已经是第一章了
ตอนที่60ตบที่เสียงดังกังวานนั้น
ตอนที่60ตบที่เสียงดังกังวานนั้น
“แม่ครับ”จิรภาสรีบจับแม่เขาไว้ก่อนที่จะมาเขาก็รู้ว่าแม่จะต้องถามเมื่อเจอกับจรีภรณ์แต่ก็ถือโอกาสนี้มานั่งคุยกันให้ชัดเจนถึงแม่เขานั้นจะโกรธแม่เขาแต่เพราะความหวังก็คือความรักใคร่ปรองดองกันในครอบครัว“จรีภรณ์เธอตอบตกลงที่จะแต่งงานกับผมแล้วตอนนี้ผมพาเธอกลับมาเพระหวังว่าพวกเราสามคนจะนั่งคุยกันดีๆ”
“เป็นไปไม่ได้”นวิยาฟังสิ่งที่ลูกชายพูดรู้สึกว่าเขากำลังเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่าเธอนั้นเกลียดผู้หญิงคนนี้มากลูกชายเธอนั้นไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าเขาจะพาผู้หญิงคนนี้กลับมาที่บ้านเธอนั้นโกรธมาก“ถ้าหากอยากพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาก็นอกจากว่าฉันตายไปแล้ว”
“แม่ครับจรีภรณ์เธอทำอะไรผิดเหรอแม่ถึงต้องการแบบนี้เพื่อผมแล้วแม่จะรับเธอไม่ได้เชียวเหรอครับ”จิรภาสไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงเกลียดจรีภรณ์ขนาดนี้
“ฉันไม่สนใจฉันไม่สามารถให้นางจิ้งจอกคนนี้เข้าบ้านถ้าหากแกต้องการแต่งกับเธอแกก็ไม่ต้องมารู้จักกับแม่คนนี้”นวิยาเห็นลูกชายของเธอกำลังยึดติดกับความผิดจึงโวยวายคำพวกนี้ออกมาอีก
จิรภาสมองแม่อย่างสิ้นหวังในตานั้นแฝงไปด้วยคำพูดที่ไม่สามารถอธิบายได้“แม่ครับถ้าหากแม่บังคับผมแม่ก็จะเสียผมไปจริงๆ”
คำพูดของจิรภาสทำให้นวิยาสับสนเธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะเรียนรู้การนำจุดอ่อนของเธอมาบังคับในสิ่งที่ต้องการดีดีมากถ้าหากอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนนี้แล้วกล้าทำแบบนี้จริงๆ“อะไรถ้าเพียงเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้แกไม่ต้องการแม่เชียวหรือฉันเลี้ยงแกมาเสียเปล่าจริงๆ”
นวิยาหยิบยกขึ้นมาอย่างกล้าหาญจิรภาสขมวดคิ้วพูดอย่างเย็นชา“ผมตัดสินใจดีแล้วใครก็มาเปลี่ยนไม่ได้แม่ครับวันนี้ผมแค่มาแจ้งให้ทราบเท่านั้นไม่ว่าแม่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยพวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน”
“แก....”นวิยาโกรธมากใช้มือชี้หน้าจรีภรณ์“เพราะแกนางจิ้งจอกแกยังมีความละอายอยู่ไหมถ้าหากยังรู้จักมันก็ออกจากบ้านฉันไปไม่อย่างนั้น..”
