ตอนที่ 32 เธอเปลี่ยนนิสัยไปเสียแล้ว

ต๭นที่ 32 เธอเปลี่ยนนิสัยไปเสียแล้ว ในเช้าตรู่ที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีลมเย็นพัดผ่านเข้ามายังบานหน้าต่างที่เปิดอยู่นี้เป็นพักๆ ดูเหมือนว่าวันนี้ฝนจะตกแล้วสินะ พลันนั้นก็มีคนเคาะที่ประตูดังขึ้นก๊อกๆ เช้าเสียขนาดนี้จะเป็นใครกัน ดารุพลิกตัวพลางลงมาจากเตียงนอน เธอเปิดประตู ออกดู เป็นธิติที่ยืนอยู่ที่ประตูด้านนอกนั่นพร้อมทั้งถือกล่องใบหนึ่งไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ดารุมองตรงไปที่เขาโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ธิติหน้าแดงแล้วแดงอีกกว่าจะพูดออกมาตรงๆได้ว่า“นายน้อยเรียกผม ให้ไปส่งคุณที่บ้านน่ะครับ ส่วนนี่ก็เป็นของที่นายน้อยจะมอบให้” ดารุรับกล่องนั้นมาอย่างงุนงง เธอมองเห็นคันศรโค้งด้านบนนั้นที่กลัดไว้อย่างสวยงาม ทำให้ทั่วทั้งกล่องล้วนถูก ตกแต่งออกมาได้อย่างประณีต ธิติพยักหน้าให้กับเธอพลางเดินจากไป เหลือไว้เพียงแค่ดารุที่ใช้สายตามองประเมินกล่องที่วิจิตร งดงามใบนี้อยู่ พลางนึกเดาว่าของด้านในนั้นจะเป็นอะไรได้บ้าง เมื่อเปิดกล่องออกดู ด้านในนั้นมีชุดกระโปรงลูกไม้สีขาววางไว้อยู่แน่นิ่งตัวหนึ่ง ส่วนด้านข้างกันก็มีรองเท้าแก้ว วางไว้อยู่คู่หนึ่งด้วย อืม กลับบ้านทั้งทีจะให้ใส่ชุดคนใช้อยู่แบบนี้คงไม่ได้หรอกมั้ง ดูเหมือนว่านายธวลิตจะคิดทบทวนมาแล้วอย่าง รอบคอบดีจริงๆ เธอฉีกยิ้มเย็นขึ้นมา พลางนำชุดดังกล่าวมาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ใส่ได้พอดีไปหมดเลยแฮะ นายธวลิตนี่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านผู้หญิงได้ดีเลยทีเดียว ดารุมองดูตัวเธอเองในกระจก ชุดกระโปรงสีขาวถูกปล่อยลงมาประเข่าได้อย่างพอดิบพอดี เผยให้เห็นส่วนของเรียวขาที่ได้สัดส่วน รวมไปถึงข้อเท้าสวยที่สวมใส่ รองเท้าแก้วอยู่นั่นด้วย บริเวณหน้าอกถูกประดับตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบง่าย ทำให้รูปร่างของเธอนั้นถูกห่อหุ้มไว้ได้อย่างเพรียวบาง และงามสง่า อีกทั้งปกคอเสื้อลูกไม้ทรงกลมก็เผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวเนียนนี้ได้อย่างเหมาะสม ทำให้เธอดูเป็นธรรมชาติมีชีวิตชีวา ชุดตัวนี้เหมือนกับเกิดมาเพื่อเธออย่างไรอย่างนั้น! ดารุสยายผมดำเป็นประกายประเอวไว้ เมื่อได้สวมใส่ชุดแล้วเธอ ช่างเหมือนกับเจ้าหญิงสโนไวท์ที่เดินออกมาจากในนิทานนั่นเลย เป็นไปได้หรือว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เขามอบสิ่งของให้กับผู้หญิงน่ะ อืม น่าจะพูดว่า เป็นครั้งที่ร้อยกว่าๆแล้วต่างหากล่ะ ดารุส่ายหัว เธอไม่อยากจะไปคิดถึงปัญหาไร้สาระนี่อีกแล้ว ธิติทำหน้าที่พาเธอมาส่งยังหน้าประตูของบ้านชาติเปรมศรีโลได้สำเร็จแล้ว และบริเวณที่อยู่ห่างออกไปนั้น เธอก็มองเห็น คนไม่กี่คนที่กำลังยืนชะเง้อมองไปมาอยู่ที่ด้านนอกประตูเหล็กนั่น