ตอนที่ 28 เรือนร่างนี้ คงจะมีคนเห็นผ่านตามาไม่น้อย

ต๭นที่ 28 เรือนร่างนี้ คงจะมีคนเห็นผ่านตามาไม่น้อย “ดารุ”น้าธารีเรียกเธออย่างเจ็บปวด หัวใจของดารุสั่นไหวอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ระหว่างหนูกับนายน้อยต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันเกิดขึ้นแน่ๆ ถ้าอธิบายกันให้มันชัดเจนเสียก็คงไม่เกิดเรื่องแล้วล่ะ ฟังน้าเถอะนะ หนูอย่าเกลียดเขาอีกเลย จริงๆแล้วเขาก็ลำบากอยู่เหมือนกัน” เกลียดสิ! เธอยังญาติดีกับเขาด้วยไม่ได้หรอกนะ! ดารุไม่ได้ตอบกลับไป เธอดื่มยาที่น้าธารีส่งมาให้อย่างเงียบเชียบ หลายวันที่ได้รับการรักษามาเป็นอย่างดีนั้น ทำให้แผลภายนอกของดารุดีขึ้นพอสมควรแล้ว และเมื่อแกะผ้าพันแผลออก ก็เผยให้เห็นรอยแผลเล็กใหญ่ ที่ประทับอยู่บนผิวเนียนขาวนั่น สะดุดตาแต่ก็ยังดูไม่น่ามองอยู่ดี น้าธารีลูบไปบนมือของดารุอย่างแสนเสียดาย พลางถอนใจอย่างอดไม่ได้ “มือสวยๆทั้งสองข้าง เฮ้อ น่าเสียดาย เสียดายที่มีแผลเป็นเสียแล้ว” ดารุเหยียดริมฝีปาก พลางยิ้มเย็นชาเข้ากระดูกออกมา แผลเป็นแบบนี้อยู่บนตัวเธอตั้งเท่าไหร่ แต่ละแผลก็ล้วนแต่เป็นผลงานชิ้นเอกของนายธวลิตทั้งนั้นล่ะ! แต่จะว่าไปเธอกลับสนใจสภาพของเขาตอนนี้มากกว่า เธออยากจะเห็นสีหน้าท้อแท้สิ้นหวังเพราะพ่ายแพ้เธอนั่นของเขาเหลือเกิน มันคงจะวิเศษไปเลยล่ะ! ที่ประตูมีเสียงหมุนลูกบิดดังขึ้น ตามมาด้วยสีหน้ามืดหม่นของธวลิตที่โผล่มาเบื้องหน้า โอ้โห พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลยแฮะ! ดารุหันหน้าหนีเบาๆ ขนาดสายตาเธอยังไม่มองไปที่เขาเลย ธวลิตก้าวฝีเท้าที่ดูดีนั้นเข้ามาใกล้ราวกับเป็นเจ้าชาย รอบกายเขาแผ่ซ่านไอเย็นออกมา ทั่วทั้งห้องหดหู่ลงเหมือนเคย น้าธารีลุกขึ้นยืนอย่างรู้แกว เธอค้อมศีรษะให้ธวลิตพลางเดินออกไปทันที ธวลิตนั่งลงบนม้านั่งที่น้าธารีเพิ่งจะนั่งไป ทำให้เขาอยู่ห่างจากเธอไม่ต่างกันเท่าไหร่แล้ว “ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า”เรียวปากบางขยับขึ้นเบาๆ เสียงที่ออกมาไม่กี่คำนั้นดังอย่างชัดเจน ทว่ากลับไม่หลงเหลือความเย็นชาอย่างที่ผ่านมาแล้ว ปลอมมาก! ดารุโอดครวญขึ้นมา ปีศาจตนนี้อยากจะมาหัวเราะเยาะเธอล่ะสิไม่ว่า! เขาคงคิดว่าเธอจะร้องไห้ฟูมฟายทั้งวันเลยสินะ เธอปรายตามองไปที่ใบหน้าเขาอยู่สองวินาทีได้ นอกจากใบหน้าที่แลดูยุ่งเหยิงนิดๆกับความหล่อเหลาที่มีอยู่แล้วบนใบหน้านั่น ก็ไม่ยักจะเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนเท่าไหร่นัก เฮอะ ปีศาจตนนี้จะมาสารภาพบาปในสิ่งที่ทำลงไปกับเธอได้ด้วยรึไงกันล่ะ เธอนี่มันเด็กจริงๆเลย