“ไม่อย่างนั้นอะไรคะ”เธอขัดจังหวะนวิยายิ้มแล้วมองเธอตั้งแต่ต้นจรีภรณ์ไม่ได้พูดแม้แต่ประโยคเดียวเธอทำเพียงมองอย่างเยือกเย็นที่จิรภาสและนวิยาทะเลาะกัน“อะไรคะพูดไม่ออกเหรอถ้าอย่างนั้นฉันพูดแทน”
“พูดพูดอะไร”นวิยามองจรีภรณ์ด้วยความขาดความเชื่อมั่นในตัวเองถ้าหากให้ลูกชายเธอรู้สิ่งที่ตอนแรกที่เธอพูดกับจรีภรณ์ละก็ลูกชายเธอต้องเสียงดังเอะอะขึ้นมาแน่
นวิยามองจรีภรณ์อย่างขาดความมั่นใจอย่างนั้นโกรธจนมือสั่นเป็นเธอต้องเป็นเพราะเธอเธอทายไม่ผิดเป็นเธอจริงๆ
จิรภาสมองท่าทางของสองคนรู้สึกสงสัยเกิดอะไรขึ้นหรือว่าแม่ทำอะไรที่ไม่ดีกับจรีภรณ์คิดถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกไม่ดีคิดถึงความผิดปกติของจรีภรณืในวันนี้เขาก็รู้ว่าความจริงแล้วว่าจรีภรณ์นั้นอยากแต่งงานใหม่ไม่ได้เป็นเพราะเขาเพียงแต่แม่นั้นแท้จริงแล้วทำเรื่องอะไรถึงทำให้จรีภรณ์ใช้เรื่องแต่งงานใหม่เรื่องใหญ่แบบนี้หรือว่าเพราะหนูดี
คิดถึงตรงนี้ใจของเขาก็รู้สึกตึงเครียดวันที่อยู่กับหนูดีเขาก็รู้สึกชอบเด็กที่น่ารักคนนี้บางครั้งเขาก็คิดว่าถ้าหากเป็นลูกของเขาก็จะดีมากเมื่อมองจรีภรณ์เขาก็หัวเราะเยาะตัวเองเพียงแค่เป็นลูกของจรีภรณ์ก็เป็นลูกของเขาเขาสามารถรักและเอาใจใส่เขาเพียงแค่จรีภรณ์มีความสุข
มีบางครั้งเขารู้สึกสงสัยความใกล้ชิดของตัวเองและหนูดีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้นั้นทำให้เขาประหลาดใจบางครั้งเขาก็คิดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในใจแต่การเดาแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นไม่ได้
“โอ้โอ้คุณนวิยาลืมไปแล้วจริงๆเหรอคะสิ่งที่ตัวเองทำคุณลืมไปแล้วเหรอแต่ว่าฉันสามารถจำมันได้อย่างชัดเจน“จรีภรณ์พูดอย่างเย็นชา
“เรื่องอะไร”จิรภาสมองแม่ของเขาขมวดคิ้วถาม“แม่แม่ทำเรื่องอะไรอีกแล้ว”
“แม่แม่ไม่ได้ทำอะไรลูกแบบนี้หมายความว่ายังไงทำไมไม่เชื่อแม่ทำไมไปเชื่อนางจิ้งจอกนั้น”นวิยามองจิรภาสอย่างตึงเครียดในใจคิดว่าหรือว่าแผนการของเธอนั้นถูกจรีภรณ์รู้เข้าแล้ว
ความจริงแล้วครั้งก่อนนวิยามองดูจรีภรณ์นั้นก็ไม่ได้สนใจตัวเองเดิมทีเธอต้องการจะลงโทษเธอแต่ก็รู้สึกว่าเธอผู้หญิงคนเดียวนั้นไม่ง่ายแค่คิดว่าทำให้เธอกลัวเท่านั้นดังนั้นจึงจัดเตรียมหยุดยั้งจรีภรณ์กลางคันโดยขู่เธอก็ได้แล้วถ้าหากต้องการให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆนวิยาเธอนั้นก็ทำไม่ได้จริงๆ
เพียงแค่แผนการของเธอนั้นยังไม่ได้ดำเนินการเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรมันเกิดอะไรขึ้นหรือว่าเธอถูกหักหลังคิดถึงตรงนี้มือของเธอก็สั่น
