ตอนที่ 25 ฝันร้าย

ต๭นที่ 25 ฝันร้าย “อย่านะ อย่า…” ดารุตัวน้อยที่สองมือขนาบไปกับพื้น กำลังถอยกรูดไปเรื่อยๆอย่างไม่มีหยุด เบื้องหน้าเธอคือสุนัขที่ขนาดลำตัวยาวกว่าหนึ่งเมตร มันกำลังแลบลิ้นพลางเดินเข้ามาใกล้ เธอถึงขนาดเห็นฟันแหลมคมอันน่ากลัวข้างในปากของสุนัขตัวนี้ได้เลย พี่สองหัวเราะเสียงแหลมแสบแก้วหู ในมือถือเชือกสุนัข เพื่อใช้ล่ามเจ้าสุนัขล่าเนื้อตัวนั้นไว้ “โค้งคำนับฉันซะ!”พี่สองชี้นิ้วมายังเธอ แกว่งนิ้วชี้ไปมา ทำท่าให้ดูเหมือนกับเป็นผู้สูงส่ง เด็กสองคนนำเก้าอี้ม้านั่งมาให้เธออย่างเอาอกเอาใจ พี่สองนั่งลงด้วยท่วงท่าราวกับเป็นราชินีก็ไม่ปาน สุนัขตัวนั้นพลันหยุดฝีเท้าลง มันเดินวนไปวนมาเพราะอยากจะให้เธอปล่อยเชือกที่ล่ามมันไว้ออก “รีบโค้งคำนับฉันซะสิ!” พี่สองรับชามซุบเนื้อที่น้ำมันเจิ่งนองมาจากลูกสมุนของเธอ พลางแสดงออกถึงพลังใหญ่โตที่มีด้วยการยกมันขึ้นมาให้เธอดู เธออ้าปากขึ้นอีกครั้ง สุนัขตัวนั้นก็หมุนกลับมา มันได้กลิ่นหอมจากซุบเนื้อจนยืดคอขึ้นยาว คิดอยากจะพุ่งเข้าไปตระครุบใส่ชามในมือพี่สอง ซ่า! ซุปเนื้อรวมไปถึงชามเทราดลงไปบนร่างบอบบางของดารุ สุนัขล่าเนื้อตัวนั้นก็พลันกระโจนเข้าใส่เธอทันที พร้อมทั้งอ้าปากที่มีสีเลือดแดงฉานนั่นขึ้นมา “ไม่นะ!”เธอกรีดร้องพลางปิดตาลงแน่น ข้างๆหูยังคงได้ยินเสียงหัวเราะมุ่งร้ายของพี่สองกับลูกสมุนเธอที่ดังเข้ามา “หนึ่ง…สอง…”พี่สองหมุนปลายเชือกให้เกี่ยวพันไว้กับลำต้นของต้นไม้ เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากก็สามารถควบคุมมันอยู่แล้ว สุนัขหยุดอยู่เบื้องหน้าบริเวณปลายจมูกของเธอ มันพ่นลมร้อนออกมา เป็นเสียงที่ดังลั่นอย่างไม่เป็นมิตรมาให้ จนเธอถึงกับได้กลิ่นเหม็นเน่าออกมาจากปากของมันด้วย ดารุกลัวจนอีกเพียงแค่นิดเดียวเธอก็จะเป็นลมล้มพับไปได้แล้ว มือทั้งสี่ของลูกสมุนก็พลันเข้ามาจับตัวเธอไว้พอดี พวกเขาบังคับและตรึงร่างของเธอไว้ให้หยุดมึนงง“แกจะคำนับหรือไม่คำนับห่ะ!” พี่สองทนไม่ไหว แล้ว และเธอก็เริ่มที่จะขยับมือเพื่อปลดเชือกนั้นออกมา เธอขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เพราะมีเจ้าสุนัขที่ยืนขึ้นสูงเหนือศีรษะเธอไปและประชันหน้ากับเธออยู่ เธอต้องคำนับด้วยเหรอ ถ้าหากทำแล้ว พี่สองก็อาจจะปล่อยเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้อยู่ดีก็เป็นได้ ในขณะเดียวกัน ศักดิ์ศรีของเธอที่มีอยู่นี้ก็จะหมดลงไปทันทีด้วย