บทที่70มองออกได้ยังไง(1)

บ๗ที่70มองออกได้ยังไง(1) จรินทร์รู้สึกไม่ยินยอมขมวดคิ้วพูดว่า“แม่ทำอะไรคะเนี่ยอย่าลากหนูหนูจะเข้าไป。” มณีจันทร์สีหน้าเย็นชาลากเธอเข้าไปในห้องนอนปิดประตูห้องนอนลงพูดด้วยความโกรธว่า“นังลูกตัวดี！เก่งขึ้นมาแล้วใช่ไหมถึงกล้าจะตบหน้าน้องสาวต่อหน้าลุงกับป้า！” แม่ดูออกได้ยังไงค่ะ？”จรินทร์เบิกตากว้าง “ไร้สาระลูกเป็นแม่คลอดออกมาแค่สายตาของลูกแม่ก็รู้แล้วว่าลูกต้องการจะทำอะไร！”มณีจันทร์ลูบไปที่ศีรษะของเธอ ในเมื่อแม้แต่แม่ก็ยังดูออกจรินทร์ยิ่งรู้สึกไม่เป็นธรรมยิ่งขึ้นไปอีกตาแดงระเรื่อพูดว่า“แม่ค่ะหนูเห็นท่าทางที่กชกรทำกับคุณพ่อจนคุณพ่อเกือบจะไม่ต้องการหนูอยู่แล้วต้องการให้เธอเป็นลูกสาว！” มณีจันทร์ถอนหายใจสีหน้าปรากฏแววอ่อนโยนขึ้น“พ่อของลูกถึงอย่างไรก็เป็นลุงของกชกรถึงอย่างไรก็ต้องเห็นแก่หน้าหลานหนูก็ไม่น่าทำแบบนี้อยู่ดีๆจะหึงกับเรื่องแค่นี้ไปทำไมต่อให้เขาดีต่อกชกรแค่ไหนก็เทียบไม่ได้กับหนูหรอกน่ะ！” “แต่ว่าหมึกชิ้นนั้นหนูไม่อยากให้กชกร！ถ้าพ่อให้เธอหนูจะไม่ต้องการพ่ออีกต่อไป！” “หนูยังกล้าดื้อดึงอยู่อีกเหรอ？เรื่องที่หนูแอบแต่งงานเมื่อไม่นานมานี้ยังทำให้พ่อโกรธไม่พออีกหรออีกครั้งถ้ายังหาเรื่องไม่หยุดไม่ต้องรอให้หนูไม่ต้องการพ่อพ่อของหนูคงจะไล่หนูออกไปจากบ้านก่อนแล้ว” จรินทร์หมดคำจะพูดอีกมองไปยังมณีจันทร์ด้วยอารมณ์โกรธที่ยังเหลืออยู่ ผ่านไปครู่ใหญ่ถอนหายใจเสียงดังออกมาแล้วกลับตัวกระโดดขึ้นเตียงไปเปิดผ้าห่มขึ้นจากนั้นคลุมลงบันหัวตัวเองไว้“แม่ออกไปเถอะค่ะหนูไม่อยากสนใจแม่แล้วไม่อยากจะพูดกับแม่แล้วด้วย” มณีจันทร์ถอนหายใจปิดไฟลงแล้วพูดว่า“งั้นลูกพักผ่อนให้สบายนี้ก็ดึกมากแล้ว。” จรินทร์จิตใจสับสนวุ่นวายนอนอยู่ใต้ผ้าห่มไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่ต้องการคิดหลับไปอย่างไม่สนฟ้าดิน เช้าตรู่ในวันที่สองมีสายโทรศัพท์จากคณพรโทรเข้ามา “จรินทร์วันนี้คเชนทร์นัดฉันไปกินอาหารตะวันตกเธอคิดว่าฉันสวมใส่เสื้อผ้าอะไรดี？” จรินทร์นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวครั้งหนึ่งพูดด้วยอาการเบลอว่า“บิ……กิ……นี่。” “จรินทร์！”คณพรอารมณ์ขึ้น，“เธอรีบลุกจากเตียงแล้วพูดกับฉันให้รู้เรื่องไม่อย่างนั้นอีกสักครู่ฉันจะตามไปฆ่าเธอถึงบ้านแน่。” “แล้วแต่เธอสิเมื่อตามฆ่ามาถึงแล้วฝากเธอซื้อเหล้ามาให้ฉันด้วยฉันอยากจะอาศัยเหล้าดับความทุกข์สักหน่อย。”จรินทร์พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนดังมาจากที่ห่างไกล “เกิดอะไรขึ้น？เธอไม่ชอบกินเหล้าไม่ใช่เหรอ？