บทที่87 สับสนวุ่นวาย（1）

บ๗ที่87 สับสนวุ่นวาย（1） ฉัตรฤดีไม่พอใจในทันที“มณีจันทร์เธอพูอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรหรือเธอคิดว่าฉันเป็นฝ่ายโกหก？ฉันเป็นพี่สะใภ้ใหญ่มานี้เพื่อถามหาความเป็นธรรมจากพวกเธอแต่กลับปฏิบัติแบบนี้？” “เหอะฉันดูออกแล้วเธอต้องการจะช่วยจรินทร์ไม่ให้ต้องรับผิดชอบใช่ไหม！พูดได้ยังไงพวกเธอตบตีกันเป็นหนูจรินทร์ของพวกเธอต่างหากที่ตบตีหนูกชกรของฉันไม่ได้มีความหมายว่าทะเลาะตบตีกันอย่างที่พูดสักนิด！” มณีจันทร์รู้สึกรำคาญใจแต่แรกอยู่แล้วฟังฉัตรฤดีโยนความรับผิดชอบฉับพลันสีหน้าเปลี่ยนเป็นปั้นยากพูดเสียงทุ่มว่า“พี่สะใภ้พี่คิดมากเกินไปแล้วเรื่องนี้จะจัดการอย่างไรทุกอย่างต้องดูว่าหนูจรินทร์จะบอกว่าอย่างไรฉันเชื่อว่าหนูจิรินทร์ของพวกเราไม่โกหกแน่นอน” สีหน้าฉัตรฤดีแสดงออกถึงความโกรธหันไปกล่าวโทษกับปรพลว่า“น้องเขย！คุณดูมณีจันทร์สิทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไรผู้คนแย่งชิงลมหายใจต้นไม้อยู่ได้เพราะอาศัยเปลือกกชกรของพวกเราสามารถไม่ต้องการหมึกแต่การกลั่นแกล้งครั้งนี้ไม่สามารถกระทำเปล่าฉันในวันนี้จะต้องได้รับคำอธิบายให้ได้มีที่ไหนกลั่นแกล้งน้องสาวของตนเอง！” หึซ้ายประโยคหนึ่งขวาประโยคหนึ่งครั้งนี้ในที่สุดจรินทร์ฟังออกแล้วว่าวันนี้ที่ฉัตรฤดีพากชกรมาหาเรื่องเป้าหมายที่แท้จริงก็ยังเป็นเพราะหมึกชิ้นนั้น ต้องให้การพ่อแม่เพราะรู้สึกเสียใจตอบตกลงซื้อหมึกให้กับกชกรใช่หรือไม่? พวกเธออย่าได้แม้แต่จะคิด จรินทร์มองฉัตรฤดีด้วยสายตาเย็นชา“คุณป้าถ้ามีเวลาสร้างความวุ่นวายในที่นี้ควรจะหาเวลาอบรมสั่งสอนกชกรให้ดีเธออ่อยผู้ชายทำตัวเป็นมือที่สามไม่ใช่แค่ครั้งเดียวครั้งก่อนเรื่องราวกับณภัทรฉันยังไม่ไปรังควานกับป้าและลุงแล้วป้าอาศัยอะไรถึงได้มาสร้างปัญหาความวุ่นวายที่บ้านของหนู？” ครั้งนี้เธอพูดกับฉัตรฤดีอย่างไม่เกรงอกเกรงใจอีก ในเมื่อเป็นป้าแต่ไม่ทำตัวเป็นอาวุโสเธอที่เป็นหลานก็ไม่ได้แคร์กล่าววาจาหักหน้า “แก”ฉัตรฤดีถูกพูดจนพูดอะไรไม่ออก เด็กน้อยกลับเก่งกล้าสามารถขึ้นมาแล้วกล้าต่อปากต่อคำกลับป้าอย่างเขาต่อหน้าต่อหน้าของปรพลและมณีจันทร์ โกรธจนเธอเรียกปรพลอีกครั้ง“น้องเขย！คุณรีบดูจรินทร์ของพวกคุณพูดจาไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่” แต่ว่าไม่ต้องรอให้ฉัตรฤดีพูดจบจรินทร์กลับพูดตัดบทขึ้นว่าหนูไม่ปิดปังจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อีกครั้งเมื่อวานตอนอยู่ที่โรงแรมสะวิทแลนกชกรวิ่งไปอ่อยผู้ชายที่นั้นยังดีที่ถูกหนูจับได้คาหนังคาเขาหนูยอมรับว่าหนูสาดนมปั่นใส่เธอแก้วหนึ่งแต่ว่าคุณป้าคงไม่คิดว่าหน้าของเธอจะบวมเพียงเพราะเรื่องแค่นี้หรอกน่ะ？ผู้บริสุทธิ์ไม่ประพฤติแบบนี้หรอกค่ะ！” จรินทร์ไม่ยอมรับยังพอว่าแต่ว่าเมื่อยอมรับแบบนี้ปรพลแต่เดิมหน้าตายังนิ่งเงียบฉับพลันดังเมฆครึ้มปกคลุมพูดเสียงหนักๆกล่าวโทษว่า“ยังบอกว่าไม่ได้ลงมือเธอเป็นพี่สาวสาดเครื่องดื่มใส่น้องสาวเป็นเรื่องที่ควรทำเหรอ？