ตอนที่ 38 ในเมื่อเธออยากตายแล้วล่ะก็

ต๭นที่ 38 ในเมื่อเธออยากตายแล้วล่ะก็ จริงๆเลย ยัยผู้หญิงน่าสมเพชคนนี้ยังไม่ยอมออกมาอีก! ธวลิตวิ่งไปที่หลังสวนราวกับคุ้มคลั่งไปแล้วก็ไม่ปาน “คนงาน ไปเรียกหมอทีซิ เร็วเข้า! ไปเรียกไอดรณ์มา บอกมันว่าถ้าไม่รีบมาก็เตรียมตัวได้เลย!” น้ำเสียงที่บ้าคลั่งนั่นโพล่งออกมาอย่างรัวเร็วจนดังไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ไฟแต่ละจุดต่างก็ค่อยๆเปิดขึ้นมาตามลำดับ ธวลิตอุ้มดารุที่หอบหายใจรวยรินเอาไว้ในอ้อมแขน พลางวิ่งไปทางนู้นทีทางนี้ทีราวกับคนสิ้นสติ โชคดีที่น้าธารีชี้นำเขาไปได้ทันเวลา ถึงได้อุ้มดารุกลับมานอนที่ห้องเธอได้อย่างสะดวกราบรื่น ดารุขยับเขยื้อนตัวได้อย่างยากลำบาก ทว่าใต้ร่างนั้นกลับรู้สึกถึงความนุ่มสบาย เธอขมวดคิ้วมุ่น รอยแผลจำนวนมาก ปรากฏอยู่ทั่วร่าง และแต่ละแผลต่างก็เจ็บจี๊ดๆขึ้นมา “เจ็บชะมัดเลย”เธอหายใจเบาๆ ดารุขดตัวเพิ่มขึ้นไปอีก ภายในห้องงูนั้นหนาวมาก หนาวเสียจนเธอต้องพยายามขดตัวเอาไว้แน่นๆ แต่ก็ยังป้องกันลมหนาวที่พัดมาอย่างสม่ำเสมอ นั่นไม่ได้อยู่ดี เธอได้แต่เรียกชื่อตัวเองออกมาอยู่อย่างนั้นเพื่อไม่ให้ผล็อยหลับไป ทว่าสุดท้ายเธอก็ต้านทานความรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ที่ถาโถมเข้ามานั้นไม่ไหว เธอดันร่างตัวเองขึ้นมา พลางขยับเข้าไปแนบชิดกับกำแพงด้านหลัง แปลกแฮะ กำแพงนี้มันอุ่นดีจัง! ดารุรู้สึกโลภขึ้นมาเธอเขยิบเข้าไปใกล้มันมากขึ้นอีกเท่าที่จะทำได้ ทว่ากำแพงนั้นกลับเข้าหาเธอเสียแทน พร้อมด้วยวัตถุบางอย่างที่โอบรอบตัวเธอไว้รวมไปถึงอะไรสักอย่างเย็นๆที่ลูบอยู่บนมือเธอนั่นด้วย ไม่ใช่สิ! ดารุลองใช้เท้าสัมผัสไปบนพื้นด้านล่างอีกครั้ง มันก็รู้สึกอ่อนนุ่มอยู่จริงๆ แถมกำแพงด้านหลังที่ว่ายังมีเสียงหัวใจเต้นอีก! โอ๊ะ เป็นคนนี่นา! เธอสะดุ้งเฮือก ดารุตื่นขึ้นมาจากฝันเลือนลางนั่นแล้ว พลันมองเห็นมือเรียวสีขาวราวกับหยกคู่หนึ่งกำลังทายาไปบนแผลที่หลังมือของเธออยู่ และแผ่นหลังของตัวเองก็กำลังแนบชิดกับเรือนร่างเจ้าของมือคู่นั้น ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่น ได้ถึงขนาดนี้! “ตื่นแล้วเหรอ”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น นี่มันธวลิตนี่! ดารุรู้สึกหวาดผวาไปกับน้ำเสียงนั่น จนต้องพลิกตัวอย่างรวดเร็วหวังจะหนีให้ห่าง ทว่าเรี่ยวแรงที่ไม่เอื้ออำนวยนั้นก็ ทำให้เธอล้มคว่ำลงไปใต้เตียงแทน น้ำเสียงเศร้าสลดดังขึ้นไม่มากนัก ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงร้องตะโกนที่คิดไว้ว่าน่าจะได้ยินนั้นออกมา เมื่อต้องอยู่ต่อหน้า ธวลิต ดารุมักจะแสร้งทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และเพราะแบบนี้เท่านั้น เธอถึงจะสามารถสู้รบปรบมือกับเขาได้ “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”ธวลิตลงมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว นึกอยากจะเข้าไปพยุงเธอที่ล้มหัวคะมำอยู่ ทำให้ดารุรีบถอยกรูดไปด้านหลัง จนในที่สุดร่างของเธอก็ชนเข้ากับขอบเตียงจนได้ “ฉันสบายดีมากค่ะ แล้วก็ยังไม่ตายด้วย”ดารุประชดตอบกลับไป ความรู้สึกหน้ามืดพลันโผล่พรวดขึ้นมา คิ้วของเธอพันกันยุ่งอย่างรู้สึกเจ็บปวด ธวลิตเมื่อมองเห็นสภาพดังกล่าวของดารุ จึงอดไม่ได้ที่จะเขยิบเข้าไปใกล้อีกสองก้าว พลางยื่นมือทั้งสองข้างออกไปให้ “มา เดี๋ยวฉันพยุงเธอเอง” “เลิกเสแสร้งสักทีเถอะค่ะ!”เธอฝืนสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยนี้ พลันปัดมือเขาออกไปอย่างขุ่นเคือง “ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะให้ฉันตายหรือยังไงกัน ถ้างั้นก็ปล่อยฉันไปตามยถากรรมยังจะดีเสียกว่า แน่นอนว่าหลังจากที่ฉันตายไปแล้ว คุณก็คงไม่มีใครมามอบความบันเทิงเริงใจอะไรให้ แต่อย่างไรเสีย ก็คงจะมีผู้หญิงอีกมากมายรอเข้าแถวขึ้นเตียงคุณอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ” เธอหลับตาลง พูดออกมาเสียยืดยาวขนาดนี้ทำเอาเธอใช้พลังงานไปเยอะเลยทีเดียว ดารุเริ่มหอบหายใจหนักขึ้นมา “ใช่ ฉันจะให้เธอตายไม่ได้เด็ดขาด!”คำตอบของดารุกระตุ้นความขุ่นเคืองของเขา ธวลิตพูดขึ้นอีกครั้งอย่างไม่รู้จะสรรหาคำใดออกมา“เธอก็ได้ยินแล้วนี่ มีแค่ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิตัดสินความเป็นความตายของเธอได้ ฉันเป็นเทพเจ้า! เป็นพื้นดิน ผืนฟ้าของเธอ ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาติจากฉัน แล้วเธอยังคิดอยากที่จะตายขึ้นมา ฉันก็จะทำให้เธอมีชีวิตอยู่เหมือนกับตายทั้งเป็นเองอยู่ดี!” อย่างนั้นเหรอ ตายแล้วก็คงไม่รู้เรื่องอะไรแล้วล่ะมั้ง ยังจะมีอะไรที่เรียกว่าตายทั้งเป็นนั่นได้อีก ดารุกะพริบตาอย่างยากลำบาก เธอกำหมัดแน่นอย่างไม่ยอมพ่ายแพ้ พลางยืดตัวตรงขึ้นให้ดูสูงส่งราวกับต้นสนน้ำแข็งที่สูงชะลูดเลยทีเดียว! “คุณมีสิทธิอะไรถึงได้มาตัดสินเรื่องอะไรก็ตามของฉันน่ะ คุณคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าผู้สร้างโลกหรอ คิดว่ามาเพื่อไถ่ชีวิตฉันหรือไง” ประโยคประชดประชันแต่ละอย่างที่ระเบิดออกมานั้น