ตอนที่56เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชัง

ตอนที่56เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชัง “ฉันจะพูดนะบางทีเด็กคนนั้นอาจจะไม่เป็นอะไร”นพนาค่อยๆพูดอย่างช้าๆในขณะที่พูดนั้นก็มองนวิยาเป็นครั้งคราว หลังจากที่เธอพูดแบบนั้นนวิยาก็ไม่พูดอะไรเธอค่อยๆใจเย็นลงในหัวนั้นก็กลับไปคิดถึงคำพูดของนพนาที่กำลังพูดไปบางทีเด็กอาจจะไม่เป็นอะไร ใช่แล้วบางทีเด็กอาจจะไม่เป็นอะไรนี่อาจจะเป็นการแสดงของจรีภรณ์ก็ได้เพื่อที่จะได้แต่งงานใหม่กับจิรภาสอย่างราบรื่นเลยแสดงเรื่องนี้ออกมาเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผิดทำให้ลูกชายรู้สึกผิดถ้าเป็นแบบนี้ละก็เธอจะได้แต่งงานใหม่กับลูกชายอย่างตามเหตุผลแล้วผู้หญิงแก่คนนี้ก็ทรมานจากความละอายแต่ถ้าหลับตาข้างหนึ่งละต้องเป็นแบบนี้แน่นอน เมื่อคิดถึงตรงนี้นวิยาก็รู้สึกไม่สงบใจในสายตานั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธทันทีรู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกผู้หญิงคนนี้ล้อเล่นแล้วจึงโกรธเธอมากทำให้เธอตึงเครียดอยู่ครึ่งวันโทษตัวเองอยู่ครึ่งวันสิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวเองนั้นเป็นแม่ยายที่ต้องอับอายขายหน้า นพนามองนวิยาที่ไม่พูดจาอะไรในใจยิ้มอย่างเยือกเย็นสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเตือนนั้นอาศัยหญิงแก่คนนี้ปฏิเสธความรับผิดชอบเรื่องนี้ต้องสามารถเชื่อมโยงเรื่องที่จรีภรณ์โกหกเธอได้แน่นอนถ้าเธอเชื่อจริงๆถึงเวลานั้นก็น่าสนุกจริงๆเธอถามอย่างเงียบๆ“เป็นอะไรไปทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” นวิยาดึงสติกลับมาพูดด้วยรอยยิ้มที่สง่างามอีกครั้ง“ไม่เป็นอะไรฉันแค่กังวลนิดหน่อยเธออย่าถือสาเลย” “เป็นไปได้ยังไง”นพนาหัวเราะ“เจอเรื่องแบบนี้ใครก็อยู่นิ่งไม่ได้ท้ายที่สุดถ้าหากให้ผู้หญิงแบบนี้เข้าบ้านมามันจะไม่เป็นการดูถูกคุณธรรมของตระกูลที่สืบทอดกันมาอย่างนั้นหรือเวลานั้นมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยช่วยคนอื่นเลี้ยงดูลูกจะมีสักกี่คนที่จะรู้บุญคุณ” เมื่อนวิยาฟังคำพูดของนพนาสีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนในใจนั้นก็รู้ว่าเธอตั้งใจทำร้ายตัวเองแม้ว่าที่เธอพูดนั้นจะไม่น่าฟังแต่ก็มีเหตุผลจึงพูดต่อไป“เธอวางใจเถอะฉันไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านอีกอีกอย่างก็ได้หมั้นกับหนูชญาภาไว้แล้วฉันจะให้จิรภาสเอาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นภรรยาได้อย่างไรเรื่องนี้เธอวางใจได้เลยฉันเป็นแม่ของเขาถ้าหากเขาเลือกผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ต้องเป็นแม่ลูกกัน” ประโยคสุดท้ายที่นวิยาพูดนั้นขาดความมั่นใจในตัวเองในวันนี้ลูกของเธอนั้นเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเขาตะโกนใส่เธอที่เป็นแม่ แม้กระทั่งบอกเธอแม้เขาจะขัดใจนายกเทศมนตรีก็จะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นดูลูกชายตอนนี้ช่างหมดหวังเธอเชื่อว่าลูกชายเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่ลูกชายที่เธอควบคุมได้อีกแล้วถ้าหากเธอขัดขวางเขาเธอต้องเสียเขาไปแน่นอน