ตอนที่ 49 ยกเลิก（1）

ต๭นที่ 49 ยกเลิก（1） ณ เวลา 5:20 น. หลังเลิกเรียน จรินทร์เตรียมโทรนัดคณพรออกมากินข้าวด้วยกัน เธอรู้สึกว่าร้านอาหาร sunshine ที่ชโนดมพาเธอไปเมื่อวานค่อนข้างโอเคเลย อาหารที่นั่นส่วนใหญ่จะเน้นต้มนึ่งเป็นหลัก รสไม่จัดจ้าน น้ำมันน้อย ที่สำคัญคือรสชาติอร่อยด้วย แถมยังไม่ไกลจากมหา’ลัยมากอีก เพิ่งจะล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋า เสียงริงโทนก็ดังขึ้นทันที "หลังครึ่งชั่วโมงออกมา จะไปรับ" ยังคงเป็นน้ำเสียงที่เผด็จการดังเดิม ไม่รอให้อีกฝ่ายกดวางสาย จรินทร์รีบชิงพูดขึ้นทันทีว่า:"เลื่อนเวลาไปช้ากว่านี้ไม่ได้เหรอ ตอนนี้ฉันเลิกเรียนแล้ว กะว่าจะนัดเพื่อนไปกินข้าวด้วย ไม่งั้นนายก็กินก่อนเลย ยังไงพวกฉันก็อยู่ด้วยกันแล้ว ตอนกลางคืนกลับไปก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี" ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า:"ยกเลิกซะ" ชโนดมไม่ใช่คนพูดเยอะ เขาเป็นคนประเภทที่พูดแต่เนื้อไม่พูดน้ำ จรินทร์เบะปาก อย่าเผด็จการแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้หรือไง แต่เธอก็กล้าแอบคิดในใจเท่านั้น เมื่อวานผลของการขัดขืนเขาก็คือถูกพาไปซิ่งจนแทบหัวใจวายทำเธอเข็ดแล้ว ตอนนี้แค่คิดก็เธอก็รู้สึกขาสั่นแทบล้ม เธอจึงไม่กล้าทำตัวกร่างอีก เธอพูดเสียงอ่อนกับชายหนุ่มปลายสายว่า:"แต่วันนี้ฉันมีเรื่องจะเมาท์กับเพื่อนฉันเยอะแยะเลยนะ" ผู้หญิงส่วนมากก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะเจอเรื่องดีหรือไม่ดีก็อยากจะแชร์ให้เพื่อนสนิทรู้ อีกอย่าง วันนี้เธอเจออาจารย์รเมศทำให้ตกที่นั่งลำบากมาด้วย เธออยากเห็นคณพรจนจะแย่อยู่แล้ว ชโนดมพูดอย่างสั้นๆได้ใจความว่า:"เล่าให้ฉันฟัง" จรินทร์กุมขมับทันที ผู้ชายจะไปแทนที่เพื่อนสนิทได้ยังไงกัน! มิหนำซ้ำ คนอย่างชโนดม แค่มองก็รู้สึกน่าเกรงขามแล้ว เธอจะกล้าไปเล่าเรื่องแบบนั้นให้เขาฟังได้ยังไง จรินทร์กำลังจะอ้าปากพูด แต่ชโนดมกลับขัดขึ้นเสียก่อน:"ถ้ารอไม่ไหว ก็เลือกร้านอาหารรอฉันไปก่อนได้เลย ครึ่งชั่วโมงฉันก็ถึง" "งั้นไปร้าน sun...." พูดไม่ทันจบคำ ชโนดมก็กดวางไปแล้ว จรินทร์กัดลอดไรฟัน ผู้ชายจอมเผด็จการ! เธอวิ่งหอบแหกไปโบกรถที่ข้างถนน พอขึ้นรถเธอก็ส่งข้อความให้ชโนดมทันที นอกจากที่บอกว่าเธอเลือกร้าน sunshine ไว้แล้ว เธอก็ขอเขาว่าเธอจะชวนคณพรมาทานข้าวด้วย เธอไม่คิดว่าคำขอนี้จะหนักหนาอะไร ชโนดมน่าจะตอบตกลงเธอ หลังจากข้อความถูกส่งไปแล้ว เธอก็พิงเบาะรถและรอให้มือถือสั่นมาตลอดทาง แต่จนกระทั่งมาถึงร้านอาหารก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จรินทร์จ่ายเงินลงรถเดินเข้าไปในร้าน ผู้จัดการรู้ว่าเธอเป็นใครตั้งแต่แรกเห็นทันที เธอเดินเข้าไปหาจรินทร์อย่างยิ้มแย้ม:"คุณหนูไม่ทราบว่ามากี่ท่านเหรอคะ" "สองคนค่ะ" "ไม่ทราบว่าได้จองไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าคะ" "เอ่อ....."จรินทร์คิดไปพักหนึ่ง พูดขึ้นอย่างไม่มั่นใจว่า:"ฉันก็ไม่เเน่ใจค่ะ รอเพื่อนฉันมาค่อยถามเขาดูก็ได้" เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กเรียวงามงดงามสะกดสายตากว่าเดิมเมื่ออยู่ใต้สายไฟระย้า สวยจริงๆเลยนะ ผู้จัดการอดที่จะมองเธอไม่ได้ ดวงตาสุกใสชี้ขึ้นเล็กน้อย ผิวขาวนิ่มนวล สันจมูกโค้งโด่ง ปากกระจับสีระเรื่อ ดูดีมีเสน่ห์กว่าผู้หญิงหน้าพลาสติกพวกนั้นเยอะเลย ตอนนี้ยังเป็นแค่เด็กนักเรียนที่อายุยังน้อย เเต่ถ้าถึงวัยทำงานแล้วเริ่มแต่งตัวแต่งหน้า พวกผู้ชายจะเหลียวหลังมองกันขนาดไหน ไม่แปลกใจที่จะถูกตาต้องใจคุณชโนดมเลยสักนิด