ตอนที่ 36 เขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้วจริงๆ

ต๭นที่ 36 เขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้วจริงๆ “ปีศาจหรอ งั้นก็ดี!”ธวลิตชะงักค้างอยู่ช่วงหนึ่ง ที่แท้ในใจของเธอนั้นก็มองภาพของเขาแบบนี้นี่เอง “แต่ฉันกลับอยากทำให้เธอได้รู้จักกับโฉมหน้าจริงๆของปีศาจเสียหน่อย”เขาแสยะยิ้มออกมา เผยให้เห็นฟันขาวซีดอันเยือกเย็นนั่น เสื้อสูทสีดำราวกับปลิวไสวอยู่ท่ามกลางสายลม เหมือนกับเป็นปีศาจชั่วร้ายตนหนึ่งเลย! ดารุรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เธอเริ่มถอยร่นไปข้างหลัง หวังจะอยู่ให้ห่างจากเขาออกไปอีกสักระยะ ถึงกระนั้น ปีศาจร้ายก็ยังคงย่างกรายเข้าใกล้ และปล่อยมือลงมาอย่างไม่ทันได้คาดคิดเลยสักนิด “อ๊ะ!” เรียวแขน บอบบางของดารุราวกับถูกคีมเหล็กหนีบเอาไว้ นำมาซึ่งความเจ็บปวดลึกเข้าไปถึงกระดูก เธอทนไม่ไหวจนต้องร้องขึ้นมา ธวลิตราวกับไม่ได้ยินเสียงนั้นเลย เขาใช้แรงดึงเธอให้ลุกขึ้นมาแล้วลากเธอให้ไถไปกับพื้น พลางเดินถอยหลังไปอย่าง รวดเร็ว เธอขยับกำปั้นเล็กๆทุบไปที่คีมเหล็กซึ่งหนีบแขนเธอไว้ และถึงขนาดอ้าปากกัดมันลงไปแล้วด้วย ทว่าแขนแกร่งนั่น ราวกับเป็นคีมเหล็กอันหนึ่งเลย แม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองสักเล็กน้อยก็ยังไม่มี ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน สาวใช้อย่างเธอก็ต้องเบิกตาโพลงขึ้นอย่างตื่นตกใจ เธอยืนนิ่งราวกับเป็นท่อนไม้เมื่อมาถึงอีกฝั่ง “เข้าไป!”เขาใช้แรงผลักหนึ่งครั้ง จนเธอล้มลงไปที่พื้น “โอ๊ย!”อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงขึ้นมา เมื่อใช้ประโยชน์จากแสงไฟสลัวๆนี้ เธอก็มองเห็นวัตถุบางอย่างกำลัง เคลื่อนไหวอยู่อย่างคดเคี้ยว ทั้งยังส่งเสียง“ซือซือ”ออกมาอีกด้วย “งูนี่!”ดารุร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก หัวใจของเธอพุ่งขึ้นมาถึงคอหอย เธอถอยกรูดกลับไปด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง พยายามมองหาบริเวณที่ปลอดภัยอย่างสุดความสามารถ ฝูงงูจำนวนนับไม่ถ้วนนั้นคลานเลื้อยมาหาเธอ พวกมันรู้สึกไม่ชอบใจในตัวผู้บุกรุกที่เข้ามาอย่างกระทันหันนี้เป็นอย่างมาก ทั้งยังเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ เธอมองเห็นหัวแม่เบี้ยของพวกมันสะท้อนแสงหม่นออกมาได้อย่างชัดเจนนั่นแล้ว! พระเจ้าช่วย! ใครก็ได้ช่วยเธอที! ความหวาดกลัวสัตว์นี้ทำให้เธอเริ่มที่จะเวียนหัวขึ้นมา มือและเท้าชาดิกไร้ความรู้สึกเรี่ยวแรงไม่ได้เป็นดั่งใจเธอเลย ความเร็วในการขยับเขยื้อนหนีของเธอนั้นช้าลงไปเรื่อยๆ “อะฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ธวลิตหัวเราะอย่างพึงพอใจด้วยเสียงที่ดังมากขึ้นๆ เมื่อมองเห็นความหวาดกลัวที่ออกมาจากแววตาของดารุแล้วนั้น เขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา “อยากลุกขึ้นมามั้ย”เขายืนอยู่ที่ขั้นบันไดพลางยื่นมือหนึ่งออกมา ที่ด้านหลังของเขานั้นมีบานประตูที่เปิดออกค้างไว้อยู่ ซึ่งนั่นเป็นหนทางเดียวที่จะนำไปสู่ทางเดินที่ปลอดภัยได้ คิด เธอคิดอย่างถึงที่สุดเลย เธอเกือบจะยื่นมือให้กับความช่วยเหลือนั่นของนายธวลิตแล้วเสียด้วย “ถ้าอยากจะขึ้นมา เธอต้องขอโทษฉันจากการกระทำและคำพูดเมื่อกี้นี้ของเธอซะ แล้วก็ยืนยันด้วยว่า นับแต่นี้ไปเธอจะต้องเปลี่ยนนิสัยยอมให้ผู้ชายขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างเธอได้ง่ายๆด้วย!”อยู่บนร่างเธอรึ หึ มันควรจะเป็นเขาเท่านั้นล่ะ! มือของดารุหยุดอยู่ที่ข้างลำตัว เธอไม่คิดเลยว่าธวลิตจะใช้วิธีนี้ทำให้เธอยอมรับ เธอไม่ได้ทำอะไรลงไปทั้งนั้น แต่เขายังอยากจะให้เธอขอโทษตัวเขาเองอยู่ได้! เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ขนาดนี้แล้ว เขากลับบอกเธอว่าต้องยอมให้ผู้ชายขึ้นมาอยู่บนตัว ได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ “คุณธวลิต”น้ำเสียงของเธอเบาและอ่อนแรง “ฉันไม่ได้...”ความหวาดกลัวอย่างแรงกล้านี้ทำเอาเธอพูดไม่ออก งูนั้นก็เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นงูหลามยักษ์ตัวหนึ่งซึ่งหยุดอยู่ตรงบริเวณที่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเมตรนี้ พลางพ่นภาษางูใส่เธอ สายตาของมันมองมาที่เธอราวกับกำลังประเมินอยู่ว่าจะกลืนเธอเข้าไปอย่างไรดี! “ขอโทษฉันสิ!”วูบหนึ่งนั้นธวลิตคิดอยากจะวิ่งลงไปช่วยเธอขึ้นมา ถึงแม้ว่างูเหล่านี้จะถอนพิษออกมาจากเขี้ยวหมดแล้วก็ตาม แต่เมื่อได้เห็นท่าทีที่หวาดกลัวนั่นของเธอ เขาก็รู้สึกทนไม่ได้! ธวลิตกำหมัดแน่น เขาตัดสินใจแล้วว่า ขอเพียงแค่เธอเอ่ยคำขอโทษนั้น เขาก็จะพาเธอขึ้นมาทันที ดารุโกรธแค้น เธอรู้สึกหมดความอดทน โดนดูถูกและรู้สึกเป็นอันตรายอย่างถึงที่สุด วิธีแบบนี้ป้ากับพี่สองก็มักจะ นำมาใช้กับเธออยู่บ่อยครั้ง เพราะหลังจากที่พวกเขาจับได้ว่าจุดอ่อนของเธอก็คือแม่ พวกเขาก็เอาแต่ใช้วิธีนี้บีบบังคับให้เธอยอมรับ อยู่นับครั้งไม่ถ้วน เธอล่ะเกลียดที่สุดเลย! งูนั้นทำให้คนถึงกับตายได้ ทว่าเธอก็ไม่น่าจะรอดจากปากสิงโตมาได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วเหมือนกัน เธอมีชีวิตจนมาถึง ตอนนี้ได้ก็เป็นเพราะความเมตตาของนายธวลิตที่น่าขอบคุณนั่นสินะ!