เมื่อรอให้รถขับเข้าไปใกล้อีกนิดหนึ่ง เธอถึงมองเห็นได้อย่าง ชัดเจนแล้วว่า ที่แท้ก็เป็นแม่ พ่อ แล้วก็พี่ปวิตรนั่นเอง พวกเขารู้หรือว่าเธอจะกลับมา เธอมองเห็น ตอนที่พวกเขารู้ว่าเป็นรถส่วนตัวของเธอแล้วนั้น พ่อกับพี่ชายก็วิ่ง กึ่งเหยาะเข้ามาหาอย่างต้อนรับแล้ว ร่างอ้วนท้วมของพ่อกระเพื่อมสั่นไหวไปตามจังหวะของการวิ่ง ไขมันทั่วทั้งร่างกายนั้นล้วน กระเด้งกระดอนไปมา ดูแล้วน่าขำชะมัดเลย ส่วนพี่ชายก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นมาก มากเสียจนมาถึงยังเบื้องหน้าของรถเธอแล้วล่ะ “ดารุ คุณธวลิตเขาโทร.มาบอกพวกเราก่อนหน้านี่แล้วว่าแกจะกลับมาบ้าน พวกเราก็เลยเตรียมตัวกันซะดิบดี รอแกเดินเข้าประตูมาอยู่นี่ยังไงล่ะ” โอ๊ะ นายธวลิตนี่ดูจะตั้งใจดีจริงๆแฮะ ขณะที่ดารุเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งนั้น ก็พบว่าสายตาที่มองมาอย่างเป็นศัตรูของพี่สอง ปรากฏขึ้นอยู่ที่ด้านข้างประตู เช่นกัน ชุดกระโปรงที่ปกปิดหัวเข่าได้อย่างยากเย็นนั่นทำให้เธอดูสุขุมขึ้นมาไม่น้อย บนใบหน้ายังคงแต่งแต้มเครื่องสำอางอย่าง จัดจ้านอยู่เหมือนเคย ทว่ากลับไม่ได้เป็นสไตล์ที่ดูมีเสน่ห์อีกต่อไปแล้ว ขณะที่เธอสบสายตากับพี่สองนั้น พี่สองก็เผยรอยยิ้มประจบประแจงออกมา พี่เธอเปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรือไงกันนะ เธอรู้สึกอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยว่า พี่สาวเธอคงไม่ได้เป็นอย่างภาพลักษณ์ที่เห็นอยู่นี้ได้ง่ายๆแน่นอน ทุกๆคนมารอต้อนรับเธอเข้าห้องราวกับเป็นดวงดาวที่เคลื่อนตัวมาห้อมล้อมดวงจันทร์ไว้เสียอย่างนั้น แม่ของเธอจับมือ เธอไว้อย่างไม่คิดที่จะปล่อย ภายในห้องรับแขกนั้น ป้านั่งลงด้วยใบหน้าที่เย็นชาพลางมองทุกๆคนที่เข้ามายังด้านในกันจนครบ หมดแล้ว จากนั้นจึงขยับตัวเล็กน้อย พลันเอ่ยขึ้นมา “น้ามน เสิร์ฟอาหารได้! น้ามนที่มาใหม่นั้นพาดผ้าพันคอไว้พลางเดินเข้ามา แม่เธอพูดเสียงค่อยว่า “ตั้งแต่ที่ลูกแก้ปัญหาใหญ่ให้กับบ้านเราได้ แม่ก็ไม่ต้องทำงานบ้านอะไรอีกเลยล่ะ ถึงอยากได้คนใช้ใหม่กันแบบนี้ไง” รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่เธอนั้นสว่างไสวราวกับดอกไม้ในฤดูร้อน ดารู้รู้สึกอย่างนั้น ช่วงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วันมานี้ มันเปลี่ยนแปลงไปจนดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ครอบครัวต่างก็พร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร พ่อก็นั่งอยู่ข้างกายแม่แล้ว ส่วนป้ากับพี่สองรวมถึงพี่ชายเธอก็นั่งอยู่ด้วยกันอีกบริเวณหนึ่งเช่นกัน ป้าเธอนั้นไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่รับประทานอาหารด้วยสีหน้าฉุนเฉียวอยู่อย่างนั้น ส่วนพี่กับพ่อก็เอาแต่ตักอาหาร เติมให้เธออย่างเอาอกเอาใจ ทั้งยังพูดจาระรื่นหูน่าฟังอีกเสียด้วย ตามมาด้วยแม่เธอที่แสดงสีหน้าภูมิอกภูมิใจนั่นขึ้นมา