“อะไรคะคุณนวิยาเวลาสั้นๆก็ทำให้คุณลืมแล้วเหรอแต่ว่าตอนนี้ลูกของฉันยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเขานั้นยังเล็กมาทำไม่คุณถึงลงมือกับเขาได้คุณมันหญิงแก่อำมหิตถ้าหากเขาเป็นอะไรไปฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่”จรีภรณ์จ้องมองนวิยาด้วยความเกลียดชังด่าเสียงดังสายตานั้นราวกับจะสามารถฆ่าคน
นวิยาตกใจจนถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว“จรีภรณ์จรีภรณ์เรื่องครั้งก่อนฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบเขาเธอทำไม่เธอยังไม่หยุด”
“ฉันไม่เคยหยุดโอ้โอ้หญิงแก่คนนี้ยังปฏิเสธความรับผิดชอบจริงๆจนตอนนี้ยังบอกว่านี่เป็นความผิดของฉันอีกเหรอ”
“จรีภรณ์แม่รู้สึกผิดแล้วครั้งนี้เธอก็ยกโทษให้ฉันได้ไหม”จิรภาสมองท่าทางฮึกเหิมของจรีภรณ์ก็ก้าวมาที่ด้านหน้าเขาจะจับมือของจรีภรณ์กลับถูกเธอสะบัดออก
“คุณอย่าแตะต้องฉันคุณจิรภาส”จรีภรณ์มองจิรภาสอย่างเกลียดชังทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดังออกมาเธอรู้ว่าเขายังเข้าใจผิดเรื่องของนวิยาที่เธอลงมือตบนั้นแต่ว่าไม่เป็นไรเธอก็ไม่รังเกียจที่จะบอกเขาเขารักเธอไม่ใช่เหรอเธอกลับต้องการจะเห็นมันว่าเขารักเธอแค่ไหน
“จิรภาสคุณยังไม่รู้ว่าแม่คุณทำเรื่องอะไรไว้ใช่ไหมถ้าอย่างนั้นก็ดีวันนี้ฉันจะบอกคุณทั้งหมด”
“ฉันทำอะไรเธออย่าพูดเหลวไหล”นวิยามองจรีภรณ์อย่างตึงเครียดเรื่องที่เธอทำลูกชายเธอนั้นรู้แล้วไม่ใช่หรือแต่เธอกลัวว่าจรีภรณ์จะตั้งใจใส่ร้ายเธอจากท่าทางที่ลูกชายมีต่อจรีภรณ์ตอนนี้เมื่อถึงเวลานั้นก็เป็นลูกชายเองที่ได้รับความเจ็บปวดทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจที่บังคับลูกชาย
นวิยามองดูจิรภาสท่าทางไร้เรี่ยวแรงซีดเซียวในใจเธอนั้นเจ็บปวดลูกชายทำไมผอมอย่างนั้นครั้งก่อนที่เจอเขาเธอก็รู้สึกว่าเขานั้นผอมไปมากตอนนี้ทำไม่ถึงผอมลงไปอีกเธอโทษตัวเองถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอบังคับเขาอย่างเข้มงวดแบบนั้นลูกก็ไม่เป็นแบบนี้
คิดถึงตอนนี้เธอก็โทษตัวเองขึ้นมาแต่ว่าการโทษตัวเองแบบนี้ในสายตาของจิรภาสนั้นมันเหมือนกับว่าเธอทำอะไรผิดต่อจรีภรณ์เมื่อมองสายตาของแม่นั้นก็เย็นลง
ในใจของนวิยารู้สึกไม่ดี
จรีภรณ์มองฉากนั้นอย่างเย็นชาด้วยเหตุนี้จึงนำเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลวันนี้พูดออกมาทั้งหมด
เมื่อได้ยินว่าหนูดีถูกคนให้ทานยากระตุ้นความรู้สึกเขาโกรธจนกำหมัดสองมือแน่นเขาสามารถจินตนาการถึงความสิ้นหวังของจรีภรณ์ในเวลานั้นได้แต่ว่าเขากลับไม่ได้อยู่ข้างๆเธอเพียงแค่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเพราะเขาเขาก็โทษตัวเอง
“ยังไงคะคุณนวิยาคุณกล้าพุดไหมว่านี่เป็นสิ่งที่คุณไม่ได้ทำตอนแรกที่คุณมาคุยกับฉันคุณพูดว่าถ้าหากฉันไม่ออกไปจากเมืองซูคุณก็จะไม่เกรงใจฉันใจของคุณมันอำมหิต”จรีภรณ์เดินไปที่ด้านหน้าของนวิยามองท่าทางตกใจของหญิงแก่คนนี้เกลียดจนทนไม่ไหวที่จะลงมือฆ่าเธอด้วยมือเธอเอง
