ตอนที่ 26 ฝูงสิงโตเต้นระบำ

ต๭นที่ 26 ฝูงสิงโตเต้นระบำ ฟ้าสว่างแล้ว ดารุเดินออกมาอย่างไม่มีเศษเสี้ยวที่บ่งบอกถึงการกลับคำพูด น้าณิชจำเป็นต้องเรียกเธอไว้อย่างไม่มีทางเลือก หล่อนไม่ได้รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เลยสักนิดเดียว เพียงแต่ว่ามันเป็นคำสั่งของนายน้อย เธอจึงต้องทำ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคนในคฤหาสน์เรียกตัวเองว่านายหญิง ดารุหันหน้ากลับมา แสดงออกถึงความตกตะลึงเล็กน้อย เธอกลอกดวงตาสุกใสไปมาอย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พลางตอบกลับอย่างเรียบง่าย“ไม่มีค่ะ”แล้วมุ่งหน้าเดินจากไป หลังจากที่ได้กินข้าวเช้าแล้ว เธอก็เดินอย่างสงบมาหยุดอยู่ตรงหน้าธิติที่ยืนรอหน้าปากทางเข้าห้องโถง“ไปกันเถอะค่ะ” ร่างกายกำยำของธิติยืนแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่า ทำไมหญิงสาวที่สวยสดใสแบบนี้ นายน้อยถึงได้ยอมปล่อยเข้าปากสิงโตไปได้อย่างเต็มใจ สุดท้ายสายตาที่แน่วแน่ของดารุนั้นก็ทำให้เขาขยับเขยื้อนตัว และยอมเปิดทางให้ พลางค้อมศีรษะแล้วเอ่ยขึ้น“นายหญิงเชิญทางด้านนี้ครับ” ดารุแอบอมยิ้มอย่างเคย เธอถูกพามายังด้านในของห้องห้องหนึ่ง ซึ่งมีกรงสี่เหลี่ยมขนาดหนึ่งตารางเมตรวางตั้งอยู่ ขอบของกรงเว้นระยะห่างกันจนแขนเรียวบางของเธอสามารถที่จะยื่นออกมาได้ “นายหญิง เชิญ…เข้าไปได้เลยครับผม”ธิติจับไรผมอย่างเคอะเขิน จะให้หญิงสาวที่บอบบางราวกับดอกไม้ เข้าไปในกรงที่เลี้ยงสัตว์ดุร้ายนี้ได้ยังไงกัน เขาก็พูดไม่ออกจริงๆนั่นล่ะ ดารุพยักหน้าให้เขาอย่างเป็นมิตร เธอปัดกระโปรงน่ารักที่สวมใส่อยู่ ก่อนจะก้มหัวลอดผ่านประตูเล็กเข้าไปด้านใน เสียง“ครืด”ที่ตามมาทำให้ดารุรู้สึกร่างกายหล่นตามลงไปอีกขั้นหนึ่งด้วย กรงเหล็กนี้ราวกับพุ่งตกลงไปยังด้านหลังหรืออะไรสักอย่าง ผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เบื้องหน้าเธอก็มีแต่ความมืดมิดแล้ว มือทั้งสองข้างคว้าหมับไปที่ลูกกรงอย่างตื่นตระหนก ดารุได้กลิ่นซึ่งเป็นกลิ่นที่มาจากสัตว์ป่า ผสมปนเปกับกลิ่นปัสสาวะเหม็น ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามต่ำของสัตว์ชนิดหนึ่งดังขึ้นมาจากทิศทางไหนก็ไม่อาจทราบได้ ราวกับดังขึ้นมาจากใต้พื้นด้านล่างและก็เหมือนกับอยู่ใกล้แค่เอื้อมตรงหน้า ดารุหันรีหันขวางอย่างหวาดผวา บริเวณที่ไม่ไกลอกไปนัก มีแสงสว่างเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางความมืดนั้น สะท้อนวูบไหวไปมาอย่างเย็นเยือกและโหดร้าย ทั่วทั้งร่างของดารุสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอรู้แล้วว่าสายตาทุกๆคู่นั่นเป็นของสิงโต! เสียงกรงเล็บที่เขย่าลูกกรงนั้นก็พลันดังขึ้นมา สิงโตเหล่านั้นเริ่มที่จะเข้ามารุมก่อกวนเธอ จนเสียงคำรามของพวกมันเริ่มดังขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนพวกมันจะได้กลิ่นรสชาติของเนื้อสดแล้ว! ความหวาดกลัวสัตว์นี้ทำให้ตัวเธอเย็นเฉียบ ขาทั้งสองข้างอ่อนเปลี้ย เธอล้มลงไปที่พื้นอย่างอ่อนแรงไปในทันที ลำแสงแรงกล้าส่องลงมาจนสะดุดตา ห้องที่มืดมิดกลับกลายเป็นสว่างจ้า ดารุหยีตามอง และเงยศีรษะขึ้นมา ณ ตอนนี้ตำแหน่งที่เธออยู่นั้น คือตำแหน่งที่อยู่ภายในห้องโล่งกว้างซึ่งมีขนาดเพียงไม่กี่ร้อยตารางเมตร พื้นคอนกรีตนั้นสะอาดเงางามอย่างเป็นปกติ จนมองไม่เห็นสิ่งปนเปื้อนใดๆเลยแม้แต่น้อย พื้นด้านล่างที่ถูกแสงส่องสะท้อนเป็นแสงมืดสลัวๆออกมา และถึงจะไม่มีแอร์ แต่ก็ยังหนาวเน็บอยู่ดี สิ่งที่ห้อยลงมาจากด้านบนของห้องนั้นอยู่สูงขึ้นไปมาก เพดานห้องที่ห่างจากพื้นอยู่หลายสิบเมตรนี้มีโคมไฟน้อยใหญ่จำนวนหนึ่งประดับไว้อยู่ แสงสว่างจ้าเหล่านั้นน่าจะมาจากพวกมันนี่ล่ะ เบื้องหน้าของเธอนั้นมีกรงเหล็กที่ภายในกักขังสิงโตจำนวนหนึ่งไว้อยู่ พวกมันตะกุยขอบลูกกรงไปมา เพราะต้องการที่จะพังกรงออกมาข้างนอกให้ได้! ฟันแหลมคมสะท้อนแสงสีขาววาววับ น้ำลายไหลรินเป็นสายออกมาจากปากใหญ่โตเหล่านั้น ตามมาด้วยสิงโตที่เคลื่อนไหวกระโดดไปมา พวกมันยื่นกรงเล็บคมออกมาจากกรงเหล็ก พลางใช้สายตาที่มีพิษสงร้ายกาจและป่าเถื่อนทั้งสองข้างนั้น จ้องเขม็งมาที่เธออย่างหิวกระหาย! น่ากลัวชะมัดเลย! สีเลือดบนใบหน้าของเธอเหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว พลันเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดหม่นหมอง มันขาวจนสะดุดตา และขาวอย่างน่าสิ้นหวัง! มือทั้งสองข้างจับลูกกรงแน่น เพื่อใช้เรียกกำลังใจกลับมา เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นกุบกับ ดารุเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงไปยังราวบันไดชั้นสอง พลันใบหน้าเย็นชาที่ข่มขู่เธออยู่นั่นของธวลิตก็ปรากฏขึ้น วันนี้เขาสวมสูทสีดำและผูกเน็กไทสีฟ้าอ่อน ราวกับต้องการที่จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งใหญ่นี้ด้วย อีกทั้งบริเวณมือของเขาก็สวมใส่ถุงมือสีขาวไว้ ข้างกายของเจ้าของร่างสูงโปร่งที่งดงามนั้น ปรากฏเป็นหญิงสาวที่สวมชุดลายเสือเข้ากันกับบูทแนบชิดอยู่ข้างเขา ผมสีดำขลับของเธอปล่อยตรงลงมาประที่บ่า เส้นผมทั้งสองข้างนั้นแกว่งไปมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวของศีรษะเธอเอง อีกทั้งลิปกลอสสีดำกับอายแชโดว์สีดำนั่น ก็ทำให้เธอดูเหมือนเป็นปีศาจร้ายแต่ก็เซ็กซี่ด้วยอยู่เหมือนกัน! พวกเขาปรายตามองมาที่เธออย่างสูงส่งและเย่อหยิ่ง หญิงสาวคนนั้นแนบชิดอยู่บนเรือนร่างของธวลิต เธอพูดอะไรบางอย่างกับเขา นัยน์ตาฉายแววอ่อนแสงลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ มุมปากของธวลิตกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เขากำลังหัวเราะเยาะความอ่อนแอของเธออยู่ใช่มั้ยนะ ดารุสะบัดศีรษะ พยายามเรียกสติตัวเองกลับมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางปล่อยมือที่จับลูกกรงพยุงตัวเองไว้ เธอตัดสินใจยืนขึ้นเผชิญหน้ากับพวกเขา “หนึ่ง…สอง…สาม!”