บทที่68ยิ้มได้ใจ(2)

บ๗ที่68ยิ้มได้ใจ(2) สายตาของเธอส่องประกายยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า：“พี่ค่ะ，พี่มาพอดีเลย，ฉันกำลังพูดถึงเรื่องซื้อหมึกกับคุณลุงอยู่。” จรินทร์แม้แต่มองก็ไม่มองกชกรเข้าไปนั่งลงด้านข้างปรพลโอบแขนของปรพลไว้แล้วพูดว่า：“พ่อค่ะหนูก็อยากได้หมึกประกายม่วงนั่นเหมือนกัน。” ได้ฟังอย่างนั้นในดวงตาของกชกรฉายแววไม่พอใจออกมาฉัตรฤดีที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วขึ้นทนไม่ได้ต้องเปิดปากพูดว่า“หนูจะรีบร้อนไปไหนจ้ะป้าฟังกชกรบอกว่าความตั้งใจของหนูอยู่ที่ภาพวาดน้ำมันภาพวาดน้ำมันไม่จำเป็นต้องใช้หมึกอย่าทำลายบรรยากาศสิจ้ะ。” “น้องสาวของหนูไม่เหมือนกันเธอไม่ได้เก่งมีความสามารถมากเหมือนหนูสิ่งเดียวที่พอจะโดดเด่นได้บ้างก็คือการวาดภาพครึ่งปีให้หลังก็จะต้องเข้าร่วมประกวดการแข่งขันใหญ่ชิงถ้วยรางวัลชาติจีนแล้วเข้าร่วมการแข่งขันประเภทไม่มีหมึกที่ไม่ดีไม่ได้。 คำพูดเพิ่งจบลงจรินทร์รีบพูดขึ้นว่า“พ่อค่ะแม่ค่ะหนูก็เข้าร่วมการแข่งขันชิงถ้วยรางวัลชาติจีนตอนนี้กำลังขาดหมึกดีๆสักชิ้นอยู่พอดี。” ลูกสาวแสดงอาการออกมาว่าไม่ยินยอมให้ซื้อหมึกให้กับกชกรปรพลไหนเลยจะดูไม่ออก ขณะนั้นจึงยังไม่ได้รีบตัดสินเพียงแต่ขมวดคิ้วคิดใคร่ครวญว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี ฉัตรฤดีกลับเป็นฝ่ายรีบร้อนพูดขึ้นอย่างอดทนไม่ได้ว่า：“หนูจรินทร์ไม่ใช่ว่าป้าพูดเธอน่ะหนูตอนนี้ทำไมถึงยังมีใจคิดถึงเรื่องการแข่งขันอยู่อีกรีบไปหย่ากับนักเลงคนนั้นจึงเป็นเรื่องทีต้องรีบทำพวกเธอตั้งใจจะยึดเวลาไปถึงเมื่อไหร่？ป้าได้ฟังมาว่าคราวที่แล้วทำให้พ่อหนูโกรธจนโรคใจเกือบกำเริบขึ้นมา？” จรินทร์ไม่มีคำจะพูดพ่อของเธอเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ต้องบอกก็รู้ครั้งนี้ต้องเป็นกชกรเป็นคนปล่อยข่าวออกไป อีกอย่างเธอจะหย่าหรือไม่หย่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องซื้อหมึกเลย ฉัตรฤดีดีดลูกคิดรางแก้วอยู่ตรงนี้พูดชักใยต้องการให้พ่อโกรธเพราะเรื่องแต่งงานของตนเองจากนั้นก็ไม่ยอมซื้อหมึกให้ตนเองต้องหาวิธีจัดการเพื่อไม่ให้ป้าฉัตรฤดีสมหวัง ในใจหัวเราะอย่างเยียบเย็นแต่สีหน้ากลับพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจว่า“คุณป้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ？พ่อแม่ของหนูพวกท่านไม่เข้าใจป้าทำงานในร้านหนังสือหรือไม่เข้าใจค่ะ？” เธอหันกายไปยกมุมปากขึ้นพูดกับปรพลว่า“พ่อค่ะการแข่งขันชิงถ้วยรางวัลชาติจีนในครั้งนี้เป็นการแข่งขันที่สำคัญมากสำหรับนักวาดภาพทั่วประเทศจิตรกรที่ดังๆในประเทศไม่มีสักคนที่ไม่เคยเป็นตัวเลือกในงานถ้วยรางวัลชาติจีนชาตินี้หนูตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำงานเกี่ยวกับการวาดภาพพ่อคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้สำคัญหรือไม่สำคัญสำหรับหนูค่ะ？คุณป้าถึงได้บอกให้หนูไม่ต้องเข้าร่วมแข่งขัน！” เธอทำปากจู๋น้อยใจอย่างที่สุดใจของปรพลเปลี่ยนเป็นอ่อนไปในทันทีในใจรู้สึกตัดพ้อฉัตรฤดีไม่รู้จักหนักเบา ในใจตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะตอบตกลงเกิดการเปลี่ยนแปลงกลายเป็นเงียบขรึมไม่พูดจา