已经是第一章了
ตอนที่ 10 ความอ่อนโยนของสุมิตร
ตอนที่ 10 ความอ่อนโยนของสุมิตร
“ห๋ารักษาความบริสุทธิ์จนตายเลยหรอ” สุมิตรงุนงง จากนั้นจึงหัวเราะเยาะออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อที่จันวิภาจะทำเช่นนั้น จึงพูดอย่างเหยียดหยาม “เธอชนสิ ฉันอยากจะดูว่าเธอจะเล่นต่อได้อีกนานแค่ไหน”
จันวิภากัดริมฝีปาก จ้องมองมายังสุมิตรอย่างเคียดแค้น จากนั้นหันตัวกลับไปทันที ตรงไปที่เสานั้นแล้วชนมันอย่างรุนแรง
“โป๊ก....” เสียงดังขึ้น สุมิตรมองดูจันวิภาที่อยู่ต่อหน้ากำลังล่มลงไปบนพื้นอย่างช้าๆ และที่อยู่บนเสาต้นนั้น
คือสีของเลือดที่กระจายอยู่
“โอ้ย”
“มีคนตายช่วยด้วย”
เหล่าบรรดาสาวใช้กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ และสาวใช้ที่ยินอยู่ด้านข้างเสา โชคไม่ดีที่ถูกเลือดสาด จึงยิ่งทำให้กรีดร้องจนแทบขาดใจ
“หุบปาก” สุมิตรตวาด ในดวงตาแฝงไว้ด้วยความโกรธ
ภายใต้คำสั่งของเขา สาวใช้ที่อยู่โดยรอบก็ได้ปิดปาดเงียบทันที ปิดปากของตนเองไว้แม้แต่ลมหายใจก็ไม่กล้าพ่นออกมา
มองดูผู้หญิงที่ล้มตัวอยู่บนพื้น สุมิตรจึงเริ่มรู้สึกร้อนใจ ผู้หญิงคนนี้เธอกล้าที่จะกระแทกเข้ากับเสาที่อยู่ด้านหน้าเขาหรือว่า เดิมทีเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ประมาทเลินเล่อเช่นนั้น
แต่ทว่า เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่สาวพรหมจารี!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของสุมิตรก็ยิ่งสับสนขึ้นไปอีก อารมณ์ทั้งหมดกำลังพรั่งพรูออกมา ทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“เรียกหมอมา ช่วยชีวิตผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ พวกเธอก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอด” สุมิตรกัดฟันพูด
แล้วเดินไปอุ้มจันวิภาที่ล้มอยู่บนพื้น ขึ้นไปในห้อง
และไม่รู้ว่าสลบไปนานแค่ไหน จันวิภาจึงค่อยๆลืมตาของตนเองขึ้นมา ยังไม่ทันที่จะเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากแผ่ซ่านไปจนทั่วศีรษะ เธอเจ็บปวดเสียจนอ้าปากค้าง
“คุณผู้หญิง ท่านฟื้นแล้วหรอ”
จันวิภาใช้แขนสนับสนุนตัวลุกขึ้นอย่ายากลำบาก เธอหันไป มองเห็นหญิงสาวที่ส่เสื้อคนรับใช้ และตอนนี้ เธอกำลังอยู่ในห้องนอนของตนเอง
สาวใช้เดินมา อยากที่จะช่วยจันวิภาเปลี่ยนชุด แต่จันวิภากลับโบกมือแล้วเอ่ยถามไปว่า “เขาล่ะ”
เขา
สาวใช้มึนงง จากนั้นจึงพูดไปว่า “คุณผู้หญิง นายน้อยอยู่ที่ห้องรับแขก นี่เป็นคำสั่งของเขา หลังจากที่ท่านฟื้นขึ้นมา ให้ดิฉันช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็ให้พาท่านลงไป”
อยากจะเห็นหน้าเธอจนอดใจไม่ไหวขนาดนี้ เพื่อให้เธอขายหน้างั้นหรอจันวิภาหัวเราะออกมาด้วยความเย้ยหยันเล็กน้อย
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ให้สาวใช้ช่วยประคองเอลงไปชั้นล่าง เพียงพริบตาก็เห็นสุมิตรกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เธอยังไม่ทันจะได้เตรียมป้องกัน ก็ได้ยินชายที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ถามว่า “แผลไม่เป็นไรแล้วหรอ”
จันวิภาตกตะลึง นี่เขากำลัง.....ห่วงใจตนเองอยู่งั้นหรอ
“ทำไม ไม่อยากกลับบ้านหรอ” เมื่อมองเห็นสีหน้าที่ท่าทางมึนงงของจันวิภา อารมณ์ที่อ่อนโยนของสุมิตรก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหนาวเย็น
“นาย.....นายจะพาฉันกลับบ้านหรอ” จันวิภาประหลาดใจขึ้นมาทันที ในขณะเดียวกันก็เกิดความเตือนภัยมาด้วย สุมิตรยังไม่อยากที่จะปล่อยเธอไป และยังต้องการที่จะให้เธอเอาอกเอาใจเขาอยู่
“ไปเถอะ”
ไม่ว่าจันวิภาจะคิดอย่างไร สุมิตรก็ยืนตรงขึ้นมา หันตัวแล้วเดินจากไป เป็นการกระทำที่ตรงไปตรงมา ไม่มีเลศนัยแอบแฝง
จันวิภายืนอยู่กับที่อย่างตกตะลึง จนตอนนี้พึ่งจะตอบสนอง รีบปฏิเสธความช่วยเหลือของแม่บ้าน และไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว
“รอฉันด้วย” จันวิภารีบตระโกนออกไป
หลังจากตามสุมิตรที่ออกจากประตูไป จันวิภาก็ได้เห็นรถรอลส์รอยซ์ แฟนทอมจอดอยู่ในสนาม
มองดูเขากำลังขึ้นรถจากไป กลัวว่าสุมิตรจะทอดทิ้งตนเอง จันวิภาจึงวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผลที่ได้คือ ตื่นเต้นไปจนเกินขอบเขต เท้าพลิกจนล้มลงกับพื้น
“โอ๊ย.....”
