บทที่71 มองออกได้ยังไง(2)

บ๗ที่71 มองออกได้ยังไง(2) “แม่ค่ะคราวหน้าไม่ต้องให้ลุงใหญ่กับพวกมากินข้าวที่บ้านได้ไหมค่ะพวกเขาไม่รู้จักช่วยเก็บข้าวของทุกครั้งที่กลับไปแม่ต้องยุ่งจัดการอยู่คนเดียวทุกครั้งเลย” มณีจันทร์ยื่นศีรษะออกมาจากห้องครัว“ตื่นแล้วเหรอช่างเถอะอย่าบ่นนักเลยลูกแม่ตุ๋นซุปซี่โครงแตงกวาหนูมาเอาไปดื่มสิ” จรินทร์ไม่มีอารมณ์สายตากวาดมองไปรอบๆห้องอาหาร“แม่เห็นโทรศัพท์ของหนูไหม” เมื่อเช้าเธอใช้โทรศัพท์บ้านชนิดไร้สายรับโทรศัพท์ของคณพรดูเหมือนว่าเธอทำโทรศัพท์หายไปแล้ว “ไม่ใช่วางไว้บนโต๊ะห้องรับแขกเหรอจ้ะหนูวางไว้เองจำไม่ได้แล้วเหรอ” จรินทร์รีบเดินไปดูที่ห้องรับแขกที่แท้โทรศัพท์ก็ถูกวางไว้บนโต๊ะน้ำชา เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดูเพื่อจะดูว่าในกล่องข้อความมีข้อความเตือนอะไรหรือไม่ แต่แล้วก็ไม่มีอะไรสักอย่าง จรินทร์ถือโทรศัพท์ไปชาร์ตแบตที่ห้องในใจกลับคิดถึงชโนดมในวันนี้ไม่รู้ว่าเขากำลังยุ่งอะไรอยู่ไม่หาตนเองงั้นก็แสดงว่าคงกำลังยุ่งอยู่ เธอนึกขึ้นได้พอดีว่าเมื่อก่อนเหมือนเคยพูดกับชโนดมไว้เกียวกับเรื่องทำอาหารเช้าด้วยตนเองถ้าอย่างนั้นเช้านี้ถือโอกาสซื้อวัตถุดิมาทำอาหารดีไหมน่ะ บอกว่าทำก็ทำจรินทร์นั่งลงบนเก้าอี้หมีน้อยที่นุ่มสบายตัวหนึ่งหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินเดินออกไปข้างนอก“แม่ค่ะหนูไม่ดื่มซุปแล้วหนูออกไปข้างนอกก่อนนะคะ。” “ออกไปอีกแล้ว？”มณีจันทร์เดินออกมาจากห้องครัวบนร่างกายยังสวมใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่“พ่อของหนูออกไปออกกำลังกายอยู่หนูไม่รอกินข้าวเช้ากับพ่อของหนูก่อนเหรอจ้ะ？” “ไม่แล้วค่ะถึงอย่างไรหนูไม่ถูกตาของพ่อหนูนัดคณพรไว้แล้วไปก่อนนะคะ。” ใกล้สตาร์โมเดลลิ่งมีตลาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่งจรินทร์นั่งรถตรงไปที่ตลาด ซื้อของที่ต้องการเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินถือผักและอาหารกึ่งสำเร็จรูปถุงเล็กถุงใหญ่ไปทางอาพาร์ทเม้นท์ของชโนดม ตู้เย็นของชโนดมว่างเปล่าเมื่อก่อนตนเองเปิดดูครั้งหนึ่งมีเพียงแค่นมกับขนมปังเท่านั้นจรินทร์จึงซื้อของมากมายที่ตนเองชอบ ใช้กุญแจเปิดเข้าไปในห้อง ถึงแม้จะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าชโนดมอาจจะไม่อยู่แต่พอสายตามองเห็นในห้องโล่งว่างเธอเองยังรู้สึกเหม่อลอยความรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนน้ำลากท่วมทับจิตใจตนเอง ยืนนิ่งครู่หนึ่งถึงได้เดินเข้าไปเปิดตู้เย็นจัดของให้วางอยู่ในตำแหน่งที่ควรวางทำความสะอาดห้องอาพาร์ตเม้นท์หลังจากนั้นก็กลับไปที่โรงเรียนถือกระดานวาดรูปกับดินสอวาดภาพออกมาจากหอพักแล้วกลับไปที่อาพาร์ตเม้นท์อีกครั้ง เธอคิดว่าอาพาร์ตเม้นท์เป็นสถานที่วาดรูปที่ดีเงียบสงบไม่มีใครรบกวนเธอจะได้อยู่บนโซฟาวาดภาพแรเงาอย่างจริงๆจังๆทั้งวัน เหมือนกับที่จรินทร์คิดวันนี้ชโนดมงานยุ่งทั้งวัน เป็นผู้นำของบริษัทข้ามชาติเสาร์อาทิตย์ทำงานเป็นเรื่องปกติ ตอนเช้าแปดโมงไปพบลูกค้าสำคัญคนหนึ่งเสร็จอีกทีก็ตอนช่วงสายสิบโมง