ก็ดี ตายเป็นตายเลยแล้วกัน ดารุเงยหน้าขึ้นมา ถึงแม้ว่าเหงื่อกาฬจะไหลท่วมไปทั่วทั้งร่าง และแม้ว่าบนใบหน้าจะมีหยาดน้ำตารินไหล เธอก็ยังดูราวกับเป็นจักรพรรดินีผู้สูงส่ง ดารุมองไปที่ธวลิตซึ่งยืนอยู่บนบันไดนั่น พลางขึ้นเสียงตะโกนเรียกออกไปว่า “คุณธวลิต คุณเปิดสวนสัตว์หรอคะเนี่ย พอคุณไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับฉันยังไง คุณก็เอาสัตว์พวกนี้มาใช้ข่มขู่ให้ฉันกลัวเสียแทน คุณน่ะมันขี้ขลาด!และใช่ค่ะ ฉันมันเป็นผู้หญิงที่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็สามารถขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างได้ทั้งนั้น แล้วคุณล่ะคะ คงหนีไม่พ้นเป็นพวกที่ เที่ยวไปทำให้คนอื่นเขาท้องล่ะสิ! เราสองคนนี่เป็นพวกเดียวกันเลยนะคะเนี่ย อะฮ่าๆๆๆ...” ธวลิตโกรธจนตัวสั่นไปทั้งร่าง ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน นอกจากเธอคนนี้! “งั้นเธอก็อยู่ในนี้ไปแล้วกัน คิดได้เมื่อไหร่ก็ค่อยออกมาขอโทษฉัน!”ปัง บานประตูกระแทกเข้าไปที่กำแพงอย่างหนักหน่วง ธวลิตเดินจากไปอย่างฉุนเฉียว เหลือเพียงเสียงของงูที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอยู่ภายในห้องนี้ บริเวณที่ประตูเปิดออกอยู่ครึ่งบานนั้นมีแสงสว่างลอดเข้ามา มันบอกเธอว่าเพียงแค่ก้าวขึ้นบันไดและเปิดประตูออกไป เธอก็จะปลอดภัยแล้ว มันเป็นสิ่งที่ธวลิตวางแผนไว้อย่างเจ็บแสบ เพราะต้องการที่จะให้เธอยอมรับผิดต่อเขาให้ได้! ดารุปิดตาลง เธอปฏิเสธความต้องการเอาชีวิตรอด ที่มาจากก้นบึ้งหัวใจของตัวเธอเอง งูที่เย็บเฉียบตัวหนึ่งได้คลานขึ้นมาบนตัวเธอแล้ว ดารุสั่นไหวอย่างรุนแรง พลางใช้เท้าเตะงูพวกนั้นออกไปทีละตัวๆ พวกมันมีจำนวนเยอะเหลือเกิน อีกทั้งยังยั้วเยี้ยะเต็มไปหมด เธอจึงต้องยื่นมือไปหยิบพวกมันออกบ้างอย่างไม่มีทางเลือก จนเกิดเป็นแผลเล็กใหญ่ขึ้นมาบนมือเธอ ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็ได้แทรกซึมเข้ามา ฉันกำลังจะต้องตายแล้วใช่มั้ย ไม่ ไม่นะ ไม่... ดารุเบิกตาที่มีหยาดน้ำคลอหน่วยนั่นขึ้นมาเผชิญหน้าอยู่กับการจู่โจมของฝูงงู เธอหยิบไม้แท่งหนึ่งบริเวณมุมผนังห้องได้ และเพราะความช่วยเหลือจากมัน จึงทำให้เหล่าฝูงงูนั้นไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้อีกเลย แต่ละนาทีที่เวลาผ่านพ้นไปนั้น ฝูงงูก็เลื้อยถอยกลับไปอย่างหมดหวัง พลันหายไปในห้วงบรรยากาศหนาวเหน็บ ดารุรู้สึกเหนื่อยล้า นอกจากมือแล้ว บริเวณคอ เท้า และหลังล้วนแต่มีบาดแผลทั้งนั้น เธอรู้สึกถึงเรี่ยวแรงของตัวเองที่ค่อยๆเหือดหายไปเนื้อหนังบนร่างกายราวกับฉีกแยกหลุดรุ่ยออกมา จนแทบจะสลายไปกับอากาศได้เลย... ดารุเหมือนกับได้ยินเสียงดังมาจากที่ไกลๆ มีคนร้องเรียกชื่อเธออย่างรีบร้อนและเป็นกังวล บนโลกใบนี้ยังมีใครที่จะมาเป็นห่วงเธอได้อยู่อีกหรือ ตอนนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ หึๆ“นายธวลิต