ตอนที่57การคุกคามของนวิยา

ตอนที่57การคุกคามของนวิยา เมื่อใดก็ตามที่กลับไปคิดถึงครั้งที่นวิยาตบที่หน้าของหนูดีเธอรู้สึกว่าแม้แต่การหายใจก็เจ็บปวดความรู้สึกนั้นราวกับถูกมีดกรีดหัวใจมันสะเทือนจิตใจของเธอตลอดมา วันแล้ววันเล่าหนูดีใช้เวลาทั้งหมดอยู่บนเตียงพยาบาลทุกครั้งหนูดีก็จะร้องไห้เอะอะโวยวายออกมาปากก็ร้องให้แม่ช่วยแม่ช่วยด้วย มองดูหนูดีเจ็บปวดแบบนี้จรีภรณ์นั้นเธอนั้นรู้สึกรับไม่ได้จริงๆเขายังเล็กมากช่างน่าสงสารเหลือเกินแต่ทำไมสวรรค์ไม่เปิดตาทำไมยังให้เขาต้องทนกับความเจ็บปวดแบบนี้เขายังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง ใจของเธอเจ็บปวดมากเธอรู้สึกถึงเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังในหัวใจเธอกำลังเติบโตอย่างบ้าคลั่งจนในที่สุดมันก็กลายเป็นต้นไม้ใหญ่ปกคลุมความสว่างในใจของเธอใจของเธอมืดหม่นเหมือนน้ำนิ่งไม่มีชีวิตชีวา จิรภาสปวดใจเมื่อมองจรีภรณ์ที่ซีดเชียวแบบนั้นเขารู้ตอนนี้เขาไม่สารถกระตุ้นจรีภรณ์ได้อีกแล้วเขากลัวจริงๆว่าจิตใจของเธอจะพังทลายเขาไม่ได้ต้องการแบบนี้ เด็กชายตัวน้อยๆนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยใบหน้ายังบวมด้านซ้ายของใบหน้ายังคงเป็นสีแดงทำให้คนที่เห็นนั้นตกใจใจของจิรภาสก็เจ็บปวดขึ้นมาโกรธแม่ของเขามากขึ้นหลายเท่า หลังจากออกจากโรงพยาบาลจิรภาสไม่รู้จะไปทางไหนเขาจอดรอดอยู่บนถนนเขาใจร้อนไม่เป็นสุขจึงเริ่มหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ทุกวันตอนเช้านวิยานั่งอยู่ในโรงน้ำชากำลังจะโทรหาจรีภรณ์เพื่อนัดเธอออกมาคุยกัน จรีภรณ์ฟังนวิยาทางโทรศัพท์ให้น้ำเสียงออกคำสั่งกับเธอโกรธจนโพล่งคำด่าออกมาแต่นวิยาเพียงแค่หัวเราะและบอกเธอถ้าหากเธอไม่ออกมาถ้าอย่างนั้นเธอก็จะไปหาจรีภรณ์ที่โรงพยาบาลเพื่อคุยกัน จรีภรณ์มองหนูดีที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเธอสั่นด้วยความโกรธและพูดออกไปคำเดียวตกลงพูดจบก็รีบวางสายโทรศัพท์ นวิยาฟังน้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธของจรียาทางโทรศัพท์ในใจนั้นก็รู้สึกสบายมากเธอไม่สนใจว่าเป็นแกล้งทำก็ดีดีจริงๆสิ่งที่เธอต้องการเพียงแค่ให้จรีภรณ์ออกไปจากเมืองซูถ้าแบบนี้ลูกชายเธอก็จะไม่ต้องถูกนางจิ้งจอกมากวนใจอีก