เธอมาอยู่บ้านชาติเปรมศรีโลได้ไม่ถึงสามวัน ก็ต้องคอยรับใช้ภายใต้ความต้องการพี่สอง ทั้งล้างเท้าให้เธอ ถูหลัง ซักผ้า ชงชา…เธอกลายเป็นทาสที่พี่สองจะเรียกใช้งานเมื่อไหร่ก็ได้ไปเรียบร้อยแล้ว นอกจากนี้ พี่สองก็มักจะเอาเปรียบเธอด้วยการกลั่นแกล้งเธอทุกครั้งที่ทำงาน ทั้งหยิก ทั้งเตะ และถึงขนาดกดเธอไว้ให้อยู่ใต้ร่าง รวมถึงใช้ไม้ตีร่างกายที่บอบบางของเธอ ขึ้นขี่เธอเหมือนกับขี่ม้า เธอเข้ามาในบ้านกับแม่ เป็นบ้านที่แม่บอกว่าจะมีพ่ออยู่ด้วยกัน ทว่าดารุในวัยห้าขวบนั้นไม่เคยที่จะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากครอบครัวเลย จะมีก็แต่การกลั่นแกล้งกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกับสายตาเย็นชาเท่านั้น เธอไม่ต้องการที่จะประนีประนอมอะไรทั้งสิ้น! ถึงแม้อายุจะยังน้อยอยู่ เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่อาจคำนับให้กับคนอย่างพี่สองได้ “ไม่ หนูจะไม่คำนับให้กับพี่”ดารุถลึงตากลมโตกว้าง ตอบกลับอย่างดื้อดึง “สาม…”สิ่งที่ตามมาหลังจากคำว่า สาม นั้น คือสุนัขที่พุ่งกระโจนเข้าใส่ร่างเธอ มันแลบลิ้นสีแดงเลือด เลียอยู่บนตัวเธอ เชือกเส้นยาวที่พาดอยู่บนหลังมันนั้นตกอยู่ที่พื้น มันถูกปลดออกจากต้นไม้มาก่อนแล้วอย่างจงใจ “นี่ยังไม่สาแก่ใจฉัน”สุนัขตัวนั้นถูกพี่สองดึงกลับไป พี่สองหัวเราะคิกคัก พลางเหลือบมองเธอที่นอนสลบเหมือดอยู่บนพื้น พลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ดารุรู้สึกถึงแรงสั่นไหวในอก เป็นของเหลวในร่างกายที่เธอกลั้นไว้ไม่อยู่จนสำรอกออกมา ท้องของเธอถึงกับบิดเกร็ง นั่นจึงทำให้เธอเงยสีหน้าที่ทรมานนั่นขึ้นมา ในมุมที่ไกลออกไป สมุนของพี่สองกำลังอุ้มแม่ไก่ที่ร้องกุ๊กๆพลางวิ่งโร่มาทางเธอ พวกเขาคิดจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย “จะคำนับ หรือไม่คำนับ”พี่สองลุกขึ้นยืน พลางใช้ขาอ้วนๆนั่นเตะไปที่เอวของเธอ และโพล่งถามออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นจึงปิดจมูก แล้วเดินกลับไปที่บัลลังก์ตัวเองอย่างนึกรังเกียจเธอ ดารุไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดอะไรออกมาแล้วทั้งนั้น เธอจึงใช้สายตาที่แน่วแน่นั้นบอกกับพี่สองไปว่า เธอไม่คำนับ! “จับมันขึงไว้!” เด็กสมุนที่แข็งแรงสองคนล็อกตัวเธอไว้อีกครั้ง แล้วนำไก่มาจิกที่บริเวณต้นขาด้านซ้ายเธออย่างใกล้ๆ “ปล่อยได้!”