已经是第一章了
ตอนที่53 ไม่อย่างแน่นอน
ตอนที่53 ไม่อย่างแน่นอน
นวิยามองสีหน้าซีดเซียวของลูกชายก็รู้สึกเจ็บปวดผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายจริงๆไม่อย่างจะเชื่อเลยว่าจะทำให้ลูกชายของเธอทุกข์ทรมานขนาดนี้ความโกรธของเธอนั้นอัดอั้นอยู่เต็มอกเกินที่จะรับได้อยากที่จะระบายออกมาโดยเร็ว
“คุณนวิยาคะคำพูดของคุณต้องพูดให้ชัดเจนนะคะเป็นเพราะลูกชายของคุณก่อกวนฉันไม่หยุดสร้างความรำคาญให้ฉันรบกวนคุณรีบพาเขากลับไปด้วยค่ะมันจะดีที่สุดถ้าไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย”จรีภรณ์พูดน้ำเสียงเย็นชาพูดอย่างไม่ไว้หน้า
“ดีจิ้งจอกที่ไร้ยางอายอย่างเธอเธอล่อลวงลูกชายของฉันยังอยากจะทำให้ฉันโกรธอีกจรีภรณ์จิตใจของเธอทำไมมันช่างเลวทรามขนาดนี้”นวิยาโกรธมากจนส่งเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมาไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเองแม้แต่น้อย“ทุกคนมาดูกันจิ้งจอกที่ยั่วยวนผู้ชายกลางวันแสกๆยังทำให้คนแก่อย่างฉันโกรธอีก”
“แม่ครับ”จิรภาสรีบเข้ามาดึงแม่ของตัวเองไว้ในสายตานั้นรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอย่างจนปัญญา“ผมก่อกวนจรีภรณ์เองครับตั้งแต่ต้นจนจบเป็นผมเองที่ขอร้องเธอขอร้องให้เธอยกโทษให้ไม่จากผมไหน”
“อะไร”นวิยาจ้องลูกชายด้วยความโกรธ“เธอทำยาเสน่ห์อะไรใส่ลูกเหรอลูกเป็นอะไรไปชญาภานั้นไม่ดีตรงไหนทำไมลูกไม่รักกลับมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้แกอยากให้โกรธจนตายเหรอ”
นวิยาพยายามพูดโน้มน้าวใจจิรภาสเมื่อเห็นว่าลูกชายนั้นไม่สนใจจึงหันกลับไปชี้หน้าด่าจรีภรณ์“จรีภรณ์ถ้าเธอรู้ตัวเองก็อยู่ห่างๆลูกชายของฉันเธอกับลูกผสมคนป่านั้นก็อยู่ด้วยกันกับลูกชายด้วยฉันจะบอกเธอไว้นะว่าถ้าฉันไม่ตายเธอก็อย่าคิดจะเขามาตระกูลแก้วใสเธอมันนางจิ้งจอกไร้ยางอาย”
“คุณ！”จรีภรณ์โกรธมมากจนพูดไม่ออกโกรธปากสั่นและหน้าก็แดงขึ้นมา
จริภาสเห็นสถาณการณ์สีหน้าก็เปลี่ยนทันทีจึงดึงแม่ของเขาให้ออกไปแต่แม่ของเขากลับยืนอยู่ตรงนั้นราวกับถูกตะปูตอกไว้และด่าจรีภรณ์ไม่หยุด
เมื่อเห็นว่าตรงนี้กำลังทะเลาะกันคุณยายโสรยากลัวว่าจรีภรณ์จะเสียเปรียบจึงรีบอุ้มหนูดีออกมาหนูดีเห็นน้ำตาที่ซ่อนอยู่ของแม่แต่คุณยายคนนั้นก็ยังด่าแม่ของเขาไม่หยุดทันใดนั้นเขาก็ผละออกจากอ้อมแขนของคุณยายโสรยาแล้วไปกัดนวิยา
นวิยาเจ็บมากเลยตบใบที่ใบหน้าเล็กๆของหนูดีเธอตบแรงมากเธอใช้แรงทั้งหมดบวกกับความโกรธตบเขามันโหดร้ายและไร้ความปราณี
เด็กเล็กอย่างหนูดีทันใดนั้นก็ปัดตกลงบนพื้นราวกับตกใจกลัวนอนคว่ำหน้าหมอบอยู่บนพื้นไม่ขยับ
จรีภรณ์เห็นหนูดีถูกนวิยาตบตอนนั้นหัวใจของเธอนั้นราวกับถูกคนควักของมาเธอร้องออกมาอย่างน่าเวทนาพุ่งเข้าไปหาหนูดีที่นอนฟุปอยู่บนพื้น
เด็กน้อยหน้าซีดแต่รอยมือบนใบหน้านั้นเปื้อนเป็นสีแดงดวงตานั้นเบิกโตราวกับว่าจะตกใจอย่างมากนอนแข็งทื่ออยู่ในอ้อมแขนของจรีภรณ์ราวกับตุ๊กตา
จิรภาสมองดูจรีภรณ์กำลังร้องไห้โฮอยู่นั้นหัวใจของเขานั้นราวกับถูกทิ่มแทงอย่างรุนแรงสิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวังนั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในจิตใจของเขาเขาเดินไปที่ด้านหน้าและอุ้มหนูดีขึ้นมาและเดินตรงไปที่รถจรีภรณ์จึงรีบพุ่งไปอย่างบ้าพูดกับเขาด้วยความเกลียดชัง“คุณจิรภาสอย่าโดนตัวลูกชายของฉัน”
