ตอนที่ 112

ต๭นที่ 112 ไวยาตย์ “เปล่า” ปาณีเอาทะเบียนบ้านออกมาให้พวกเขาดู “ นี่คือแม่ฝากน้องชายฉันส่งมาให้ ฉันก็กลัวว่าพวกคุณให้เงินกับเขาไว้ ” ไวยาตย์ก็อาจดาวได้ว่าฝนสิริจะทำแบบนี้ เขามองมาที่ปาณี “วันนี้ตอนที่พวกเราไป เขาก็ไล่เราออกมาตรงๆเลย ต่อไปไม่รู้เพราะทำไม เหมือนได้รู้สถานการณ์ของบ้านคุณธามแล้ว ก็รีบตามออกมา และอยากให้ผมเอาทะเบียนบ้านไปแต่ผมไม่ได้เอา ” “………”คำพูดของไวยาตย์ทำให้ปาณีรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เขาก็แค่พูดความจริงไป แต่ธาตุแท้ของแม่เธอกลับแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้ยังคัดค้านขนาดนั้น คุณอา ก็ไม่ใช่เพราะเธอ คุณอา เพียงแต่เป็นปัญหาเงินเท่านั้น ตอนนี้รู้ว่าบ้านวิสิทธิ์เวชมีเงินแล้ว ท่าทางก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นอีกคนหนึ่ง ไวยาตย์พูดว่า “ในเมื่อเอากลับมาแล้ว ก็ช่างเอะ ” ตอนแรกไวยาตย์ยังคิดอยู่จะให้ฝนสิริเจอดีสักหน่อย แต่ยังไงเขาก็เป็นม่ของปาณี ตอนนี้ทะเบียนบ้านก็ได้มาแล้ว ก็ต้องไว้หน้าให้ปาณีบ้าง หลังจากไวยาตย์เดินออกไป ปาณีวางกระเป๋าแล้วเดินไปห้องน้ำไปล้างมือ เธอมองดูตนเองในกระจก ในใจรู้สึกหนักแน่นมาก การกระทำของแม่ ทำให้เธอทั้งอึดอัดทั้งเจ็บใจ คิดไปอารมณ์ก็ยิ่งต่ำกว่าอีก หลังล้างมือเสร็จเดินออกมา ก็มองเห็นธามนิธินั่งอยู่บนรถเข็น รอที่หน้าประตู ดวงตาอันมืดมนของเธอมองไปยังปาณี เห็นยังมีรอยน้ำอยู่บนใบหน้าเธอ ก็เอ่ยถามอย่างห่วงใย“ ร้องไห้แล้วหรือ “ เปล่า” ปาณีพูดต่อ“ฉันร้องไห้ง่ายซะที่ไหนกัน หนู่แค่เพิ่งล้างหน้ามา” ธามนิติมองมาที่ปาณีอย่างอ่อนโยน “ มานี่ ” ทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้ ในใจของปาณีก็มีความรู้สึกหวั่นไหว เธอเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เดินถึงข้างหน้าของธามนิธิ กลัวเขาจะเป็นห่วงเธอ เลยรีบเช็ดรอยน้ำบนหน้าไป “คุณดูสิ ฉันไม่ได้ร้องไห้จริงๆ ” ธามนิธิจ้องมองปาณี“แม่เธอเป็นแม่เธอ เธอเป็นเธอ เธออย่ารู้สึกกดดันเลยนะ” ปาณีพยักหน้า“อื่ม” ธามนิธิก้มหน้าลง สายตาหยุดที่ขาทั้งคู่ของเธอที่ไม่มีอะไรปิดบังอยู่“ตอนกลางวันเธอก็ใส่แบบนี้ออกไปหรอ” ปาณีมองดูกางเกงขาสั้นบนตัวเธอ ตอนนี้เป็นฤดูร้อน ใครๆก็ใส่แบบนี้“มีอะไรหรอ” “ต่อไปห้ามใส่กางเกงสั้นขนาดนี้” ธามนิธิเหมือนผู้ปกครองของเธอ เข้มงวดมาก ปาณี พูดว่า“ตอนนี้ร้อนอะ และข้างนอกใครๆก็ใส่กันแบบนี้” “คนอื่นผมยุ่งไม่ได้ แต่เธอห้ามใส่ ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ปาณีมิอาจต่อรองกับเขาได้ ปาณีตอบว่า “ ฉันออกไปมันร้อนมากนะ ” ตอนอยู่ในห้องปรับอากาศเธอไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนออกไปข้างนอก เธอก็รู้สึกร้อนแทบจะตาย “ ถ้าเกิดว่าเธอรู้สึกร้อนขนาดนั้น งั้นผมจะให้ไวยาตย์ ไปรับไปส่งเธอ ”เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเปลือยขาเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอกมันดูเป็นอะไรกัน โดยเฉพาะพอคิดถึงขาของเธอโดนผู้ชายคนอื่นมองไป เขาก็รู้สึกไม่สบายใจทั้งคน “……..” ปาณี มองท่าทางที่เคร่งขรึมของเขา เลยรับปากเขาไป“ก็ได้ค่ะ.....” ธามนิธิมองดูสภาพที่น้อยใจของเธอ ถามว่า “ ทำไม ไม่ดีใจหรอ” “เปล่า....เปล่าค่ะ”ปาณีพูดว่า“ต่อไปฉันไม่ใส่แล้ว” ได้ยินเธอพูดดังนั้น ธามนิธิจึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“ไปอาบน้ำเถอะ วันนี้ไปพักไวๆ” “ อืม ” ปาณี อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา มองเห็นธามนิธิอยู่ในห้องของเธอ ก็ถามว่า“คุรอา คุณยังไม่นอนหรือ”: ไม่ใช่บอกว่าให้เธออาบน้ำแล้วนอนหรอ แล้วเขาทำไมยังอยู่ที่นี่ ธามนิธิเหลือบไปที่ปาณี “เธอนอนแล้วผมค่อยไป”