ตอนที่ 111 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（2）

ต๭นที่ 111 คำอธิบายที่สมเหตุสมผล（2） ขณะที่สายตาตกไปยังตำแหน่งที่ลับของเขา หน้าตาของเธอแดงก่ำ อ้ำอึ้งเป็นใบ้ไปชั่วขณะ น้องชายของผู้ชาย หน้าตาเป็นแบบนี้หรือ ขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ๆมีมือโอบมาที่เอวของเธอ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด เธอตกใจจนไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว ถามด้วยน้ำเสียงหน่ายๆว่า “ชโนดม คุณไม่ใช่.............. ทำไมฉันมาอยู่บนเตียงนอนของคุณ” ชโนดมยื่นแขนขวานหานาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ปิดเสียงลง แล้วพูดออกมาอย่างราบเรียบว่า “เมื่อคืนผม.....นอนหลับ คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย” “ใช่หรือ” จรินทร์รู้สึกสงสัย แต่ทำไมเธอจำได้ว่าเมื่อวานเธอกลับไปนอนที่ห้องของเธอแล้ว แต่ชโนดมยังคงอยู่ในท่าทางที่มั่นใจ ทำให้เธอมีความรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่ชุดนอนของเธอยังอยู่ครบ ทำให้เธอรู้สึกว่า อย่างน้อยสามีที่แต่งแบบสายฟ้าแลบของเธอยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ ยังไงก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว แล้วทำไมเขายังคงกอดเธอไว้แน่นแบบนี้อยู่ เกิดอะไรขึ้น เธอรีบแกะมือออกจากอ้อมกอดเขา ผุดลุกขึ้นนั่งหน้าแดงก่ำ รีบออกตัวว่า “งั้น ฉันกลับห้องแล้วนะ” “อืม กลับเถอะ” ชโนดมไม่อยากขัดใจเธอ จรินทร์รีบลงจากเตียง ยัดรองเท้าแตะแล้วรีบจ้ำอ้าวออกไป แต่ว่า เมื่อเธอเดินถึงขอบประตู กลับหยุดชะงักลง ก้มลงมองที่คอเสื้อนอนของตัวเองพบว่า คอเสื้อเปิดออกกว้าง เพ่งมองอยู่นานแล้วหันหลังกลับมา มองมาที่ชโนดมพร้อมแผดเสียงไปว่า “ชโนดม นี่คุณบัดซบที่สุด คุณถอดเสื้อผ้าฉันทำไม” ถ้าการแสดงละครของจรินทร์ได้ห้าสิบคะแนน แต่ของชโนดมน่าจะได้คะแนนเต็มร้อย ความจริงคือเขาทำมิดีมิร้ายกับเธอ ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ตีสีหน้าเรียบเฉยดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เกือบหลอกเธอได้แล้ เมื่อคืนเธอง่วงนอนมาก แทบจะไม่ได้เปลี่ยนชุดล้มหัวลงแล้วก็หลับไป แต่ดูสภาพตอนนี้ ไม่ใช่เพียงไม่มีอันเดอร์แวร์ แถมเธอยังใส่เสื้อนอนแล้วก็กางเกง มันหมายความว่าอะไร ภายใต้ชุดนอนโล่งโจ้งไม่มีอะไรเลย ผิวสีขาวนวลมีรอยจ้ำแดงอยู่ รอยสีแดงเหล่านี้ย้ำเตือนเธอว่า เมื่อวานหลังจากที่เธอหลับไปเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอโมโหหน้าแดงก่ำ ทั้งโมโหทั้งอับอายตะโกนออกมาว่า “ ชโนดม บอกฉันมาซิ เธอถือดียังไงทำแบบนี้กับฉัน” ชโนดมค่อยสวมเสื้ออย่างใจเย็น แล้วค่อยๆหันหน้ามามองเธอ ยิ้มปนหัวเราะ พูดกับเธอว่า “ให้ฉันบอกเหตุผลอะไรเธอหรือ จรินทร์ ฉันไม่รังเกียจเลยนะถ้าจะจูบเธออีกสักหลายฟอด” เขาเคยสัญญากับเธอว่าจะไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอ แต่ว่าเขาก็คือชายชาตรีคนหนึ่ง เธอคงไม่ใช่ว่าจะให้เขาอยู่กับเธอทุกค่ำคืนโดยที่ไม่ทำอะไรเธอเลยงั้นหรือ “คุณ............” หน้าไม่อาย สัปปรับ ลามก เธอถอนความคิดที่ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ ที่แท้เขาก็ผู้ชายมักมากคนนึง อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรจะมาพูดแล้ว ได้แต่ด่าเขาในใจ แล้วรีบวิ่งหนีห่างออกไป ชโนดมลอบยิ้มมุมปาก ค่อยๆเดินออกจากห้องนอน ก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างกระปรี่กระเปร่า จรินทร์รู้สึกอับอายขายหน้าเป็นที่สุด รอจนชโนดมออกไปทำงาน เธอถึงเปิดประตูห้องนอนออกมา วันนี้ที่คณะจัดกิจกรรม เธอรีบเก็บของแล้วบึ่งไปที่มหาวิทยาลัย แต่ก็ยังถึงช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ห้านาที ตัวแทนของแต่ละห้องที่ได้รับคัดเลือก ต่างรวมตัวกันด้านข้างรถที่จอดรออยู่ เมื่อจรินทร์มาถึง คุณกุศลก็มองมาที่เธอแล้วโบกมือ “นักศึกษาจรินทร์ ขาดเพียงเธอคนเดียวนะ" จรินทร์มองเห็นอธิการบดียืนอยู่ข้างๆคุณกุศล สีหน้ายิ่งรู้สึกสำนึกผิด ระดับอธิการบดี นานทีปีคนจะเจอหน้าสักครั้ง ไม่นึกไม่ฝันว่าครั้งนี้เขาจะปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าตัวเอง จรินทร์เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี กลัวว่าอธิการบดีหน้าตาเคร่งขรึมคนนี้จะตำหนิตัวเองที่มาสาย แต่ที่ไหนได้ ท่านอธิการบดีกลับยิ้งให้เธออย่างอบอุ่น กิจกรรมการกุศลในครั้งนี้จัดขึ้นที่โรงเรียนสอนเด็กพิการด้านการได้ยินแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่นอกเมือง ใช้เวลาในการเดินทางอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง เมื่อขึ้นนั่งบนรถได้ จรินทร์หยิบหูฟังขึ้นมาเพื่อจะดูหนังฆ่าเวลา ใครจะไปรู้ พอเธอเพิ่งจะเสียบหูฟังเข้าไป คุณกุศลที่นั่งอยู่แถวแรกของรถกลับโบกมือให้เธอ บ่งบอกว่าให้เธอมานั่งกับเขาและท่านอธิการบดี จรินทร์แทบไม่อยากจะเชื่อ เหมือนกำลังถูกโอ๋ยังไงยังงั้น เพื่อนที่อยู่รอบข้างมองมาด้วยสายตาอิจฉาปนริษยาเธอ การได้รับความสนใจจากท่านอธิการบดี เป็นสิ่งที่นักศึกษาทุกคนปรารถนาเป็นที่สุด แค่คุณกุศลคนเดียวที่ดูกันเองและพูดไปหัวเราะไปกับเธอเพียงคนเดียวเธอยังพอเข้าใจ แต่นี่ท่านอธิการบดีก็เริ่มถามสารทุกข์สุกดิบของเธอ ถามเธอว่าใส่เสื้อแบบนี้หนาวไหม ทานข้าวเช้าหรือยัง บ้านอยู่ไกลมหาวิทยาลัยไหม เรียนอะไร สารพัด จรินทร์เคยเห็นท่านอธิการอยู่ไกลๆ รู้สึกว่าเขาเป็นคนเย็นชาสูงส่ง เมื่อมีนักศึกษาทักทาย เขาเพียงแค่พยักหน้ารับ ไม่เคยทำตัวสนิทสนมกับนักศึกษาแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้พบหน้ากัน ทำให้เธอพิจารณาท่านอธิการบดีคนนี้ใหม่ รู้สึกว่าท่านเป็นคนโอบอ้อมอารี แล้วก็ใส่ใจนักศึกษา แต่ทะว่า แววตาที่อธิการบดีมองมาที่ตัวเอง เหมือนจะเป็นกันเองมากจนเกินไป จนเธอรู้สึกกระอักกระอ่วน เนิ่นนานกว่าจะมาถึงโรงเรียนผู้พิการทางการได้ยิน จรินทร์รีบกระโดดลงจากรถ