ตอนที่ 122 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（1）

ต๭นที่ 122 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（1） จรินทร์ไม่คิดจะอธิบายอะไรทั้งนั้น เธอรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็น คนคนนึงซึ่งเธอไม่คิดจะแยแสตั้งแต่แรก เขาจะคิดยังไงกับเธอก็แล้วแต่ มันไม่สำคัญ เธอไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องอธิบายกับเขา ริมฝีปากของเธอปนรอยยิ้มเจื่อนเหมือนคนสำนึกผิดพร้อมกับพูดว่า “ขอโทษจริงๆนะ ค่าล้างรถฉันชดเชยให้คุณก็ได้ ขอให้คุณลืมเรื่องไม่เป็นเรื่องวันนั้นไปเสียเถอะ” ชโนดมอึ้งเล็กน้อย ยิ้มอ่อนๆว่า “ไม่เป็นไร ฉันลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว แค่อยากจะบอกกับเธอให้เธอเข้าใจว่า การกระทำแบบนั้นไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ แถมยังทำให้คนอื่นเกิดความเคลือบแคลงสนใสด้วย” จรินทร์ฟังออกว่าเขากำลังสอนเธออยู่ แต่เสียดายเธอไม่อยากคุยกับเขาต่อ นอกเหนือจากกล่าวคำขอโทษแล้ว เธอก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก เธอรู้สึกว่าเธอได้กล่าวคำขอโทษด้วยใจจริงแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันต่อ เหตุการณ์ครั้งก่อนในห้องวาดภาพ บางทีทอตคนนี้อาจจะรู้สึกมีอคติกับเธอแล้วก็เป็นได้ และตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกถูกชะตากับเขาเท่าไหร่ เธอจึงไม่คิดว่าจะมีประเด็นแฮปปี้อะไรที่จะต้องคุยกับเขาต่อ คิดได้ดังนั้น เธอก็เอ่ยปากอำลากับเขา “ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวละ” ใบหน้าน่ามองของทอต กลับแข็งทื่อลงอีกครั้ง ริมฝีปากดูกดแน่นขึ้น ท่าทีเบื่อหน่ายอยากจะรีบหนีหน้าของจรินทร์ในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกแค้นเคืองขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันให้เขาได้เอ่ยปาก จรินทร์รีบหมุนตัวกลับเพื่อเดินหนีไป จรินทร์รู้สึกว่าทอดคนนี้ มีความเยอะ ก็แค่จะขอให้เธอขอโทษไม่ใช่หรือ แล้วเธอก็ขอโทษแล้ว ยังพูดมากอะไรอีกก็ไม่รู้ ทำอย่างกับคุณครูกำลังอบรมนักเรียนงั้นแหละ แต่ เธอไม่คิดว่าพอเธอหันกลับมา หางตาเหมือนมองเห็นเวาของคนแว๊บนึง ที่ต้นไม้ไม่ห่างจากจุดนี้ มองเห็นปลายเท้าของคนอยู่ รองเท้าส้นสูงแหลมคู่นั้น ถูกจรินทร์จับได้ จรินทร์เห็นแว๊บเดียวก็รู้ว่าเป็นของกชกร เพราะวันนี้เธอประชันหน้ากัน สายตากรอกกลิ้งไปมา เธอเปลี่ยนความคิด สงสัยกชกรมองเห็นทอตเดินมาหาเธอก็เลยนั่งไม่ติด น่าจะอยากมาดูว่าทอตมาหาเธอด้วยเรื่องอะไร คิดได้ดังนั้น เธอจึงคิดว่าจะให้กชกรมาเสียเที่ยวได้อย่างไร เธอตัดสินใจ หยุดเดินแล้วหันหลังเรียกทอตให้หยุดลง “นี่นาย หยุดก่อน......” ทอตกำลังจะเดินจากไป แต่กลับได้ยินเสียงเรียก จึงได้หยุดก้าวลง หันหลังกลับไปที่เดิมแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “ยังไม่เรื่องอะไรอีกหรือ” จรินทร์กลับยิ้มกว้าง และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไปว่า “รุ่นพี่ทอต เมื่อสักครู่ที่พี่พูดมีเหตุผลนะ แต่ฉันยังรู้สึกว่าพี่ยังเข้าใจฉันผิดอยู่” ยิ้มหวานๆยิ้มนี้ ผิดเพี้ยนกับคนที่ท่าทางเย็นชาคนนั้น คนละขั้วเดียวกันเลย ทอตตกตะลึงไปชั่วขณะ ถูกรอยยิ้มสดใสของเธอกระทบเข้าที่ดวงตา จ้องมองหน้าเธอจนลืมที่จะพูดจา จรินทร์ตั้งใจเดินเข้าไปใกล้ทอตอีกก้าว จุปากพูดว่า “เรื่องน้องสาวของฉัน ถ้าฉันจะอธิบายให้คุณฟังสักสามประโยค คุณจะถือสาไหม” เธออยากจะอธิบาย แววตาของทอตบ่งบอกว่าตกตะลึง แต่ก็ไม่ได้จะห้ามปรามเธอ จรินทร์ตั้งใจเอียงตัวแล้วพูดออกไปอย่างเสียงดังว่า “ที่ฉันไม่ให้อภัยน้องสาวเพราะเธอนิสัยไม่ดี ทำเรื่องที่ไม่ดีต่อฉันไว้” พูดถึงตอนนี้ ตั้งใจหยุดชะงักไว้ แอบเหลือบไปมองส้นเท้าของกชกรเห็นว่าเธอมีการเคลื่อนไหวเหมือนยืนไม่ติด รูปปากของเธอบ่งบอกว่ากำลังได้ใจ พูดต่อไปว่า “เธอแอบคาบแฟนที่คบกันสามปีของฉันไป อาศัยจังหวะที่เขากำลังเมา แอบไปทำเรื่องแบบนั้นกับเขา ถ้าใครเจอเรื่องแบบนี้ขึ้นก็คงทนไม่ไหว และไม่ให้อภัยไม่ได้ รุ่นพี่ท็อตคุณเคยเห็นฉันอารมณ์โมโหมาแล้ว ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะ ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนั้น” ทอตได้ยินแบบนั้นก็ตกใจเล็กน้อย ครั้งก่อนที่ห้องวาดภาพที่เขาเคยช่วยกชกรครานั้นก็เพราะเห็นว่าเธอน่าสงสาร อีกทั้งรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ รู้สึกใจไม้ไส้ระกำ ไม่คิดว่าระหว่างลูกพี่ลูกน้องจะมีเรื่องแบบนี้อยู่ เขารู้สึกเข้าใจเหตุการณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว “อ๋อ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง” มองสบตามาที่จรินทร์ ถามอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า “แต่ตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” เห็นว่าทอตกำลังรู้สึกเห็นอกเห็นใจตัวเอง ยิ้มแล้วพูดต่อว่า “แน่นอน ว่าฉันไม่เป็นไรแล้ว คนที่ทิ้งฉันไปไม่คู่ควรที่ฉันจะเสียใจให้เขา แต่พูดถึงเรื่องนี้ เหมือนน้องสาวของฉันยังไม่ตายใจ เหมือนช่วงนี้.....................” กชกรที่หลบอยู่หลังต้นมาโดยตลอด พอฟังถึงตรงนี้ เลือดในร่างกายเริ่มเย็นเฉียบ ไม่ ฉันจะปล่อยให้จรินทร์พูดจาทำลายเธอต่อไปนี้ไม่ได้แล้ว เธอคิดไว้ดีแล้วว่าจะคว้าทอตมาครอบครองให้ได้ เหตุใดจะให้จรินทร์ทำลายแผนการของเธอได้ ไม่คิดอะไรทั้งนั้นรีบกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ “พี่” วินาทีก่อนหน้าเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต แต่วินาทีหันกลับไปประชันหน้ากับทอต กลับเปลี่ยนสีหน้าดีใจ “เอ๋ พี่ทอต พี่ก็อยู่ตรงนี้หรือ” พูดจบ ยังไม่รอให้จรินทร์ได้พูดอะไร เธอทั้งสงสัยทั้งดีใจมองมาที่ทอต “รุ่นพี่ทอต พี่กับพี่สาวฉัน พวกคุณ.......” หยุดสักพัก แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงดีใจว่า “ฉันรู้แล้ว พี่ทอตกำลังโน้มน้าวให้พี่สาวฉันให้อภัยฉันใช่ไหม ขอบคุณพี่มากนะคะ” จรินทร์รู้สึกนับถือกชกรขึ้นมา ถึงแม้จะไม่มีใครสนใจเธอ เธอยังสามารถพูดจาเจื้อยแจ้วได้ ความสามารถแบบนี้ตัวเธอฝึกฝนอีกสิบปีก็คงทำไม่ได้