เสียงนับสามดังขึ้นอย่างเงียบเชียบ เธอยืนขึ้นอย่างแข็งแกร่งและกล้าหาญ มือเรียวบางขยับไปมาเพื่อปัดฝุ่นบนตัวออกราวกับกำลังเต้นระบำอยู่ นัยน์ตาหยิ่งยโสราวกับท่าทางของผู้ชนะนั่นแหงนมองขึ้นไปยังบุคคนทั้งสอง พลางเชิดคางที่เรียวบางขึ้นสูง ใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเคยของธวลิตไม่แสดงสีหน้าใด ทว่ามือที่วางอยู่บนราวบันไดเฉยๆนั้นกลับกำหมัดขึ้นมาแน่นจนข้อนิ้วขาว ใบหน้าของสาวสวยข้างกายฉายแววแปลกใจเล็กน้อย ไม่นานนักก็กลับมาเฉยชาลงทันที “เริ่มได้เลยรึยังคะ”ดารุเชิดหน้า ใช้ท่าทางที่ดูสบายๆให้ได้มากที่สุดต่อหน้าพวกเขา น้ำเสียงของเธอนั้นราบเรียบราวกับเป็นปกติ แกร๊ง เสียงของโลหะดังขึ้น กุญแจดอกเล็กตกลงข้างกรงอย่างแม่นยำ เพียงแค่ยื่นมืออกไปเธอก็สามารถหยิบมันขึ้นมาได้แล้ว ธวลิตสะบัดมือออกเล็กน้อย ตามมาด้วยเสียง“เอี๊ยดๆ”ของบานประตูที่เปิดออก และเสียงคำรามของเหล่าสิงโตที่ถูกกระตุ้นมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาของสาวสวยเปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง เธอลืมบทสนทนาที่คุยกับธวลิตไปเสียสนิท พลันมองไปที่ดารุอย่างเหลือเชื่อ ดารุหลับตาปี๋ ความกลัวแล่นไปทั่วร่างกายของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะฝืนทนอยู่นั้นแต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงมือที่กำลังสั่นเทา “นายธวลิต นายจะต้องแพ้!”เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีส่งเสียงร้องคำรามออกมา ภายในห้องกว้างเกิดเสียงสะท้อนขึ้นมาอยู่เป็นระยะๆ ดารุมองเห็นธวลิตที่ร่างกายสั่นไหว ประตูเหล็กเปิดออกโดยอัติโนมัติ ฝูงสิงโตที่หิวกระหายมาเนิ่นนานนั้นกระโจนพุ่งตรงมาทางเธอด้วยความเร็วสูง “อ๊ะ…”สิงโตตัวหนึ่งอดใจรอไม่ไหวจนต้องยื่นกรงเล็บพุ่งเข้ามาที่ไหล่เธอ แม้จะตอบสนองกลับด้วยการหลบหลีกตามสัญชาตญาณแล้วก็ตาม ทว่าเธอก็ยังถูกสิงโตข่วนจนเป็นบาดแผลได้อยู่ดี เลือดนั้นค่อยๆไหลรินออกมาอย่างเชื่องช้า และท่วมแขนเธอจนเป็นสีแดงฉานไปหมดอย่างรวดเร็ว ดารุปิดแผลไว้ เธอเลือกที่จะถอยหลังกลับเข้ามา กรงเหล็กทั้งสี่ด้านล้วนหันหน้าเข้าหาคู่ต่อสู้ และกลิ่นเลือดบนกายของเธอนั้นก็กระตุ้นสัญชาติญาณดิบของพวกมัน ขณะที่เหม่อลอยอยู่นั้น พวกมันก็ยื่นกรงเล็บแหลมเข้ามาหาเธอที่ร่นถอยหลังจากทั่วทุกทิศทาง “ฮือ…”กรงนี้มันเล็กเกินไป ดารุไม่มีทางจะหลบกรงเล็บพวกมันได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกรงแข็งแรงพอ และถูกตั้งไว้ให้อยู่กับที่แบบนี้นั้น เมื่อลองกะประมาณดูแล้ว กรงเหล็กนี้คงจะถูกพวกมันพังถล่มลงได้ตั้งแต่ทีแรก เมื่อมองมาจากด้านบนนั้น ดารุก็ถูกกลืนกินเข้าไปในฝูงสิงโตแล้ว กรงเหล็กใบเล็กที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสิงโตนี้แทบไม่มีพื้นที่ว่างเหลืออยู่เลย! “ธวลิตคะ…”ใบหน้าของสาวสวยมีสีหน้าหวาดหวั่นขึ้นมา เธอเข้าไปซบอยู่ในอ้อมอกของธวลิตอย่างหวาดกลัว “ดารุ ยังอยากจะทำต่อมั้ย” ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ดารุได้ยินน้ำเสียงไร้ความรู้สึกนั่นดังมาจากธวลิต ใช่แล้วล่ะ เกมเดิมพันในครั้งนี้ยังต้องดำเนินต่อไป! เธอต้องเดินออกไปเท่านั้น ถึงจะชนะได้! กุญแจ กุญแจล่ะ! ดารุนอนลงคลานแนบไปกับพื้น วิธีนี้ถึงจะสามารถลดบาดแผลที่สิงโตอาจทำกับเธอได้ กรงเล็บสิงโตที่น่ากลัวเหล่านั้นยื่นขยับอยู่เหนือศีรษะเธอจากทุกสารทิศ ทั้งแผ่นหลัง ลาดไหล่ และเรียวขาของเธอ ล้วนปรากฏบาดแผลน้อยใหญ่ที่มีเลือดไหลชุ่มโชกอยู่ทั่วร่างของเธอไปหมด การตัดสินใจที่จะชนะเดิมพันในครั้งนี้นั้นมันทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปเสียได้ เพียงแค่คลานขยับอีกเล็กน้อยเท่านั้น ในที่สุดเธอก็มองเห็นกุญแจใต้กรงเล็บของสิงโตนั่นแล้ว! ฟ้าสว่างแล้ว ดารุเดินออกมาอย่างไม่มีเศษเสี้ยวที่บ่งบอกถึงการกลับคำพูด น้าณิชจำเป็นต้องเรียกเธอไว้อย่างไม่มีทางเลือก หล่อนไม่ได้รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้เลยสักนิดเดียว เพียงแต่ว่ามันเป็นคำสั่งของนายน้อย เธอจึงต้องทำ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคนในคฤหาสน์เรียกตัวเองว่านายหญิง ดารุหันหน้ากลับมา แสดงออกถึงความตกตะลึงเล็กน้อย เธอกลอกดวงตาสุกใสไปมาอย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พลางตอบกลับอย่างเรียบง่าย“ไม่มีค่ะ”แล้วมุ่งหน้าเดินจากไป หลังจากที่ได้กินข้าวเช้าแล้ว เธอก็เดินอย่างสงบมาหยุดอยู่ตรงหน้าธิติที่ยืนรอหน้าปากทางเข้าห้องโถง“ไปกันเถอะค่ะ” ร่างกายกำยำของธิติยืนแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่า ทำไมหญิงสาวที่สวยสดใสแบบนี้ นายน้อยถึงได้ยอมปล่อยเข้าปากสิงโตไปได้อย่างเต็มใจ สุดท้ายสายตาที่แน่วแน่ของดารุนั้นก็ทำให้เขาขยับเขยื้อนตัว และยอมเปิดทางให้ พลางค้อมศีรษะแล้วเอ่ยขึ้น“นายหญิงเชิญทางด้านนี้ครับ” ดารุแอบอมยิ้มอย่างเคย เธอถูกพามายังด้านในของห้องห้องหนึ่ง ซึ่งมีกรงสี่เหลี่ยมขนาดหนึ่งตารางเมตรวางตั้งอยู่ ขอบของกรงเว้นระยะห่างกันจนแขนเรียวบางของเธอสามารถที่จะยื่นออกมาได้ “นายหญิง เชิญ…เข้าไปได้เลยครับผม” ธิติจับไรผมอย่างเคอะเขิน