ตอนที่ 39 ธาตุแท้ของปีศาจนั้นยากที่จะเปลี่ยน

ต๭นที่ 39 ธาตุแท้ของปีศาจนั้นยากที่จะเปลี่ยน เหล่าคนงานในคฤหาสน์คานเขตนั้นก็จะมองภาพเหตุการณ์ได้ประมาณนี้ : ผู้ชายตัวโตๆแข็งแรงสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังเบิกตามองหญิงสาวที่บาดเจ็บสาเหตุคนหนึ่งซึ่งกำลังคลานไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก มือเล็กของดารุถูกต้นหญ้าเล็กแหลมที่อยู่ใต้ร่างนั้นลูบผ่านไปมาเบาๆจนบาดเข้า ทำให้บริเวณหลังมือและข้อมือนั้นมีรอยบากเพิ่มขึ้นมาอีก ทั้งยังมีคราบเลือดที่ไหลซึมออกมาด้วย แผลจากงูที่อยู่บนมือยังไม่ทันจะหายดีก็ถูกหญ้าเล็กๆนี่ผสมโรงเข้าไปด้วยเสียแล้ว ราวกับมีเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทง ทำเอาเธอเจ็บจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ได้เลย เธอเกือบจะเป็นลมไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หากไม่ใช่เพราะว่าความเย่อหยิ่งในใจนี้ดันผุดขึ้นมา มีหวังเธอคงล้มคว่ำไปกองอยู่บนพื้นตั้งนานแล้ว เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทั้งศีรษะของเธอชาไปหมดแล้ว สติสัมปชัญญะของเธอแปรเปลี่ยนเป็นเลือนลาง เธอใช้แรงยื่นมือที่ราวกับเป็นหุ่นยนต์นั่นออกไป เพื่อใช้มันขับเคลื่อนร่างที่บอบบางนี้ พลันนั้นด้านหลังก็ปรากฏรอยของรูปร่างสูงโปร่งขึ้น... เฮ้อ ดรณ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ช่างเย่อหยิ่งเกินไปแล้ว พอมาเจอกับไอ้ธวลิตที่หยิ่งผยองพอกันนี่อีกเธอคงจะลำบากน่าดูเลยทีเดียว! ธวลิตก้าวตามหลังเธอไปทีละนิดโดยอยู่ห่างออกไป ในใจของเขามันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งความโกรธ ความเย่อหยิ่งความรู้สึกรัก และความอดกลั้นไม่ไหวนั้น ความรู้สึกแต่ละอย่างล้วนผสมอยู่ด้วยกันทั้งสิ้น รวมไปถึงความเย็นชาโดยพื้นเพของตัวเขาเองอีกด้วย ใบหน้าของเขาอึมครึมราวกับเมฆครึ้มก่อนฝนฟ้าคะนองก็ไม่ปาน คิ้วเรียวตรงขมวดเข้าหากันแน่น จนกลายเส้นโค้งสวยทรงอำนาจ หรือว่ายัยผู้หญิงคนนี้ แค่ยอมก้มหัวให้กับคนอื่นก็ทำไม่ได้หรือยังไงกันนะ เขาอยากจะเดินเข้าไปเขกกะโหลกที่เต็มไปด้วยความโอหังนั่นของเธอให้ตื่นสักทีเสียจริงๆ! “ลิต แกเลิกให้คุณดารุคลานได้แล้วน่า มันจะทำให้เธอตายได้เลยนะ!” ดารุสะบัดศีรษะที่เฉื่อยชาไปมา เธอราวกับได้ยินเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจของน้าธารีเลย เธอจึงหยุดนิ่งพลางมองหาเงาร่างของหล่อนทันที ภาพเบื้องหน้าพลันเปลี่ยนไปเป็นเบลอๆ จนเธอมองเห็นได้แต่เพียงใบหน้าหนึ่งที่ลอยอยู่วูบวาบไปมา ทว่าเมื่อลองพินิจดูอย่างตั้งใจแล้ว เธอก็จำมันขึ้นมาได้ ดารุฉีกรอยยิ้มหนึ่งออกมา