已经是第一章了
ตอนที่54จบลงอย่างสมบูรณ์
ตอนที่54จบลงอย่างสมบูรณ์
จิรภาสไม่พูดอะไรนั่งลงบนโซฟาตรงหน้าของเธอยิ้มอย่างหมดทนทาง
“จิรภาส”นวิยามองรอยยิ้มของลูกชายก็รู้สึกขนลุกจึงเรียกเขา
“แม่ไม่ถามผมเหรอว่าเด็กเป็นยังไงบ้าง”จิรภาสมองหน้านวิยาอย่างไร้ความรู้สึกอยากเห็นสีหน้าของความตึงเครียดกังวลหรือการโทษตัวเองของเธอ
นวิยาไม่คิดว่าหลังจากที่ลูกชายกลับมาแล้วประโยคแรกที่ถามจะเป็นคำถามนี้ความโกรธของเธอจึงปะทุขึ้นอีกครั้ง
วันนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่มีมารยาทหยาบคลายกับเธอคาดไม่ถึงว่าลูกชายของเธอก็ไม่ช่วยเธออีกทั่งยังยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นช่วยเธอพูดอีกไม่ว่าอย่างไรลูกชายของเธอก็ไม่สนใจเรื่องของเธอเธอเพียงแค่ตบหน้าไม่ใช่ไปฆ่าคนตายเมื่อคิดถึงตรงนี้นวิยาก็แสดงความไม่พอใจออกมา“เด็กจะเป็นยังไงเกี่ยวอะไรกับฉันหรือว่านางจิ้งจอกจรีภรณ์นั้นกวนใจแกไม่ปล่อยแกคิดว่าฉันสามารถไปที่เกิดเหตุได้ไหม”
“ไม่เกี่ยวกับแม่อย่างนั้นหรือโอ้”จิรภาสยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น“แม่แม่คิดว่าแม่ทำถูกไหมวันนี้แม่ไปโวยวายที่ของเธอตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นแม่ที่ด่าเธออีกทั้งยังตีลูกของเธอตอนนี้แม่พูดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่อย่างนั้นหรือ”
“นั้นมันเป็นของเธอเองพวกเธอหย่ากันแล้วเธอยังกวนใจแกไม่หยุดเธอสมควรแล้ว”นวิยาเบิ่งตากว้างด่า“ถ้าแกยังคิดว่ายังเป็นลูกของฉันถ้าอย่างนั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นห้ามติดต่อกับเธออีกชญาภาเป็นผู้หญิงที่ดีมากทำไม่แกไม่พิจารณาเธอสักหน่อย”
“ผมเป็นลูกของแม่ผมเป็นลูกชายของแม่แม่ยังคิดว่าผมเป็นลูกชายของแม่อยู่ไหม”เมื่อจิรภาสได้ยินคำพูดของแม่ทันใดนั้นความโกรธก็ปะทุขึ้นเหมือนกับภูเขาไฟที่กำลังปะทุ“ก็เป็นเพราะว่าผมเป็นลูกของแม่ไม่ว่าผมจะทำอะไรเพียงแค่ทำภายใต้ชื่อของผมก็สามารถทำได้ทุกอย่างแม้แต่ทำร้ายผู้หญิงที่ผมรักที่สุดคิดร้ายกับลูกของเธอผมก็จำเป็นต้องอดทนไว้เพื่อให้ด้อยกว่าความปรารถนาของแม่แม่ก็เอะอะโวยวายต่อหน้าผมแม่ก็แกล้งทำเป็นแม่สามีที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมแต่ต่อหน้าเธอละแม่กลับเป็นราวกับงูพิษที่ค่อยฉกเธอไปทุกที่ใช่ไหมสร้างความลำบากให้เธอกลั่นแกล้งเธอแม่ครับแม่รักผมจริงๆหรือเปล่าทำไมผมถึงไม่รู้สึกถึงมันละครับ”
“จิรภาสแกกำลังพูดเหลวไหลอะไร”นวิยาตกใจอ้าปากกว้างเธอไม่คิดว่าลูกชายของตัวเองที่เธอเลี้ยงมาหลายปีนั้นจะพูดกับเธอแบบนี้ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนหรือเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขานั้นไม่ต้องการแม่แก่ๆคนนี้แล้ว
“แม่ครับรู้ไหมรักของแม่ทำให้ผมต้องทุกข์ทรมานหลายปีมานี้ผมแทบจะไม่ได้หลับสนิทสักวันในสายตาของแม่มีแค่บริษัทมีแต่ผลประโยชน์มีแต่เงินแม่เคยคิดถึงความสุขของลูกตัวเองบ้างไหมทำไมแม่ถึงทำกับผมแบบนี้”