จะให้หญิงสาวที่บอบบางราวกับดอกไม้ เข้าไปในกรงที่เลี้ยงสัตว์ดุร้ายนี้ได้ยังไงกัน เขาก็พูดไม่ออกจริงๆนั่นล่ะ ดารุพยักหน้าให้เขาอย่างเป็นมิตร เธอปัดกระโปรงน่ารักที่สวมใส่อยู่ ก่อนจะก้มหัวลอดผ่านประตูเล็กเข้าไปด้านใน เสียง“ครืด”ที่ตามมาทำให้ดารุรู้สึกร่างกายหล่นตามลงไปอีกขั้นหนึ่งด้วย กรงเหล็กนี้ราวกับพุ่งตกลงไปยังด้านหลังหรืออะไรสักอย่าง ผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เบื้องหน้าเธอก็มีแต่ความมืดมิดแล้ว มือทั้งสองข้างคว้าหมับไปที่ลูกกรงอย่างตื่นตระหนก ดารุได้กลิ่นซึ่งเป็นกลิ่นที่มาจากสัตว์ป่า ผสมปนเปกับกลิ่นปัสสาวะเหม็น ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามต่ำของสัตว์ชนิดหนึ่งดังขึ้นมาจากทิศทางไหนก็ไม่อาจทราบได้ ราวกับดังขึ้นมาจากใต้พื้นด้านล่างและก็เหมือนกับอยู่ใกล้แค่เอื้อมตรงหน้า ดารุหันรีหันขวางอย่างหวาดผวา บริเวณที่ไม่ไกลอกไปนัก มีแสงสว่างเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางความมืดนั้น สะท้อนวูบไหวไปมาอย่างเย็นเยือกและโหดร้าย ทั่วทั้งร่างของดารุสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอรู้แล้วว่าสายตาทุกๆคู่นั่นเป็นของสิงโต! เสียงกรงเล็บที่เขย่าลูกกรงนั้นก็พลันดังขึ้นมา สิงโตเหล่านั้นเริ่มที่จะเข้ามารุมก่อกวนเธอ จนเสียงคำรามของพวกมันเริ่มดังขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนพวกมันจะได้กลิ่นรสชาติของเนื้อสดแล้ว! ความหวาดกลัวสัตว์นี้ทำให้ตัวเธอเย็นเฉียบ ขาทั้งสองข้างอ่อนเปลี้ย เธอล้มลงไปที่พื้นอย่างอ่อนแรงไปในทันที ลำแสงแรงกล้าส่องลงมาจนสะดุดตา ห้องที่มืดมิดกลับกลายเป็นสว่างจ้า ดารุหยีตามอง และเงยศีรษะขึ้นมา ณ ตอนนี้ตำแหน่งที่เธออยู่นั้น คือตำแหน่งที่อยู่ภายในห้องโล่งกว้างซึ่งมีขนาดเพียงไม่กี่ร้อยตารางเมตร พื้นคอนกรีตนั้นสะอาดเงางามอย่างเป็นปกติ จนมองไม่เห็นสิ่งปนเปื้อนใดๆเลยแม้แต่น้อย พื้นด้านล่างที่ถูกแสงส่องสะท้อนเป็นแสงมืดสลัวๆออกมา และถึงจะไม่มี แอร์ แต่ก็ยังหนาวเน็บอยู่ดี สิ่งที่ห้อยลงมาจากด้านบนของห้องนั้นอยู่สูงขึ้นไปมาก เพดานห้องที่ห่างจากพื้นอยู่หลายสิบเมตรนี้มีโคมไฟน้อยใหญ่จำนวนหนึ่งประดับไว้อยู่ แสงสว่างจ้าเหล่านั้นน่าจะมาจากพวกมันนี่ล่ะ เบื้องหน้าของเธอนั้นมีกรงเหล็กที่ภายในกักขังสิงโตจำนวนหนึ่งไว้อยู่ พวกมันตะกุยขอบลูกกรงไปมา เพราะต้องการที่จะพังกรงออกมาข้างนอกให้ได้! ฟันแหลมคมสะท้อนแสงสีขาววาววับ น้ำลายไหลรินเป็นสายออกมาจากปากใหญ่โตเหล่านั้น ตามมาด้วยสิงโตที่เคลื่อนไหวกระโดดไปมา พวกมันยื่นกรงเล็บคมออกมาจากกรงเหล็ก พลางใช้สายตาที่มีพิษสงร้ายกาจและป่าเถื่อนทั้งสองข้างนั้น