ครั้งนี้ พี่สองไม่ถามอะไรเธออีกแล้ว เพียงแต่ออกคำสั่งสั้นๆ ลูกสมุนคนหนึ่งวิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง พลางปลดเชือกที่อยู่บนนั้นออก หลังจากสุนัขตัวได้เห็นไก่ตัวเป็นๆนั่นแล้ว มันก็หยุดท่าทางแลบลิ้นอย่างสบายอารมณ์นั้นลง ตาแดงๆพลันจ้องมาอย่างหิวกระหายเนื้อไก่ตัวนั้น! เสียงคำรามในลำคอของมันดังขึ้นอีกครั้ง กรงเล็บแหลมคมทั้งสี่ข้างเตรียมพร้อมสำหรับการกระโจนเข้าใส่ “พวกนาย…”ดารุมองเห็นรอยยิ้มปีศาจนั่นของพี่สอง พอจะเดาออกแล้วว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรต่อจากนี้ ฟุบ! ร่างอุ่นร้อนของสุนัขกระโจนเข้าใส่เธอ จากนั้นมันจึงหันหัวกลับมา แล้วอ้าปากขึ้นหวังจะงับขาของแม่ไก่ไว้ “โอ๊ย!”ความเจ็บปวดแล่นแปลบขึ้นมาทันที เธอเห็นเขี้ยวแหลมคมของมันจมลงในเนื้อตัวเอง เลือดสีแดงฉานพลันไหลเอื่อยออกมา แม่ไก่ส่งเสียงร้องกุ๊กๆๆอยู่อย่างนั้น พลางใช้เชือกสั้นๆนั่นอำพรางตัวเองไว้ สุนัขที่ไม่ทันได้ระวัง จึงกัดมาโดนเข้าที่ร่างของเธอรวมทั้งกดน้ำหนักลงมา และกรงเล็บแหลมนั่นก็แทงลึกเข้าไปในเนื้อ… สุดท้ายแม่ไก่ก็หนีไม่พ้นตกเป็นมื้ออาหารให้กับเจ้าสุนัขตัวนั้น และกลายร่างเป็นศพที่หัวห้อยร่วงลงมาจากปากของมัน ดารุได้แต่ข่มความเจ็บปวดเอาไว้ พลางมองดูขาที่เป็นแผลฉีกเหวอะหวะของตัวเอง และตัวสั่นเทาราวกับใบไม้ที่ปลิวไหวในสายลมฤดูใบไม้ร่วง เธออ้าปากกว้าง ทว่าทั้งวันนั้นกลับไม่มีเสียงร้องไห้ดังออกมา “ยัยตัวสกปรก นี่ล่ะจุดจบของเธอ”พี่สองถลึงตาโตพลางด่าทอเสียงดังลั่น มือที่กางออกของพี่สองแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บนับไม่ถ้วนของสุนัข ที่มุ่งตรงกระโจนเข้าหาเธออีกครั้ง… “อย่านะ…” ดารุที่ใช้แรงไปจนหมดพลันพลิกตัวตื่นขึ้นมา โอ้ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย! นอกหน้าต่างนั่นเริ่มมีแสงสีขาวนวลขึ้นมาแล้ว ดูเหมือนใกล้จะฟ้าสางแล้วล่ะ เธอปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นบนหน้าผาก ดารุไม่ได้นอนเลย เธอมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีขาวไปทีละนิดๆอย่างเลื่อนลอย ความคิดย้อนกลับไปยังหลายปีก่อนหน้านี้อีกครั้ง ตั้งแต่ครั้งนั้นเป็นต้นมา เธอก็มักจะสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายในทุกๆคืน และจะมองเห็นสัตว์แต่ละชนิดที่อ้าปากกว้างเต็มไปด้วยเลือดนั้นกำลังกลืนกินเนื้อหนังและกระดูกของเธออยู่ เสียงกรีดร้องกลางดึกนั้นเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเธอมาโดยตลอดหลายปี พอมาถึงช่วงมัธยมปลาย เธอก็ย้ายออกมาจากบ้านแล้ว เธอลูบไปที่โคนต้นขาข้างซ้าย มันยังหลงเหลือรอยแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้ และคอยย้ำเตือนเรื่องราวนั้นของเธอที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วด้วย จนทำให้ก่อเกิดเป็นความกลัวอย่างรุนแรงต่อสัตว์ขึ้นมา ขนาดสัตว์ที่เล็กกว่านี้ล้วนแต่จะทำให้เธอตัวสั่นจนถึงขนาดเป็นลมล้มพับไปได้เลยทีเดียว! “ดารุ เข้มแข็งหน่อยสิ เธอต้องชนะอยู่แล้ว!”ดารุบอกกับตัวเองแบบนี้อย่างไร้ซึ่งทางเลือก เธออยากทำให้ตัวเองนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาสักหน่อยบ้างก็ยังดี ภายนอกหน้าต่างมีเสียงของคนงานที่ทำความสะอาดอยู่ด้านล่างนั้นลอยเข้ามา ซึ่งมันดังชัดเจนเป็นพิเศษเมื่อยังอยู่ในช่วงเช้าตรู่ของวัน ดารุค้นพบว่า ขนาดเสียงทำความสะอาดที่น่าเบื่อขนาดนี้ พอได้ฟังแล้วกลับดูไพเราะขึ้นมาได้เสียอย่างนั้น หรือนี่จะเป็นความรู้สึกเสียดายอย่างหนึ่งของคนที่กำลังจะใกล้ตายรึเปล่านะ เธอพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน พลางฝืนตัวเองให้ไม่คิดถึงปัญหาเหล่านี้ เธอหวีเส้นผมดำสลวยเงางามนี้อย่างระมัดระวัง พลางปล่อยผมอย่างสบายๆประเอวไว้ เธอหยิบชุดกระโปรงไหมพรมเรียบง่ายตัวหนึ่งออกมา ก่อนจะประทินเครื่องสำอางให้กับตัวเองอย่างบางเบา เมื่อมองผ่านกระจกแล้ว เธอก็เห็นนางฟ้าที่สวยงามโดดเด่นตนหนึ่ง ราวกับว่าได้ลงมาจุติยังโลกมนุษย์นี้เลย นี่คือตัวเธอใช่มั้ยนะ พลันยิ้มให้กับตัวเองในกระจกอย่างพึงพอใจ เธอช่างดูเหมือนกับเจ้าหญิงที่เตรียมตัวจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเลย หลังจากนั้นจึงเปิดประตูสีชมพูออกด้วยท่วงท่าสง่างาม ที่หน้าประตู น้าณิชกำลังยืนอยู่ ด้วยสีหน้าเย็นชาเหมือนเคย นัยน์ตาของเธอฉายแววรู้สึกดึงดูดใจอยู่บ้าง ทว่าก็กลับมาสงบลงดังเดิม“นายน้อยมอบหมายให้ฉันมารอดูเธอน่ะ” โอ้ ดูเหมือนนายธวลิตจะเตรียมการมาอย่างรอบคอบเลยทีเดียว ดารุพยักหน้าให้น้าณิช พลางเดินผ่านเธอไป “นายหญิงไม่มีอะไรสำคัญให้ฉันกลับไปรายงานนายน้อยแล้วใช่มั้ยคะ”ธวลิตมอบหมายให้เธอเฝ้าดารุไว้ทั้งคืน พลางบอกด้วยว่าในยามที่ดารุต้องการอะไร จะได้ให้หล่อนไปบอกเขาได้ทันเวลา