ตอนที่ 37 ดารุผู้น่าสมเพช

ต๭นที่ 37 ดารุผู้น่าสมเพช เขากลับมาจากอเมริกาได้ไม่นาน จึงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของธวลิตนี้มากเท่าไหร่นัก รู้เพียงแต่ว่าเขาแต่งงานแล้ว และแต่งแบบสายฟ้าแลบเลยเสียด้วย “แกลืมสาวสวยที่แกได้ไปช่วยเธอที่คฤหาสน์คานเขต เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้แล้วรึไง” “อ้อ”ดรณ์ที่ถูกพรตเตือนความจำ นึกถึงดารุขึ้นมาได้แล้ว “เธอสวยมากเลยนะ แล้วก็บาดเจ็บสาหัสอยู่เหมือนกัน ใช่รึเปล่า” พรตพยักหน้า นิ้วมือของเขาแกว่งจอกเหล้าที่หล่อเลี้ยงไวน์แดงอยู่นั้นไปมา ธวลิตหยิบขวดไวน์ทั้งขวดขึ้น พลันกระดกเข้าปากดื่มอย่างรุนแรงทันที “เฮ้ย ฉันยังอยาก...”ดรณ์ที่ห้ามเขาไว้ไม่ทันได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างแสนเสียดาย ขวดไวน์ชั้นหนึ่งอย่างชาโต ลาฟิท ถูกเขาทำเสียของไปแบบนี้เสียแล้ว “อ้าว คุณธวลิตคะ”พรินพรที่สวมชุดเซ็กซี่โชว์สะดืออยู่นั้นปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เธอคิดไม่ถึงเลยแฮะ ตัวเองเพียงแค่ลองเสี่ยงโชคดูเท่านั้น แต่กลับได้เจอธวลิตที่นี่เข้าจริงๆเสียด้วย ดรณ์มองประเมินการแต่งกายที่มีรสนิยมต่ำของพริมพรนี้อย่างเรียบเฉย พลางทำท่าทาง “ตำหนิอย่างรุนแรง”ขึ้นมา ธวลิตดื่มไวน์ในขวดหมดแล้ว ดวงตาที่แดงก่ำของเขาสบประสานเข้ากับพริมพร ที่แท้ก็เป็นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง บนร่างของพริมพรนั้นมีเงาของของดารุทาบทับอยู่ ธวลิตที่มึนเมาขึ้นมาบ้างแล้วนั้นโพล่งขึ้นอย่างเลื่อนลอย “ดา...รุ เหรอ” “ใช่ค่ะ ฉันเอง”พริมพรที่ทำให้ธวลิตคุยกับตัวเองได้นั้นรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ใครจะไปสนกันล่ะว่าเขาจะพูดอะไร “เธอมาขอโทษฉันใช่มั้ย”ธวลิตมองไม่เห็นบรรยากาศเย่อหยิ่งนั่นที่ออกมาจากตัวดารุเลย จึงหยั่งเชิงถามกลับไป “ขอโทษหรอคะ”พริมพรชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานนักจึงตอบกลับมา “ใช่ค่ะ ฉันมาขอโทษคุณ เวลายังเช้าๆอยู่เลย เสียด้วย เราไปเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่านะคะ” พริมพรนึกอยากจะหนีให้ห่างจากสายตาที่ไม่เป็นมิตรของดรณ์และพรตที่จ้องอยู่ข้างๆนี้อย่างรีบเร่ง ถ้าหากว่าคืนนี้เธอได้ครอบครองเขาแล้ว หนทางของเธอก็จะสำเร็จไปได้อีกขั้นหนึ่ง! ธวลิตยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคงนัก เขาดึงเอวของพริมพรเข้ามาหา ริมฝีปากที่มีกลิ่นแอลกอฮออลล์อยู่คละคลุ้งนั้นพุ่งเข้าหาใบหน้าของเธอ พลันจูบลงไปอย่างเหม่อลอย “อุ๊ย อย่ารีบสิคะ”พริมพรรู้สึกดีจนหัวใจจะบินทะลุออกมาอยู่แล้ว เธอส่งยิ้มที่มีแววพออกพอใจอยู่นั้นไปให้กับ เหล่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างและมองมาอย่างอิจฉาริษยาอยู่เรื่อยๆ เธอจงใจใช้เสียงพะเน้าพะนอเรียกเขา ทว่ามือกลับหายเข้าไปในเสื้อสูทของธวลิตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พลางลูบไล้หน้าอกของเขาที่อยู่ใต้เสื้อเชิร์ตอีกชั้นนั้นไปมา “เราขึ้นไปเปิดห้องข้างบน กันนะคะ แล้วหลังจากนั้นเราค่อย...” พริมพรเหมือนจะรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอพยุงธวลิตให้เดินขึ้นไปยังชั้นบนของผับแห่งนี้ คืนนี้จะต้องเป็นต้องคืนที่สวยงามที่สุดตั้งที่เธอเกิดมาเลย ไม่คิดไม่ฝันจริงๆว่าธวลิตจะเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ได้ง่ายดายอย่างนี้ “ไอลิต แกคิดดีแล้วเหรอวะ”ที่ด้านหลังมีเสียงของดรณ์ลอยเข้ามา ผู้หญิงคนนั้นขนาดเขายังรู้สึกไม่ชอบเลยสักนิด “ให้มันไปเถอะ”เขาจิบไวน์แดงขึ้นอีกหนึ่งครั้งอย่างอ้อยอิ่ง นัยน์ตาของพรตฉายแววเข้าใจอย่างลึกซึ้ง “พริม...”หลังจากที่ไตรทศมองเห็นแผ่นหลังของพริมพร และกำลังจะเอ่ยทักทายขึ้นนั้น เขากลับถูกใบหน้าของธวลิตที่กึ่งเมาอยู่ข่มขวัญให้กลัวจนต้องดึงศีรษะกลับมา “พริมพร หรือว่าจริงๆแล้วเขาดีกว่าผมกันแน่น่ะ”เขาพ่นลมหายใจทุ้มต่ำออกมาอย่างเจ็บปวด และนั่งลงไปอย่างผิดหวัง พลันนั้นเขาก็มองเห็นคู่รักคู่หนึ่งเดินมุ่งหน้าเข้ามาในผับ ทำให้หัวใจเขา ราวกับถูกมีดแทงทะลุเข้าไป เขาเหมือนกับจะเข้าใจแล้วว่า ที่พริมพรตามรังควานมาโดยตลอดนั้นเป็นเพราะเธอต้องการให้เขาทำบัตร VIP ให้ และที่เข้ามาเที่ยวในนี้ได้อยู่ทุกวี่ทุกวันนั้น ก็เป็นเพราะเธอกำลังรอธวลิตอยู่นั่นเอง! “พริมพร พริมพรของผม...”เขาก่นร้องเสียงทุ้มต่ำ ทว่าท้ายสุดแล้วไตรทศกลับไม่กล้าพอที่จะไล่ตามเธอไป ยิ่งไปลากธวลิตกลับมาด้วยแล้วนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ดารุเท้าเอวพลางพยุงธวลิตเข้าไปในห้องที่เปิดใหม่นี้อย่างใจร้อน เธออดทนรอไม่ไหวจนต้องถอดเสื้อสูทตัวนอกของ เขาออกมา รวมถึงปลดเน็กไทออกด้วย “โอ๊ย!”