ดารุดึงผ้าคลุมเตียงออกมา เธอสอดตัวเข้าไปอยู่ด้านใน พลางหลับลง หลังจากที่หันหลังให้เขาแล้ว เธอก็ปิดตาสนิท มองข้ามการมีตัวตนของผู้ชายคนนี้ไปพลางเจ็บแผลไปด้วย ข้างหลังเธอไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมาอีกเลย ธวลิตควบคุมอารมณ์โกรธเอาไว้ได้ เขาไม่ได้ทำอะไรออกไปทั้งสิ้น ขณะที่ดารุกำลังแปลกใจอยู่นั้น เขาก็เริ่มพลิกผ้าปูเตียงของเธอออกมา ตามมาด้วยเสียง “แคว่ก” ที่ดังขึ้น เธอหันหน้ากลับมามองอย่างรวดเร็ว พลางเห็นเศษผ้าที่ขาดรุ่ยลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ และต่อจากนั้นมาเธอก็มองเห็นแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของตัวเองด้วย! เสื้อผ้าบนตัวของดารุถูกฉีกออกมาจากบริเวณไหล่ แผ่นหลังบางของเธอเผยออกมาและสัมผัสเข้ากับอากาศอย่างโป๊เปลือยไร้ซึ่งสิ่งใดปกปิดไว้! “นี่คุณ…” “อย่าขยับสิ!”ธวลิตใช้มือข้างหนึ่งดันไหล่ของเธอที่เกือบจะหมุนกลับมาจนสุด ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งลูบไล้ไปที่แผลบริเวณหลังของเธอ นำมาซึ่งความเย็นที่รู้สึกสบายตัวขึ้นมาทันที เขากำลังทำอะไรน่ะ! “ยาพวกนี้จะช่วยลบรอยแผลเป็นได้ มีผลดีกับเธออยู่เหมือนกัน!”ธวลิตมองข้ามแผ่นหลังบางขาวเนียนละเอียดนั่นของดารุ และยังมีเอวบางคอดกิ่วของเธออีกด้วย มือหนายังคงลูบไล้อย่างต่อเนื่อง เรือนร่างของเธอกำลังดึงดูดเขา ถึงแม้ว่าจะมีรอยแผลเล็กใหญ่อยู่บนนั้น ทว่าความสวยนั้นกลับยังหลงเหลือไว้ไม่สร่างซา ธวลิตเพิ่มน้ำหนักลงไปอีกเล็กน้อย พลางหายใจรดไปที่แผ่นหลังของเธออย่างหนักหน่วง นำมาซึ่งความรู้สึกร้อนวูบวาบ ดารุบิดตัวไปมาอย่างไม่ยอมโอนอ่อนเลยสักนิด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตัวเปลือยเปล่าต่อหน้าผู้ชาย เธอรู้สึกอายจนไม่มีอะไรจะเทียบได้อีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้อีกนิดเดียวก็เกือบจะทำให้เธอต้องตายอย่างไม่เหลือซากอยู่แล้วนะ! “ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน!”น้ำเสียงสงบนิ่งแน่วแน่ทว่าแฝงไปด้วยความสั่นเครือ ดารุบิดตัวหนีอย่างสุดกำลัง แขนแกร่งของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นมีพละกำลังขึ้นมา เขาใข้ข้อศอกกดไหล่เธอไว้พลางจับมือของเธอที่สามารถขยับได้อยู่ข้างหนึ่ง แรงของเขามากเสียจนน่าตกใจ เธอขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว! นิ้วโป้งยังคงถูไปบนแผ่นหลัง เขาเพิ่มแรงมากขึ้นไปอีกหลายเท่า นั่นจึงเป็นผลทำให้หลังของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง! “ออกไปนะ เอามือออกไป…”เธอกรีดร้องออกมา พลางเตะสะบัดขาทั้งสองข้างออกอย่างไร้ความสามารถ ไหล่บางทั้งสองของเธอถูกบีบคั้นอย่างรุนแรง ในที่สุดธวลิตก็หยุดการเคลื่อนไหวนั้นลง เขาปล่อยมือที่จับมือเธอไว้ออก แรงกดทับบริเวณหัวไหล่ก็ผ่อนลงไปด้วยเช่นกัน “ไอ้ร่างกายเธอเนี่ย คงจะมีคนเห็นผ่านตามาไม่น้อยแล้วล่ะมั้ง ไม่เห็นจำเป็นต้องพาลหาเรื่องใส่กันเลยนี่” เขาปัดมือไปมา พลางเอ่ยอย่างเย็นชา ไอ้ปีศาจร้ายกาจ ยังจะมีหน้ามาทำให้เธอขายหน้าอีกเหรอ! ดารุพลิกตัวลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยเสื้อผ้าบนตัวที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นักอย่างช่วยไม่ได้ เธอเล็งไปที่ลำแขนของเขาแล้วพุ่งเข้าไปกัดมันทันที… “โอ๊ย…”หน้าอกเจ็บจี๊ดขึ้นมาระลอกหนึ่ง ความเจ็บปวดที่แสนสาหัสนี้ทำให้ทั้งร่างของเธอชาดิกจนเกือบจะเป็นอัมพาตได้อยู่แล้ว เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอยู่อย่างนั้นราวๆหนึ่งนาที ความเจ็บปวดถึงจะค่อยๆบรรเทาลงได้ ภายในปากของดารุมีกลิ่นเลือดคละคลุ้ง และด้านข้างริมฝีปากก็มีเลือดไหลออกมาบางส่วน เธอเช็ดรอยเลือดที่ริมฝีปากนั้นออกอย่างยั่วยุ ดวงตากลมโตที่เป็นประกายวาววับเหลือบมองไปที่ธวลิต เขากำหมัดขึ้นมาอย่างเงียบเชียบไม่พูดจา หัวคิ้วเกือบจะย่นเข้ามาหากัน และที่ข้อมือก็มีรอยแดงปรากฏขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอจะกัดเขาได้ไม่เบาเท่าไหร่เลยแฮะ ดารุมองดูผลงานของตัวเองอย่างพึงพอใจ ไม่นานนักเธอก็ดึงผ้าคลุมกลับมา พลันคลุมร่างกายไว้ เธอนอนลงไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่มองมาที่เขาอีกเลยสักครั้งเดียว เสียงปิดประตูที่ไม่ดังและก็ไม่เบานั้นลอยเข้ามา ขณะที่เธอเบิกตาโพลงมองดูอยู่ ธวลิตก็เดินออกไปเสียแล้ว และบนโต๊ะตัวเล็กที่หัวเตียง ก็มีขวดใบเล็กๆหนึ่งใบที่บรรจุน้ำสีฟ้าใสเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยมอยู่ด้วย เธอพลิกตัวกลับเข้าไปอยู่ข้างใน ขณะที่ปิดตาลงนั้น หยดน้ำตาที่ร้อนผ่าวสองเม็ดก็ไหลรินลงมาทันที เธอออกมาจากบ้านชาติเปรมศรีโลได้แล้วก็ยังต้องมาตกระกำลำบากอยู่ในรังปีศาจนี่อีกอยู่ดี ชีวิตที่ทุกข์ทรมานแบบนี้เมื่อไหร่มันถึงจะจบสิ้นลงไปได้นะ น้าธารีมองใบหน้าเล็กที่น้ำตาพร่ามัวอยู่ตรงหน้าอย่างปวดใจ เธอเช็ดที่หางตาออก น้ำตาที่ท่วมท้นอยู่ทั้งสองข้างนั้นก็พลันเหือดแห้งหายไปด้วยผ้าเช็ดหน้าของเธอเอง ยัยเด็กผู้หญิงจอมดื้อ! เธอมักจะเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆอย่างเฉยเมยและสงบนิ่งอยู่เสมอ ทว่าลึกลงไปในใจแล้วนั้น