“ผมกำลังจะช่วยเขา”จิรภาสพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอุ้มหนูดีขึ้นรถจรีภรณืจึงรีบตามไปตอนนี้ช่วยหนูดีคือสิ่งที่ต้องทำที่สำคัญที่สุด”
นวิยามองดูมือของตัวเองเพราะเธอนั้นใช้แรงตีจนมือชาและมองหนูดีที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของจรีภรณ์เธออ้าปากค้างไม่พูดอะไรเมื่อรถเคลื่อนที่ผ่านเข้ามาใกล้เธอเธอเห็นสายตาของจรีภรณ์ที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังสายตานั้นราวกับจะฆ่าคนเธอกลัวจนตัวสั่นทันที
ตลอดทางนั้นจรีภรณ์จิรภาสไม่รู้ว่าฝ่าไปแล้วกี่ไฟแดงเขาขับรถไปโรงพยาบาลราวกับเป็นบ้าอีกทั้งยังรีบโทรหาปณัยหลังจากบอกเรื่องราวคร่าวๆให้เขาฟังต้องการให้เขานั้นเตรียมโรงพยาบาลที่ดีที่สุดให้หลังจากสั่งการแล้วเขาก็มองจรีภรณ์จากกระจกหลัง
จรีภรณ์ที่นั่งด้านหลังกอดหนูดีร้องไห้ตลอดทางเสียงร้องไห้อย่างบ้าคลั่งทิ่งแทงเส้นประสาทของจิรภาสอย่างลึกซึ้งในใจของเขาร้อนรุ่มอยากฆ่าคนแต่เขารู้ตอนนี้เขาต้องไปส่งหนูดีให้ถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย
หลังจากที่ถึงโรงพยาบาลหมอก็รออยู่ตรงนั้นแล้วกำลังจะอุ้มหนูดีเข้าไปตรวจในห้องตรวจนั้นจรีภรณ์ก็ทนไม่ไหวนั่งยองๆอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวดทรมานเธอไม่กล้าจินตนาการถึงผลที่จะตามมา
ในใจของจิรภาสก็เจ็บปวดราวกับถูกลูกธนูปักมาที่หัวใจถึงแม้เขานั้นจะไม่เคยเป็นพ่อแต่เขาก็รับรู้ถึงความรู้สึกถึงความเป็นห่วงลูกของคนเป็นแม่เขาจำได้ว่าเมื่อครั้งเขาเป็นเด็กตอนเขาเป็นไข้ก็เป็นแม่ที่ร้องไห้จนตาแดงอยู่ข้างๆเขาแต่ว่าตอนนี้ทำไมถึงต้องเป็นแม่ทำไมถึงต้องเป็นแม่
จริภาสกำหมัดแน่นและชกไปที่พื้นเขาไม่รู้ว่าจะขอโทษจรีภรณ์อย่างไรเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประโยคแรกที่จะพูดกับจรีภรณ์นั้นควรพูดอะไรได้แต่ดูจรีภรณ์เจ็บปวดอย่างเงียบเงียบแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้
ผ่านไปครู่หนึ่งชนุตต์และเทพวีก็รีบเข้ามาอย่างรีบร้อนระหว่างทางนั้นจรีภรณ์ก็ได้โทรหาเข้าและบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้
เทพวีเห็นจรีภรณ์ร้องไห้จนตาแดงจึงด่าจิรภาสด้วยความโกรธ“คุณจิรภาสบ้านของพวกเราจรีภรณ์พลาดท่าอะไรกันนะถึงได้ซวยมาเจอคุณถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเด็กฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่นอนคุณยังจะอยู่นิ่งทำไมไปให้พ้น！”
ชนุตต์กำลังปลอบโยนจรีภรณ์อยู่นั้นมองเห็นสีหน้าสำนึกผิดของจิรภาสที่ยืนอยู่ตรงนั้นเขาโกรธแต่ไม่ได้ชกจิรภาสแต่เมื่อนึกถึงหนูดีที่อยู่ในห้องพยาบาลนั้นเขาก็ต่อยไปที่หน้าของจิรภาสด้วยความโกรธและด่าว่าเขา“คุณจิรภาสถ้าลูกผมเป็นอะรไปผมจะไม่ปล่อยคุณไว่แน่นอน”
จริภาสนั้นราวกับว่าเขาลงโทษตัวเองด้วยการทนเจ็บปวดให้ชนุตต์ต่อยเขาเวลานั้นความโกลาหลวุ่นวายจนกระทั่งหมอพาหนูดีออกมาพวกเขาจึงหยุดรีบเขาไปถามหมอถึงอาการของหนูดี
คุณหมอเช็ดเหงื่อบนหน้าฝากของเขาพูดปากสั่น“จิตใจความเจ็บป่วยทางจิตใจคือเขาได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างมากสถานการณ์ตอนนี้มีโอกาสมากที่จะส่งผลถึงอนาคตเด็กยังเล็กมากสภาพจิตใจยังเปราะบาง”