เสียงกรีดร้องของจันวิภายังไม่ทันที่จะจบลง ก็รู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังตกลงสู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรง ปลายจมูกได้กลิ่นยาสูบจางๆจากตัวเขา นอกจากนี้ยังมีน้ำหอมจิวองชี่ของผู้ชายที่นำเข้าจากฝรั่งเศส
“เธอระวังหน่อยสิ” สุมิตรเอ่ยถาม แม้ว่าน้ำเสียงจะไม่อ่อนโยน แต่กลับไม่เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้
“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่....ปวดหัวนิดหน่อย.....” จันวิภาผลักสุมิตรออกไปทันที แล้วพูดไปหลังจากสบัดมือ
สุมิตรที่ถูกผลักออกมีสีหน้าอึมครึม เดิมเขาอยากจะเอื้อมมือออกไปดึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา แต่พอคิดถึงบาดแผลของเธอแล้ว จึงหยุดมือไว้ เปิดประตูรถ พูดอย่างเย็นชา “เข้าไป”
ขึ้นไปบนรถแล้ว จันวิภากับสุมิตรนั่งด้วยกันอยู่ทางเบาะด้านหลัง คนขับรถขับอยู่ข้างหน้า เธอเขินอายอยู่นิดหน่อยและไม่สงบ
สุมิตรก็ไม่ได้พูดจากับเธอ บรรยากาศภายในรถนั้นเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดและน่าอึดอัด
เมื่อคิดถึงเรื่องงที่เกิดขึ้น จันวิภาที่รู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อยจึงอ้าปากพูดออกไปว่า “สุมิตร....เมื่อกี้นี้ นายช่วยฉันไว้ทำไมนี่นายกำลัง.....เป็นห่วงฉันหรอ”
เป็นห่วงน่าขัน
มองปราดไปที่จันวิภาอยู่แวบหนึ่ง สุมิตรจึงยิ้มขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม
เขาช่วยเธอ แค่เพื่อที่จะทรมานเธอต่อ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะ.....เป็นห่วงเธอล่ะผู้หญิงคนนี้ มั่นใจในตัวเองมากเกินไปเสียแล้ว!
“สุมิตร” จันวิภาเห็นว่าสุมิตรไม่ตอบอะไร จึงเรียกชื่อเขาอีกครั้งหนึ่ง
ริมฝีปากที่เบาบางได้พ่นคำออกมาสองคำ สุมิตรพูดว่า “หุบปาก”
จันวิภาตกตะลึง ภายใต้พลังยับยั้งของเขา ทำได้แต่เพียงปิดปากอย่างเชื่อฟัง และลองคิดถึงพฤติกรรมของเขาเมื่อสักครู่นี้ กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ทันใดนั้นความรู้สึกที่ดีๆต่อเขาก็หายไปในทันที!
ชายที่ราวกับปีศาจคนนี้ ไม่แน่ว่าความอ่อนโยนที่แสดงออกมาให้เห็นจะเป็นเพียงการทรมานเธอยิ่งขึ้นไปอีกล่ะ
ไม่ได้คิดมากมายนัก จันวิภาที่ไม่ได้นอนหลับอยากสนิทเมื่อคืน เวลานี้กำลังนั่งอยู่บนรถ รู้สึกแต่เพียงอาการวิงเวียนศีรษะ ทำให้เธออยากที่จะนอนหลับเอาซะมากๆ
ตอนแรกยังเอนตัวพิงกับกระจกรถนอนหลับ เนื่องจากท่าทางที่ไม่ค่อยสบายนัก เธอเลบยเปลี่ยนท่านอน ก็ค่อยๆเอนตัวลงทับไปบนขาของสุมิตร
จันวิภาคล้ายๆจะรู้สึกว่าหมอนที่อยู่บนหัวของเธอนั้นสบายเป็นอย่างยิ่ง และอดไม่ได้ที่จะถูกับขาของเขา
สุมิตรขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เมื่อมองไปที่ดวงตาของจันวิภา อุณหภูมิก็ค่อยๆร้อนขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้หลับจริงหรือว่าแกล้งหลับกันแน่ผลที่เธอนอนเช่นนี้ เธอจะรับรู้หรือไม่
已经是最新一章了
加载中