เธอเหยียดริมฝีปากที่ไม่มีสีเลือดอยู่เลยแม้แต่น้อยนั่นออกกว้าง เผยให้เห็นฟันสีขาวสะอาดทว่าเรี่ยวแรงกลับไม่เป็นดั่งใจเธอเลย มือทั้งสองข้างพลันอ่อนแรงลงและวางอยู่บนพื้น และรอยยิ้มที่เจ้าของร่างนี้ได้มอบให้กับ น้าธารีนั้น ก็แนบสนิทลงไปบนผืนหญ้าเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอเหมือนกับได้ยินชายหนุ่มรูปงามคนนั้นกำลังเอ่ยทักทายน้าณิชกลับไปอย่างมีมารยาทเช่นกันและยังมีเสียงหนึ่งราวกับเสียงสิงโตคำรามซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันออกมาจากปากคนคนไหน ตามมาด้วยร่างเล็กของเธอนี้ที่ถูกอุ้มจนตัวลอยขึ้นมา ดารุลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง และเธอก็มองเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลนั่นของธวลิตแล้ว ตาคงฝาดไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย นายธวลิตจะมาช่วยเธอได้ยังไงกันน่ะ มึนหัวไปหมดแล้ว มองอะไรก็ไม่เห็นชัดเลย ดารุได้เพียงแต่ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของเขาเท่านั้น พลันหยุดชะงักอยู่ที่คอของเขา ราวกับแขนเธอหักขึ้นมาก็ไม่ปานจนยกมันขึ้นมาไม่ได้อีก เธอได้ยินเสียง“ระวังหน่อยสิ”ดังขึ้นหนึ่งครั้ง ส่วนคำพูดที่ อยู่ถัดจากนั้นไปก็เลือนลางขึ้นมาเสียแล้ว ศีรษะของเธอเอียงตกลง ดารุพลันสลบเหมือดไปในอ้อมอกของธวลิตทันที “ไปยืนหาอะไรกันอยู่ตรงนั้นห่ะ ยังไม่รีบมาช่วยฉันอีก!”น้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนั่นของธวลิตกระทบเข้าที่แก้วหูของ ดรณ์ ยังไม่ทันจะพูดจบ เขาก็อุ้มคนในอ้อมแขนนั้นพลางสาวเท้ายาวเข้าไปยังห้องโถงแล้ว และหายวับไปกับเสียงฝีเท้าที่ร้อนรนนั้น เฮ้อ รักษาแล้วก็มาเจ็บตัวอีก พอเจ็บแล้วก็ต้องรักษาใหม่ด้วย เขาที่เป็นถึงศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลกนั้น ตอนนี้ ได้กลายมาเป็นแพทย์ประจำตัวของไอ้ธวลิตไปเสียแล้ว เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ พลางเงยศีรษะที่มีผมยาวดำขลับนั้นขึ้นมา ดรณ์ตัดสินใจที่จะช่วยเธอก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลังก็แล้วกัน ดารุตื่นขึ้นมาอีกรอบ และเธอก็พบว่าบนร่างนั้นถูกผ้าพันแผลห่อหุ้มตัวไว้อีกครั้ง บริเวณข้อมือที่มีรอยหญ้าบาดอยู่นั้นก็ถูกทาทับไปด้วยยาน้ำสีแดง ทั่วทั้งร่างของเธอล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของยา ตั้งแต่ที่ได้เข้ามาในคฤหาสน์คานเขตนั้น เธอกับยารักษาก็กลายเป็นเพื่อนซี้กันไปเสียแล้ว ไม่เคยจะอยู่ห่างกันได้เลยดารุเผยรอยยิ้มเศร้าหมอง เรื่องนี้คงต้องยกความดีความชอบให้กับการทำหน้าที่ของ“คุณสามี”อย่างธวลิตแล้วล่ะนะ ประตูถูกผลักให้เปิดออกเบาๆ ทว่าก็ไม่ปรากฏภาพของน้าธารีอย่างที่หวังว่าจะได้เห็น แต่ดันกลายมาเป็นใบหน้าหนึ่งที่เธอไม่อยากจะเห็นมากที่สุดซึ่งหยุดอยู่ด้านนอกประตูนั่น ธวลิตหันกลับไปหยิบอะไรบางอย่าง พลางสารภาพอะไรสักอย่างกับคนข้างๆด้วยเสียงที่บางเบา ดารุได้ยินเสียงของน้าธารีว่า “ได้ค่ะ”คำหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเบาๆที่เดินจากไป “คุณมาทำอะไรอีกคะ”ดารุหดไหล่กลับเข้ามาพลางยืดคอตั้งตรง พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะทำให้ตัวเองดูมีอำนาจขึ้นมาสักหน่อยบ้าง เธอใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นศัตรูนี้จ้องมองไปที่ธวลิต ราวกับเม่นตัวหนึ่งที่ถูกลุกล้ำอาณาเขตเข้ามา ธวลิตอ่านความหวาดหวั่นอยู่เล็กน้อยที่แฝงอยู่ในแววตาหยิ่งผยองนั่นของเธอออกมาได้ และมันทำหัวใจของเขาห่อเหี่ยวลงอย่างเศร้าสลดใจ เขาวางถาดในมือพลางเลือกตำแหน่งที่อยู่ห่างจากเธอมาเล็กน้อยแล้วนั่งลง “ฉันขอโทษ” ดารุเบิกตาโพลงขึ้นมาทั้งคู่อย่างไม่นึกเชื่อ นี่ธวลิตกำลังขอโทษเธออยู่อย่างนั้นหรือ เป็นไปได้ยังไงกัน ในภาพจำของเธอนั้น เขาช่างทำตัวสูงส่งและมีอำนาจเหนือเธอ แล้วทำไมถึงได้ยอมก้มหัวขอโทษคนอื่นกันล่ะ “ฉันขอโทษ ทำเธอเจ็บตัวแล้ว”น้ำเสียงของธวลิตนั้นดูจริงใจ จนทำให้ดารุอดไม่ได้ที่จะเชื่อเขา ท่าทางของเขามัน ไม่ได้เสแสร้งเลย “คุณ...”จู่ๆธวลิตก็เปลี่ยนมาเป็นคนที่อบอุ่นเสียขนาดนี้ ดารุจึงไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไรอยู่ชั่วขณะ พลันนั้น ดวงตากลมโตของเธอก็รู้สึกระคายเคืองขึ้นมาเล็กน้อยจนต้องปิดเปลือกตาลง เผยให้เห็นเปลือกตาที่สวยงามนั้นของเธอ พี่สองมักจะทำให้เธอเจ็บตัวอยู่เรื่อย แต่ก็ไม่เคยขอโทษเธอมาก่อน และป้าก็จะมองว่าหล่อนเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่เสมอและไม่เคยที่จะแสดงออกว่าสำนึกผิดเลยด้วยซ้ำไป ดูๆแล้วนายธวลิตนี่คงจะดีกว่าผู้หญิงเย็นชาสองคนนั้นอยู่เหมือนกันล่ะนะ ความรู้สึกดีพลันก่อตัวขึ้นมา ดารุตัดสินใจที่จะไม่ไปจับผิดกับเรื่องราวที่มันผ่านมาแล้วนั่นอีก “ช่างมันเถอะค่ะ”ปกติเธอก็มักจะไม่ค่อยพูดอะไรอยู่แล้ว จึงใช้เพียงคำง่ายๆแค่ไม่กี่คำบ่งบอกเขาว่าเธอให้อภัย “งั้น ทายาแล้วกันนะ”ธวลิตดึงถาดข้างตัวขึ้นมาแล้วเขยิบเข้าใกล้เธอ“ถอดเสื้อออก” “ห่ะ”ดารุอ้าปากกว้างค้างจนลืมหุบมันลง “ไม่ถอดเสื้อออกแล้วฉันจะช่วยทายาให้ได้ยังไงกันล่ะ!”