ตอนที่65ขมขืน(2)

ต๭นที่65ขมขืน(2) เมื่อพูดจบเหอะคำหนึ่งแล้วก้าวจากไป จรินทร์เบะปากมองไปยังฝั่งตรงข้ามแล้วก้าวเดินจากไป กลับมาถึงบ้านชนนนกับปรพลอยู่บ้านทั้งคู่ จรินทร์เปิดประตูเดินเข้าไปชนนนรีบยิ้มต้อนรับ“กลับมาแล้วหรอ？พ่อของเธอตุ๋นตีนหมูไว้บ่นถึงแต่เธอตลอดเวลาเมื่อกี้ยังให้ฉันโทรศัพท์ไปตามหาเธออยู่เลย。” ปรพลอยู่ในห้องรับแขกส่งเสียงเหอะออกมาทำสีหน้าเบื่อหน่ายพูดว่า“คุณพูดไร้สาระอะไรใครให้คุณเรียกเขากลับมา？ฉันไม่ได้ต้องการให้เขากลับมา！” ชนนนรีบพูดเกลี้ยกล่อมว่า“โอเคโอเคน่ะระหว่างพ่อลูกไม่มีแค้นข้ามคืนจรินทร์เธอรีบไปปลอบพ่อของเธอสิ。” จรินทร์ยิ้มขึ้นอย่างว่านอนสอนง่ายเหมือนกับลูกแมวน้อยเดินเข้าไปในห้องรับแขกเรียกด้วยสายตาที่ดูไร้เดียงสาว่า“พ่อ” ปรพลส่งเสียงเหอะออกมาอีกครั้งจับรีโมตขึ้นมาแล้วกดเปิดทีวีปรับไปที่ช่องละครท่าทางเหมือนกับไม่ต้องการสนใจเธอยังงั้น จรินทร์ค่อยเดินไปที่ข้างโซฟาเข้าไปแนบชิดกับปรพล“พ่อยังโกรธหนูอยู่หรอค่ะ？” ปรพลยังคงเน้นคำเดิม“อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อเมื่อไหร่ที่ยกเลิกการแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น，ค่อยเรียกฉันว่าพ่อ！” พ่อของเธอกลัวเธอจะถูกหลอกลวงเธอยังเด็กไม่เข้าใจว่าสังคมสมัยนี้ซับซ้อนมากเพียงไรเสียงของชนนนลอยออกมาจากห้องครัว ฉันรู้จรินทร์ก้มหน้าลงพูดเสียงอ่อย เมื่อสักครู่ตอนมาถึงบ้านได้ยินแม่บอกว่าพ่อนึกถึงตนเองในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหลายวันมานี้สิ่งที่อัดอั้นตันใจอยู่อกล้วนมลายหายสิ้น ต่อให้พ่อมีใจลำเอียงเข้าข้างกชกรแล้วยังไงคนที่พ่อรักที่สุดยังคงเป็นตนเองเมื่อก่อนที่พูดกับตนเองโดยไม่มีการแบ่งแยกผิดถูกทั้งหมดเป็นเพราะได้รับการยั่วยุจากกชกรเป็นเหตุ ต่อไปตนเองต้องคิดหาวิธีค่อยๆทำให้พ่อแม่รู้ว่าที่จริงแล้วกชกรนิสัยเป็นอย่างไร จรินทร์ยิ้มขึ้นขยับเข้าไปใกล้อีกเหมือนเมื่อก่อนง้องอนแล้วพูดว่าพ่อฉันรักพ่อที่สุดเลย ในที่สุดสีหน้าปรพลเริ่มอ่อนโยนมากขึ้นไปไปอย่ามาเกาะแกะฉันไปล้างมือช่วยแม่เธอทำอาหารโน้น “ได้ค่ะ。”จรินทร์เชื่อฟังคำของปรพลอย่างว่าง่ายเดินไปทางห้องครัว อาคารค่ำทั้งครอบครัวกินอย่างมีความสุข ขอเพียงไม่พูดถึงสัญญาแต่งงานของเธอบรรยากาศในครอบครัวดูสมัครสมานกลมเกลียวกันดี ทานอาหารเสร็จจรินทร์รีบกลับไปที่ห้องของตนเองปิดประตูจับโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาชโนดม ในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอไม่สามารถกลับไปที่อาพาร์ทเมนท์ได้เธอเป็นนักเรียนไม่ได้พักหอถ้าเสาร์อาทิตย์ไม่อยู่บ้านพ่อแม่ต้องเป็นห่วงแน่นอน บอกเหตุผลส่งไปไม่คิดว่าชโนดมตอบกลับเธออย่างรวดเร็วว่าได้ จรินทร์ชงักทำไมถึงเปลี่ยนเป็นพูดง่ายขึ้นมา เป็นความแตกต่างราวนรกกับสวรรค์เธอส่งข้อความไปถามเขาอีกว่างั้นเสาร์อาทิตย์นี้เธอจะทำอะไรคนเดียวจะกลับอาพาร์ทเมนท์ไหมเธออยู่ที่เมืองเมฆมีบ้านกี่หลังหรอ ครั้งนี้รอราวประมาณครึ่งชั่วโมงยังไม่ได้รับข้อความตอบกลับมา จรินทร์คิดว่าตนเองตอนนี้เหมือนกับคนโง่มัวแต่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูโทรศัพท์จะมีความหมายอะไร? ในเมื่อชโนดมไม่ต้องการตอบกลับข้อความก็ไม่เป็นไรไม่แน่ว่ากำลังยุ่งอยู่?