ตอนที่124 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（3）

ต๭นที่124 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน（3） แต่ว่าน่าเสียดายที่วันหยุดนี้เธอต้องกลับบ้านพร้อมกับชโนดม จรินทร์ได้แต่กล่าวขอโทษ “วันศุกร์นี้ไปไม่ได้จริงๆ เปลี่ยนเป็นวันเสาร์แทนได้ไหม” คณพรถามกลับมาแบบเซ็งๆ “ทำไมวันศุกร์ไม่ได้ละ” “ไม่ได้จริงๆคณพร วันศุกร์นี้เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับฉันจริงๆ ฉันไปทานข้าวเป็นเพื่อนเธอไม่ได้ ก่อนหน้านี้พ่อของฉันไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานสายฟ้าแลบของฉัน ตอนนี้พ่อเริ่มอ่อนลงเล็กน้อยแล้ว บอกว่าอยากเจอหน้าชโนดม บอกว่าเป็นวันศุกร์นี้ ” ได้ฟังเรื่องราวสำคัญของเพื่อนรักดังนั้น คณพรก็ไม่อยากขัดใจเธออีกต่อไป “ อ๋อ ที่แท้เรื่องนี้นี่เอง งั้นเธอก็ทำธุระของเธอเถอะ แล้วเธอพาชโนดมไปบ้านเธอ ซื้ออะไรกลับไปดีละ” “ซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เป็นพวกอาหารบำรุง........” จรินทร์คุยกับคณพรไปพลาง ก้าวเท้าลงจากบันไดอย่างช้าไปพลาง โดยไม่ได้รู้สึกเลยว่ากชกรเดินตามหลังเธอมาไม่ห่าง และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทุกประโยคที่เธอคุยกับคณพร กชกรได้ยินชัดสองหูทุกคำ กชกรลอบยิ้มด้วยความพอใจ ตอนแรกที่เธอเดินมา เธอคิดจะอาศัยช่วงชุลมุนตอนที่คนกำลังกุลีกุจอเดินลงบันได พลักจรินทร์สักชอร์ต เธอรู้ว่าตรงไหนเป็นจุดอับของกล้องวงจรปิด ขณะที่คนกำลังเดินลองบันได เธออาศัยช่วงชุลมุนพลักจรินทร์ตกลงไป หลังเกิดเรื่องแม้จะดูกล้องวงจรปิดย้อนหลัง คงไม่สามารถสาวถึงตัวเธอได้ ทำให้จรินทร์ตกบันไดเสียโฉมยิ่งดี ใครจะไปนึกว่าวันนี้คนเดินลงบันไดค่อนข้างน้อย เธอได้แต่ย่องเดินเบาๆหลังจรินทร์เพื่อหาโอกาส ทำให้เธอได้ยินบทสนาเหล่านี้โดยไม่คาดคิด นาทีนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของเธอฉายแววขึ้นอีกครั้ง รีบเดินออกจากตึก แล้วเดินคุยโทรศัพท์ออกไป เวลาผ่านไปรวดเร็ว แล้ววันศุกร์ก็มาถึง วันนี้จรินทร์ไม่มีเรียนภาคบ่าย เมื่อเรียนจบภาคเช้า เธอรีบบึ่งกลับอพาร์ทเมนต์ทันที นัดกับแม่ไว้เรียบร้อยว่าหกโมงเย็นจะถึงบ้าน ดูเวลาแล้วยังเหลืออีกนาน เธอเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อทำการบ้านไว้ส่งสัปดาห์หน้า ชนนนโทรมาเพื่อโน้มน้าวเธออีกครั้ง “จรินทร์ลูก วันนี้พ่อรู้ว่าลูกจะกลับบ้าน อุตส่าห์ลางานกลับมาเมื่อตอนบ่าย จริงๆพ่อดีกับลูกมากนะ คิดถึงเป็นห่วงลูกตลอดเวลา ถึงแม้ปากพ่อจะไม่พูดแต่ในใจพ่อรักลูกมากนะ ลูกก็อย่าเอาเรื่องของกชกรมางอลพ่ออีกเลยนะ” จรินทร์ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก “แม่ หนูรู้แล้วค่ะ หนูกำลังวาดรูปอยู่ อย่าเพิ่งกวนหนูได้ไหมคะ ยังไงวันนี้หนูก็จะไปตามนัดให้ได้ค่ะ” พูดจบเธอก็รีบวางสาย ปรพลมองการพบหน้าครั้งนี้สำคัญมาก