ตอนที่ 77 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (3)

ต๭นที่ 77 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (3) ณิชามองออกไป มองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยดวงดาว สุดท้ายความสุขของนิมมานก็ยังคงทำร้ายจิตใจเธอ ไม่ใช่การอิจฉาการที่นิมมานมีเพชร หรืออิจฉาที่นิมมานเป็นเจ้าของเกาะแห่งชีวิตของเธอ สิ่งเหล่านั้นเธอไม่สนใจ แค่ความรักของคุณอาเท่านั้น ทำไมถึงให้นิมมานโดยไม่มีข้อแม้ ในเมื่อรังเกียจเธอมากก็ไม่ควรรับเธอมาตั้งแต่แรก คิดเสมอว่าไม่เกลียด แต่ตอนนี้เริ่มมีความเกลียดแล้ว เมื่อเติบโตขึ้นก็จะเข้าใจความเกลียดชัง มันไร้เดียงสาและโง่แค่ไหน ถึงพูดว่าไม่เกลียดก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เกลียดจริงๆ มนุษย์มีหัวใจ ดังนั้นต้องมีความรักและก็ต้องมีความเกลียด มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเหตุผล ถ้าวันหนึ่งเหตุผลอยู่เหนืออารมณ์ ในตอนนั้นเธอจะไม่มีหัวใจ หัวเราะเยาะตัวเอง เธอหันเดินไปที่ห้องครัว ยุ่งกับงานที่ต้องทำ เธอคล่องแคล่ว เธอวิ่งไปวิ่งมาเปลี่ยนแก้วไวน์ อาหารบนโต๊ะ วิ่งกลับไปกลับมาระหว่างห้องครัวและห้องโถง ใครจะรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอด้วย ใครจะจำวันเกิดของเธอได้ ใครจะบอกเธอว่าสุขสันต์วันเกิด นิมมานกับเพื่อนของเธอกำลังทักทายกัน ผลิตาถือแก้วไวน์เข้าไปใกล้กสิณ แต่ไม่คิดว่าจะมีใครเข้าไปหากสิณเร็วกว่าเธอ เป็นเกวลี นางแบบชื่อดังที่สะสวยจนหาตัวจับยาก “กสิณ คุณช่างเป็นคนใจกว้าง ฉันอิจฉาจะตายอยู่แล้ว” เกวลีพูดติดตลก “คุณอยากได้อะไรล่ะ ผมสามารถทำให้คุณพึงพอใจได้เช่นกันนะ” สำหรับผู้หญิงที่ยังไม่เบื่อ เขาก็ต้องการเสมอ เขาสามารถให้อะไรก็ได้ นอกจากการแต่งงานและยกเว้นความรัก “คุณรู้ว่าทุกคนต้องการอะไร ไม่รู้เหรอ” โมนาเข้ามาใกล้เพื่อบอกใบ้เขา สิ่งที่เธอหลงใหลมากที่สุดคือร่างกายของเขา กสิณจับมือเธอ มุมปากกดรอยยิ้มเย็น “วันนี้ผมไม่สนใจ” “คุณต้องการเมื่อไหร่ก็ตามฉันพร้อมเสมอ” เกวลีถอยออกไปเงียบๆ รักษาระยะห่างกับเขาไว้ เธอเป็นคนฉลาด เธอรู้ว่าเธอไม่ควรทำให้เขาโกรธและก็ไม่ควรเอาแต่ใจ ณิชาถือแก้วไวน์ที่ว่างเปล่า กำลังจะไปทำความสะอาดห้องครัว ดูฉากนี้หัวใจก็พลันเต้นแรง จริงๆแล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะเสียใจ “นี่ไม่ใช่รุ่นน้องณิชาหรอกเหรอ” ผลิตาเรียกเมื่อเห็นเธอ ณิชาได้ยินคนเรียกเธอจึงหันกลับไป “สวัสดีค่ะ” “ทำไมถึงห่างเหินนักล่ะ ไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วเหรอ พวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันหรือไง” ผลิตายิ้มสดใสราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อมองไปที่ชุดคนรับใช้ของณิชา ที่แท้ก็ต่ำขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนรับใช้ “รุ่นพี่คุณให้เกียรติไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีบางอย่างต้องทำ ไปก่อนนะคะ” แล้วณิชาก็‘เสแสร้ง’ยิ้ม มันดีกว่าที่จะสื่อสารกับผลิตาน้อยลง “เดี๋ยวก่อนสิ” ผลิตาจงใจในขณะที่เธอเดินออกไปไม่กี่ก้าว ไปดึงถาดของเธอ การดึงนี้จะทำให้แก้วทั้งหมดเทใส่เธอ ทำให้เสื้อผ้าสกปรก ไม่เพียงแต่มีคนกล่าวโทษณิชา นอกจากนี้ยังสามารถดึงดูดความสนใจของกสิณได้ด้วย แต่ณิชายังคงมั่นคงหลังจากขั้นตอนสุดท้าย ไม่ปล่อยให้แก้วหล่น มีการแจ้งเตือนในสมองว่าผลิตาเธอตั้งใจ “รุ่นพี่ไม่เป็นอะไรนะคะ” ณิชายืนตัวตรงและพูดอย่างฉลาด “หลังจากนี้ถ้าอยากเรียกใคร ไม่ต้องขยับมือทำอะไร แค่เรียกก็พอ” ผลิตาอึ้งไป