ดารุรู้สึกเบิกบานใจเมื่อตัวเองทำให้ธวลิตหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมา อีกครั้งได้ ไหนล่ะอัจฉริยะแห่งวงการธุรกิจที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ไหนล่ะคนที่เงียบขรึมฉลาดรู้ เป็นตัว ขับเคลื่อนเศรษฐกิจที่ไม่หวั่นเกรงต่ออุปสรรคใด และไม่สามารถถูกเธอแหย่จนทำให้ความโกรธพุ่งทะลุเพดานไปได้ แต่ก็ยังควบคุม อารมณ์ตัวเองไว้ไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ ที่แท้ เรื่องที่กล่าวมาในนิตยสารซุบซิบนั่นทั้งหมดก็เป็นเรื่องโกหกทั้งเพสินะ! ธวลิตโกรธจนเกือบจะเข้าไปบีบคอเธอให้ตายเสียตรงนั้นได้แล้ว เขาไม่เข้าใจเลยว่า ตัวเขาที่มีเหตุผลมาโดยตลอด ที่แม้แต่พรตก็ยังชื่นชมนั้น ทันทีที่ได้เจอกับผู้หญิงคนนี้แล้ว ทำไมถึงเสียการควบคุมได้ง่ายดายนัก เขาต้องใกล้บ้าเต็มทีแล้วแน่ๆ! บ้าก็บ้าสิวะ ยังไงเขาก็ต้องให้ผู้หญิงคนนี้ยอมรับผิดให้ได้! ธวลิตหัวเราะฮ่าๆๆออกมา เพื่อใช้คลายความโกรธในใจลง “ใช่ ฉันน่ะเป็นเทพผู้สร้าง ทุกๆอย่างที่เป็นของเธอล้วนแต่เป็นของฉันทั้งนั้น ทั้งตัวเธอ แล้วก็วิญญาณของเธอด้วย และแน่นอนเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นั่นก็เป็นของฉัน ยาที่ดื่ม ผ้าก๊อซที่ใช้ ทุกๆอย่างล้วนเป็นของฉันทั้งหมด! เธอปฏิเสธได้มั้ยล่ะ” ดารุพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ พลางดึงผ้าก๊อซชุ่มเลือดที่แปะอยู่บนตัวเธอนั้นออกทีละชิ้นๆ ใบหน้าเผยรอยยิ้มดุดัน เพราะความเจ็บปวด เธอยิ้มจนใบหน้าที่ราวกับดอกไม้นั่นเหยเกเปลี่ยนรูปร่างไปแล้ว ดารุอาศัยช่วงจังหวะที่ธวลิตกำลังตกตะลึงอยู่นั้น ปาผ้าก๊อซใส่หน้าธวลิตเข้าอย่างจัง หลังจากนั้นจึงหยิบเอาถ้วยยาบนหัวเตียงนั่นมาสาดใส่เขาอีกทีด้วย“ฉันคืนคุณละ คืนให้หมดแล้วด้วย คุณยังอยากจะได้ตัวฉันอีกใช่รึเปล่าคะ ฉันก็ให้มันกับคุณได้เหมือนกันนะ” ดารุไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมากมายนั้นมาจากไหน เธอเด้งตัวขึ้นมาแล้วผลักธวลิตที่อยู่ด้านหน้าออกไป พร้อมทั้งเดิน กะโผลกกะเผลกมุ่งไปยังบานประตูใสบริเวณระเบียงนั่น เธอแทรกตัวเข้าไปทีหนึ่ง จนล้มเผละลงไปกองที่ระเบียงนั่นได้สำเร็จ “เธอ...”ธวลิตไล่ตามเธอไปไม่กี่ก้าว เขายังไม่เข้าใจนักว่าดารุต้องการจะทำอะไร จนเห็นเธอตัวลอยละลิ่วลงไป จากระเบียงนั่นไม่ต่างอะไรกับผ้าก๊อซแล้ว ดรณ์ไม่คิดเลยว่าจะมาเห็นภาพอะไรแบบนี้ได้ ดารุที่นอนคว่ำอยู่ใจกลางสนามหญ้านั้น เป็นเหมือนห่านป่าตัวหนึ่งที่พลัด หลงจากฝูงมาอย่างโดดเดี่ยวและเศร้าหมอง ที่ชั้นบนนั้นธวลิตปรากฏตัวขึ้นอยู่แวบหนึ่ง และพลันหายวับไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย “คุณดารุครับ!”