ตอนที่52คุณทำให้ฉันรังเกียจ

ตอนที่52คุณทำให้ฉันรังเกียจ เมื่อวานจรีภรณ์ก็หลับไม่สนิท สองวันมานี้ชนุตต์มีธุระจึงไม่สามารถมารับจรีภรณ์ได้ทำให้จิรภาสมีโอกาส เธอมองไปรถที่ด้านนอกหน้าต่างเธอรู้ว่าจิรภาสยังไม่กลับไปเธอก็เลยไม่ได้นอนจะดูว่าเขาต้องการทำอะไรแต่ผลคือเธอเห็นจิรภาสสูบบุหรี่ทั้งคืน เมื่อเธอเห็นเขาสูบบุหรี่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเธออดทนที่จะไม่วิ่งลงไปหัวใจของเธอก็ตามมาด้วยความเจ็บปวดเขาเริ่มสูบบุหรี่เมื่อไหร่กันก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบให้เขาสูบบุหรี่เขาก็ทำเพื่อเธออย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะติดบุหรี่มากในใจของจรีภรณ์จึงรู้สึกเจ็บปวด เธอยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเมื่อถึงตอนเช้าเธอต้องไปทำงานเธอพบว่าจิรภาสนั้นยังไม่กลับไปจึงส่ายหัวอย่างจนปัญญาหลังจากทานอาหารเช้ากับหนูดีเธออุ้มหนูดีไปให้กับยายสโรยาที่ชั้นล่าง ในเวลานั้นจิรภาสก็ลงจากรถไปหาเธอกลิ่นที่คุ้นเคยกำลังใกล้เข้ามาพร้อมกับเธอถูกเขาดึงไว้ “จรีภรณ์เราคุยกันได้ไหม”ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของจริภาสสายตาของเขาจ้องมองไปที่จรีภรณ์อย่างอ้อนวอน ได้ยินเสียงแหบห้าวของเขาในใจของจรีภรณ์ก็เจ็บปวดพูดไม่ออกเธอรู้สึกราวกับหัวใจที่เย็นชาของเธอนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางซีดเซียวของชายคนนี้ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที ความเจ็บปวดในดวงตาของจรีภรณ์นั้นถูกจิรภาสสังเกตุเห็นทันใดนั้นเขาดึงไหล่ของจรีภรณ์เขามากอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยจากตัวเธอด้วยความโลภ“จรีภรณ์ผมรู้ว่าคุณลืมผมไม่ได้คุณยังรักผมใช่ไหม” “ปล่อยฉันปล่อยฉัน”ทันใดนั้นจรีภรณ์ก็ถูกจิรภาสกอดแน่นขึ้นเธอดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของจิรภาสแต่จิรภาสกลับกอดเธอแน่นไม่ให้เธอขยับตัวได้ จรีภรณ์โกรธมากจนน้ำตาไหลเกือบไหลออกมาจิรภาสเห็นดวงตาคู่นั้นของจรีภรณ์ใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเธอเกลียดเขาขนาดนั้นเลยเหรอมือสองข้างที่กอดเธอไว้ก็ค่อยๆคลายออก “มีเรื่องอะไรคะคุณพูดมาเลย”หลังจากที่จรีภรณ์หลุดจากอ้อมกอดของเขาเธอมองเขาอย่างเย็นชา “จรีภรณ์ผมขอโทษผมขอโทษคุณจรีภรณ์...”จิรภาสตำหนิตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่าทางเหมือนกับคนบ้า หลายวันมานี้เขาคิดมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อครั้งที่เขาตัดสินใจให้เธอนั้นออกจากบ้านไปเขาเกลียดมากเกลียดจนดึงผมของตัวเองเป็นเพราะเขาที่ผลักใสเธอเขาไปสู่อ้อมแขนของคนอื่นตอนนี้เธอได้รับความลำบากโดยลำพังกับลูกหลายปีมานี้เธอต้องลำบากมาก