“อะไรคะ”จรีภรณ์ยืนตกตะลึงอ้าปากค้างเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นราวกับหยุดเต้นไปอย่างนั้นร่างกายนั้นไร้เรี่ยวแรงค่อยๆทิ้งตัวลงบนพื้นชนุตต์จึงรีบเข้าไปประคองเธอไว้อย่างรวดเร็ว
จรีภรณ์มีสติกลับมากอดหนูดีที่นอนอยู่บนเตียงราวกับคนเสียสติร้องไห้จนไม่มีเสียง
จริภาสมองหนูดีที่นอนอยู่บนเตียงเขาโทษตัวเองในใจคำพูดของหมอเมื่อกี้นั้นเขาเข้าใจดีก็คือหนูดีมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ป่วยทางจิตในอนาคตหนูดีนั้นยังเด็กมากเขากำลังเจริญเติบโตทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาที่ทำมันขึ้นมาเขาทำให้จรีภรณ์ต้องเจ็บปวดอีกครั้ง
ชนุตต์และเทพวีกำลังปลอบจรีภรณ์อยู่จรีภรณ์ค่อยๆหันมาดวงตาที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาจ้องมองจริภาสด้วยสายตาอาฆาตแค้นพูดกับเขาทีละประโยคทีละคำ“คุณจิรภาสคุณฟังฉันนะตั้งแต่นี้ต่อไปฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกไม่อยากเห็นอีกไม่อยากเห็น！”
จิรภาสมองสายตาของจรีภรณ์ในใจเหมือนถูกคลื่นซัดโถมคำพูดของเธอช่างเด็ดขาดไร้ความปราณีไม่อีกไม่อีกโอ้มันจบลงแล้วจริงๆใช่ไหมครั้งนี้พวกเขามันจบลงอย่างสมบูรณ์แล้วใช่ไหม
ชั่วชีวิตนี้พวกเขาต้องแยกห่างกันไปไกลสุดขอบฟ้าใช่ไหมจิรภาสออกมาจากโรงพยาบาลเหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิดปณัยเห็นท่าทางของเขาแบบนั้นก็ไม่กล้าถามอะไรจึงขับรถพาเขาไปส่งที่บ้าน
หลังจากที่นวิยากลับมาที่บ้านในใจเธอก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากโดยเฉพาะเมื่อนึกถึงใบหน้าซีดเซียวของเด็กชายตัวเล็กๆคนนั้นที่มีรอบมือของตัวเองอยู่บนนั้นหัวใจของเธอก็เหมือนจะเต้นออกมา
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมานั้นเธอรักเด็กวันนี้ทำไมถึงโกรธจนพลั้งมือกับเด็กได้นวิยาโทษตัวเองขึ้นมาแต่เมื่อคิดว่าเด็กที่น่ารังเกียจคนนั้นเป็นลูกของจรีภรณ์ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจไปบ้างความคิดแบบนี้ทำให้เธอตกใจเธอรีบโทรหาจิรภาสแต่ว่าเขาไม่รับสาย
ใจของเธอเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาแต่คิดอีกทีเธอเพียงแค่ตบหน้าอย่างมากใบหน้าก็บวมจะมีอันตรายร้ายแรงอย่างนั้นได้อย่างไรจะต้องเป็นเพราะนางสารเลวคนนั้นกับลูกของมันร่วมมือกันทำให้เธอกลัวทำให้เธอโทษตัวเองทำให้เธอทรมานใจจากความละอายถ้าเป็นแบบนี้ตามหลักเหตุผลพวกก็จะสามารถกลับมาแต่งงานกันใหม่ได้แล้วนวิยานั่งอยู่บนโซฟาปลอบใจตัวเองอยู่
ต่อมายิ่งคิดยิ่งรู้สึกเป็นแบบนั้นแต่ทำไมถึงยังกระวนกระวายใจแบบนี้กันนะนวิยาลุกขึ้นและเดินไปเดินมาในห้องนั่งเล่นแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เธอกระวนกระวายใจ
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงรถจากด้านนอกคิดว่าต้องเป็นลูกชายของตัวเองแน่ๆดังนั้นเธอจึงแสร้งทำเป็นนั่งบนโซฟาอย่างใจเย็น
จนกระทั่งจิรภาสเข้ามาเธอยังแกล้งทำเป็นนั่งอยู่ตรงนั้นผ่านไปนานแล้วเธอก็ยังไม่ยินเสียงการเคลื่อนไหวของลูกชาย
นวิยาหันกลับมาอย่างสงสัยเธอเห็นจิรภาสยืนอยู่ราวกับเป็นคนแปลกหน้ายืนอยู่เงียบๆอยู่ด้านหลังของเธอ
“จริภาสจิรภาส”นวิยามองลูกชายอย่างร้อนใจสัญชาตญาณบอกเธอว่าสถานการณ์ไม่ดี
已经是最新一章了
加载中