ก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานไปถึงขนาดไหนแล้วบ้าง น้าธารีไม่ได้เห็นดารุน้ำตาร่วงหล่นขณะที่กำลังหลับฝันเป็นครั้งแรกหรอก และทุกๆครั้งเธอก็มักจะเจ็บปวดตามไปด้วย ราวกับได้มองดูตัวเธอเองในวัยเด็กอย่างไรอย่างนั้น หญิงสาวที่อายุอานามและรูปร่างหน้าตาราวกับดอกไม้ขนาดนี้ ควรจะถูกประคบประหงมโอบอุ้มไว้ในมือและดูแลอย่างดีถึงจะถูกต้องสิ ทว่าตัวดารุเองกลับแผ่รังสีเย็นชาออกมาเสียได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นการสร้างเกราะกำบังขึ้นมาอยู่ตลอดเวลาเพื่อปกป้องตัวเธอเอง และหญิงสาวน่าจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากจนมันกลายเป็นนิสัยเคยชินไปแล้ว เธอผ่านชีวิตแบบไหนมากันนะ ส่วนเจ้าธวลิตเมื่อพูดถึงเรื่องความรู้สึกแล้ว เขาก็อาจจะดูทึ่มเกินไปเสียหน่อย เห็นได้ชัดว่าตัวเองมีความรักอย่างลึกซึ้งที่กำลังก่อตัวขึ้นมานี้ต่อดา แต่ก็ไม่ยอมที่จะรับรู้มันสักที เธอควรจะทำอย่างไรดีล่ะ ถึงแม้เขาจะยอมรับดารุให้มาอยู่ในบ้าน ยอมรับตำแหน่งของเธอภายในบ้านไปโดยปริยายอยู่แล้ว แต่ภายนอกเขาก็ยังปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชาเหมือนเคยอยู่ดี ประสบการณ์เลวร้ายในวัยเด็กนั้นได้หล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนไร้ความรู้สึกไปเสียแล้ว ส่วนนิสัยกล้าหาญและคล่องแคล่วว่องไวนั่นก็ทำให้เขาเป็นบุคคลในตำนานที่ประสบความสำเร็จทางด้านธุรกิจอยู่เสมอมา ทว่านั่นก็ทำให้ตัวเขายามที่ตกอยู่ในห้วงของความรู้สึกนั้น เดินอยู่บนเส้นทางคดเคี้ยวมาแล้วนับไม่ถ้วนอยู่เหมือนกัน และเธอก็ทำได้แค่มอง เป็นกังวลอยู่ในใจ เทพผู้พิทักษ์ ขอให้ดวงวิญญาณของท่านบนสวรรค์นั้นช่วยลูกชายของท่านด้วยเถอะค่ะ! สองมือพนมเข้าหากัน น้าธารีสวดภาวนาอย่างจริงใจ “น้าธารีคะ” ในที่สุดดารุก็ตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นน้าธารีที่หลับตาพลางพนมมือไหว้ เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าทันที ใบหน้าของน้าธารีปรากฏรอยยิ้มเคอะเขิน “โอ้ ดารุ หนูตื่นแล้วเหรอ” เธอยื่นมือไปหยิบขวดใบเล็กที่ธวลิตวางทิ้งไว้ พลางพูดขึ้นเบาๆ “นายน้อยเรียกน้าให้มาทายาให้น่ะจ้ะ” โอ้โห นายปีศาจนั่นดูเหมือนจะไม่อยากให้ของเล่นอย่างเธอต้องตายอย่างน่าอนาถใจล่ะมั้งเนี่ย ดารุปิดเปลือกตาลง เธอยื่นมือเล็กๆออกไปอย่างเชื่อฟัง พลางปล่อยให้น้าธารีทายาไปบนแผลเธอเบาๆ ยาของธวลิตนี่ได้ผลดีจริงๆด้วย แผลเป็นทุกขนาดบนร่างกายเธอจางหายไปจนแทบจะมองไม่เห็นแล้ว เธอดึงสายตากลับมาอย่างพอใจ ดารุหมุนตัวกลับมา หันหลังเข้ากระจกพลางสวมใส่เสื้อผ้าอย่างดี