เธอจนไม่ใช่เหรอใช่ชีวิตลำบากไม่ใช่เหรอมองเห็นสิ่งที่เธอกินแล้วทำช่างลำบากขนาดนี้เธอยอมที่จะให้เงินเพียงแค่นางสารเลวคนนี้ออกไปจากเมืองซูเธอให้เท่าไหร่ก็ได้ นวิยาดื่มชาเธอยิ้มมุมปากสมัยนี้ยังมีอะไรที่เงินซื้อไม่ได้อีกอย่างนั้นหรือถ้าหากไม่สามารถจัดการได้ก็เพราะว่ามีเงินไม่พอในตอนแรกที่เธอนั้นแสร้งทำเป็นคนดีตอนนี้รู้ว่าวันที่อยากลำบากตบก้นของเธอและอยากกลับไปบ้านแก้วใสโอ้ไม่มีทา นวิยาเธอไม่ใช่หลอดประหยัดน้ำมัน ถึงเวลานั้นถ้าหากผู้หญิงคนนั้นกล้าเอ่ยปากเธอต้องแสดงความอำมหิตให้เธอดูอย่างแน่นอนเจรจาต่อรองกับผู้หญิงแต่ไหนแต่ไรมันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เธอไม่มีที่ยืนในสังคมนี้จะเอาอะไรมาแข่งกับเธอ เมื่อคิดถึงตรงนี้นวิยาก็ยิ้มออกมาดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเห็นภาพจรีภรณ์คุกเข่าขอความเมตตามันเป็นการจิตนาการที่ยอดเยี่ยมมากความเป็นจริงคือผอมเหลือแต่กระดูก เมื่อจรีภรณ์เปิดประตูเข้ามาดูเหมือนว่าเธอจะเห็นอาวุธสังหารกำลังเดินเข้ามาความโกรธแค้นในตัวจรีภรณ์นั้นทำให้เธอสั่น แต่ว่าเธอแสร้งทำเป็นสงบนิ่งยกชามาดื่มอย่างสง่างาม“จรีภรณ์อย่ามาไร้เดียงสา” “มีเรื่องอะไรพูดมา”จรีภรณ์นั้นไม่อยากคุยกับเธอสักนิดถ้าไม่กลัวว่านวิยาจะไปเอะอะโวยวายที่โรงพยาบาลถ้าไม่เป็นเพราะหนูดีตอนนี้เธอกลัวว่าเธอจะทนไม่ได้ที่จะฆ่าผู้หญิงแก่ที่น่ารังเกียจคนนี้เธอพยายามบังคับอารมณ์ตัวเองพยายามไม่มองนวิยาและที่นั่งตรงข้ามกับเธอ นวิยาดูท่าทางของจรีภรณ์ราวกับคนไม่ได้รับการสั่งสอนเหลือบมองเธอด้วยความเกลียดชังแต่ยังแสร้งทำใจกว้าง“จรีภรณ์ดื่มชาก่อนไหม” “คุณนวิยาเรียกฉันมาเพื่อที่จะเลี้ยงน้ำฉันเท่านั้นหรือคะ”จรีภรณ์ขัดจังหวะเธอมองนวิยาอย่างเยาะเย้ย นวิยาเกือบจะสำลักชาของเธอเธอความคุมอารมณ์โกรธของเธอยิ้มให้จรีภรณ์แต่เมื่อพูดออกมานั้นแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง“ก็เพราะเรื่องครั้งก่อนฉันต้องขอโทษด้วยถ้าหารเธอมีอะไรที่ต้องการให้ช่วยให้บอกได้ฉันสามารถชดเชยได้” “โอ้โอ้”จรีภรณ์ฟังคำพูดของนวิยาแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นที่พูดออกมานั้นมันช่างตลก“คุณนวิยาจะเอาอะไรมาชดเชยคะ” “อันนี้ก็ต้องดูว่าเธอต้องการอะไร”นวิยาลังเลครู่หนึ่งฟังไม่ออกแม้แต่น้อยว่าเป็นการดูถูกเธอเพราะเธอคิดว่าจรีภรณ์นั้นจะปฏิเสธอย่างเย็นชาแต่ไม่คิดว่าเธอจะคิดคำนวณแต่ว่าก็ดีแบบนี้ก็ช่วยความพยายามของเธอจึงพูดต่อไป“ได้ยินมาว่าตอนนี้เธอใช้ชีวิตลำบากและยังมีลูกด้วยฉันอยากจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งแบบนี้ก็นับว่าเป็นการชดเชยสิ่งที่ตระกูลแก้วใสติดค้างเธอ” “ติดค้างเหรอ”จรีภรณ์โกรธมากจึงหัวเราะออกมาเธอรู้แล้วเกี่ยวกับความต้องการของนวิยาเธอเห็นท่าทางดีใจของนวิยาแล้วอยากจะตบหน้าเธอสักทีเธอตบลูกของเธอตอนนี้อยากจะเอาเงินมาปิดปากเธอ โอ้โอ้ถ้าเธอต้องการเงินจริงๆก็ไม่ออกมาโดยดีแบบนั้นตั้งแต่แรกตอนนี้ที่รีบมาหาเธอก็เพราะเรื่องนี้ที่อยากให้เธออยู่ห่างจิรภาสแต่ตั้งต้นจนจบนั้นคนที่กวนใจก็คือลูกของเธอทำไมเธอไม่ได้จัดการลูกของเธอให้ดีมาที่นี่ให้ได้อะไร “ถ้าอย่างนั้นขึ้นอยู่กับท่านท่านคิดว่าจะชดเชยให้ฉันเท่าไหร่ละคะ”จรีภรณ์ถามอย่างเงียบๆ “หนึ่งล้าน”ดูท่าทีของจรีภรณ์ราวกับจะตกลงในใจของนวิยาก็มีความสุขเพราะพูดราคาที่ใจคิดไว้ดูเธอแล้วหนึ่งล้านนั้นก็ไม่น้อยเลย “หนึ่งล้านเหรอเ”จรีภรณ์ยิ้มอย่างเยาะเย้ย นวิยาถูกจรีภรณ์หัวเราะเยาะเธอคิดว่าเงินนั้นน้อยจึงรีบพูดอีก“ถ้าเธอคิดว่าเงินยังน้อยไปฉันเพิ่มให้อีกห้าแสน” “คุณนวิยาตามที่ฉันเข้าใจคุณคุณไม่สามารถชดเชยหรือให้เงินเยอะขนาดนี้กับฉันคุณมีอะไรก็พูดมาให้ชัดเจนเลยค่ะ”จรีภรณ์ไม่อดและไม่อยากเล่นกับเธออีกต่อไปแล้ว นวิยาเห็นเป้าหมายของตัวเองถูกทำลายลงก็ไม่ปิดบังแล้วในที่สุดมันก็ต้องเผยออกมาจึงมองหน้าเธอแล้วพูดชัดเจน“ฉันหวังว่าเธอจะไปจากลูกชายของฉันต่อไปนี้ห้ามอยู่ข้างกายของลูกชายของฉันให้ดีที่สุดคือออกไปจากเมืองซูไม่ต้องกลับมาอีกตลอดชีวิต” “ออกไปจากเมืองซู”จรีภรณ์มองนวิยาพูดสิ่งที่เธอต้องการก็ไม่เกรงใจอีกแล้วมองนวิยาด้วยความโกรธ“อะไรอะไรที่คุณพูดว่าต้องการออกไปฉันก็ออกไปคุณคิดอะไร” “จรีภรณ์”นวิยาสีหน้าแน่วแน่เรียกเธอจากนั้นก็อดทนพูดกับจรีภรณ์“ฉันแค่หวังว่าต่อไปเธอจะมากวนใจจิรภาสอีกเธอต้องรู้จักตัวเองและตอนนี้เธอก็มีลูกกับคนอื่นแล้วเธอไม่รู้สึกละอายต่อบาปเลยเหรอ” “ฉันกวนใจจิรภาสอย่างนั้นเหรอ”จรีภรณ์หัวเราะเย็นชา“จริงๆแล้วใครที่กวนใจใครฉันคิดว่าในใจคุณน่าจะเข้าใจชัดเจนนะคะฉันไม่ได้เสแสร้งคนอื่นไม่รู้จักคุณฉันก็ยังไม่รู้จักคุณ” “เธอ....”