ดรณ์เร่งฝีเท้าวิ่งไปไม่กี่ก้าว ก็มาถึงเบื้องหน้าของดารุแล้ว ความคิดของเธอปลอดโปร่งขึ้นมาจริงๆด้วยเธอส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า พลันนึกอยากจะขยับร่างกาย “อย่าขยับนะครับ!”ดรณ์ห้ามเธอไว้ได้ทัน พลางสำรวจเธอไปมา “ยังดีนะครับที่กระดูกไม่หัก แต่จะว่าไปหากตกลงมาจากที่สูงขนาดนี้ได้ กระดูกน่าจะต้องบิดโค้งงอบ้างแล้ว มาครับ เดี๋ยวผมพยุงคุณกลับเอง” “ให้เธอเดินมาเอง!”น้ำเสียงที่ทรงอำนาจของธวลิตนั้นลอยเข้ามาพอดี ใบหน้ารูปงามของเขาหม่นลง เขามายืนอยู่ ด้านหลังคนทั้งสองแล้ว มือของดรณ์ที่ยื่นออกไปนั้นไม่ได้ดึงกลับเข้ามาแต่อย่างใด ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บาดเจ็บจนถึงขั้นกระดูกหัก แต่เด็กสาวคนนี้ดูแล้วก็ยังเจ็บอยู่ไม่เบา เขาจึงลองพูดจาโน้มน้าวธวลิตดู “ไอลิต แกควรปฏิบัติกับผู้หญิงอย่าง...” “ให้เธอเดินมาเอง!”เสียงที่ดังมาจากขุมนรกนั่นดังขึ้นอีกครั้ง “แต่ลำพังแค่เดินเธอก็เดินไม่ไหวอยู่แล้วนะ”ดรณ์เห็นดารุที่พยายามอยู่ตั้งกี่ครั้งแต่ก็ยังยืนขึ้นมาไม่ได้สักที ความรู้สึกสงสารและเห็นใจในตัวหญิงสาวนั้นก่อกำเนิดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “งั้นก็ให้คลานกลับมาซะ!”คำพูดของเขานั้นโหดร้ายราวกับใบมีดที่ยิงพุ่งมายังดารุ ดารุไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอไม่แม้แต่จะมองไปที่ธวลิตเลยด้วยซ้ำไป พลันกัดฟันแน่นและคลานลุกขึ้นมาได้จริงๆ “น่าเสียดายจังแฮะ ฉันยังไม่ตายอีกเหรอเนี่ย”ดารุเจ็บจนเหงื่อเย็นเฉียบนั่นไหลลงมาเป็นสาย ทว่าก็ยังคงฉีกยิ้มประชดขึ้นอีกครั้งยามที่ผ่านข้างกายของธวลิตไป “ถ้าเธอยังอยากจะตายอยู่อีกล่ะก็ ฉันจะทำให้บริษัทของพ่อเธอล้มละลายภายในคืนเดียว และแน่นอน ฉันยังจะทำให้ชู้รักที่แสนจะน่ารักของเธอนั่นตายอย่างศพไม่สวยด้วย! ถ้ายังอยากให้พวกเขาโดนฝังทั้งเป็นอยู่ เธอก็ไสหัวไปซะ!”ธวลิตตะโกนเสียงดังกร้าวและเย็นชาไล่หลังดารุไป มือที่ล้วงกระเป๋าด้วยท่วงท่าสง่างามอยู่นั้นกำหมัดแน่น ราวกับกำลังบีบเค้นลำคอระหงที่ อวดดีนั่นของผู้หญิงคนนี้อยู่ เรือนร่างของดารุนั้นสะดุดสายตาไปมา หลังจากที่เธอค่อยๆหยุดนิ่งลง เธอก็มุ่งหน้าเดินต่อไป “แม่งเอ้ย!”ด้านหลังพลันมีเสียงก่นด่าที่คับแค้นใจนั่นของธวลิตลอยเข้ามา