“แม่.....”นวิยามองท่าทางเจ็บปวดของลูกชายในตานั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวด“จิรภาสสิ่งที่แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อลูกแม่เลี้ยงลูกมาไม่ง่ายแม่รู้ว่าลูกทำงานหนักดังนั้นแม่ต้องหาภรรยาที่สามารถช่วยลูกได้”
“ทำเพื่อผมทำเพื่อผมอีกแล้วเหรอแม่อาจจะรู้เมื่อครั้งที่แม่ให้ผมพาจรีภรณ์ออกไปจากตระกูลแก้วใสเธอใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง”จิรภาสมองดูแม่ท่าทางดื้อดึงไม่ยอมรับผิดของแม่ทันใดนั้นจึงยืนขึ้นพูดเสียงดัง“หลังจากที่เธอออกจากบ้านไปเธอไม่มีเงินต้องไปล้างจานให้คนอื่นทุกๆวันไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็นอนหลับไม่สนิทแต่เธอต้องทำงานหนักมากเพราะไม่มีใครช่วยเหลือเธอเธอหิวมากต่อมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะเจอผู้ชายที่ดีกับเธอแต่ผู้ชายคนนั้นหลังจากเธอคลอดลูกเขาก็เสียชีวิตด้วยเหตุนี้เธอต้องพาลูกระหกระเหินไม่ทุกที่เพื่อขอชีวิตแม่ครับแม่ก็เป็นผู้หญิงทำไมแม่ถึงไม่ลองคิดแทนเธอดูละครับ”
“ก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการให้ออกไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”นวิยาตอบกลับ
“ใช่ผมเป็นคนทำแต่แม่เคยสงสัยไหมว่าทำไมผมถึงทำอย่างไร้น้ำใจแบบนี้นั้นมันก็เพราะว่าผมคิดว่าถ้าเธอหมดหนทางแล้วเธอจะกลับมาหาผมเพราะผมยังรักเธอผมรักเธอแม่เข้าใจไหมที่ผมทำทั้งหมดนี้ก็เพราะแม่บังคับผมไม่อยากหย่ากับเธอแต่ผมก็ทำไม่ได้ผมไม่อยากเห็นแม่ต้องตายฉะนั้นผมถึงคิดทำแบบนี้แต่ผมคิดว่าเธอจะเด็ดขาดแบบนี้ยอมหิวตายก็ไม่กลับมาหาผม”
จิรภาสพูดออกมาด้วยความโกรธคำพูดที่อัดอั้นในใจเขาที่ต้องแบกรับจนถึงตอนนี้ทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่ทำไปแล้วเขาก็รู้สึกเกลียดตัวเองตบตีตัวเองแต่ตีแล้วมันจะอย่างไรเขาได้ไล่จรีภรณ์ไปแล้ว
นวิยาฟังเสียงลูกชายโวยวายตะโกนใส่เธอเธอตกใจมากพูดออกมาเบาๆอย่างไม่พอใจ“ถ้าอย่างนั้นแกก็ให้เงินเธอไปสิ”
คำตอบของนวิยากำลังทำให้จิรภาสเป็นบ้าเขาตบโซฟาอย่างแรงตะโกนเสียงดัง“เงินเงินเงินในสายตาของแม่ถ้ามีเงินก็สามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้เหรอแม่ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม”
“ถ้าอย่างนั้นแกจะทำอย่างไรแกอยากจะแต่งงานกับเธอจริงๆเหรอ”
“ใช่ผมจะแต่งกับเธอ”จิรภาสตอบอย่างไม่ลังเล
“อะไรลูกบ้าไปแล้วเหรอถ้าอย่างนั้นลูกของเธอละจะทำอย่างไร”นวิยาโกรธจนลุกขึ้นมา
“ผมจะเลี้ยงเป็นลูกของผมต่อไปก็เป็นลูกของผม”
“แกถ้าแกกล้าทำแบบนี้ละก็ฉันก็ไม่มีแกเป็นลูก”นวิยาเป็นกังวลเธอคิดว่าลูกชายเธอบ้าไปแล้วเธอจะยอมให้ลูกชายเลี้ยงดูลูกของคนอื่นได้อย่างไร
“แม่แม่คิดว่าผมจะกล้าหรือไม่กล้าทำละครับ”จิรภาสยิ้มมองเธออย่างเยือกเย็น
“ถ้าแกทำแบบนี้แล้วชญาภาจะทำยังไงเธอเสียสละตัวเองเพื่อแกตั้งแต่แรก”
“ทำอย่างไรหรือ”จิรภาสหัวเราะเยาะเย้ย“แม่ก็ให้เงินเธอสิครับเอาเงินไปชดเชยให้เธอ”
