ตอนที่ 41ให้ความสำคัญกับการบาดเจ็บตรงมุมปาก

ต๭นที่ 41ให้ความสำคัญ’กับการบาดเจ็บตรงมุมปาก มีบางอย่างที่ทุกคนมองแค่พื้นผิว ยิ่งติดตามก็ยิ่งมืดมน มันเหมือนกับการเห็นใครบางคนที่มีมีดเปื้อนเลือดอยู่ในมือของเขาและมีคนตายนอนอยู่ข้างๆ เช่นนั้นแล้วจึงถูกกำหนดให้เป็นฆาตกร ต่อให้ความจริงจะถูกวางไว้ในมือของคนคนนั้น ต่อให้คนคนนั้นจะบอกความจริงกับทุกคน ก็จะไม่มีใครเชื่อ เพราะคนส่วนใหญ่เชื่อในสิ่งที่ตาของตัวเองเห็นเท่านั้น เวลาอาหารเช้า “พี่กรินทร์ ปากของคุณเป็นอะไร” นิมมานตะคอกออกมา ทั้งกสิณและคนรับใช้ต่างก็มองไปที่กรินทร์ บนมุมปากของเขามีรอยช้ำสีแดงเข้ม เห็นได้ชัดบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา มันเหมือนกับการต่อสู้กับใครมา “ไม่มีอะไร ไม่ทันระวังเลยไปชนเข้ากับขอบโต๊ะน่ะ” กรินทร์แก้ตัวเพื่อปิดบังเรื่องอดีต กสิณขมวดคิ้วเล็กน้อย ขอบโต๊ะงั้นเหรอ นี่มันไม่เหมือนสักนิด จะไม่ใช่การไปมีเรื่องกับใครมาหรอกนะ “กรินทร์ ทำไมไม่ระวัง ข้ามโต๊ะไม่ได้ก็ไม่ต้องข้าม เป็นผู้ชายต้องใจกว้าง” เขาพูดเป็นนัยๆ “ครับ ประมาทไปหน่อยน่ะ” กรินทร์ตอบอย่างเหม่อลอย ไม่เงยหน้าขึ้น และก็ไม่ได้มองที่กสิณ กสิณเห็นความเย็นชาของเขาชัดเจน ไม่พอใจอะไรในตัวเขาหรือเปล่า หรือว่าไม่พอใจใคร ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับเขามากนัก แต่เขาเป็นหลานชายของเขา เป็นหลานคนโตของตระกูลอรียาสกุล เขามีเหตุผลและหน้าที่ที่จะให้การศึกษาแก่เขาอย่างดี เป็นเรื่องปกติที่จะบอกว่ามันไม่ดีหากจะไปมีเรื่องกับใคร เมื่อคิดได้แบบนี้แล้วกสิณก็ไม่ใส่ใจอีก “แปลกจัง ที่มุมปากของคุณหนูณิชาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน” “เธออย่าพูดเรื่องไร้สาระ” ไม่รู้ว่าเป็นคนรับใช้คนไหนที่พึมพำขึ้นมาด้วยความสงสัย จนอีกคนรีบห้ามเอาไว้ มันไม่ดังมาก แต่ในห้องอาหารที่เงียบงันก็ทำให้ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน มีดและส้อมในมือของทั้งสามหยุดชะงักอย่างเห็นได้ชัด กสิณสีหน้าหนัก กรินทร์เองก็หยุดทานอาหารเช้าเช่นกัน ไม่มีการตอบสนองมากนัก นิมมานแสร้งทำเป็นโกรธ “พี่กรินทร์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” “เกิดอะไรคืออะไร” กรินทร์ถามอย่างงุนงง ค่อยๆยกดวงตาขึ้นช้าๆมองที่คนนั่งฝั่งตรงข้ามที่เป็นนิมมานที่ดูไม่สงบ ทำไมวันนี้นิมมานถึงทำตัวแปลกๆ บางทีเธออาจจะรู้อะไรบางอย่าง ซึ่งเธอเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เสแสร้ง ดูซิว่าคุณจะเสแสร้งไปถึงเมื่อไหร่ ในหัวใจของนิมมานยิ้มเยาะ ทำหน้าทำตาไร้เดียงสาแล้วถามออกมา “ทำไมณิชาก็มุมปากแตกเหมือนกันล่ะ หรือว่าก็ชนขอบโต๊ะด้วยเหรอ” เธอมองไปที่กสิณและพูดอย่างสงสัย “คุณอาคะ โต๊ะนี่มันแปลกๆนะ ภายในวันเดียว ก็กระแทกไปถึงสองคน ต้องเปลี่ยนตัวซะแล้ว” เธอหันมาอีกครั้ง “คุณว่าไหมคะพี่กรินทร์” คิดถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นกับพวกเขาเมื่อคืนนี้แล้วเธอก็โกรธจนคันฟัน กสิณยังมีท่าทีสบายๆไม่แย่แส เช็ดมุมปากและพูดออกมาอย่างไม่ลังเล “ตามสบาย นิมมานชอบอะไรก็ตามนั้น” นิมมานพูดไม่ออก แต่ภายนอกยังคงยิ้ม “ไปเรียกณิชามาให้ฉัน” กสิณเอ่ยเสียงเย็น ภายในดวงตาเย็นชา “ค่ะ” คนรับใช้วิ่งไป ณิชาทานอาหารเช้าแล้วก็ไปรออยู่ที่ปากประตู เห็นแม่บ้านเรียกเธอในใจก็เกิดความสงสัย ได้ยินว่าคุณอาบอกให้เธอไปที่ห้องอาหารทันที หัวใจเต็มไปด้วยความสุขและความกลัว อารมณ์ที่แตกต่างกันสองแบบนี้ผสมปนเปกันในจิตใจของเธออย่างมาก ตั้งแต่หัวใจเกิดความเปลี่ยนแปลง เธอก็จะไม่หนีอีกแล้ว เพราะต่อให้ปฏิเสธเป็นหมื่นครั้งไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ณิชาวิ่งเหยาะๆเข้าไปในห้องอาหาร โดยทันทีสายตาเห็นใบหน้าที่ไม่พอใจของคุณอา รอยยิ้มเยาะของนิมมาน และด้านหลังของกรินทร์ “คุณอาคะ คุณให้หาฉันมีอะไรเหรอคะ” เธอยืนตรงด้านหน้าของกสิณและเอ่ยถามอย่างขี้ขลาด เธอกลัวเขา ทุกครั้งที่คุยกับเขาก็หวาดกลัวที่จะส่งเสียงออกมาเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องการที่จะเห็นเขา ซึ่งตอนนี้เธอเข้าใจชัดเจนแล้วว่าทำไม กสิณหันไปมองใบหน้าของเธอ สายตาขยับลงด้านล่าง หยุดลงบนรอยช้ำที่มุมปากขวา ซี่งของกรินทร์อยู่ทางซ้าย เขาถามแผ่วเบา “มุมปากไปโดนอะไรมา” น้ำเสียงเรียบนิ่ง ฟังความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในไม่ออก ในเวลาเดียวกันก็เหลือบมองไปที่กรินทร์เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของเขา กรินทร์ที่เคยนิ่งเฉยไม่แยแสในที่สุดก็แอบบีบส้อมในมือแน่น