ตอนที่ 27 เอาชีวิตรอดจากปากสิงโต

ต๭นที่ 27 เอาชีวิตรอดจากปากสิงโต “ดารุ เธอต้องชนะเท่านั้นนะ!” เธอย้ำเตือนตัวเอง หลังจากที่มองหาจังหวะแล้ว เธอก็ยื่นมือออกไปด้วยความเร็วสูง เกือบไปแล้วเชียว! ฟันขาวแหลมคมของสิงโตตัวที่อยู่ตรงหน้าง้างขึ้นหวังจะกัด ดารุถอนหายใจเย็นออกมาเฮือกหนึ่ง โชคดีที่ถอยกลับมาเร็ว ไม่อย่างนั้นมือเธอคงกลายเป็นอาหารอันโอชะของมันไปเสียแล้ว เหงื่อเม็ดโตไหลรินลงมาที่หน้าผาก เธอปาดออก เหงื่อเธอนั้นมันเย็นเฉียบมากเลย ดารุไม่รู้จะจัดการอย่างไรดีแล้ว ประตูเหล็กก็อยู่ตรงหน้า ถ้าไม่เปิดออก บางทีชีวิตเธออาจจะอยู่ต่อไปได้อีกยืนยาว แต่ถ้าเธอออกไป ไม่ถึงหนึ่งนาทีเธอคงได้ถูกสัตว์ร้ายพวกนี้ฉีกร่างจนแหลกออกไม่เหลือซากกระดูกแน่ๆ เธอเงยศีรษะขึ้น จากช่องว่างที่เว้นระยะห่างกันของกรงนี้ เธอมองเห็นธวลิตที่แข็งแกร่งอยู่ตรงนั้น เขายืนนิ่งราวกับรูปปั้น กายตั้งตรงราวกับเสาต้นหนึ่ง นายธวลิต ฉันจะต้องชนะ ต้องชนะอย่างแน่นอน! ดารุกุมศีรษะ พลางลุกขึ้นนั่ง สิงโตตัวหนึ่งผละออกไปอย่างหมดหวัง ทำให้ธวลิตสามารถเห็นการกระทำของดารุได้ กุญแจก็คว้ามาไว้ในมือได้แล้วนี่ ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าเสียจริง! เขาทุบกำปั้นหนักลงไปบนราวบันได จนมันแตกละเอียด ทว่าก็ไม่อาจลบล้างความกรุ่นโกรธของเขาลงไปได้! ดารุอาศัยโอกาสช่วงสั้นๆ โดยใช้ประโยชน์จากการที่สิงโตตัวนั้นยังไม่ทันหันหลังกลับมา เธอสอดกุญแจปลดล็อกลงไปอย่างรวดเร็ว เสียงแอ๊ดดังขึ้นเบาๆ ประตูเหล็กเปิดออกมาแล้ว เหล่าสิงโตเมื่อเห็นมือเล็กที่อยู่ใกล้กับประตูนั่น ก็มุ่งหน้ามาใกล้ทันที ดารุสูดลมหายใจเข้าลึก เธอไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว พลางพังประตูให้เปิดออก และใช้ความเร็วอย่างสูงสุด วิ่งไปยังด้านข้างกำแพงนั่น! ทุกๆคน และสัตว์ทุกตัว ต่างก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อพวกมันหันกลับมามอง ณ ตอนนั้นเธอก็วิ่งมาถึงมุมหนึ่งของกำแพงได้แล้ว เธอหันไปเผชิญหน้ากับธวลิต พลางใช้มือทำท่าตัวอักษร V แห่งชัยชนะขึ้นมาอย่างเย่อหยิ่ง และแน่วแน่ให้กับเขา เธอฉีกยิ้มร่า ทั่วทั้งร่างอาบโชกไปด้วยน้ำเลือด เธอยืนอยู่ตรงนั้นราวกับกุหลาบอาบสีเลือดก็ไม่ปาน! ฝูงสิงโตเหล่านั้นหันกลับมา ตัวจ่าฝูงที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งอยู่ห่างจากเธอไปไม่กี่สิบเมตรนั้นพลันกระโจนเข้าหา เพื่อแสดงออกให้เห็นว่าตนนั้นเป็นนักรบที่กล้าหาญที่สุดของฝูง มันอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะลิ้มรสชาติเนื้อสดๆนี้ ร่างของสิงโตตัวใหญ่นั้นโผบินขึ้นกลางอากาศ ดารุเบิกตาคู่สวยกว้าง ชั่วขณะนั้นเวลาราวกับหยุดนิ่ง เธอไม่ขยับเขยื้อนตัวใดๆอีกเลย นัยน์ตาของดารุมองรูปร่างของสิงโตตัวนั้นที่กระโดดเข้ามาเป็นภาพนิ่งชัดเจนเต็มสองตา เธอหลับตาลงอย่างสงบนิ่ง… ทว่าเมื่อดารุลืมตาขึ้นมอง สิงโตตัวนั้นก็นอนสลบอยู่แทบเท้าเธอแล้ว ปากที่มีเขี้ยวคมนั้นอ้าเปิดออกกว้าง และแววตาเหี้ยมเกรียมที่กลมโปดปูนนั่นก็หมดแสงลงแล้วด้วย! ที่ปากของมันมีน้ำเหลวๆไหลย้อยออกมามากขึ้นเรื่อยๆ มันไหลรินตามขากรรไกรลงมาที่พื้น จนเกิดเป็นแอ่งน้ำขึ้นมา นั่นมันเลือดนี่! ดารุเพิ่งรู้ว่าบนตัวของสิงโตมีรอยเลือดอยู่สามรูเล็กๆ และมันก็ยังไหลออกมาอย่างไม่หยุด! เป็นฝีมือของธวลิตนั่นเอง! ดารุเงยหน้ามอง ธวลิตยังคงถือปืนอยู่อย่างนิ่งงันโดยหันมาทางเธอ มือแกร่งราวกับถูกแช่แข็งไว้ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เหล่าสิงโตล้วนถอยกลับอย่างยอมแพ้ ตามมาด้วยลูกกรงที่ถูกเอามาใช้เพื่อเปิดทางแยกออกจากฝูงสิงโต คิดไม่ถึงเลยแฮะ ว่าธวลิตจะมาช่วยเธอจริงๆน่ะ! ดารุที่รอดชีวิตมาได้ดึงสายตากลับมา พลันอ่อนแรงล้มลงไปกองกับพื้นทันที แสงอาทิตย์สว่างจ้าที่แยงตาทอแสงส่องเข้ามาภายในห้อง มันส่องลงมายังร่างของหญิงสาวที่คลุมผ้าหุ่มอยู่บนเตียงสีขาวหิมะ บนศีรษะของเธอ รวมถึงไหล่ บนมือ บนเท้า ล้วนพันผ้าพันแผลเล็กใหญ่ต่างกันไป ราวกับห่อหุ้มตัวเธอเข้าไว้ด้วยกัน ใบหน้าที่ปรากฏออกมานั้นขาวซีดอย่างผิดปกติ ริมฝีปากหญิงสาวเม้มแน่น มันแห้งผากจนผิวหนังที่ปากหลุดลอกออกมา ขนตายาวกระเพื่อมไหวไม่อยู่นิ่ง ดวงตาทั้งสองค่อยๆเผยอออกทีละนิดพลันปิดฉับลงไปอีกรอบ สักพักถัดมาถึงได้เผยอขึ้นมองอีกครั้ง ลำแสงแรงกล้าทำให้ดวงตาเธอรู้สึกระคายเคืองอยู่ไม่น้อย ทว่าเมื่อกระพริบตาถี่หลายๆครั้งสุดท้ายจึงลืมตาขึ้นมาได้อย่างราบรื่น ดารุผงกศีรษะขึ้นมา เพื่อให้แสงไม่ส่องลงมาตรงๆที่ดวงตาของเธอ พลางยกมือขึ้นขยี้ตา จนไปโดนเข้ากับผ้าพันแผลบางๆชั้นหนึ่ง ทั่วทั้งร่างของเธอนั้นปวดระบมไปหมด และเพียงแค่ขยับเล็กน้อยเธอก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายนั้นถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ โอ้ นึกออกแล้ว เธอเพิ่งจะเล่นมวยปล้ำกับสิงโตที่ธวลิตเลี้ยงมาเองนี่ สัตว์ร้ายน่าสะพรึงกลัวพวกนั้นที่แหย่กรงเล็บเข้ามา จนเกือบจะกินเธอเข้าไปได้ทั้งตัวอยู่แล้ว แล้วหลังจากนั้นล่ะ สายตาที่พ่ายแพ้ลงอย่างไม่เต็มใจของสิงโตที่ตายตัวนั้นแวบเข้ามาในความทรงจำ เธอจำได้ว่าสิงโตตัวนั้นกระโจนเข้าหาเธอ แล้วธวลิตก็ยิงมัน เขาปกป้องเธอไว้ แล้วหลังจากนั้นไปอีกล่ะ เธอสะบัดศีรษะ นึกอะไรไม่ออกอีกแล้ว น่าจะนับได้ว่าเธอชนะแล้วรึเปล่านะ ในสัญญาของธวลิตก็ระบุไว้ชัดเจนแล้วนี่ ขอเพียงแค่เธอเปิดกรงเหล็กแล้วเดินออกมาก็ถือว่าชนะ อื้ม เธอชนะแล้วล่ะ ดารุขยับร่างกายอย่างยากลำบาก เธออยากจะลุกขึ้นนั่ง ทว่าความเจ็บปวดก็ยังแล่นแปลบไปมาจนทนไม่ไหว จึงต้องล้มเลิกความคิดนี้เสียอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อลองเงียบดูลง เธอก็ค้นพบว่าตัวเองกลับมานอนที่ห้องตัวเองแล้ว ห้องที่เป็นผนังสีชมพูโดยประดับตกแต่งตัดกับสีขาวสะอาด ทุกๆส่วนภายในห้องเธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ทว่าท่ามกลางความรู้สึกคุ้นเคยนั้นก็มีความรู้สึกแปลกๆโผล่ขึ้นมา โต๊ะกระจกใสตัวหนึ่งซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเตียงของเธอ มีแก้วน้ำถูกวางทิ้งไว้อยู่บนนั้น และบนผิวน้ำนั่นยังมีไอร้อนลอยขึ้นมาอยู่เลย ใครเข้ามากันนะ ดูเหมือนจะเพิ่งออกไปเองด้วย “ลิต เลิกออกแรงสักทีเถอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” เสียงของหญิงวัยกลางคนลอยเข้ามา เธอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของอีกฝ่ายเลยแม้จะรอนานแค่ไหนก็ตาม “ลิต เลิกทำร้ายตัวเองได้แล้ว โอเคมั้ย”เสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นอีกครั้ง ดูทางเธอจะเป็นกังวลมาก “เธอไม่ต้องมายุ่ง!”