มณีจันทร์อยู่ด้านข้างได้ฟังคำพูดเหล้านี้ของลูกสาวแล้วแสดงออกเป็นการสนับสนุนอย่างแน่วแน่ว่า“ตาปรพลจรินทร์พูดมีเหตุผลจรินทร์โดดเด่นด้านภาพวาดน้ำมันแต่นั้นเป็นของเล่นของชาวต่างชาติชนชาติของพวกเรามีสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติของตนเองนั้นคือภาพวาดห้าปีจัดแค่หนึ่งครั้งโอกาสที่หายากอย่างนี้ถ้วยจีนจรินทร์จะต้องไปเข้าร่วมให้ได้！” ความจริงคำพูดเหล่านี้ต้องการพูดให้ฉัตรฤดีฟังมีเหตุผลที่ที่ให้กชกรของพวกตัวเองไปได้จรินทร์ของพวกเรากลับไปไม่ได้ กชกรสังเกตสีหน้าอาการของปรพลแล้วเกิดการนั่งไม่ติดไม่รอให้ปรพลพูดอะไรสูดลมหายใจเข้าจมูกครั้งหนึ่งน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง จรินทร์อยู่ด้านข้างมองดูจนรู้สึกลิ้นชาการแสดงนี้เรียกได้ว่าสุดยอดจริงๆต่อให้ไม่วาดภาพเปลี่ยนไปเป็นนักแสดงก็ไม่อดตายเด็ดขาด จรินทร์หายใจเข้าจมูกสบถออกมาเสียงเบาเหอะไม่รอให้กชกรพูดอะไรออกมาตนเองก็ก้าวไปข้างสองก้าวตั้งใจหลุดลงตรงหน้ากชกรบังไว้ไม่ขยับไปไหนปิดบังสายตาของปรพลไม่ให้มองเห็น กชกรสีหน้าเปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นมาในทันทีจ้องมองไปที่หลังของจรินทร์สายตาเต็มไปด้วยความอามาต เธอไม่ต้องการยอมแพ้ขยับออกไปข้างสองก้าวเปลี่ยนเป็นอยู่ด้านข้างอีกฝั่งของโซฟาปรับสภาพของตนเองให้ดูมีชีวติชีวาให้ปรากฏต่อหน้าของปรพลและมณีจันทร์อีกครั้ง ปรพลเงยหน้ามองไปที่กชกรพูดขึ้นด้วยความสงสัยว่า“กชกรหนูเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ร้องไห้จนน้ำมูกไหลอย่างนั้น？” ปรพลพอถามกชกรก็มีความกล้าขึ้นมายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาพูดด้วยความน่าสงสารว่าหนูไม่รู้ว่าครั้งนี้พี่สาวจะเข้าร่วมด้วยหนูคิดมาโดยตลอดว่าพี่สาวทุ่มเทจิตใจให้กลับภาพวาดน้ำมันอย่างเดียวหนูที่มาในวันนี้ยังคิดว่าคุณลุงและคุณป้าจะสนับสนุนหนู……” ลักษณะอาการที่ดูน่าสงสารนั้นไม่ต้องพูดถึงปรพลแม้แต่มณีจันทร์เองยังรู้สึกซาบซึ่งทำใจดีๆไว้หนูกชกรหนูไม่ต้องร้องไห้น่ะ。” กันต์ธีร์เห็นเหตุการณ์รีบพูดขึ้นว่า“มีอะไรให้น่าร้องไห้ลูกผู้หญิงมักจะรับความไม่เป็นธรรมเล็กๆน้อยๆไม่ได้อ่อนแอแบบนี้ไม่เป็นอะไรน่ะ，เรื่องพวกนี้ไม่ต้องให้เด็กๆอย่างพวกเธอต้องมาวุ่นวายใจผู้ใหญ่เอย่างพวกเราจะคิดหาวิธีให้เอง。” คำพูดเหล่านี้ไม่ใช่เป็นการบังคับเป็ดขึ้นเกาะรางสร้างความลำบากให้กับน้องสาวอย่างเธอหรอกหรือมณีจันทร์ขมวดคิ้วพูดว่าถ้าจรินทร์ไม่ได้เข้าร่วมด้วยหมึกชิ้นนี้ฉันจะเป็นคนซื้อให้หนูกชกรเองเหตุการณ์ตอนนี้จรินทร์ก็ต้องเข้าร่วมด้วยดังนั้นหมึกของกชกรพี่ชายกับพี่สะใภ้กลับไปคิดหาวิธีเองเถอะค่ะพี่ชายเพื่อนร่วมงานของพี่ไม่สามารถหยิบยืมก่อนได้หรอ？ถึงอย่างไรเรื่องของเด็กๆก็ต้องมาก่อนคราวหน้ามีเงินแล้วก็ค่อยๆคืนให้ก็ได้นี้ค่ะ。” เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนร่วมของกันต์ธีร์ทุกคนถูกเขาหมุนเวียนยืมไปจนครบหมดทุกคนแล้วไม่มีใครกล้าที่จะให้เขายืมเงินอีก กันต์ธีร์ชักสีหน้าขึ้นในทันใดฉันมีเธอเป็นน้องสาวแค่คนเดียวมีปัญหาอะไรคนอื่นไม่ยินยอมช่วยน้องสาวฉันต้องยินยอมช่วยอย่างแน่นอนดูลักษณะแล้ววันนี้คงมาผิดวัน！” มณีจันทร์ในเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะเชื่อในเหตุผลของตนเอง“พี่ค่ะพูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกใครใครก็ต้องการให้เด็กเจริญเติบโตไม่ใช่แค่ครอบครัวของพี่หนูจรินทร์ของพวกเราวาดภาพมาก็หลายปีแล้วพ่อของเธอไม่เคยซื้อหมึกโบราณให้เลยสักครั้งครั้งเธอจะต้องเข้าร่วมการแข่งขันซื้อให้จรินทร์ก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้วนี้。”