เมื่อฟังเขาพูดคำขอโทษจรีภรณ์ก็อยากจะหัวเราะตอนที่คุณทำร้ายเกลียดใครบางคนมาพูดตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรคลายความรู้สึกผิดของตัวเองอย่างนั้นหรือ“เรื่องที่คุณจะพูดกับฉันก็คือคำนี้เหรอคะถ้าอย่างนั้นคุณพูดจบแล้วฉันไปได้หรือยังคะ” “จรีภรณ์จรีภรณ์คุณอย่าเพิ่งไป”จิรภาสพูดเสียงแหบแห้งอยู่ด้านหน้าของจรีภรณ์“ผมรู้ว่าเรื่องก่อนหน้านั้นเป็นเพราะผมผิดเองผมมันเลวผมสมควรตายผมไม่ควรทำแบบนั้นกับคุณแต่ว่าเรื่องของผมตอนนั้นไม่ใช่อย่างที่คุณคิดผมไม่ได้รัก..” “คุณจิรภาสฉันไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของคุณ”จรีภรณ์หัวเราะขัดจังหวะเขาเธอรู้สึกว่าเขานั้นเสแสร้งเจ้าเล่ห์จะตายถ้าหากเป็นเช่นนี้ถ้าอย่างนั้นในตอนนั้นทำไมคุณถึงพาเธอกลับมาที่บ้านและยังทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าเธอจะมีผู้หญิงคนไหนสามารถรับได้ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนในสายตาของเธอต้องตาบอดแค่ไหนถึงผิดพลาดเอาจิรภาสเป็นสามี “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเริ่มกันตั้งแต่ตอนไหนและฉันก็ไม่อยากรู้แต่ถ้าหากว่าฉันรู้ก่อนว่าคุณกับเธอมีอะไรกันละก็ฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณคุณจิรภาสความสุขของคุณฉันห้ามไม่ได้เราสองคนหย่ากันแล้วฉันไม่สนใจว่าคุณจะอยู่กับใครเรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับฉันถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ฉันขอร้องคุณอย่ามาหาฉันอีกได้ไหมคุณไม่ได้เป็นคนเลวให้เกียรติตัวเองหน่อยดีไหมคะ”จรีภรณ์พูดเหน็บแนม “จรีภรณ์”จิรภาสมองจรีภรณ์อย่างเจ็บปวดดวงตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด“ผมรู้ว่าหลายปีมานี้คุณต้องลำบากแค่ไหนมันเป็นความผิดผมเองผมยินดีจะให้คุณทุกอย่างที่ผมมีผมยินดีจะชดเชยให้คุณมากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้” “ชดเชยอย่างนั้นหรือ”จรีภรณ์เหมือนกับฟังเรื่องตลกอยู่มองที่จิรภาสและเผลอหัวเราะออกไป “ใช่ผมยอมชดเชยให้กับคุณผมจะเลี้ยงหนูดีเป็นลูกของผมผมจะแต่งงานกับคุณอีกครั้ง”จิรภาสพูดด้วยความจริงใจเขาคิดว่าสิ่งที่เขาพูดไปนั้นจะทำให้จรีภรณ์นั้นประทับใจแต่กลับทำให้จรีภรณ์นั้นโกรธมาก “คุณจิรภาสคุณจะเอาอะไรมาชดเชยเงินเหรอฮาฮา”จรีภรณ์หัวเราะออกมาเสียงดัง“คุณยอมแต่งงานกับฉันอีกครั้งแม่คุณเห็นด้วยเหรอหรือว่าหลังจากที่คุณกับฉันแต่งงานกันอยู่บ้านคุณกับพี่เลี้ยงเด็กที่ฟังแม่คุณเรียกใช้อีกอย่างนั้นหรือเพียงแค่ไม่ถูกใจก็เอะอะโวยวายชี้หน้าด่าฉันว่าฉันเป็นสะใภ้ที่ไม่ดีคุณจิรภาสขอถามหน่อยว่าฉันมีแนวโน้มที่จะถูกทารุณไหมหรือว่าฉันเป็นคุณนายศิริวัชรภัทรแม้แต่คนรับใช้ก็เทียบไม่ได้” จิรภาสมองความเกลียดชังในตวงตาขอจรีภรณ์ในใจก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยว เขารู้เรื่องพวกนี้เขาล้วนรู้สิ่งที่แม่เขาทำกับเธอนั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้แต่เป็นเพราะตอนนั้นเขารู้สึกเบื่อหน่ายกับการทะเลาะกันไม่สิ้นสุดของพวกเธอเบื่อหน่ายกับการแกล้งไม่ได้รับความเป็นธรรมของแม่เขาคิดว่าเพียงแค่จรีภรณ์อดทนไว้มันก็จะผ่านไป แต่ใจความเป็นจริงเผชิญหน้ากับความรุนแรงของแม่เขาก็แค่แกล้งทำไม่รับรู้ถึงอย่างไรสุดท้ายเธอก็เป็นแม่ของเขาจะให้เขาทำอย่างไรเขาทำไม่ได้ที่จะไม่สนใจเธอไม่สามารถตัดความเป็นแม่ลูกกับเธอได้แต่ว่าต่อมาพวกเธอดีกันแล้วไม่ใช่หรือ เขาเห็นกับตาว่าหลังจากที่แม่รู้ว่าสุขภาพของเธอนั้นไม่ดีต้มยาให้เธอทุกวันยังพาเธอไปเที่ยว