ตอนที่33 บทเพลงของหนุ่มสาว

ต๭นที่33 บทเพลงของหนุ่มสาว ความคิดของชายหนุ่มและหญิงสาวก็เหมือนพายุฤดูร้อน เข้าใจยาก บางครั้งฝนก็ตกหนัก แต่ในวินาทีถัดไปดวงอาทิตย์จะส่องแสงอีกครั้ง ด้วยน้ำตาและเสียงหัวเราะหนุ่มสาวจะเป่าแตรของตัวเอง เธอยิ้มเยาะกับตัวเอง ลุกขึ้นยืน หายใจเข้าลึก และพยายามสุดชีวิตที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ เมื่อใดก็ตามที่รู้สึกเศร้า เธอมักจะทำแบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะมีภูมิต้านทานบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่ไม่ดีต่อกันหรือความฝันที่ถูกเหยียบย่ำ จะไม่หลั่งน้ำตา แม้ว่าจะรู้สึกเศร้าราวกับว่ากำลังจะตายก็ตามที เธอมองไปที่ปริพล เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างหยิ่งยโส รูปร่างผอมบาง เสียงฝีเท้าบางเบา เธอเดินจากไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเธอก็เกลียดแสนเกลียดปริพลคนนั้น ทำลายความฝันของผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย ไม่สามารถให้อภัยได้ ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับเขา ก็ต้องอยู่ให้ห่างไกล ปริพลอยู่ในดวงตาชื้นของเธอ เห็นความโศกเศร้าและความเกลียดชังที่มีต่อเขา แต่เธอยังคงไม่ได้ร้องไห้ ทั้งที่ถูกกลั่นแกล้งขนาดนี้ แต่เธอยังคงนิ่ง ภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูอ่อนแอ ยังมีพลังที่น่าอัศจรรย์อย่างนี้อีกมากเท่าไรกัน จู่ๆ เขาก็สนใจ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป แต่ในไม่ช้าเขาก็ลบความคิดนั้นออกไป ยัยน่าเกลียดคนนี้มีอะไรที่จะต้องไปสงสารเธอ ออกมาจากห้องดนตรี ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยฝนตกปรอยๆ ฝนตกในฤดูใบไม้ร่วง ความซึมเศร้าท่ามกลางความเย็นเยือก เหมือนกับว่ามันตรงกับอารมณ์ของเธอ กลางสายฝน เธอเดินอย่างไร้จุดหมาย ไม่มองถนน ไม่มองท้องฟ้า สายตาเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ มันยาก ยากมาก เธอผิดอะไร เธอผิดอะไรทุกคนถึงต้องทำกับเธอแบบนี้ ใครสามารถบอกเธอได้บ้าง เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่ผลที่ได้คือถูกปักทิ้งไม่ก็ถูกปฏิเสธ เธอแค่ต้องการความฝันที่สามารถรองรับความเชื่อมั่นทั้งหมดของเธอ แต่ทำไมมันถึงได้ยากเหลือเกิน ความไม่พอใจในใจเริ่มก่อตัวจนไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองไม่ให้เกลียดได้ โคลนบนใบหน้าถูกฝนชะล้าง แสดงให้เห็นใบหน้าเดิมที่งดงาม ความงามของเธอเจิดจ้า น่าเสียดายกับวันฝนตกแบบนี้ ไม่มีใครเห็นความงามของเธอ วันถัดไปก็ยังคงเหมือนเดิม มันจะไม่ทำให้ใครมีความสุข ยิ่งเศร้าโศกเสียใจก็ยิ่งแวะเวียนไปหาความเจ็บปวด ตลอดทั้งเดือน ณิชาไม่มีรอยยิ้ม เธอดูไม่มีความสุขเลย มีบางอย่างที่ไม่รู้จักในสายตา ในรถ กรินทร์เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเธอ เพราะดวงตาของเธอมักจะมองออกไปนอกหน้าต่าง นิมมานเอาแต่พูดก้าวร้าว เธอก็เหมือนจะไม่ได้ยิน ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป ไม่สนใจสิ่งใดเลย ทุกคนต่างคิดว่าณิชาที่กล้ายั่วโมโหปริพลนั้นคราวนี้คงต้องจบ ไม่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนก็ต้องอยู่อย่างไม่สงบสุข แต่มันกลับน่าแปลก ดูเหมือนว่าปริพลไม่ได้วางแผนที่จะแก้แค้นเธอ มีบางครั้งที่เจอกันในโรงอาหารก็ยังมีการทักทายเธอ ต้องบอกว่ามันคือเรื่องน่าอัศจรรย์ ในทุกครั้ง ณิชาก็จะทำเหมือนไม่เห็นเขา และก็จะไม่สนใจคำทักทายของเขา เธอเกลียดเขา รู้สึกรำคาญมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดคน และทุกครั้งนั่นทำให้ปริพลเสียหน้ามาก ยัยตัวร้ายนั่นทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่ว่าเขาจะโกรธจนคว่ำกล่องใส่เธอ จะตะคอกใส่เธอ เธอก็มักจะเก็บเศษอาหารเงียบๆ แล้วก็เดินจากไป เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเธอ ในตอนเที่ยง เธอทำเลือกของโปรดของตัวเองมา และนำมันไปแอบทานอยู่ในป่า “รุ่นพี่กรินทร์คะ ฉันชอบคุณค่ะ” ข้ามต้นไม้ไป เธอได้ยินเสียงลอยมา กรินทร์งั้นเหรอ เธอแหวกใบไม้ข้างหน้าออกดูอย่างสงสัยแล้วมองเลยไป พี่กรินทร์ยืนอยู่ตรงนั้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขากำลังพิงต้นไม้ด้วยท่าทีสบายๆ ส่วนหญิงสาวกำลังกังวลจนพูดไม่ออก เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ดวงตาสดใส เส้นผมหยิกยาวลงมาถึงเอว รูปร่างผอมเพรียว หน้าอกอวบอิ่ม เธอดูกระตือรือร้นและกล้าหาญ แต่กรินทร์กลับดูเบื่อหน่ายเฉื่อยชา “ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบเธอ” เขาตอบค่อนข้างชัดเจน ในความเฉยเมยมีความเบื่อหน่าย “รุ่น....พี่” ใบหน้าของหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง เธออับอายที่ถูกปฏิเสธคำสารภาพ