คณพรสัมผัสได้ว่าอาการของจรินทร์ไม่ถูกต้อง” จรินทร์โผล่ออกมาจากผ้าห่มมองหาที่สำหรับพิงจากนั้นลุกไปนั่งพิงเต็มไปด้วยความแค้นเคืองบอกไปว่า“คณพรกชกรคนเลวนั้นแย่งอาจารย์กับฉันแย่งผู้ชายแย่งชื่อเสียงตอนนี้ยังมาแย่งพ่อแย่งหมึกโบราณกับฉันอีก！” จากนั้นเอาเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นบอกออกไปทุกรายละเอียด คณพรฟังแล้วไม่มีคำจะพูด“เห้อออทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้แล้วจะทำยังไง？พวกเราหาโอกาสจับกชกรมัดไว้จากนั้นก็ยัดไว้ในกระสอบฉันจะอัดมันสักรอบด้วยตัวฉันเอง？” จรินทร์ชะงักไปพักหนึ่งแล้วสั่นหัวพูดขึ้นว่า“ไม่ได้น่ะกชกรคุ้นเคยกับเธอมากเธอแค่ลงมือกชกรต้องพบเห็นแน่นอนถึงเวลานั้นต้องเกิดความวุ่นวายตามมาแน่ๆ” “งั้นให้ฉันเรียกให้พี่ชายฉันจัดการไหม？” “เธอมั่นใจเหรอว่าพี่ชายของเธอจะลงมือกับผู้หญิงอย่างโหดร้ายได้？อีกอย่างถ้ากชกรใช้มารยาหญิงจัดการกับพี่ชายเธอจะทำยังไง” “มันกล้าเหรอ！”คณพรพูดขึ้นด้วยเสียงที่อันน่ากลัวมือกำแน่นเสียงดังกร็อบแกรบ，“พี่ชายฉันต้องถีบมันตกทะเลแน่！” “พูดอยู่ตั้งนานก็เหมือนกับไม่ได้พูด。”จรินทร์ปากจู๋。 เห็นจรินทร์ใจไม่เบิกบาทคณพรถือโอกาสเปลี่ยนหัวข้อสนทนา“อ้อใช่แล้วทำไมช่วงนี้ถึงไม่ค่อยได้ยินเธอพูดถึงพี่ชายของเธอ。” พูดถึงทรงภพจรินทร์ชะงักไปพักหนึ่งดูเหมือนว่าตนเองไม่ได้เจอกับทรงภพมานานแล้วถอนหายใจแล้วพูดว่า“อย่างนั้นเหรอพี่ชายไม่ได้โทรหาฉันนานแล้วตอนนี้เขาอยู่อเมริกาคงเที่ยวสนุกจนไม่ได้คิดอะไรคงไม่มีเวลาคิดถึงฉันหรอกถ้าไม่อย่างนั้นทำไมแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่โทรหาฉันบ้าง” ทรงภพช่วงเวลาที่ผ่านมาต้องไปอเมริกาเป็นการไปอย่างเร่งรีบ จรินทร์รู้เพียงว่าเขาต้องไปทำธุระอะไรสักอย่างแต่ว่าเรื่องของพี่ชายทุกเรื่องต้องบอกกับพ่อแม่โดยตรงตนเองก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ตอนนี้นึกขึ้นมาได้มีความรู้สึกว่าตนเองมีความทรงจำบรรเจิดอยู่บ้างคาดหวังว่าเขาจะกลับมาประเทศเร็วซื้อของอร่อยๆมาฝากตนเอง หลังจากนั้นทั้งสองคุยโทรศัพท์ต่อพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการนัดพบของคณพร คณพรคนนี้ช่างไม่มีความสามารถได้พบเจอกับผู้ชายในฝันแล้วสุดท้ายเป็นเพราะความตื่นเต้นเดทครั้งแรกก็ล้มเหลวแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองดูเหมือนว่าเธอจะให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษถึงอย่างไรก็ต้องให้จรินทร์ไปด้วยให้ได้บอกว่ามีคู่หูอยู่ด้วยเธอถึงจะใจสงบ จรินทร์ทนไม่ได้กับการรบเร้าของเธอเพื่อตัดความรำคาญจึงตอบตกลงไปว่า“รู้แล้วน่าฉันไปด้วยก็ได้บ่ายกี่โมง？” “เย้เย้，ตอนบ่ายฉันขับรถของพี่ชายฉันไปรับเธอน่ะ”พูดคำนี้จบลงคณพรก็กดวางโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว。 จรินทร์ลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเมื่อเดินไปห้องอาหารอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องของเมื่อวานทำให้มีอารมณ์โกรธขึ้น