ตอนที่ 31 เขาในคืนนี้ที่ไม่เหมือนเดิม

ต๭นที่ 31 เขาในคืนนี้ที่ไม่เหมือนเดิม “แม่ คือว่าพวกเรา...”ดารุโมโหอย่างถึงขีดสุด อดทน อดทน แล้วก็อดทน ผลลัพธ์จากการที่เธอกับแม่ต้อง อดทนมานั้น ก็คือการกลั่นแกล้งตบตีที่โหดร้ายขึ้นเรื่อยๆของป้ากับพี่สอง แม่กับเธอถึงได้เจ็บตัวอย่างที่เป็นอยู่นี้ หรือว่าจะต้อง ให้พวกเธออดทนต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้อีกหรือไงกัน เป็นวิธีคิดที่หลบเลี่ยงปัญหามาก! ซึ่งนี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วด้วย! ดารุดึงมือแม่เอาไว้ ครอบครัวแบบนี้พวกเธอคงจะอยู่ด้วยไม่ได้อีกแล้ว เธอจะพาแม่หนีไป “ดารุ”แม่ปัดมือเล็กของเธอออกเหมือนกับวันก่อนหน้านี้ แล้วเลือกที่จะก้มศีรษะสำนึกผิด“ขอโทษค่ะคุณญาณัท หลังจากนี้ฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้วค่ะ” “แม่”ดารุกลับลงไปนั่งที่พื้นอย่างยอมแพ้ พลางแหงนมองดูแม่อย่างรู้สึกผิดหวัง และความกรุ่นโกรธบนใบหน้าของญาณัทนั้นก็พลันเผยให้เห็นออกมา “จัดการเสียให้เรียบร้อยด้วยล่ะ สภาพมันกลายเป็นอะไร ไปหมดแล้วเนี่ย” ญาณิทเดินขึ้นชั้นสองไปอย่างพุงยื่นย้อย โดยมีป้าและพี่สองที่คอยพยุงช่วยเหลือ ส่วนพี่ปวิตรก็ยืนนิ่งราวกับเครื่องจักร อยู่ที่ชั้นล่างนั่นอยู่นาน กว่าจะเอ่ยถ้อยคำออกมาได้ “เดี๋ยวพี่ขับรถพาเธอกับแม่ไปหาหมอแล้วกันนะ” ตั้งแต่วันนั้นมาดารุก็รู้ซึ้งเลยว่า ความรักจากผู้เป็นพ่อที่เธอมองหาอยู่ตอนเด็กๆนั้น คงหนีไม่พ้นเป็นได้แค่ความฝันอัน เลื่อนลอยที่ไม่อาจจะเป็นจริงขึ้นมาได้ จนเธอเริ่มที่จะเย็นชากับสิ่งต่างๆขึ้นมาบ้าง และความสุขหรือความทุกข์ต่างๆในชีวิตเธอนั้น ถ้าเธอไม่ยิ้มร่ารับ เธอก็อาจจะแค่มองผ่านมันไปอย่างเฉยชาแทน เพื่อนร่วมชั้นของเธอมักจะเรียกเธอลับหลังว่า ยัยกุหลาบเลือดเย็น คงจะคิดว่าเลือดเธอมันเย็นไปหมดจริงๆนั่นแหละ แต่ใครจะรู้ล่ะว่า เธอก็มีจิตใจที่อบอุ่นราวกับเปลวไฟด้วยเหมือนกันนะ! อ้อ โชคดีที่เธอใช้มันรับมือกับผู้คนได้ เธอจำเป็นต้องใช้ภาพลักษณ์ที่เป็นน้ำแข็งนั้นปกป้องตัวเอง และแยกตัวออกห่างจาก กลุ่มคนทั้งหลายด้วย! ไฉไลมักจะพูดอยู่เสมอว่า “ถึงจะได้อยู่ใกล้เธอขนาดนั้นแล้ว แต่กลับรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าใจเธอมันห่างไกลออกไป อีกน่ะ ขนาดรอยยิ้มยังเหมือนห่างออกไปอีกชั้นหนึ่งเลย” หัวใจที่แก่เก่าเหี่ยวเฉานี้ ทำให้เธอไม่รู้สึกสนอกสนใจต่ออะไรมากนัก ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่ได้สนิทสนมใกล้ชิด กับใครอีกเลย ขนาดพ่อที่เคารพรักถึงมากที่สุดยังห่างเหินกันเสียขนาดนั้น เธอจะไปใกล้ชิดกับใครได้อีกล่ะ แต่จะว่าไป ตั้งแต่ที่เธอได้พบกับธวลิต หัวใจของเธอก็เริ่มที่จะมีชีวิตชีวาขึ้นมาอยู่เหมือนกัน ความรู้สึกของเธอไวขึ้น กว่าแต่ก่อน