นวิยาไม่คิดว่าจรีภรณ์จะพูดตรงแบบนี้โกรธจนพูดไม่ออก “อีกอย่างคุณนวิยาฉันขอให้คุณดูแลลูกชายคุณให้ดีด้วยฉันหย่ากับลูกของคุณแล้วตอนนี้ฉันไม่ได้มีความสนใจเขาแม้แต่หน่อยฉันขอร้องคุณฉันขอให้คุณอย่าให้ลูกชายของคุณมาหาฉันอีกฉันเห็นเขาแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน” “นี่จรีภรณ์ถ้าหากไม่เป็นเพราะเธอตั้งใจแกล้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าลูกชายของฉันเขาจะทรมานจากความละอายใจต่อเธอได้อย่างไรเห็นได้ชัดว่านี่มันเป็นอุบายฉันจะบอกให้นะฉันไม่ยอมให้ลูกชายของฉันแต่งงานใหม่กับเธอตอนนี้ถ้าเธอรู้จักเอาตัวรอดละก็ก็เอาเงินหนึ่งล้านห้าแสนบาทแล้วรีบออกจากเมืองซูไปซะถ้าหากว่าฉันเห็นเธอมากวนใจลูกชายฉันอีกฉันจะไม่อ่อนข้อให้เธอ”นวิยามองจรีภรณ์ดื้อรั้นเธอหมดความอดทนกับเธอคุกคามเธอโดยตรง “อ้อ”จรีภรณ์ขมวดคิ้วฟังคำขู่ของเธอเธอรู้สึกว่าไม่นานไฟตั้งแต่บนหัวของเธอจะปะทุออกมา“ถ้าอย่างนั้นไม่รู้ว่าคุณนวิยาจะจัดการกันฉันยังไงล่ะเอะอะโวยวายกลิ้งบนพื้นเหรอคะหรือว่าแสดงงิ้วนวิยาฉันไม่ใช่จิรภาสคุณมันไร้ประโยชน์กับฉันฉันคิดว่าคุณกลับบ้านไปดูแลลูกชายคุณเถอะลดตัวมาอยู่กับฉันแบบนี้คนเห็นจะขายหน้าและก็มีเพียงลูกสาวคนที่สามของเธอเท่านั้นที่หวงแหนเขา” “เธอพูดอะไรคาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าด่าฉัน”นวิยาฟังคำพูดของจรีภรณ์โกรธจนปอดจะระเบิดออกมาผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจอะไรเช่นนี้ตอนแรกนั้นตาบอดที่ให้เธอเข้ามาที่บ้านเธอกำลังคิดด่าทันใดนั้นก็สังเกตเห็นสิ่งที่จรีภรณ์เพิ่งพูดไปลูกสาวคนที่สามอะไรกันไม่ถูกต้องลูกสาวคนที่สามหมายความว่ายังไงนวิยาเบิกตากว้างถาม“หมายความว่ายังไงที่เธอเพิ่งพูดไปลูกสาวคนที่สามคือใคร” “ลูกสาวคนที่สามก็คือลูกสาวคนที่สามลูกสาวคนที่สามก็ล้วนแล้วแต่เป็นลูกสาวคนที่สามลูกสาวคนที่สามก็ต้องเป็นลูกสาวคนที่สามโอ้โอ้คุณโชคดีจริงๆ”จรีภรณ์หัวเราเยาะเย้ยอธิบายพูดจบก็ไม่สนใจสายตาสงสัยของนวิยาหยิบกระเป๋าแล้วออกไปเลย ทิ้งให้นวิยายืนงงงันอยู่ตรงนั้นเธอคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจสิ่งที่จรีภรณ์เพิ่งพูดไปอะไรอะไรลูกสาวคนที่สามสิ่งที่เธอพูดไปนั้นทำให้เธอสับสน แต่นวิยาก็ไม่ได้สนใจมากโกรธมากจึงยกชาขึ้นมาดื่มถึงช่วยลดความโกรธเมื่อกี้ลงได้พูดอย่างโหดเหี้ยมไปที่ประตูทางออก“จรีภรณ์เธออย่ามาโทษฉันต้องโทษตัวเธอเองเธอบังคับมันทั้งหมด”