มือของธวลิตบีบไปที่มือของเธอเสียแน่น แรงของเขาช่างมากมายนัก เขาบีบจนราวกับว่าแขนของเธอมันจะหักออกจากกันแล้ว พริมพรทนไม่ได้จนต้องร้องเสียงลั่นออกมา “เธอไม่ใช่ดารุ ไม่ใช่”ธวลิตนั้นไม่ได้เมาตั้งแต่ทีแรกแล้ว เขาแค่ต้องการจะหาผู้หญิงสักคนเพื่อปลดปล่อยตัวเองบ้างก็เท่านั้น ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะลืมดารุยัยผู้หญิงเลวร้ายนั่น ทว่ายิ่งผู้หญิงตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมองเห็นใบหน้าที่หยิ่งยโสนั่นของดารุขึ้นมา “เธอไม่ใช่!”เสียงคำรามนั้นดังขึ้น ธวลิตผลักพริมพรที่อยู่ตรงหน้าออกอย่างโกรธเคือง และเฉยเมยกับการที่เธอ ล้มลงไปกองกับพื้นนั่น ส่วนเขาก็ล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงหนานุ่มแทน พริมพรรู้สึกหวาดกลัวจนใบหน้าซีดเผือดไปหมด เธอนอนคว่ำอยู่ที่พื้นและไม่กล้าขยับตัวอยู่สักพักจนกระทั่งมองเห็นธวลิตที่นอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อนอะไรอีกแล้ว เธอจึงทำใจกล้าเข้าไว้พลางลุกขึ้นยืนและก้าวเข้าไปใกล้ๆ ธวลิตปิดเปลือกตาลง ริมฝีปากนั้นปิดสนิท เขาเงียบสงบราวกับสิงโตตัวหนึ่งที่กำลังนอนหลับอยู่ ทว่าก็มากพอที่จะหลอกล่อคนให้เข้ามาตายได้ ผู้ชายน่ะ จะไปหนีรอดจากการยั่วยวนของผู้หญิงได้หรือ สำหรับเรื่องนี้แล้วพริมพรมั่นใจในตัวเองมาก เธอถอดเสื้อผ้าบนเรือนร่างที่ปกติก็สวมน้อยชิ้นอยู่แล้วนั่นออกอย่างรวดเร็ว พลางขึ้นเตียงไปและเขยิบเข้าหาร่างของธวลิต เธอใช้ริมฝีปากพรมจูบไปที่เรียวคิ้วและดวงตาของเขา มือที่เคลื่อนไหวอย่างว่องไวราวกับงูนั้นสอดเข้าไปในเสื้อ พลัน สำรวจลูบไล้เพื่อปลุกเร้าเขาขึ้นมา “ดา...รุ”ธวลิตร้องเรียกออกมาเสียงทุ้มต่ำ เขาพลิกตัวและดันเธอให้ลงไปอยู่ใต้ร่าง พลันจูบลงบนริมฝีปานั้น โอ้ ใกล้จะสำเร็จแล้วสินะ พริมพรตื่นเต้นจนเกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมาแล้ว ทว่ายังปิดปากไว้ได้ทัน ดารุก็ดารุเถอะ ขอแค่เธอได้ครอบครัวผู้ชายคนนี้ก็เป็นพอ! มือของพริมพรกระตุ้นไปที่จุดกระสันของธวลิตอย่างช่ำชอง เธอดื่มด่ำอยู่กับความสุขที่ริมฝีปากนี้ของเขากำลังมอบให้จนต้องครางเสียงลามกนั้นออกมาอย่างทนไม่ไหว เธอได้แต่คิดว่าในไม่ช้าเธอก็จะได้กลายเป็นผู้หญิงของธวลิตแล้ว พลันเซลล์ ประสาททุกส่วนในร่างต่างก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นและกระโดดเด้งไปมา เธอเริ่มวาดฝันถึงภาพของการอยู่เป็นคู่กันกับธวลิต รวมไปถึงสายตาอิจฉาของทุกๆคนที่มองมา ยัยตานีนั่นไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเขาหรอกหรือถึงได้โด่งดังขึ้นมาได้น่ะ หากเธอมีเขาแล้ว เธอก็จะต้องดังกว่ายัยนั่นขึ้นมาแน่ๆ... “ออกไป!”