เสียงเย็นเยือกเป็นน้ำแข็งเฉพาะตัวของธวลิตลอยเข้ามา ตามมาด้วยความเงียบสงัดทันใด ประตูที่ปิดอยู่ครึ่งบานถูกผลักให้เปิดออก ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของน้าธารีก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อกี้ใช่เธอที่คุยกับธวลิตอยู่รึเปล่านะ เธอเป็นอะไรกับธวลิตกันถึงได้เรียกเขาตรงๆว่า ลิต ได้น่ะ ดารุตกอยู่ในห้วงความคิด เหลือบมองน้าธารีที่เดินเข้ามาอย่างเบาๆ “โอ้ หนูฟื้นแล้วนี่” น้าธารีหลังจากที่สบตากับเธอแล้วก็กะพริบตาปริบๆอย่างผิดปกติ พลางเผยรอยยิ้มที่ดูอ่านยากมากกว่าจะดูเศร้าสร้อย สุดท้ายเธอจึงปิดเปลือกตาลง แล้วดึงถาดมาวางไว้บนโต๊ะตัวเล็กที่หัวเตียง “พวกนี้เป็นยาของหนูนะจ๊ะ เดี๋ยวน้าจะเปลี่ยนให้เอง ดื่มสักหน่อยนะ แผลแบบนี้จะได้หายเร็วๆ” น้าธารีเอ่ยน้ำเสียงนุ่ม พลางหยิบแก้วพร้อมด้วยเหยือกเหล่านั้นขึ้นมา “หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ”ดารุมองไปที่ผ้าก๊อซบนเรือนร่างพลางถามออกไป เธออยากจะถามอยู่ด้วยเหมือนกันว่าหลังจากที่เธอเป็นลมหมดสติไปแล้ว ใครเป็นคนพาเธอกลับมาที่ห้องได้ อีกทั้งเสื้อผ้าบนตัวเธอก็ถูกเปลี่ยนแล้วด้วย คงจะเป็นน้าธารีล่ะมั้ง “ดารุ หนู…”น้าธารีหยุดมือที่กำลังขยับ พลันสะอื้นไห้ออกมาทันใด “หนูอย่าเกลียดนายน้อยเลย ได้มั้ยจ๊ะ ที่จริงแล้วเขาเป็นห่วงหนูมากเลยนะ” ห่วงเหรอ คงห่วงว่าเธอจะตายเร็วเกินไปเสียมากกว่า ดารุกระตุกยิ้มที่มุมปาก เธอไม่เชื่อว่าคนที่ไร้ความรู้สึกอย่างธวลิตจะเป็นห่วงเธอได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ “หนูไม่รู้หรอกว่าเมื่อวานนี้น่ะ นายน้อยกอดร่างที่อาบเลือดของหนูไว้ แล้วตะโกนร้องอย่างกับคนบ้าแน่ะ เขาเรียกปลุกหนูอยู่ตลอดๆเลยว่า เขาจะไม่ยอมให้หนูตายอย่างเด็ดขาด ตอนที่เขาทำแบบนั้นน่ะมันน่ากลัวมากๆเลยนะจ๊ะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพรตกับคุณปวีณที่มาช่วยหนูไว้ได้ทันเวลา เขาก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะต้องเสียสติไปถึงเมื่อไหร่น่ะ” น้าธารีจมดิ่งไปในห้วงความทรงจำ เธอไม่เคยเห็นธวลิตเสียสติได้ถึงขนาดนั้นมาก่อนเลยแฮะ วันนั้นที่เกิดเหตุอันตรายนั่นขึ้นมา เขาก็ยังวางท่าทีนิ่งเฉย ไม่เผยให้เห็นว่าตัวเองหวาดกลัวเลยสักนิด แต่ว่าเมื่อวานนี้ นัยน์ตาของเขาก็ฉายแววหวาดหวั่นระคนกังวลอย่างเห็นได้ชัดอยู่เหมือนกันนี่นะ! “น้าธารีคะ หนูไม่อยากฟังเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเขาแล้วทั้งนั้น” ดารุเอียงศีรษะไปอีกด้านพลางหลับตาลง เธอปฏิเสธที่จะฟังอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับปีศาจตนนั้น