จ้องเขม็งมาที่เธออย่างหิวกระหาย! น่ากลัวชะมัดเลย! สีเลือดบนใบหน้าของเธอเหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว พลันเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดหม่นหมอง มันขาวจนสะดุดตา และขาวอย่างน่าสิ้นหวัง! มือทั้งสองข้างจับลูกกรงแน่น เพื่อใช้เรียกกำลังใจกลับมา เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นกุบกับ ดารุเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงไปยังราวบันไดชั้นสอง พลันใบหน้าเย็นชาที่ข่มขู่เธออยู่นั่นของธวลิตก็ปรากฏขึ้น วันนี้เขาสวมสูทสีดำและผูกเน็กไทสีฟ้าอ่อน ราวกับต้องการที่จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งใหญ่นี้ด้วย อีกทั้งบริเวณมือของเขาก็สวมใส่ถุงมือสีขาวไว้ ข้างกายของเจ้าของร่างสูงโปร่งที่งดงามนั้น ปรากฏเป็นหญิงสาวที่สวมชุดลายเสือเข้ากันกับบูทแนบชิดอยู่ข้างเขา ผมสีดำขลับของเธอปล่อยตรงลงมาประที่บ่า เส้นผมทั้งสองข้างนั้นแกว่งไปมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวของศีรษะเธอเอง อีกทั้งลิปกลอสสีดำกับอายแชโดว์สีดำนั่น ก็ทำให้เธอดูเหมือนเป็นปีศาจร้ายแต่ก็เซ็กซี่ด้วยอยู่เหมือนกัน! พวกเขาปรายตามองมาที่เธออย่างสูงส่งและเย่อหยิ่ง หญิงสาวคนนั้นแนบชิดอยู่บนเรือนร่างของธวลิต เธอพูดอะไรบางอย่างกับเขา นัยน์ตาฉายแววอ่อนแสงลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ มุมปากของธวลิตกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เขากำลังหัวเราะเยาะความอ่อนแอของเธออยู่ใช่มั้ยนะ ดารุสะบัดศีรษะ พยายามเรียกสติตัวเองกลับมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางปล่อยมือที่จับลูกกรงพยุงตัวเองไว้ เธอตัดสินใจยืนขึ้นเผชิญหน้ากับพวกเขา “หนึ่ง…สอง…สาม!”เสียงนับสามดังขึ้นอย่างเงียบเชียบ เธอยืนขึ้นอย่างแข็งแกร่งและกล้าหาญ มือเรียวบางขยับไปมาเพื่อปัดฝุ่นบนตัวออกราวกับกำลังเต้นระบำอยู่ นัยน์ตาหยิ่งยโสราวกับท่าทางของผู้ชนะนั่นแหงนมองขึ้นไปยังบุคคนทั้งสอง พลางเชิดคางที่เรียวบางขึ้นสูง ใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเคยของธวลิตไม่แสดงสีหน้าใด ทว่ามือที่วางอยู่บนราวบันไดเฉยๆนั้นกลับกำหมัดขึ้นมาแน่นจนข้อนิ้วขาว ใบหน้าของสาวสวยข้างกายฉายแววแปลกใจเล็กน้อย ไม่นานนักก็กลับมาเฉยชาลงทันที “เริ่มได้เลยรึยังคะ”ดารุเชิดหน้า ใช้ท่าทางที่ดูสบายๆให้ได้มากที่สุดต่อหน้าพวกเขา น้ำเสียงของเธอนั้นราบเรียบราวกับเป็นปกติ แกร๊ง เสียงของโลหะดังขึ้น กุญแจดอกเล็กตกลงข้างกรงอย่างแม่นยำ เพียงแค่ยื่นมืออกไปเธอก็สามารถหยิบมันขึ้นมาได้แล้ว ธวลิตสะบัดมือออกเล็กน้อย ตามมาด้วยเสียง“เอี๊ยดๆ”ของบานประตูที่เปิดออก และเสียงคำรามของเหล่าสิงโตที่ถูกกระตุ้นมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาของสาวสวยเปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง