิ้วขึ้นและเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยจะพอใจนัก "จรินทร์ หลังเลิกเรียนอย่าเพิ่งรีบไปไหนนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"