รีบกลับมาจากโรงเรียนตั้งแต่เนิ่นๆ จรินทร์จดทะเบียนสมรสกับผู้ชายคนนี้แล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นคนยังไง ในทางกฎหมายเขาก็คือลูกเขย การพบหน้ากันครั้งแรก ว่ากันตามมารยาท เขาเป็นพ่อตาแม่ยาย จะไม่ต้องรับขับสู่ดีดีได้อย่างไร เพื่อการนี้เขาจึงขอสลับคาบเรียนกับอาจารย์คนอื่น กลับมาบ้านช่วยชนนนทำความสะอาดบ้าน ทำความสะอาดบ้านเสร็จ รีบออกไปจ่ายตลาด หอบหิ้วถุงเล็กถุงน้อยกลับเข้าบ้าน เพิ่งเดินมาถึงใต้ตึก มีชายคนนึงเดินเข้ามาขวางทางไว้ พูดจากระโชกโฮกฮากทักทาย “เฮ้ย ลุง ซื้อกับข้าวหรือ” ปรพลหยุดเดิน มองหันกลับไปด้านหลัง เห็นเด็กวัยรุ่นย้อมผมสีทอง ปากคาบบุหรี่ เดินตรงเข้ามาหา ในมือถือไว้เบสบอล เคาะที่อกของตัวเองไปมา ท่าทางอันธพาลของเขา เหมือนคนอยากโดนซ้อม ปรพลเริ่มทำหน้ายักษ์ใม่ “พวกแกเป็นใคร ฉันไปเกี่ยวกับอะไรกับแก” ไอ้ผมทองเปิดปากยิ้ม มองเห็นฟันเหลือง พูดจานักเลงว่า “ห๊า เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ลูกสาวสุดที่รักของเธอไม่ได้บอกเธอหรือ ว่าแล้ว ฉันก็ควรเรียกแกว่าพ่อตา ถึงจะถูกฮ่าๆๆๆๆ” ทำให้ปรพลหวนนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้จะพบกับลูกเขย มองไปที่ไอ้ผมทองเบื้องหน้า ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ หรือว่าจรินทร์แต่งงานกับผู้ชายอันธพาลแบบนี้แต่งงานจริงๆ ปรพลเป็นอาจารย์ของโรงเรียนประถม และเป็นอาจารย์ของเด็กห้องที่กำลังจะจบ ปกติเขาจะเคร่งครัดกับนักเรียนมาก ไม่ยอมให้เด็กๆไปคบหาสมาคมกับพวกอันธพาล กลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนไม่ดี และหมดอนาคต แล้วก็พูดได้ว่าพวกเด็กอันธพาลเหล่านี้ ปรพลเกลียดเข้ากระดูกดำ ไม่สนว่าพวกมันจะเป็นผู้ชายที่จรินทร์คบหรือเปล่า ในเมื่อเจอหน้าแล้วก็ต้องสั่งสอนสักหน่อย ว่าแล้วก็ทิ้งถุงกับข้าวที่ซื้อมาทิ้งไป ไม่พูดพร่ำทำเพลงชี้หน้าไปที่เด็กเมื่อวานซืนกล่าวว่า “แกหุบปาก ใครเป็นพ่อตาของแก” “ อะอะอะ พ่อตานี่ขี้โมโหไม่เบา” ไอ้ผมทองไม่สนใจอารมณ์โมโหของเขาแม้แต่น้อย แสยะยิ้มพูดว่า “คนบ้านเดียวกัน คุยกันดีดีก็ได้ รีบร้อนไปไหน” ได้ยินคำว่าคนบ้านเดียวกัน ปรพลยิ่งโมโหหหนัก กระโจนเข้าไปดึงคอเสื้อไอ้ผมทอง “ใครเป็นคนบ้านเดียวกับแก แกลองพูดอีกครั้งสิ” ไอ้ผมทองปฏิกิริยารวดเร็ว แค่เซเล็กน้อย รีบหลบอย่างรวดเร็ว รีบกุลีกุจอหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาจากพื้น สีหน้าเปลี่ยนสี “ถุย ไอ้แก่ แกเอาจริงงั้นหรือ งั้นฉันบอกอะไรแกให้ก็ได้ ลูกสาวสุดที่รักของแก มีความสุขกับฉันทุกวัน ลิ้นเอย เอวเอย หน้าอกเอย ก้นเอย อุ่ยยยยของดีทั้งนั้น แบบนี้ไม่เรียกว่าบ้านเดียวกันหรือ ฮ่าๆๆๆๆ” ปรพลเริ่มโมโหจนหน้าดำ สายตาอาฆาต หยิบอิฐที่วางทิ้งไว้อยู่บนพื้นกระโจนเข้าใส่ไอ้ผมทอง โมโหจนตัวสั่น สาบานว่าจะตามไอ้ผมทองไป จัดการมันให้ฟันร่วงหลุดปาก