กลับถึงบริษัทA.Kแผนกผู้บริหารณห้องทำงานของประธานบริษัทชั้นที่66มีเอกสารมากมายนับไม่ถ้วนรอให้เขาเซ็นต์ แค่นี้ยังไม่พอเพิ่งวุ่นวายถึงตอนเที่ยงเวลา12นาฬิกาบรรพตก็เคาะเปิดประตูเดินเข้ามา “คุณชโนดมครับวันนี้ตอนกลางวันถ้าหากว่าคุณไม่มีความต้องการอะไรเป็นพิเศษผมจองอาหารเที่ยงของร้านแจ่มฟ้านะครับ？” ชโนดมเงยศีรษะขึ้นมาจากกองเอกสารดวงตาดำที่ดูลึกล้ำทั้งคู่ฉายแววนิ่งสงบและมั่นคง เรื่องที่ไม่สำคัญพวกนี้ให้นภสรไปทำคุณไปที่ห้องเก็บเอกสารสักครั้งเอาเอกสารรายงานเกี่ยวกับแขกที่มาพักโรงแรมทั้งหมดในเมืองเมฆในเดือนสิบสองปีที่แล้วของบริษัทมาให้ผมหน่อย。” “ได้ครับผมจะไปเดียวนี้。”บรรพตยิ้มออกมารอยยิ้มแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย ในบริษัทA.K.ใครใครก็ว่านภสรเป็นเพียงแค่แจกันดอกไม้ที่สวยงามอันหนึ่ง เป็นลูกสายอาจารย์ของชโนดมเหตุผลลึกๆที่เธอมาทำงานที่บริษัทนั้นพูดให้ถูกต้องก็คือต้องการแย่งเป็นภรรยาของชโนดม พูดถึงความสามารถในการทำงานสถานที่เสือซ่อนมังกรซุ่มอย่างบริษัทA.K.นภสรเปรียบไม่ได้แม้แต่เส้นผมเส้นหนึ่งของพวกเขาเหล่านี้ แต่เพราะชโนดมไม่ได้แคร์ที่จ้างคนเปล่าประโยชน์ประเภทนี้สักคนแค่นั้นเอง น่าเสียดายเธอมาได้สามปีแล้วชโนดมแม้แต่เตะต้องก็ไม่เตะต้องเธอสักครั้งเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกของพนักงานระดับบนไป บรรพตยิ้มไม่เชิงยิ้มแจ้งต่อนภสรเรื่องสั่งอาหารให้กับท่านประธาน ผ่านไปครู่หนึ่งนภสรก็เคาะประตูเปิดเข้ามา ชโนดมยกมือนวดวางคิ้วศีรษะไม่ยกขึ้นมอง“คุณออกไปได้แล้วอาหารวางไว้บนโต๊ะกาแฟ” นภสรวางอาหารลงบนโต๊ะกาแฟอย่างเชื่อฟังนับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ชโนดมแสดงอารมณ์โกรธเธอก็ระวังตัวมากขึ้นไม่กล้าทำตัวเหมือนเมื่อก่อนอาศัยชื่อของพ่อที่เป็นอาจารย์ของชโนดมพูดจาไม่ระวังปากแบบนั้น แต่ว่าไม่ง่ายที่จะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดชโนดมเธอไม่ต้องการยอมแพ้ วางอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอไม่ได้ออกไปในทันทีแต่ว่ายืนอยู่ด้านข้างรออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากครู่หนึ่งผ่านไปสายตาของชโนดมกวาดมองไปอย่างไม่ได้ตั้งใจพบเห็นนภสรยังอยู่ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า“ทำไมยังไม่ไป？” นภสรเม้มริมฝีปากพูดด้วยท่าทางน่ารักว่า“ประธานค่ะวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พ่อแม่ฉันเตรียมงานร่วมญาติอยู่ที่บ้านคิดว่านานแล้วที่ไม่ได้พบคุณรอสักครู่คุณเลิกงานแล้วไม่รู้ว่าสามารถ…” ชโนดมไม่รอให้เธอพูดจบพูดตัดบทด้วยเสียงเย็นชาว่า“หลังเลิกงานผมยังมีเรื่องอื่นต้องทำ” ความผิดหวังปรากฏผ่านสายตานภสรอ้อนวอนด้วยเสียงนุ่มนวลว่า“รุ่นพี่ค่ะ～แต่ว่าพ่อของฉันหลายปีมานี้อายุมากขึ้นแล้วในใจคิดถึงรุ่นพี่ตลอดเวลารุ่นพี่ไม่ได้ไปพบท่านนานแล้วนะคะ” ชโนดมจ้องมองไปยังนภสร“ในเมื่ออายุมากแล้วงั้นให้เธอพักงานได้หนึ่งปีกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อของเธอได้”