ตอนที่ 30 ชีวิตของจิ้งจอกสาว

ต๭นที่ 30 ชีวิตของจิ้งจอกสาว “แม่” ดารุดึงมือแม่เอาไว้ คิดจะหว่านล้อมแม่ให้ย้ายออกจากบ้านอีกครั้งหนึ่ง “โอ๊ย” แม่ของเธอดึงมือกลับไปอย่างเจ็บปวด “เป็นอะไรไปคะ” เธอจ้องมองแม่ที่ดึงมือออกไม่หยุดอยู่อย่างนั้นอย่างนึกสงสัย พลันถามออกไป “ไม่…ไม่มีอะไรลูก”แม่เอามือไปไว้ด้านหลัง พลางลูบอย่างระมัดระวัง “เอามาให้หนูดูหน่อย”ดารุตัวน้อยย้ายมายังด้านหลังแม่เธออย่างว่องไว เธอดึงมือแม่ออกมา “ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ! พวกเขาใช่มั้ยคะที่เป็นคนทำ”บนแขนของแม่มีรอยเป็นจ้ำอย่างเด่นชัด ด้านบนมีเลิอดซิบๆอยู่ น่าจะเพิ่งโดนบีบแขนมาไม่นานนี้เอง เมื่อมองเลยขึ้นไปอีก จึงเห็นเป็นร่องรอยฟกช้ำดำเขียวถึงขนาดมีเลือดคั่งอยู่ด้วย! คนพวกนี้มันไม่ใช่คนแล้ว! ดารุตัวน้อยโกรธแค้นขึ้นมา “ใครกล้ามารังแกแม่ฉัน ออกมาให้ฉันเห็นหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ดารุกระโดดขึ้นไปบนโซฟา พลางตะโกนลั่นไปที่หัวบันได เธออยากจะลากสองแม่ลูกใจดำอำมหิตนี้ออกมา แล้วถามว่าทำไมถึงต้องทำกับแม่เธอแบบนี้ด้วย! “โอ๊ะ น้องสองกลับมาแล้ว มีอะไรเหรอ ร้องโหวกเหวกเสียงดังนี่คิดจะมาปล้นบ้านรึไง” รูปร่างอ้วนท้วมของพี่สองปรากฏขึ้นที่หัวบันได เธอก้าวขาพลางเท้าเอวอย่างหยิ่งผยองราวกับเป็นองค์หญิง ดารุส่งสายตาดูถูกไปให้เธอ เธอชี้นิ้วไปที่พี่สอง พลางยกแขนแม่ขึ้นสูง “นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่หรือแม่พี่ที่เป็นคนทำ!” “ฉันทำเอง! แล้วเธอจะทำไม!”พี่สองตะโกนเสียงกร้าว ชี้มาที่จมูกตัวเองอย่างท้าทาย พลางเลิกคิ้วขึ้นสูง “ลงมา แล้วมาสู้กัน! ถ้าพี่แพ้ ชั่วชีวิตนี้ห้ามแตะต้องตัวแม่หนูอีกเด็ดขาด!” ดารุตะโกนเสียงดังลั่น เธอยืดร่างผอมบางของตัวเองให้เหยียดตรงขึ้นมา ราวกับเป็นนักสู้มาแต่กำเนิด “อะฮ่าๆๆ….” พี่สองหัวเราะเกินจริงออกมาจนตัวโยกไปด้านหลัง ดอกไม้พลันสั่นไหว “เธอน่ะหรอ” เมื่อหัวเราะจบก็ยื่นนิ้วชี้มาที่เธอ พลางพูดเสียงขึ้นจมูก นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเคลือบแคลงใจ “หนูจะถามพี่อีกครั้ง พี่ใช่มั้ยที่บีบแขนแม่หนู”เธอไม่ได้รู้สึกสนใจความสงสัยนั่นของพี่สอง แต่ต้องการข้อสรุปที่แน่ชัดต่างหาก “ใช่” พี่สองเป่าเล็บมือที่เพิ่งทาสีแดงสดนั่นมา พลางตอบอย่างไม่ยี่หระ “ก็หล่อนดันกล้ามาขอเงินค่าจ้างกับแม่ฉัน กินฟรีอยู่ฟรี แล้วก็เลี้ยงเด็กเหลือขออย่างแกมาโดยไม่ต้องเสียอะไรอยู่แล้ว ยังจะมาอยากได้เงินอีกหรือไง! ฉันไม่บีบหน้าหล่อนให้แหลกคามือก็ดีแค่ไหนแล้ว!” “ได้”ดารุกระโดดลงมาจากโซฟา พลันรีบรุดขึ้นบันไดไป ทั้งสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่บนนั้นจนรวมกันเป็นก้อน ตามมาด้วยการหกล้มกลิ้งตกลงมาจากบันไดชั้นบน… “โอ๊ยยย จะฆ่ากันตายเลยรึไงห่ะ”พี่สองกุมแผลบวมเป่งบนศีรษะ พลางเตะดารุที่เลือดตกยางออกอยู่ด้านข้างไปด้วย