นพนากำลังมองนวิยาที่ขาดความมั่นใจในตัวเองแต่เธอก็ไม่สนใจเป้าหมายของเธอนั้นไม่ใช่สิ่งที่นวิยารับประกันแต่เธอจะทำให้น้ำผสมกันก็คือจะทำให้นวิยาทะเลาะกันยิ่งทะเลาะกันหนักเท่าไหร่แบบนี้จะทำให้พวกเขาเสียหายทั้งสองฝ่ายเธอเข้ามาจัดเก็บเหตุการณ์ที่กำลังพังพินาศก็พอแล้ว “แท้จริงแล้วปัญหาพวกนี้มันไม่ได้อยู่ที่จิรภาสจิรภาสเป็นเด็กที่เชื่อฟังรู้จักคิดเขาจะไม่กล้าเชื่อฟังเธอได้อย่างไร”นพนาช่วยนวิยาวิเคราะห์อย่างใจเย็นบอกวิธีเธอเธอยังเข้าใจ เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้มีประโยชน์กับนวิยามากคนอื่นนั้นให้ขั้นบันใดเธอก็ลงไปแต่ประโยคหลังของนพนานั้นทำให้ใจของเธอนั้นเป็นกังวลขึ้นมาอีกแล้ว “ประเด็นสำคัญอยู่ที่จรีภรณ์ถ้าหากจรีภรณ์ไม่มากวนใจจิรภาสหรือจิรภาสหมดใจจากเธอแล้วเรื่องนี้ก็จัดการได้สบายแล้ว” “แต่ว่าแต่เธอดูแล้วว่าลูกชายเธอนั้นไม่สามารถหมดรักผู้หญิงคนนั้น”นวิยาทั้งโกรธทั้งตึงเครียดลูกชายของเธอเสียสติไปแล้วจริงๆนี่มันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันไม่เคยพบเจอทำไมถึงไม่ถอนออกจากต้นไม้นี้และยังเป็นต้นไม้ที่ออกผลถึงตรงนี้เธอยิ่งเกลียดจรีภรณ์เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า “จิรภาสไม่ได้แต่ผู้หญิงคนนั้นทำได้”นพนาตามด้วยคำเตือน ฟังคำพูดของนพนานวิยาก็ครุ่นคิดนพนาเห็นเป้าหมายของความสำเร็จส่งเสียงฮ่าฮ่าบอกให้เธออย่าคิดมากทั้งหมดเธอเพียงพูดลอยๆเท่านั้นในความเป็นจริงเรื่องนี้จะตำหนิก็ตำหนิชญาภาถ้าหากชญาภาไม่ตอบตกลงเรื่องนั้นก่อนตอนนี้ก็จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นถ้าอย่างนั้นเธออาจจะมีหลานแล้วยังให้เธอเสียเวลารอเปล่าสามปี นวิยาฟังคำพูดนั้นแม้เธอจะรู้ว่านี่เป็นคำปลอบโยนเธอแต่ในใจเธอก็เอาแต่โทษตังเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ความละอายใจที่มีต่อชญาภาก็เพิ่มขึ้นจึงรีบพูด“ที่ไหนกันเรื่องนี้จะโทษชญาภาได้อย่างไรชญาภาเป็นผู้หญิงที่ดีแบบนี้ตระกูลแก้วใสของเราได้แต่งเธอเข้ามาก็โชคดีไปหลายชั่วอายุคนแล้วลูกสะใภ้คนนี้ฉันนวิยาตัดสินใจแล้ว นพนาพูดอย่างเกรงใจตามด้วยยิ้มตาหยี่จริงๆแล้วสิ่งที่เธอเพิ่งพูดนั้นคือพูดว่าบ้านแก้วใสนั้นติดหนี้ชญาภาในตอนแรกถ้าหากไม่ใช่เพราะสามารถไล่จรีภรณ์ออกจากบ้านแก้วใสก็ไม่สามารถทำให้ชญาภานั้นเสียความบริสุทธ์ตอนนี้ก็สามปีแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงาน เป็นไปอย่างที่คิดไว้หญิงแก่คนนี้เมื่อฟังแล้วก็รู้สึกผิดทันทีเธอจึงสาบานว่าจะไม่ให้ลูกชายทำผิดต่อชญาภา การพูดคุยล่วงเลยไปจนถึงเวลาทานอาหารเย็นเพราะนพนาต้องการไปทานอาหารเย็นกับตรีภพจึงขอตัวออกไปก่อน นวิยาก็เพราะยังคงกังวลอยู่จึงไม่มีใจที่จะทานอาหารคำพูดเหล่านี้ทำให้เธอรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ช่วงเช้าจิรภาสที่ออกบ้านมาสภาพจิตใจไม่ค่อยดีเขานั้นอยากจะไปเยี่ยมหนูดีที่โรงพยาบาลแต่เมื่อไปถึงที่นั้นก็ถูกหมอแจ้งว่าคนที่เขาต้องการเยี่ยมนั้นได้ย้ายโรงพยาบาลไปแล้วด้วยเหตุนี้เขาจึงโทรหาปณัยต้องการให้เขานั้นเช็คดูว่าจรีภรณ์ย้ายไปโรงพยาบาลไหน ปณัยไม่รอช้ารีบวางงานทุกอย่างทันทีไปหาด้วยตัวเองจนถึงวันนี้ช่วงบ่ายปณัยจึงโทรหาเขาบอกเขาว่าย้ายไปที่โรงพยาบาลเมตตาเขาเช็คเลขห้องให้ด้วยเมื่อจิรภาสฟังแล้วกำลังจะวางสายปณัยที่อยู่ในสายก็รีบเรียกเขา “มีอะไร”จิรภาสอดทนถามไป “ท่านประธานครับโรงพยาบาลนั้นเป็นของตระกูลธนะปรีดากุล”ปณัยลังเลอยาครู่หนึ่งจึงรายงานไป “รู้แล้ว”จิรภาสชะงักลอบสาบตาลง เขานั่งในรถถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับให้แรงจับไปที่พวงมาลัยรถสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดไว้สำหรับเขา ตั้งแต่เขาเจอกับจรีภรณ์อีกครั้งเขาก็รู้ว่าจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกครั้งเขาจะพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะรักษาเธอไว้แต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกว่าความไม่มีความหวังแล้วจริงๆ หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้หรือว่านี่มันคือชีวิตจริงๆแต่เขานั้นไม่ยินดีจริงๆเขารู้สึกว่าเวลานี้เขาควรจะอยู่กับจรีภรณ์อยู่ข้างเธอผ่านสิ่งที่ลำบากแต่เธอนั้นตัวเขารังเกียจเขาเขาก็ต้องอดทนทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเขาผิดเขาต้องทำให้ดีสุดเท่าที่เขาทำได้เพื่อชดเชยเธอ ช่วงเย็นหลังจากที่ถึงโรงพยาบาลจิรภาสอยู่ที่หน้าต่างมองดูจรีภรณ์อยู่ข้างเตียงคนป่วยของหนูดีดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหนูดีอยู่ตลอดเวลาน้ำตาไหลตลอดเวลาจูบที่มือของหนูดี เทพวีก็อยู่ด้านข้างถอนหายใจพูดโน้มน้าวให้จรีภรณ์ทานข้าวแต่ว่าจรีภรณ์นั้นแม้แต่มองก็ยังไม่มองเธอเอาแต่มองอยู่ที่หนูดี ตั้งแต่วันนี้ตอนเช้าเมื่อส่งถึงโรงพยาบาลหัวใจของจรีภรณ์ตึงเครียดมากมาตลอดช่วงหลายปีมานี้เธอท้องหนูดีมันไม่ง่ายเลยใช้ชีวิตด้วยกันสองคนไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนจะวันก็ไม่เคยที่จะร้องไห้เอะอะโวยวายเขารู้ว่าแม่นั้นทำงานหนักลำบากจนถึงตอนนี้เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เพราะความฉลาดเกินอายุจรีภรณ์จึงรู้สึกว่าทั้งโลกนี้ใครก็ติดหนี้ใครเท่ากับหนูดีเธอรู้ว่าเด็กต้องการความรักจากพ่อแต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรทุกครั้งที่เห็นเด็กคนอื่นอยู่ในอ้อมกอดของพ่อหนูดีก็จะแสดงสายตาอิจฉาออกมา ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ใจของจรีภรณ์ก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงเธอไม่สารถบอกความจริงให้กับเขาได้และเธอก็ไม่ต้องการปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังในหัวใจของลูก แต่ว่าตอนนี้เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้ปลูกอยู่ในหัวใจของเธอตั้งแต่ที่จิรภาสปรากฏตัวออกกมาอยู่ข้างกายเธอเส้นประสาทของเธอก็เหมือนถูกมัดแน่นอยู่ตลอดเวลาเขาทรยศเธอโดยการขึ้นเตียงกับคนที่เธอเกลียดที่สุดเขาสร้างความยุ่งยากให้กับชีวิตของเธอทำให้เธอต้องทนทุกข์แต่เธอก็สามารถทนได้ แต่ความอดทนของเธอนั้นกลับแลกมากับภาระหน้าที่หนักและราคาสูงเธอไม่คิดว่านวิยาจะทำร้ายลูกชายคนเดียวของเธอเธอเจ็บปวดหัวใจมากเป็นแม่เหมือนกันจิตใจของเธอทำไมช่างอำมหิตเช่นนี้เธอทำไมไม่มีความเป็นแม่ที่รักลูกของตัวเอง จรีภรณ์เกลียดมากเธอเกลียดมากจริงๆเธอเสียใจมากที่แต่งงานกับจิรภาสถ้าหากไม่มีเขาลูกก็ไม่ต้องห่างจากตัวเองหนูดีก็ไม่ต้องบาดเจ็บร้ายแรงแบบนี้พวกเขาหย่ากันแล้วเธอก็ออกมาอย่างสงบไม่ได้นำเงินของเขาออกมาสักนิดเลยแต่ทำไมเขาถึงยังต้องมาทำให้ร่างกายและจิตใจของเธอต้องได้รับความเจ็บปวดทรมานอีก เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นใกล้จะเป็นบ้าแล้วหรือบางทีเธออาจจะเป็นบ้าไปแล้วก็ได้