ธวลิตขุ่นเคืองเล็กน้อย “แล้วน้าธารีล่ะคะ”ดารุดึงผ้าคลุมเตียงเอาไว้ พลางนำมันมาคลุมร่างของเธอให้มิดชิดมากยิ่งขึ้นเท่าที่จะทำได้ มีรอย แผลจำนวนไม่น้อยเลยที่อยู่บริเวณลาดหลังและต้นขา เธอคงไม่ยินยอมที่จะให้เขามาเปลื้องผ้าเธอได้หรอกนะ แววตาของธวลิตนั้นเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วเหมือนจะไร้เดียงสาอยู่มาก ทุกๆการกระทำที่เธอใช้เพื่อปกป้องตัวเองนั้นล้วนออกมาจากใจจริง หรือว่าเธอจะหลอกเขาอยู่กันนะ ธวลิตพลันนึกถึงรูปภาพวาบหวิวเหล่านั้นที่เกี่ยวข้อง กับเธอขึ้นมาได้ แถมยังมีการจับมือถือแขนกับไอ้ธีรานั่นอย่างลึกซึ้งด้วยอีก ซึ่งตัวเธอในมุมนั้นก็ดูจะเห็นเป็นเรื่องปกติอยู่เหมือนกัน ดารุมองสีหน้าของธวลิตที่เปลี่ยนไป จากแรกเริ่มที่อ่อนโยนดันกลับไปถมึงทึงเหมือนที่ผ่านมาแล้ว เขาเป็นอะไรไปนะ “เคยมีประวัติขึ้นเตียงเสวยสุขกับผู้ชายมาตั้งกี่คนแล้วนี่ มีฉันเพิ่มมาอีกสักคนจะมาสนใจอะไรอีกล่ะ และที่ยิ่งไปกว่านั้นเลยก็คือ ฉันดันเป็นสามีเธอเสียด้วย”ริมฝีปากธวลิตเต็มตื้นไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ประชดประชันเสียส่วนมาก “ธวลิต...คุณนี่มัน...”ดารุไม่คิดเลยว่าเขาจะยังเข้าใจเธอผิดได้อยู่อีก ใบหน้าเล็กที่ขาวใสนั่นเผยให้เห็นร่องรอยของความกรุ่นโกรธขึ้นมา มือเล็กที่วางไว้อยู่นั้นพลันกำหมัดขึ้น สุดท้ายจึงพลิกตัวกลับเข้าไปนอนด้านใน “คุณไปเถอะค่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องทายาหรอก” ธวลิตถูกกระตุ้นให้โมโหด้วยท่าทางที่ไม่ยอมพูดจาหรืออธิบายอะไรให้เข้าใจนั่นของเธอ เขาจ้องมองเธออยู่นาน ก่อนจะเอ่ยออกมา “หรือว่าฉันมันไม่มีเสน่ห์ดึงดูดในความเป็นสามีของเธอเลยรึไง ขนาดแค่ทายาให้เธอฉันยังไม่คู่ควรเลยด้วยซ้ำ” ไม่อยากฟัง เธอไม่อยากฟังแล้ว! ดารุนำผ้าคลุมนั้นมาอุดหูไว้ ปฏิเสธที่จะรับฟังคำใส่ร้ายสกปรกๆนั่น “ดารุ!”ผ้าคลุมถูกธวลิตที่โมโหร้ายอยู่นั้นกระชากเปิดออกมาด้วยมือข้างเดียว จนปลิวไปยังมุมห้องที่อยู่ไกลออกไปนั่นแล้ว จนทำให้ลมเย็นปะทะไปทั่วร่าง ดารุหนาวจนตัวสั่นระริก เธอเลือกที่จะนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงนั่น ใบหน้าเล็กก็พลันเผชิญ เข้ากับความกรุ่นโกรธของธวลิต ปีศาจยังไงก็เป็นปีศาจ ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนธาตุแท้ที่ชั่วร้ายนั่นไปได้ นี่เป็นความคิดเดียวที่ดารุมีต่อตัวเขา “พอได้รึยังคะ คุณสรรหาทุกวิถีทางเพื่อมาดูถูกฉัน มันสนุกมากนักรึไง คุณไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อเต็มทนแล้วนะ”เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้สงบลงเล็กน้อยอย่างสุดความสามารถ มีเรื่องกับนายปีศาจนี่ทีไร คนที่เจ็บตัวก็รังแต่จะเป็นเธอไปเสียตลอด และตอนนี้แผลก็เต็มตัวเธอไปหมดแล้วด้วย เธอรับความเจ็บปวดอีกไม่ไหวแล้วนะ “ดูถูกหรอ”ธวลิตเขยิบเข้าไปใกล้ร่างของดารุ แววตาปีศาจจ้องมองไปที่ใบหน้ายุ่งเหยิงนั่นของเธอ