แล้วจึงตะโกนขึ้นมา เพื่อร้องเรียกดึงดูดให้ป้าและพี่ชายเข้าหาตน “มันเป็นคนทำค่ะ…”พี่สองน้ำตาคลอหน่วยชี้ไปที่ดารุ พลางพูดอย่างตลบแตลงกับเหตุการณ์ที่ตนได้ทำผิดลงไป แล้วจึงเปิดแผลบวมเป่งบนศีรษะของตนขึ้นให้ทุกคนได้เห็น เพื่อยืนยันว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงใด “ดารุ…”แม่วิ่งมาทางด้านข้างของดารุอย่างหวาดกลัว พลางจ้องเขม็งไปยังแผลที่มีเลือดบนศีรษะของเธอ แม่นั้นตัวสั่นเทา และสุดท้ายเธอก็ปิดปากร้องไห้โฮออกมา ดารุรู้สึกได้แต่เพียงว่าร่างกายปวดหนึบไปหมด แผลนั้นราวกับเนื้อได้หลุดลอกออกมาจนเห็นกระดูกด้านในเลย ทว่าเธอกลับไม่ส่งเสียงใดออกมา เพียงแต่ใช้สายตาดื้อดึงจ้องเขม็งไปที่พี่สองและป้า ป้าโอบกอดพี่สองไว้ พลางตะโกนร้องโหวกเหวกอย่างสิ้นสติ “สวรรค์คะ นังจิ้งจอกตัวนี้มันคิดจะก่อกบฏ แล้ว อย่างนี้พวกเราจะยังใช้ชีวิตอย่างสงบสุขต่อไปได้อีกหรือไม่คะ” พี่ชายขยับตัวเมื่อสังเกตเห็นบาดแผลบนตัวดารุที่สาหัสกว่าพรินพรอยู่มาก เขาก้าวออกไปได้สองก้าว นึกอยากจะช่วยพยุงร่าง บอบบางของดารุขึ้นมา ทว่าครู่หนึ่งก็หยุดลง พลางเหลือบมองไปที่แม่ตน “แม่ ไม่ต้องร้องแล้วน่า พวกเขาสองคนตอนเล่นกันก็คงไม่ทันระวัง…” “แกหยุดพูดไปเลยนะ”ป้าโพล่งขึ้นเสียงกร้าวขัดคำพูดพี่ชาย พลางด่าทอ: “น้องสาวแกโดนคนอื่นรังแกขนาดนี้ แกยังไม่ไปแก้แค้นให้อีกหรือ! ไปสิ ไปเตะนังชั่วสองคนนั่นให้ตายๆไปซะ!” พี่ชายยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนอะไรทั้งนั้น เขามองซ้ายมองขวาไปมาอย่างลำบากใจ พลางเอ่ยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ็บตัวด้วยกันแล้วทั้งนั้น แถมดารุก็เจ็บหนักกว่าอีกด้วย แม่ พวกเราน่ะ…” “ไม่ไปใช่มั้ย ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกน่ะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!”ป้าหันมาลุกขึ้นยืน นัยน์ฉายแววเหี้ยมเกรียม ราวกับต้องการจะกลืนกลินพวกเธอทั้งสองเข้าไปให้หมดสิ้น ป้าจับราวบันไดเอาไว้ พลางหยิบแท่งเหล็กที่โผล่พ้นเสื้อออกมา ดารุรู้ว่าป้าต้องการจะทำอะไร เธอยืนบังอยู่เบื้องหน้าแม่ของเธอ พลางเชิดใบหน้าเล็กนั่นขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วเอ่ย “ถ้าป้าจะตีก็ตีหนูเถอะ แม่หนูไม่เกี่ยวอะไรด้วย…” ยังไม่ทันจะพูดจบ แท่งเหล็กที่เหมือนน้ำแข็งนั่นก็ตวัดลงมาอย่างแรงและฟาดไปมา เธอไม่แม้แต่จะป้องศีรษะตัวเองไว้ และปล่อยให้ป้าฟาดแท่งเหล็กนั้นลงมาบนตัว เธอเจ็บแปลบขึ้นมาเป็นระยะๆ ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกป้าตี เธอจึงชินชากับความรู้สึกแบบนี้ไปเสียแล้ว “อย่านะพี่ ฉันขอล่ะ” แม่เธอทนไม่ได้ที่เธอถูกทุบตี จึงกระโจนเข้าหาร่างเธอพลางบังท่อนเหล็กนั้นไว้เอง ในขณะเดียวกันก็ร้องขอความเมตตาจากป้าไปด้วย ด้านข้าง พี่ชายขอร้องให้ป้าหยุดมืออย่างอ่อนแรง