“แม่นี่เป็นสิ่งที่แม่ทำใช่ไหม”จิรภาสมองแม่ด้วยความโกรธเขาสาบานถ้าหากเรื่องทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่แม่เขาทำเขาเชื่อว่าเขาต้องบ้าแน่ๆเขาต้องเป็นบ้าไปจริงๆเขาคิดไม่ออกว่าตัวเองนั้นใช้ชีวิตร่วมกับแม่ที่อำมหิตแบบนี้เด็กโชคร้ายมากเธอสามารถลงมือได้อย่างไรโหดเหี้ยมมากๆ
ควรรู้ว่ายากดประสาทจำนวนมากนั้นไม่เพียงสามารถทำให้สมองของเด็กจากนี้การพัฒนาช้าอีกทั้งยังสามารถมีผลกระทบอย่างมากต่อสติปัญญาของเขาในภายหลังยิ่งไปกว่านั้นเขายังถูกให้กินยาแบบนั้น
สิ่งที่ร้ายแรงคือสภาพร่างกายและสภาพจิตใจของเด็กเขายังเล็กมาเขาสามารถทนได้อย่างไร
“ฉันฉันไม่ได้ทำนี่ฉันไม่ได้ทำไม่ใช่ฉัน”นวิยามองสายตาที่ราวจะฆ่าคนของจรีภรณ์ตกใจจนถอยไปด้านหลัง“ไม่ใช่ฉันจริงๆฉันไม่ได้ทำเรื่องนี้ไม่ใช่ฉัน”
“ไม่ใช่คุณแล้วยังจะมีใคร”จรีภรณ์ตะโกนเสียงต่อนวิยา“คุณบอกฉันมาไม่ใช่คุณยังสามารถเป็นใครได้นวิยาทำไมคุณมันอำมหิตอย่างนี้เป็นแม่เหมือนกันคุณลงมือได้อย่างไรคุณมีปัญหาอะไรคุณมาลงมือกับฉันก็ได้แต่เพราะอะไรคุณถึงทำร้ายลูกของฉัน”
“ไม่ใช่ฉันไม่ใช่ฉันจริงๆฉันเคยคิดจะลงโทษเธอแต่แผนการของฉันยังไม่ได้ดำเนินการ”นวิยาไม่สนใจมากแล้วเธอพูดทั้งหมดออกมา
“ยังไม่ได้ดำเนินการ”หลังจากฟังแล้วจริภาสถลึงตาโตมองที่แม่ของเขา“แม่ตกลงเรื่องนี้แม่เป็นคนทำไหมแม่ต้องการดำเนินการอะไร”
“ไม่ไม่ใช่ฉันฉันไม่ได้ดำเนินการอะไรทั้งนั้น”นวิยาโบกมืออย่างรีบร้อนหน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อมองสายตายผิดหวังของลูกชายหัวใจก็เสียใจที่ทำผิดไป
จรีภรณ์มองท่าทางของนวิยาแบบนี้ไฟในใจของเธอนั้นเหมือนกับภูเขาไฟที่สามารถปะทุออกมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงลูกของเธอเพราะเขาได้รับช่วงเวลาที่เลวร้ายมากเธอรู้สึกเหมือนมีคนใช้มีดมาควักหัวใจของเธออย่างนั้นความเกลียดชังที่ขมขื่นเช่นนี้ทำให้ทั้งคืนเธอนั้นหลับไม่ลง
ความเกลียดชังและความแค้นทั้งใหม่และเก่าทำให้ใจของเธอนั้นราวกับถูกไฟแผดเผ่าหญิงอำมหิตคนนี้เอเคยทำกับตัวเองแบบนี้คาดไม่ถึงว่าแต่แรกนั้นทำไม่ถึงต้องทนอยู่ทันใดก็รู้สึกตลกตัวเองนี่คือการค้นหาตนเองใช่ไหม?
ถ้าหากในตอนแรกไม่ใช่ตัวเธอเองที่อยู่กับจิรภาสถ้าหากไม่ใช่ตัวเองที่ทนแล้วทนอีกเธอก็ไม่ต้องสูญเสียลูกต่อมายังถูกนวิยาทำร้ายแบบเดียวกันเกือบจะสูญเสียลูกไป
คิดถึงตรงนี้เธอไม่ทนอีกต่อไปเธอตบไปที่นวิยาหนึ่งที
“เพี๊ยะ”เสียงตบทำให้ทุกคนหยุดทะเลาะกันสายตาตกใจมองไปที่เธอราวกับว่ากำลังฝันไปทำให้คนคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริง
“เธอเธอกล้าตบฉัน”นวิยากุมใบหน้ามองจรีภรณ์อย่างไม่น่าเชื่อ
已经是最新一章了
加载中