แต่เพราะอะไรอารมณ์ของจรีภรณ์เปลี่ยนไปหลังจากกลับมาจากไปเที่ยวเขาก็เคยถามแต่ทุกครั้งเพียงเห็นสายตาเกลียดชังของเธอคำพูดของเขาก็ติดอยู่ที่ลำคอความเกลียดชังอะไรที่สามารถทำให้กลายเป็นแบบนี้เขาอยากพาเธอไปพบจิตแพทย์แต่หลังจากที่เลิกกันเขารู้สึกว่าเธอนั้นค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ความจริงนั้นเขารู้ทั้งหมดนี้สาเหตุก็เพราะแม่เขาก็รู้สึกปวดใจถ้าหากว่าสามารถย้อนเวลากลับไปได้เขาต้องพาจรีภรณ์ไปอยู่ข้างนอกตั้งแต่แรกต่อให้แม่คัดค้านเขาก็ยืนอยู่ข้างเธอเขาจะไม่ปล่อยให้จรีภรณ์กล้ำกลืนกับความไม่เป็นธรรมไม่ต้องทนทุกข์กับการทำร้ายจากแม่ของเขา คิดถึงตรงนี้เขาจึงพูดกับจรีภรณ์ด้วยสายตาแน่วแน่“จรีภรณ์คุณวางใจได้เลยนะหลังจากที่พวกเราแต่งงานกันอีกครั้งผมจะพาคุณย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแม่ต้องไม่สามารถขัดขวางเราสองคนได้อีกผมจะต้องปกป้องคุณได้” “ปกป้องฉันอย่างนั้นหรือ？เฮ้อ”จรีภรณ์ยิ้มอย่างเหยียดหยามพูดน้ำเสียงเหยียดหยาม“คุณจิรภาสแต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่มีรอยแผลเป็นเมื่อหายแล้วก็ลืมความเจ็บปวดนะตั้งแต่ตอนที่ฉันเห็นคุณนอนกับผู้หญิงคนอื่นตั้งแต่ตอนที่คุณลงฝ่ามือนั้นกับฉันเพื่อเธอใจของฉันก็ตายไปแล้วตายไปแล้วคุณเข้าใจไหมคุณไม่ต้องเอาคำพูดที่ใช้เคยกับผู้หญิงคนอื่นมาพูดกับฉันอีกฉันรังเกียจคุณคุณรู้ไหมคุณทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจสะอิดสะเอียน “จรีภรณ์”คำพูดของจรีภรณ์ทำให้จิรภาสสั่นไปทั้งตัวเขาเรียกเธอด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว “คุณจิรภาสถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้วฉันก็จะไปทำงานแล้วคุณเป็นหัวหน้าใหญ่คุณไม่ต้องไปที่บริษัทแต่ฉันไม่เหมือนคุณฉันไม่ไปทำงานเพียงวันเดียวฉันกับลูกของฉันก็ไม่มีอะไรจะกินแล้วกรุณาหลีกทางด้วยค่ะ” คำพูดของจรีภรณ์ได้ยินอยู่ในหูของจิรภาสในใจก็สำนึกผิดเพราะเธอนั้นไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ตั้งแต่แรก “จิรภาส” ในเวลานี้เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจรีภรณ์และจิรภาสหมุนตัวกลับไปมองนวิยาที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่กำลังโกรธ เดิมทีเธอเพียงจะมาที่นี่เพื่อดูเท่านั้นแต่คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะอยู่ที่นี่จริงๆตั้งลงรถเธอก็เห็นลูกชายยืนเอาอกเอาใจอยู่ตรงนั้นแต่ดูเหมือนนางจิ้งจอกนั้นก็แสร้งทำเป็นหยิ่งคาดไม่ถึงว่าเธอจะดูถูกเหยียดหยามลูกชายของเธอ เพราะอะไรกันผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีต้องเป็นเพราะนางจิ้งจอกนั้นหว่านล้อมลูกชายของเธอแน่ๆเห็นว่าลูกชายของตัวเองก็กำลังจะแต่งงานกับชญาภายังไม่เต็มใจตัวเองก็มาถูกทำลายลงเธอต้องไม่กล้าไปเจอหน้าคนอื่นแน่ๆเมื่อคิดถึงตรงนี้นวิยาก็โกรธมากว่าเดิม“แกมายืนอยู่ตรงนี้ทำอะไรหย่ากันแล้วยังเกี่ยวพันอะไรอีกไม่กลัวคนเขาจะหัวเราะเยาะเอาเหรอ” คำพูดนี้แม้จะพูดกับลูกชายแต่ใครๆก็ฟังออกว่ามันหมายถึงอะไร จรีภรณ์ฟังออกจิรภาสก็ฟังออกสีหน้าของเขาด้านชาถามไปอย่างเยือกเย็น“แม่มาที่นี่ได้ยังไงครับ” “ฉันมาได้ยังไงเหรอ”นวิยารู้สึกโกรธที่ตอนนี้ลูกชายของเธอถามเธอต่อหน้าจรีภรณ์เธอรู้สึกเสียหน้าจึงพูดเสียงดังออกไป“ถ้าฉันมาแกก็จะถูกนางจิ้งจอกตัวนี้จับไปอีกนะสิแกดูแกตอนนี้สิเหมือนอะไร”