เธอลืมบทสนทนาที่คุยกับธวลิตไปเสียสนิท พลันมองไปที่ดารุอย่างเหลือเชื่อ ดารุหลับตาปี๋ ความกลัวแล่นไปทั่วร่างกายของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะฝืนทนอยู่นั้นแต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงมือที่กำลังสั่นเทา “นายธวลิต นายจะต้องแพ้!”เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีส่งเสียงร้องคำรามออกมา ภายในห้องกว้างเกิดเสียงสะท้อนขึ้นมาอยู่เป็นระยะๆ ดารุมองเห็นธวลิตที่ร่างกายสั่นไหว ประตูเหล็กเปิดออกโดยอัติโนมัติ ฝูงสิงโตที่หิวกระหายมาเนิ่นนานนั้นกระโจนพุ่งตรงมาทางเธอด้วยความเร็วสูง “อ๊ะ…”สิงโตตัวหนึ่งอดใจรอไม่ไหวจนต้องยื่นกรงเล็บพุ่งเข้ามาที่ไหล่เธอ แม้จะตอบสนองกลับด้วยการหลบหลีกตามสัญชาตญาณแล้วก็ตาม ทว่าเธอก็ยังถูกสิงโตข่วนจนเป็นบาดแผลได้อยู่ดี เลือดนั้นค่อยๆไหลรินออกมาอย่างเชื่องช้า และท่วมแขนเธอจนเป็นสีแดงฉานไปหมดอย่างรวดเร็ว ดารุปิดแผลไว้ เธอเลือกที่จะถอยหลังกลับเข้ามา กรงเหล็กทั้งสี่ด้านล้วนหันหน้าเข้าหาคู่ต่อสู้ และกลิ่นเลือดบนกายของเธอนั้นก็กระตุ้นสัญชาติญาณดิบของพวกมัน ขณะที่เหม่อลอยอยู่นั้น พวกมันก็ยื่นกรงเล็บแหลมเข้ามาหาเธอที่ร่นถอยหลังจากทั่วทุกทิศทาง “ฮือ…”กรงนี้มันเล็กเกินไป ดารุไม่มีทางจะหลบกรงเล็บพวกมันได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะกรงแข็งแรงพอ และถูกตั้งไว้ให้อยู่กับที่แบบนี้นั้น เมื่อลองกะประมาณดูแล้ว กรงเหล็กนี้คงจะถูกพวกมันพังถล่มลงได้ตั้งแต่ทีแรก เมื่อมองมาจากด้านบนนั้น ดารุก็ถูกกลืนกินเข้าไปในฝูงสิงโตแล้ว กรงเหล็กใบเล็กที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสิงโตนี้แทบไม่มีพื้นที่ว่างเหลืออยู่เลย! “ธวลิตคะ…” ใบหน้าของสาวสวยมีสีหน้าหวาดหวั่นขึ้นมา เธอเข้าไปซบอยู่ในอ้อมอกของธวลิตอย่างหวาดกลัว “ดารุ ยังอยากจะทำต่อมั้ย” ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ดารุได้ยินน้ำเสียงไร้ความรู้สึกนั่นดังมาจากธวลิต ใช่แล้วล่ะ เกมเดิมพันในครั้งนี้ยังต้องดำเนินต่อไป! เธอต้องเดินออกไปเท่านั้น ถึงจะชนะได้! กุญแจ กุญแจล่ะ! ดารุนอนลงคลานแนบไปกับพื้น วิธีนี้ถึงจะสามารถลดบาดแผลที่สิงโตอาจทำกับเธอได้ กรงเล็บสิงโตที่น่ากลัวเหล่านั้นยื่นขยับอยู่เหนือศีรษะเธอจากทุกสารทิศ ทั้งแผ่นหลัง ลาดไหล่ และเรียวขาของเธอ ล้วนปรากฏบาดแผลน้อยใหญ่ที่มีเลือดไหลชุ่มโชกอยู่ทั่วร่างของเธอไปหมด การตัดสินใจที่จะชนะเดิมพันในครั้งนี้นั้นมันทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปเสียได้ เพียงแค่คลานขยับอีกเล็กน้อยเท่านั้น ในที่สุดเธอก็มองเห็นกุญแจใต้กรงเล็บของสิงโตนั่นแล้ว!