กลืนสิ่งที่ต้องการจะพูดกลับเข้าไปในท้อง สองปีที่ไม่ได้เจอกัน ผู้หญิงโง่กลายเป็นฉลาดไปแล้ว “ฉันใจร้อนเกินไป ต้องขอบคุณรุ่นน้องที่ทรงตัวได้ดีทั้งที่กำลังรีบ ฉันเป็นคนแบบนั้น ลืมตัวทุกทีที่รีบร้อนน่ะ” ผลิตาพูดอย่างอายๆโดยไม่มีข้อบกพร่อง “ฉันไม่คิดเลยว่าคนที่สงบนิ่งอย่างคุณจะใจร้อน ฉันไปก่อนนะคะ” ณิชาพูดอย่างสุภาพ ไปอย่างใจเย็นและรวดเร็ว ล้างแก้วและเช็ดมัน ป้าโอ้มสั่งให้เธอเอาสปาเก็ตตี้ที่เพิ่งออกมาจากหม้อไปเพิ่มลงในจานด้านนอก เดินเข้าไปในห้องโถงพร้อมกับสปาเก็ตตี้ เป็นปริพลที่เดินเข้ามาหาเธอ เธออารมณ์เสีย คืนนี้ช่างเป็นหายนะ เธอคิดว่าไม่ควรพลาดกับสปาเก็ตตี้จานใหญ่ใบนี้ เธอหันไปทางอื่นและวางแผนที่จะอ้อมทางที่ไกลกว่า ปริพลตามเธอมาติดๆ ในใจของเธอมีความรีบเร่ง มองย้อนกลับไปโดยไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนอยู่ข้างหน้าเธอ “กรี๊ดด” ตึง! เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับสปาเก็ตตี้ทั้งจาน จบแล้ว ณิชาคร่ำครวญในหัวใจ มันจบลงแล้ว ณิชาหลับตา ไม่กล้าที่จะมองคนที่ชน เธอว่าการเจอปริพลไม่เคยมีเรื่องดีๆเลย เฮ้อ เผชิญหน้ากับความจริงเถอะ ณิชาลืมตา เห็นสปาเก็ตตี้ที่หน้าอก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบของนิมมาน มันดูตลกมาก “กรี๊ดดด ณิชา! เธอตั้งใจใช่ไหม” นิมมานกระทืบเท้าอย่างฉุนเฉียว ยิ่งถูก็ยิ่งสกปรก ลักษณะที่สง่างามไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เดิมทีนิมมานตั้งใจที่จะขึ้นไปบนเวทีเพื่อเล่นเพลงสำหรับทุกคน ผู้เข้าชมได้ยินเสียงที่นี่ทั้งหมดจึงมาดู กสิณก็มาด้วย “ทำไมถึงเป็นแบบนี้” กสิณเห็นนิมมานเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก และณิชาที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่พูดอะไร มองณิชาและซ่อนความโมโหเอาไว้และเอ่ยถาม “ฉันไม่ระวังบังเอิญไปชนนิมมานเข้าค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะรับผิดชอบเรื่องการซักเสื้อผ้าให้ ขอโทษนะนิมมาน” ขอโทษสำหรับความผิดพลาด อีกอย่างคราวนี้เธอบังเอิญชน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วเธอจะทำอะไรได้อีก นิมมานโกรธมากรีบไปตรงหน้าเธอ “เธอไม่มีตาเหรอ ทำไมไม่มีใครชนฉัน เป็นเพราะคุณอาตามใจและชอบฉันเธอเลยอิจฉาเหรอ นั่นเพราะเธอมีจิตใจที่เลวร้าย เป็นเหตุผลที่ทำให้คนรังเกียจ ฉันแน่ใจว่าเธอตั้งใจทำมัน” เธอโกรธมาก ปาร์ตี้วันเกิดที่ดีแต่ถูกเธอทำจนยุ่งเหยิง ในใจของณิชาเจ็บปวด คำพูดบางอย่างกระตุ้นเส้นประสาทของเธอ เธอเม้มริมฝีปากและพูดอย่างใจเย็น “เธออาจประหยัดเวลาลงถ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าเธอยังบ้าอยู่แบบนี้ มันจะทำให้คุณอาเสียหน้า” “กล้ามากนะ ฉันจะฆ่าเธอ” นิมมานยกมือขึ้นจะตบณิชา ณิชายื่นมือออกไป เธอจะไม่ปล่อยให้นิมมานมีโอกาสตบเธอ แค่ตบไปครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว ในเมื่อการขอโทษไม่สามารถยอมรับได้ เธอก็จะไม่ปล่อยไปอีก มือของนิมมานยังไม่ได้สัมผัสกับณิชา กสิณก็เข้าขวางไว้เสียก่อน “นิมมาน หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว ขึ้นไปข้างบนและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สกปรกนี่ซะ” เขาไม่ได้ต้องการที่จะอยู่ในที่สาธารณะโดยแสดงให้เห็นถึงสิ่งนี้ ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด ก็ควรรอจนกว่าจะสิ้นสุดปาร์ตี้ เมื่อได้ยินคำพูดของคุณอา นิมมานก็ค่อยๆลดมือลง เธอเข้าใจ คุณอาไม่ได้ช่วยเธอ ไม่อยากให้ตระกูลอรียาต้องเสียหน้า