เธอจึงไม่คิดจะรออีกต่อไปเปิดคอมพิวเตอร์เข้าอินเทอร์เน็ตแล้วโทรศัพท์ไปหาคณพรชวนกันเล่นเกมออนไลน์ เมื่อก่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์จรินทร์ใช้เวลาผ่านไปในลักษณะนี้เล่นเกมฟังเพลงหลังจากนั้นวันต่อไปๆนัดมณีจันทร์ออกไปเที่ยวเล่นคนรักการกินทั้งสองต้องชวนกันออกไปหาของกินอร่อยๆในทุกๆอาทิตย์ แต่วันนี้กลับมีเหตุไม่คาดฝันเพิ่งจะเข้าไปสู่หน้าเกมชนนนก็มาเคาะประตูเรียกอยู่นอกห้อง จรินทร์เธอรีบออกมาเร็วไปซื้อผลไม้ที่ชั้นล่างหน่อยท่านลุงใหญ่ของเธออีกสักครู่จะมาถึง จรินทร์ขมวดคิ้ว“มีแค่ลุงใหญ่ของหนูคนเดียวหรือว่า？” ยังมีป้าและกชกรก็มาด้วย แค่ได้ยินชื่อของกชกรสีหน้าของจรินทร์ก็เคร่งขรึมลง เตะไปที่กล่องครั้งหนึ่งลุกขึ้นด้วยความรำคาญใจแล้วเปิดประตูออกพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ว่านี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว，ท่านลุงใหญ่พวกเขาไม่ทำอาหารที่บ้านหรอ。” ป้าของจรินทร์ชื่อว่าฉัตรฤดีเป็นผู้หญิ่งที่ดีมากคนหนึ่งแต่ว่าใช้ชีวิตในแต่ละวันผ่านไปด้วยความเกียจคร้าน พูดอย่างไม่น่าฟังก็คือน่าเบื่อสิ่งที่ผู้หญิงควรทำเธอกลับไม่ชอบทำสักเรื่อง ปัดกวาดทำความสะอาดทำอาหารล้างจานเก็บข้าวของในบ้านเรื่องราวละเอียดยิบย่อยเหล่านี้เธอไม่เคยคิดที่จะลงมือทำ กชกรดูเหมือนจะสืบทอดนิสัยด้านนี้ของฉัตรฤดีมาสิบนิ้วไม่สัมผัสน้ำซักผ้าขวดน้ำมันล้มก็ไม่ไปเช็ดทำความสะอาด แม่ลูกที่ยอดเยี่ยมทั้งคู่นี้เมื่อออกไปข้างนอกกลับทำตัวเหมือนมนุษย์แต่ความประพฤติเยี่ยงสุนัขดูสวยสดงดงาม แต่ในบ้านของลุงใหญ่กลับดูรกไปทุกสถานที่สิ่งของเครื่องใช่อยู่ไม่เป็นที่เป็นทางทุกที่ทางเต็มไปด้วยเสื้อผ้ารองเท้ากลับขยะต่างๆนานาบางเวลาแม้ที่คนก็ยังผ่านไปไม่ได้ต้องเขย่งปลายเท้าเดินไป แม่ไปแต่ละครั้งต้องช่วยเหลือเก็บกวาดกลับมาถึงบ้านเหนื่อยจนไม่อยากขยับไปไหนต้องพักผ่อนสักหลายวันถึงจะมีแรงสามารถขยับเคลื่อนไหวได้ ลุงใหญ่ชื่อว่ากันต์ธีร์ต่อให้เป็นผู้ชายก็รับผิดชอบสิ่งของเครื่องใช้ในบ้านได้ไม่มากบวกกับกชกรไม่ชอบกินอาหารที่กันต์ธีร์ทำดังนั้นหนึ่งครอบครัวทั้งสามชีวิตมักจะออกไปกินข้าวข้างนอกบ่อยๆ เห็นพี่สะใภ้ใช้ชีวิตผ่านไปแบบนี้ชนนนได้แต่พูดอะไรมากไม่ได้ได้แต่บ่นอยู่ที่บ้าน วันนี้พวกโทรศัพท์มาบอกว่าจะมากินข้าวด้วยชนนนอดบ่นขึ้นอีกไม่ได้ว่า“โชคดีที่ลุงใหญ่ของเธอเป็นผู้จัดการรัฐวิสาหกิจรายรับไม่เลวถ้าไม่อย่างนั้นถ้าฐานะครอบครัวต่ำหน่อยไม่ช้าถูกป้าของเธอใช้หมดแน่ๆ。” จรินทร์เปลี่ยนรองเท้าไปด้วยบ่นตามไปด้วยว่า“ยังมีกชกรโตปานนี้แล้วยังไม่รู้จักช่วยเหลือลุงใหญ่เก็บกวาดสิ่งของในบ้าน！เธอเรียนรู้การทำกับข้าวก็ได้นี้！” “ใช่แล้ว。”ชนนนถอนหายใจ，“เด็กดีดีถูกพวกเขาตามใจจนเสียนิสัยหมด。”