ฉันชนะนายอีกแล้วนะ” ร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรงของดารุพลันล้มลงไปกองที่พื้นเบาๆ เธอฉีกรอยยิ้มสิ้นหวังขึ้นมา “ถอยออกไป!” “ถอยไปไกลๆหน่อยสิ!” เหล่าสาวสวยกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่แวะเวียนเข้ามาต่างก็อุทิศตัวให้กับเขาอย่างสมเกียรติ ทว่าเมื่อได้เผชิญหน้ากับชายหนุ่มรูปงามคนนี้ที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้และเอาแต่ดื่มไวน์เพียวๆอยู่นั้น พวกเธอต่างก็มีสีหน้าที่เสียอกเสียใจ พลันจากไปอย่างอับอาย ภายในผับนั้น เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มไม่อาจปกปิดเปลวเพลิงโทสะที่ไหลแล่นและพวยพุ่งออกมาจากข้างในหัวใจเขาได้มีเพียงแก้วไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าที่พอจะลบล้างเงาร่างของใครบางคนในหัวนี้ออกไป พรตและดรณ์ ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันไปมาอย่างไม่มีเหตุผล ธวลิตโทร.มาหาพวกเขาหนึ่งสายให้ออกมาดื่มข้างนอกด้วยกัน ทว่าเมื่อมาถึงแล้วเขากลับเอาแต่ดื่มอยู่ลูกเดียวเลย เป็นอะไรของเขากันนะ พวกเขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนกับธวลิตมานานหลายปี แต่ก็ไม่เคยเห็นธวลิตเสียศูนย์อย่างที่เป็นอยู่นี้มาก่อน โชคดีที่ไนท์คลับแห่งนี้เป็นของธวลิตอยู่แล้ว เรื่องระบบรักษาความปลอดภัยจึงทำได้ดีไม่มีปัญหา ไม่อย่างนั้นปาปารัสซี่คงจะได้เห็นเขาไปแล้วแน่ๆ พรุ่งนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรายงานเขาอย่างไรดี ผู้ทรงอิทธิพลแห่งโลกธุรกิจยักษ์ใหญ่คนนี้ ไม่มีสิ่งใดที่เขาจะทำไม่ได้ น่าแปลกเสียจริง เขาถูกอะไรไปกระตุ้นต่อมเข้าจนต้องเผยธาตุแท้ตัวเองออกมากันแน่นะ คนทั้งคู่ต่างก็นึกสงสัย “น่าสมเพช ยัยผู้หญิงน่าสมเพชนั่น!”ธวลิตพบว่าตัวเองนั้นยิ่งดื่มกลับยิ่งรู้สึกตื่นตัว เขาดื่มได้มากกว่าคนปกติทั่วไปเสียอีก จึงดื่มได้โดยไม่เมาอะไรอยู่แล้ว! ทว่าที่เขาเกลียดยิ่งไปกว่านั้นก็คือ รู้ทั้งรู้ว่าอยากจะลืมเธอให้ได้ แต่เขากลับนึกถึงเธอขึ้นมาเสียทุกที แม้กระทั่งภายในแก้วไวน์แต่ละใบนั้น เขายังเห็นภาพเธอที่ฉีกยิ้มเย็นชาอยู่ในนั้นได้เลย! “เวรเอ้ย!”เขาเขวี้ยงแก้วใส่ผนังตรงหน้าอย่างรู้สึกพ่ายแพ้ ทำให้เกิดเป็นรอยน้ำสาดกระเซ็น และภาพของดารุที่เป็นเงาสะท้อนนั้นก็ปรากฏเพิ่มขึ้นมา “เขากำลังมีความรัก”พรตนึกถึงใบหน้าที่แสนจะงดงามกับบรรยากาศเย่อหยิ่งนั่นของดารุ พลางถอนหายใจก่อนเอ่ย “ที่แท้เขาก็ตกหลุมรักเธอเข้าแล้วจริงๆสินะ” “ใครทำไมกับใครนะ”การกระทำที่สุดโต่งดังกล่าวนั่นของธวลิตกระตุ้นให้ดรณ์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย เขาหันกลับมาลูบแก้วที่ยังอยู่ในสภาพดีไม่บุบสลายนี้ พลางใช้สายตามองไปที่พรต