และเธอก็ค้นพบว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆของเขานั้นสามารถส่งผลกระทบมายังเธอได้อีกด้วย เฮ้อ ดารุถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางพลิกตัวรอบหนึ่ง แม้เธอจะปิดเปลือกตาลงมาตลอดทั้งคืนแล้ว ทว่ากลับไม่สามารถหลับ ลงไปได้เลย จิตใจของเธอจมดิ่งอยู่กับความทรงจำในอดีตเหล่านั้น ไม่มีความสุขเอาเสียเลย ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ เธอคลำหาโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น ทว่าท่ามกลางความมืดมิดนี้กลับมีลำแสงสองลำยิงพุ่งตรงมาที่เธอ มีคนนี่! เธอรีบเปิดไฟที่หัวเตียงขึ้นมา และท่ามกลางแสงไฟสีชมพูอ่อนนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของธวลิตก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า “คุณเข้ามาได้ยังไงคะ”บนใบหน้าละเอียดละออของดารุนั้นฉายแววตกตะลึง เป็นเพราะแสงไฟหรือเปล่านะที่ทำให้ นายธวลิตในคืนนี้นั้นดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างล้นเหลือ แววตาที่เป็นน้ำแข็งมาตลอดนั่นของเขาก็มีสีสันความอ่อนโยนอยู่ในนั้นด้วย ธวลิตค่อยๆดึงสายตากลับมาอย่างประหม่า เขาบอกเธอไม่ได้อยู่แล้วว่า ตัวเองได้ยินมาจากน้าธารีว่า เวลาที่เธอนอนฝัน เธอมักจะร้องไห้ออกมาด้วย ซึ่งเมื่อเขากลับมาถึงคฤหาสน์ในช่วงเย็นนั้น ฝีเท้าที่ไม่เชื่อฟังนี่ก็พาเขามายังห้องของเธอเสียแล้ว เขาอยากจะมาดูอาการของเธอสักหน่อย “ฉันล็อกประตูให้แล้วนะ” นัยน์ตาสุกใสเป็นประกายของดารุลอยไปที่บานประตูสีชมพูนั่น ตามมาด้วยรอยยิ้มของเธอ ธวลิตเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้นี่นะ ย่อมต้องมีกุญแจของทุกๆห้องอยู่แล้ว ธวลิตพลันยกยิ้มขึ้น รอยยิ้มของเขาในคืนนี้ไม่เหมือนกับยิ้มเย็นชาวันก่อนๆเลยแฮะ ราวกับเป็นสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ที่พัดตรงเข้ามายังส่วนลึกด้านในจิตใจของดารุ และก่อตัวขึ้นเป็นวังวนแห่งความอบอุ่นอยู่ภายในนั้น “เธอนอนเถอะ ฉันแค่แวะมาดูน่ะ”ธวลิตส่งสายตา พลางลุกขึ้นเตรียมจะออกไป “เอ่อ”จู่ๆดารุก็นึกถึงคำขอของพี่ชายเธอขึ้นมา “ฉันอยากกลับไปเที่ยวที่บ้านน่ะ” “อืม”เขาไม่ได้หันหน้ากลับมา เพียงแต่เอ่ยคำว่า อืม ออกมาหนึ่งคำ บ่งบอกว่ารู้เรื่องแล้ว “ถ้างั้นเรื่องงานแต่งงานของเราสองคนก็...” มือของธวลิตกำอยู่ที่ลูกบิดประตูแล้ว ดารุจึงรีบใช้จังหวะนั้นเอ่ย ถามเขาออกมาอย่างรัวเร็ว “ยังมีผลตามเดิม”ประตูถูกปิดลงด้วยหลังมือเขาเป็นที่เรียบร้อย เสียงที่ก้าวอยู่บนทางเดินของธวลิตนั้นลอยเข้ามา ยังมีผลตามเดิมงั้นหรอ เขาเข้าใจความหมายของเธอผิดไปรึเปล่าเนี่ย คงต้องหาโอกาสคุยกับเขาให้ชัดเจนเสียแล้วล่ะ ดารุเลือกมุมที่รู้สึกสบายพลางเอนตัวลงนอน เธอคิดทบทวนถึงเรื่องนี้ และค่อยๆผล็อยหลับไปในห้วงนิทรา