นวิยาตกตะลึงงันอ้าปากเธอคิดไม่ถึงว่าลูกชายของเธอจะใช้คำนี้มาปิดปากเธอ“จิรภาสแกเคยคิดไหมถ้าหากแกกับเธออยู่ด้วยกันตรีภพจะทำอย่างไรกับแกเขาเป็นนายกเทศมนตรี
“แม่แม่จะขนใครมาก็ไม่มีประโยชน์ไม่ว่าจะแลกกับอะไรผมก็จะอยู่กับจรีภรณ์ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแพ้แน่นอน”จิรภาสพูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปทางประตูใหญ่เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูเขาก็หมุนตัวกลับมาถามเธออย่างไร้ความรู้สึก“แม่แม่รู้ไม่ว่าเด็กคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”
นวิยามองจริภาสรอให้เขาพูด
“หลังจากที่เขาถูกแม่ตบเขาตกใจหวาดกลัวมากตอนนี้กำลังรับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลการวินิจฉัยเบื้องต้นของแพทย์คือโรคทางประสาทพูดถึงตรงนี้จิรภาสก็หยุดไปครู่หนึ่งเขาถามกลับไปอย่างเจ็บปวด“แม่ครับเขาเพิ่งอายุสองขวบเขายังเล็กมากชีวิตของเขาเพิ่งเริ่มต้นเขายังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งแม่กล้าลงมือกับเขาได้อย่างไรแม่ตอนแม่นอนหลับนั้นแม่นอนหลับอย่างสงบไหมแม่ไม่รู้สึกผิดกับตัวเองเหรอครับ”
คำพูดของจิรภาสราวกับเสียงฟ้าร้องในหูของนวิยาทันใดนั้นเธอก็นั่งลงบนโซฟาดูเงาของลูกชายที่กำลังเดินจากไปเธอมองไปไปข้างหน้าตะลึงงันราวกับความฝัน
โรคทางประสาททำไมเขาถึงอาการร้ายแรงแบบนี้เธอตบไปเพียงแค่ครั้งเดียวไม่ใช่หรือนวิยาส่ายหัวไม่เชื่อแต่ในหัวเธอนั้นปรารฎตั้งแต่ต้นจนจบแวบหนึ่งที่หลังจากเด็กคนนั้นถูกเธอตบมีท่าทางเป็นโรคทางประสาทหรือว่าที่ลูกเธอพูดนั้นจะเป็นจริง
นวิยาไม่อยากจะเชื่อเธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟารู้สึกเสียใจที่ตัวเองไม่ควรลงมือหนักขนาดนั้นตอนนี้จะทำอย่างไรเธอรู้สึกกลัวขึ้นมา
จนเมื่อป้าเรียกเธอเธอถึงดึงสติกลับมาเธอมองอย่างตื่นตระหนกแท้จริงแล้วป้าถามเธอว่าอาหารกลางวันเธออยากทานอะไรนวิยาไม่สนใจและไม่ตอบคำถามเธอรีบวิ่งไปที่ห้องเพื่อโทรหานพนา
โทรศัพท์ถูกต่อสายไปอย่างเร็วในสายนพนาส่งเสียงทักทายอย่างสนิทสนมนวิยาตกใจมากเล่าเรื่องทั้งหมดให้นพนาฟัง
เมื่อเรื่องทั้งหมดจากนวิยาจบในสายโทรศัพท์นพนาก็ตกใจมากและนัดเจอกันตอบบ่ายเพื่อพูดคุยกันหลังจากวางสายโทรศัพท์นพนาเดินออกมาจากห้องเห็นชญาภากำลังนั่งอยู่บนโซฟา“ชญาภาแม่จำได้ว่าครั้งก่อนแม่ทำของหล่นในห้องของลูกไปหาเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิ”
นพนาเห็นตรีภพกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์กระพริบตาให้ชญาภาชญาภาก็เข้าในอย่างทันทีตอบตกลงอย่างรวดเร็วและตามนพนาเข้าที่ห้อง
“เกิดอะไรขึ้นคะแม่ใช่เรื่องรูปถ่ายมีผลแล้วใช่ไหมคะ”เมื่อชญาภาเข้ามาในห้องก็รีบถามอย่างประหลาดใจทันที
นพนาจึงรีบปิดปากเธอให้เธอนั้นเบาเสียงลง“ระวังหน่อยในบ้านยังมีคนนั้นอยู่ถ้าเขาได้ยินเข้าพวกเราจะไม่มีชีวิตอยู่
ชญาภาได้ยินคำพูดของแม่เธอถ่มน้ำลายออก
“คุณป้านวิยาเพิ่งโทรมาลูกทายสิเธอพูดอะไรกลับแม่”นพนาตื่นเต้นดีใจอย่างอดไม่ได้มองชญาภา
已经是最新一章了
加载中