ขนาดมือเขาเองยังไม่กล้าที่จะยื่นออกมา จึงเลิกพูดถึงพละกำลังของเขาที่จะหยุดยั้งอะไรไปได้เลย ส่วนพี่สองก็หัวเราะคิกคักดังลั่น ถึงขนาดปรบมือขึ้นเชียร์กับสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ของพวกเธอ ป้าของเธอราวกับว่าเสียสติไปแล้ว เธอเอาความเกลียดชังทั้งหมดที่มีมาลงอยู่ที่เหล็กแท่งนี้ พลางพูดกัดฟันอย่างเหี้ยมเกรียม “ฉันจะตีนังจิ้งจอกอย่างพวกแกสองตัวให้ตายคามือให้ได้!” แท่งเหล็กพลันฟาดลงไปบนศีรษะของแม่เธอ “เลือด เลือดนี่ แม่ แม่ตีจนเขาหัวแตกแล้วนะ” พี่ใหญ่ร้องเรียกออกมาอย่างตื่นตระหนก สีหน้าเขาซีดเผือด มือไม้ไม่หยุดสั่น ราวกับเรื่องนี้เขาเป็นคนทำก็ไม่ปาน ดารุเงยศีรษะที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างมึนงง และเธอก็เห็นแผลของแม่นั่นแล้ว “แม่” “แม่…อ๊ะ..”แม่เธอกลัวเลือดมาแต่ไหนแต่ไร เธอมองเห็นของเหลวอุ่นร้อนไหลเอื่อยลงมาจากศีรษะ พลางดึงมือกลับมากุมที่แผลอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือเธอสีแดงฉานทั้งไปทั่วทั้งมือ ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้! หลังจากที่กรีดร้องออกมาแล้ว เธอก็อ่อนแรงล้มพับลงไปกองกับพื้น ขณะที่ทุกคนกำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่นั้น ประตูบานใหญ่ก็มีเสียงปิดประตูดังขึ้นมา ญาณัทพลันปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”ญาณัทสีหน้าแข็งกร้าว พุงอ้วนท้วมเริ่มกระเพื่อมไหวเป็นจังหวะ แสดงออกว่าเขากำลังกรุ่นโกรธ “ให้ตายเถอะ วันนี้ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว”ป้าทิ้งแท่งเหล็กนั้นลง พลางพูดบ่นขึ้นมา “เธอกลับมาปุ๊บก็พาลหาเรื่องลูกพริมพรให้ทะเลาะกันเลย จะหลบจะหนียังไงก็ไม่พ้น ดูสิคะ ตีจนกลายเป็นแบบนี้เลย” พลางเปิดรอยบวมเป่งบนศีรษะของพี่สองออกให้ญาณัทดูตรงหน้า สัญญาณที่ส่งมาให้ของป้านั้น ทำให้พี่สองแสร้งร้องโอดครวญขึ้นมาอย่างโศกเศร้าและเจ็บปวดอีกครั้ง “พวกเธอก็เหมือนกันนั่นแหละ!” ญาณัท พ่อของเธอมองข้ามบาดแผลของพี่สองกับป้าไปอย่างเจ็บปวด พลางตำหนิพวกเธอขึ้นมา “พ่อให้พวกแกกลับมาที่บ้านหลังนี้ ให้ได้ใช้ชีวิตดีๆ แต่พวกแกกลับกลายเป็นสร้างปัญหาให้พ่ออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม!” คำตำหนิของพ่อเธอนั้นรุนแรงอยู่พอสมควร และเมื่อดารุได้ฟังแล้ว เธอก็ไม่อาจยอมรับมันได้ เธอจึงชี้นิ้วไปที่พี่สองที่กำลังปิดปากหัวเราะกับป้าของเธออย่างไม่ยอมแพ้ : “ไม่ใช่พวกเราค่ะพ่อ เป็นพวกเธอต่างหากที่มารังแก…” “หุบปากซะ!” พ่อของเธอโพล่งขึ้นขัดคำแก้ตัวของเธออย่างแข็งกร้าว พลางใช้สายตาหนักใจทอดมองไปที่แม่ของเธอที่เพิ่งจะหยัดกายลุกขึ้นมา “ดูซิ เธอเลี้ยงลูกสาวยังไงของเธอกันกันห่ะ ก่อนที่พวกเธอจะเข้ามา ฉันบอกแล้วไงว่าให้อดทนกับทุกๆเรื่อง ต้องกลมเกลียว รักใคร่กันเข้าไว้ แล้วเธอดูสิ เธอดู มันยังเป็นครอบครัวได้อยู่อีกหรือ!”