ทำเรื่องผิดพลาดแล้วยังกล้าตีฝีปากอยู่ตรงนี้อีกยังไม่รีบขอโทษป้าอีก” เมื่อมีคนให้ท้ายฉัตรฤดียิ่งเสียงดังขึ้นไปอีกพูดอย่างคนที่รักความเป็นธรรมว่า“น้องเขยคุณพูดแบบนี้ฉันไม่เห็นด้วย！กชกรของพวกเราถูกตบตีจนตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ใช่แค่สาดเครื่องดื่มง่ายๆแค่นั้นแน่แค่คำขอโทษจะได้อย่างไรน้องสาวน้องเขยพวกเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไงให้ตัดสินใจด้วยตนเองเถอะ！ถึงอย่างไรวันนี้ฉันก็ต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับกชกรให้ได้！” มณีจันทร์ยิ้มอย่างเหยียดหยามสายตาที่มองดูฉัตรฤดีเย็นชาไร้ความอบอุ่น“งั้นพี่สะใภ้คิดว่าพวกเราควรทำยังไงพี่สะใภ้ถึงจะหายโกรธล่ะ？” ฉัตรฤดีไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าน้ำเสียงของมณีจันทร์แฝงความหมายทิ่มแทงจึงทนไม่ได้พูดเน้นว่า“พวกเธออย่าได้คิดว่าฉันมาเพราะต้องการผลประโยชน์อะไร！พวกเธอมองด้วยตัวเองดูกชกรของพวกฉันหน้าตาเปลี่ยนเป็นอย่างนี้แล้วหญิงสาวอายุสิบแปดปีหน้าตามีความสำคัญขนาดไหนไม่ต้องให้ฉันบอกพวกเธอก็รู้ถ้าหลังจากนี้เกิดเป็นรอยแผลเป็นมีผลกระทบต่อการหางานหรือมีความรักพวกเธอจ่ายเงินมากเท่าไหรก็ทดแทนไม่ได้！” พูดอยู่ครึ่งวันยังไม่พ้นเรื่องจ่ายเงินค่ารักษามณีจันทร์สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม แต่ปรพลกลับไม่สนสายตาที่เธอส่งเป็นสัญญาณเปิดปากสัญญาอย่างดื้อรั้นว่า“พี่สะใภ้คุณวางใจได้เรื่องนี้เป็นจรินทร์ทำไม่ถูกต้องผมจะให้คำตอบในเรื่องนี้แก่พวกคุณแน่นอนจากก็ไม่สามารถไม่สนใจกชกรเอาอย่างนี้แล้วกันศีรษะของกชกรควรรักษายังไงก็รักษาอย่างนั้นส่วนเรื่องหมึกโบราณที่พูดกันในวันก่อน……” ตามองดูปรพลระบายลมจากปาก ทันใดนั้นเสียงของจรินทร์ดังแทรกเข้ามาว่า“พ่อค่ะ！ถ้าพ่อซื้อหมึกให้กชกรหนูจะไม่ให้อภัยพ่อตลอดไป！” ปรพลโกรธจนตัวสั่นไม่กล้าเชื่อว่าลูกสาวของตนเองจะเป็นถึงเพียงนี้ถึงขนาดที่ว่าทำผิดแล้วไม่รู้จักแก้ไขระดับดื้อรั้นไม่อ่อนข้อ ความโกรธของเขาขึ้นจนถึงขีดสุดเดินเข้าไปยกมือขึ้นต้องการฟาดฝ่ามือลงไป“เธอยังกล้าเถียงอีกยังไม่รีบขอโทษป้าของเธอกับกชกรอีก！” แต่ว่ามือที่ปรพลยกขึ้นกลับค้างไว้กลางอากาศถึงแม้จะโกรธจนสุดระงับแต่ว่าก็ไม่ตีลงไป เขาไม่เคยลงมือตีจรินทร์มาก่อนแม้แต่ครั้งก่อนที่รู้ว่าเธอแอบจดทะเบียนแต่งงานเขาโกรธจนลุกเป็นไฟแต่ก็ทำใจลงมือไม่ได้ ครั้งนี้ก็เหมือนกันมือยกขึ้นแต่ไม่ว่ายังไงก็ตีไม่ลง ฉัตรฤดีกับกชกรไม่เสียทีที่เป็นแม่ลูกเห็นปรพลไม่ยอมลงมือแม้แต่ปฏิกิริยาก็คล้ายกันในดวงตาฉายแววเสียดายขึ้น ฉัตรฤดีกลับทนไม่ได้ต้องเปิดปากพูดว่าน้องเขยคุณอย่าได้ใจอ่อนเด็ดขาดเด็กสมัยนี้ต้องสั่งสอนให้ดีไม่สอนให้ดีไม่ประสบความสำเร็จมีคำพูดหนึ่งพูดได้ดีลูกหลานไม่ได้รับการสั่งสอนเป็นความผิดของบิดามารดาจรินทร์เป็นแบบนี้น้องเขยเป็นความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ของคุณ！”