ตอนที่20 หญิงงาม

ต๭นที่20 หญิงงาม คนภายในบ่อนเยอะผิดวิสัย มีโต๊ะเล่นเรียบๆอยู่หลายโต๊ะ รูปแบบการลงพนันก็จะมีลูกเต๋า น้ำเต้าปูปลา รูปแบบเหล่านี้เป็นพื้นฐานเรียบง่ายที่สุด ซินเหยาพลันหมดความสนใจ โจว๋หยุนถิงที่ตามเข้ามาลากซินเหยาเบียดเสียดออกจากฝูงคน “ซินเหยา ที่นี่ไม่เหมาะให้เจ้ามา” “พี่สี่ ในเมื่อมาแล้ว ท่านไม่ลองไปแสดงฝีมือพนันสักหน่อย ข้าจะเก็บความลับให้ท่าน” “ไม่เอา ไม่เล่น” “ท่านกลัวอะไรเล่า? คนรับใช้คู่นั้นไม่กล้าพูดหรอก ถ้าหากพวกเขากล้าพูดออกมา ข้าจะสั่งสอนพวกเขาแทนท่านเอง! ก็แค่สำแดงฝีมือพนัน ไม่มีอันตรายหรอกน่า” ซินเหยาทราบว่าโจว๋หยุนถิงแท้จริงแล้วก็ยังเป็นวัยรุ่น ชอบพนันขันต่อเป็นธรรมดา เพียงเพื่อขายชีวิตให้กับสกุลโจว๋เขาอุทิศกระทั่งชีวิตและแล้วทิ้งงานอดิเรกของตน “เฮ้ๆ ดูสิว่าใครมา? แขกผู้หายาก! คุณชายสี่สกุลโจว๋มา” ทันใดนั้น ก็มีห้าหกคนเดินเบียดมาท่ามกลางกลุ่มคน คุณชายสวมชุดผ้าแพรประดับด้วยเข็มขัดหยดคาดเอวเป็นผู้นำ ใบหน้าขี้โอ้อวด ลักษณะทายาทรุ่นที่สองของตระกูล ดูจากการวางมาดเขา ที่ด้านหลังยังนำผู้คุ้มกันท่าทางแข็งแรงมาห้าหกคน ฐานะย่อมร่ำรวยสูงส่ง “ซินเหยา พวกเราไป” โจว๋หยุนถิงเห็นคนเดินมา สีหน้าพลันมืดคล้ำขณะที่ดึงตัวซินเหยาออกไป “หยุดพวกมัน!” คุณชายขี้โอ่ออกคำสั่ง บรรดาผู้คุ้มกันด้านหลังรีบกระจายตัวเข้าขวางทางโจว๋หยุนถิงและซินเหยาไว้ทันที “ถางเปิ่นเป้า เจ้าคิดจะทำอะไร?” โจว๋หยุนถิงกล่าวเสียงต่ำ “คุณชายสี่สกุลโจว๋ เหตุใดเมื่อพบข้าจึงหนีแตกตื่นกันเล่า? หรือข้านั้นกินคนได้?” ท่าทีของรุ่นเยาว์ที่เรียกว่าถางเปิ่นเป้ายะโสโอหัง ไม่เห็นโจว๋หยุนถิงอยู่ในสายตา “พวกเราไป” โจว๋หยุนถิงดึงร่างเซียวเหยา “เฮ้ย ห้ามไป! ในเมื่อมีอารมณ์เข้ามาก็เล่นเป็นเพื่อนข้าสักสองตามตาหน่อยเป็นไร?” ถางเปิ่นป้าก่อกวนไม่หยุดหย่อน “เจ้าไปหาผู้อื่นเถอะ” “โจว๋หยุนถิง เมื่อใดกันที่เจ้าเปลี่ยนเป็นหยุมหยิมเช่นนี้? บรรดาพี่ชายของเจ้ายังกล้าหาญกว่าเจ้าเสียอีก! โอ้ ที่แท้ข้างกายก็ยังมีหญิงงามด้วย โจว๋หยุนถิง แนะนำให้พี่น้องรู้จักกันหน่อยหรือ? “ถางเปิ่นเป้า เจ้าอย่าได้เกินไปหน่อยเลย!” โจว๋หยุนถิงตะโกนตอบ “เกินไปแล้วอย่างไร? เจ้าคิดทำอะไร? ที่เมืองหลวงนี่ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้ามันเป็นเศษสวะ? วันนี้ตกอยู่ในกำมือข้านับว่าเจ้าโชคร้าย!” “ซินเหยา พวกเราไปกันเถอะ” ใบหน้าโจว๋หยุนถิงเขียวคล้ำ แต่เห็นได้ชัดว่าคนฉลาดจะไม่ยอมตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบ แม้จะไม่พอใจจึงทำได้เพียงอดกลั้น ซินเหยากลับไม่เข้าใจอยู่บ้าง ในเมืองหลวงจวนอ๋องโจว๋มีอำนาจอิทธิพลเช่นนี้ เจ้าถางเปิ่นเป้าที่แท้เป็นคนประเภทใด? ถึงกล้าที่จะรังแกโจว๋หยุนถิงอย่างเปิดเผย? ถึงแม้โจว๋หยุนถิงไม่สามารถด้านวรยุทธ์ แต่จะดีชั่วก็ยังเป็นนายน้อยแห่งจวนอ๋องโจว๋นะ “เจ้าสี่ เจ้าจะไปก็ไป ส่วนแม่หญิงน้อยคนนี้ต้องทิ้งไว้เล่นเป็นเพื่อนข้า...ฮี่ๆ แม่หญิงน้อยพิวพรรณเจ้าขาวเสียเหลือเกิน! ฮ่าๆ!” ถางเปิ่นเป้าหัวเราะดังสนั่น “ถางเปิ่นเป้า เจ้าอย่าได้รังแกกันมากเกินไป! เจ้าสามารถรังแกข้าแต่ไม่อาจแตะต้องน้องสาวข้าได้!” โจว๋หยุนถิงกลั้นโทสะไว้ไม่อยู่แล้ว ตัวเขาจะได้รับการดูแคลนอีกสักครั้งก็ไม่เป็นไร แต่อย่าได้รังแกน้องสาวเขาโดยเด็ดขาด! “พี่สี่ ท่านอย่าโมโหนักเลย บุคคลมีความสามารถอย่างคุณชายผู้นี้ อยู่เล่นเป็นเพื่อนเขาแล้วมีอะไรที่เสียหาย?” ซินเหยายิ้มบางออกมาในทันที ในดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์เกิดประกายเจ้าเล่ห์สายหนึ่ง โจว๋หยุนถิงตกตะลึง “ซินเหยา นี่เจ้า...ได้อย่างไรกัน…..” ถางเปิ่นเป้าชอบใจใหญ่ “ฮะฮ่า อย่างนี้สิถึงจะใช้ได้! เจ้าสี่ เจ้ากระทั่งสตรียังสู้ไม่ได้! ทราบว่าติดตามข้า สมควรดีกว่าคนทำงานเบ็ดเตล็ดที่สกุลโจว๋เช่นเจ้ามาก!” ซินเหยายิ้มดวงตาหยีพลางกล่าว “คุณชาย ท่านต้องการจะเล่นอย่างไรกันดีล่ะ?” ถางเปิ่นเป้ากวาดสายตามองเรือนร่างของนางด้วยความหื่นกาม จนน้ำลายแทบจะไหลออกมา “เหอๆ หญิงงาม เจ้าว่าจะเล่นสิ่งใด ก็เล่นสิ่งนั้นกันดีไหม?” ซินเหยายิ้มตอบ “จริงหรือ?” ถางเปิ่นเป้าคล้ายกับถูกกระชากวิญญาณ กล่าวตอบด้วยความหลงไหล “แน่นอน! แน่นอน! ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร?” “เช่นนั้นเจ้าก็เข้ามาใกล้อีกหน่อยสิ”