ธวลิตผลักพริมพรออกอีกครั้ง เขามองหญิงสาวที่ไม่ได้สวมใส่อะไรเลยสักชิ้นตรงหน้านี้อย่างนึกรังเกียจภายในแววตานั้นเผยให้เห็นลำแสงอันดุร้าย พริมพรตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งและยังคงคิดที่จะใช้เรือนร่างของตัวเองนี้เพื่อมายั่วยวนเขา ทว่ากลับถูกธวลิตใช้เท้าเตะจนลงไปอยู่ที่ใต้เตียงแทน ดารุ ยังผู้หญิงน่าสมเพชนั่น ทั้งบรรยากาศเย็นชาและเย่อหยิ่งที่ออกมาจากร่างนั้น รวมไปถึงริมฝีปากชุ่มฉ่ำที่รสชาติเหมือนกับหยาดน้ำค้างในยามเช้า ซึ่งทั้งหมดนั้นล้วนไม่มีอยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้เลย! ถ้าจะให้เขาเข้าใกล้ดารุเองนั้น เขาคงจะต้องเจอกับการปฏิเสธที่แข็งกร้าวอย่างถึงที่สุดของเธอนั่นแน่ๆ ธวลิตมั่นใจเป็นอย่างมาก เหล่านี้จึงเป็นตัวจุดชนวนความเกลียดชังของธวลิตขึ้นมา เขาไม่รู้จะจัดการกับพริมพรที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่พื้นนั่นอย่างไรจึงได้แต่จัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย ซึ่งแม้แต่เสื้อสูทเขายังไม่มีเวลาจะใส่ พลันวิ่งออกจากผับไป “ดารุ ดารุ ดารุยัยผู้หญิงน่าสมเพชเอ้ย!”เขาไม่รู้เลยว่าด่าเธออยู่อย่างนั้นไปตั้งกี่ครั้งกันแล้ว ธวลิตกระโดดขึ้นรถที่พุ่งทะยานไปบนท้องถนนนั้น พลางมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์คานเขต ภายหลังจากสี่ทุ่มมานั้น เหล่าคนใช้ของคฤหาสน์คานเขตต่างก็สามารถกลับไปพักผ่อนที่หลังสวนได้แล้ว ทั่วทั้งบริเวณ ชั้นหลักนั้นเงียบสงบถึงขนาดที่ว่าเสียงหัวใจเต้นก็ยังได้ยิน ธวลิตวิ่งขึ้นบนลงล่างอยู่รอบหนึ่ง พลางมองไปยังห้องที่ดารุนั้นเคยอยู่ ทว่ากลับหาตัวเธอไม่เจอแม้แต่เงา หรือว่าเธอจะยังไม่ออกมา เมื่อคิดได้ดังนี้ธวลิตก็รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาเป็นอย่างมาก แม้ว่างูพวกนั้นจะถูกถอนพิษออกแล้ว แต่ก็ล้วนมีนิสัยที่ก้าวร้าวอยู่ดี แล้วสภาพเธอที่บอบบางเสียขนาดนั้น จะไปสู้กับเหล่าฝูงงูได้หรือ เขาจำได้ว่าตอนที่ตัวเองออกมา เขาไม่ได้ล็อกประตูไว้อย่างแน่นอน ทั้งยังจงใจเปิดประตูแง้มให้เหลือช่องว่างทิ้งเอาไว้ จุดประสงค์ก็เพื่อที่จะให้เธอสามารถเห็นปากทางออกนั่นได้! “ลิต ทำไมเธอถึงเพิ่งมากันล่ะ!”น้าธารีวิ่งจากหลังสวนมาหาเขาอย่างร้อนรน“ดารุถูกเธอลักพาตัวไปไว้ไหนแล้วกันแน่น่ะ น้าเรียกหาอยู่หลังสวนมาครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงเธอเลย จนถึงตอนนี้ข้าวปลาเธอก็ยังไม่ได้กินเลยด้วยนะ”