ตอนที่ 16บ้านตระกูลอรียามีเจ้าชายมากกว่าหนึ่งคน

ต๭นที่ 16บ้านตระกูลอรียามีเจ้าชายมากกว่าหนึ่งคน น้องณิชา นี่เป็นชื่อแรกที่เขาใช้เรียกเธอ หลายปีต่อมาในความฝัน เขาสามารถเรียกคืนภาพจำที่เกิดขึ้นได้ ความรักที่เติบโตขึ้นในจิตใจของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาได้พบกับสิ่งที่สวยงามที่สุด ชนาภัทรประหลาดใจ ส่งยิ้มให้กับณิชา เด็กผู้ชายน่ารักผมสั้นนี่เป็นผู้หญิง! “เธอเป็นผู้หญิงเหรอ” กรินทร์ตามจากข้างหลังขึ้นมา จับมือณิชาขึ้นมาเชคแฮนด์ มีความเซอร์ไพรส์ในแววตา “ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมเธอถึงหน้าแดง เพราะเป็นผู้หญิงนี่เอง” รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง หัวใจของเขาก็ยิ่งยินดี ณิชายิ่งหน้าแดงมากขึ้น ศีรษะก็ก้มต่ำยิ่งขึ้น จิตใต้สำนึกเธอต้องการที่จะดึงมือออกจากเขา “กรินทร์ ไม่สุภาพแบบนี้ไม่ได้นะ ยังไม่ปล่อยอีก” ชนาภัทรตำหนิเขา กรินทร์ปล่อยณิชา “รู้แล้วครับคุณพ่อ ผมเพิ่งคิดว่าเธอเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงล้อเล่นกับเธอ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ เนอะ” เขากระแทกแขนณิชา ณิชาหดตัวไปด้านข้าง ในหัวใจของเธอคิดถึงแต่ปฏิกิริยาของคุณอา เพราะเมื่อครู่เขาดูอารมณ์ไม่ดีเลย แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะมองเขา กลัวว่าจะพบเข้ากับสายตาเย็นชาไร้ความปราณี กสิณมองดูด้วยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึก เป็นทอมบอยอายุ 12 ปียังสามารถดึงดูดความสนใจของเพศตรงข้ามได้ เธอมันช่างร้ายกาจจริงๆ แม้แต่หลานชายของเขาก็ยังสนใจงั้นเหรอ นิมมานไม่พอใจสุดขีด แต่ไม่สามารถแสดงออกต่อหน้าลุงได้ เธออุตส่าห์แต่งตัวอย่างพิถีพิถันเพื่อที่จะเป็นจุดสนใจ เธอเคยชินกับการเป็นจุดศูนย์กลาง เมื่อปล่อยให้คนอื่นมาปล้นเธอไปได้ เธอจึงทนไม่ได้ คนที่น่ารังเกียจที่สุดยังเป็นณิชา “เอาล่ะ อย่าทำให้คนอื่นกลัว มาเถอะ” ชนาภัทรดึงเขามายืนตรงหน้ากสิณ “นี่คือคุณอากสิณของลูก” แล้วเขาก็ชี้ไปที่นิมมาน “นี่คือนิมมาน” “คุณอา น้องสาว” กรินทร์ทั้งยิ้มทั้งส่งเสียงทักทายพวกเขา มักจะได้ยินคุณพ่อพูดถึงคุณอาบ่อยๆ เมื่อมาเห็นด้วยตาตัวเองก็พบว่าคุณอานั้นช่างยอดเยี่ยมจริงๆ สำหรับนิมมานจะว่าไม่ชอบก็ใช่แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียด กสิณมองดูหลานชาย ช่างเป็นเด็กหนุ่มรูปงามเสียจริง รอยยิ้มที่เรียบนิ่งเกิดขึ้นบนริมฝีปากของเขา “กรินทร์ ยินดีต้อนรับที่เธอกลับมานะ” “นิมมานก็ยินดีต้อนรับการกลับมาของพี่ชายค่ะ” เธอส่งยิ้มเอียงอายให้กรินทร์ พยายามที่จะดึงดูดความสนใจของเขา แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อย ณิชายืนอยู่เงียบๆ “เด็กน้อย ทำไมเธอไม่พูดต้อนรับฉันล่ะ” จู่ๆ กรินทร์ก็คล้องคอของณิชา ก้มศีรษะลงมาสัมผัสกับศีรษะของเธอ มองหน้ากัน ผมสั้นสีดำกับผมสั้นเส้นผมดั่งผ้าลินิน เป็นภาพที่สวยงดงามเหมือนการ์ตูนที่ถูกสร้างขึ้น ณิชากลืนน้ำลาย “ยินดีต้อนรับคุณค่ะ พี่ชาย” เสียงเบามาก ไม่มีความแข็งแรงในเนื้อเสียง ใกล้เกินไปจนเธอไม่กล้าที่จะหายใจ “ไม่ต่างกัน ในอนาคตให้คำแนะนำด้วยนะ น้องณิชา” เขาเขี่ยจมูกณิชาแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน สีหน้าของนิมมานเปลี่ยนไปอย่างมาก มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง??? “กสิณ ตั้งแต่เล็กจนโตกรินทร์ก็อยู่ต่างประเทศตลอด มีบุคลิกค่อนข้างร่าเริง เขาคงจะชอบน้องสาวตัวน้อยคนนี้จริงๆ” ชนาภัทรมองไปที่ลูกชายของเขา หัวใจเต็มไปด้วยความเสียใจ หวังว่าลูกชายจะไม่โทษเขา “งั้นเหรอครับ ชอบก็ดี” กสิณเอาแต่ครุ่นคิดไม่หยุด มองไปที่ณิชาด้วยแววตาลึกล้ำ ณิชาสบตาของคุณอาโดยบังเอิญ พบว่ามีบางอย่างที่น่ากลัวในสายตาของเขา ในตอนเย็น ชนาภัทรเดินไปคนเดียวจนค่อนข้างไม่เห็นเงา กรินทร์ยืนพิงอยู่ตรงปากประตูมองดูพ่อจากไปจนหายไปจากสายตา ไม่มีการร้องไห้ เพราะตอนที่มาก็บอกอย่างดีแล้วว่าต้องแยกจากกัน