ตอนที่ 42 ถือซะว่าพี่ให้เรายืมเงินค่าเทอมก็แล้วกัน

ต๭นที่ 42 ถือซะว่าพี่ให้เรายืมเงินค่าเทอมก็แล้วกัน นัยน์ตาของธวลิตฉายแววแห่งความฉงนออกมา “เธอไม่รู้เหรอว่าเนื้อสเต็กทั่วไปจะต้องสุกได้ไม่เกินแปดสิบเปอร์เซ็นน่ะ” “แล้วทำไมฉันจะต้องรู้ด้วยล่ะคะ”ก็เธอไม่เคยกินของอะไรพวกนี้มาก่อนเลยนี่ แถมยังไม่เคยทำงานในร้านแบบนี้ด้วย “ลูกสาวคนที่สองของบ้านชาติฯนี่ไม่เหมือนกันเลยจริงๆ”ธวลิตฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง เขากวักมือเรียกพนักงานที่ยืนห่างออกไปอยู่มุมหนึ่ง พลางสั่งให้เขาเปลี่ยนเป็นจานสเต็กที่สุกแบบ well done ให้กับเธอแทน ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีไม่น้อยเลยแฮะ ดารุกำลังชั่งใจว่าตอนนี้เธอควรจะเอาเรื่องหย่านั่นมาพูดเลยดีหรือไม่ “ดนตรีหน่อยแล้วกัน”ธวลิตยกแก้วที่เอ่อล้นด้วยไวน์แดงขึ้นมาพลางจิบหนึ่งครั้ง เขายกมือซ้ายแล้วใช้สองนิ้วชี้สั่งการไปมาไม่นานนักเหล่านักดนตรีก็ยืนเรียงรายกันเป็นแถว พลันบรรเลงทำนองขึ้นจนเสียงเพลงนั้นปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณห้องทันทีทันใด “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ” ดารุเอ่ยเสียงค่อย ตัวธวลิตเองนั้นได้จมดิ่งลงไปในห้วงทำนองอันไพเราะของเสียงดนตรีไปเสียแล้ว แก้วไวน์ประทับอยู่ที่ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง มุมปากพลันยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเรื่องที่เธอพูดอยู่เลย รออีกสักพักก็แล้วกัน ดารุทลายความเงียบนี้ลงอย่างทนไม่ไหว เธอตัดสินทานอาหารให้เสร็จก่อนแล้วจึงค่อยคุยกับเขาทีหลัง ดารุค้นพบว่าเพลงที่วงดนตรีเล่นอยู่นั้นเป็นเพลงที่เธอชอบมากที่สุดอยู่พอดี และเธอก็ติดนิสัยที่ว่าเพียงแค่ได้ยินเสียงเพลงนั้น เธอก็จะลุกขึ้นมาเต้นทันทีทันใด ถ้าไม่ใช่เพราะค่าเทอมของวิทยาลัยดนตรีมันสูงเกินไปล่ะก็ เธอคงจะสอบเข้าไปตั้งนานแล้วล่ะ ทว่าตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะเต้นอีกแล้ว และเธอก็กำลังรอจังหวะที่ดีที่สุดที่จะพูดเรื่องหย่านี่ขึ้นมาให้ได้เสียที “กินเยอะๆหน่อยสิ”ธวลิตไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเดินออกมาจากวังวนของเสียงดนตรีนี่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขานำชิ้นเนื้อของตัวเองที่หั่นไว้เป็นอย่างดีแล้วนั้น ส่งมาให้ในจานของดารุ “เอ่อ ขอบคุณค่ะ”การดูแลเอาใจใส่ของธวลิตนี้นั้นทำเอาดารุรู้สึกไม่คุ้นชินขึ้นมา เธอเห็นท่าทางที่จ้องมาอย่างโกรธแค้นนั่นของเขามาตั้งกี่ครั้งแล้ว ทำไมเธอจะปรับตัวให้เข้ากับเขาในวันนี้ไม่ได้กันล่ะ “ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ผอมเกินไป แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาพูดว่าฉันดูแลเธอได้ไม่ดีด้วย”สีหน้าของธวลิตอ่อนลง แต่ก็ไม่ได้ อ่อนโยนเหมือนกับก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันนี้ทำไมเขาถึงต้องทำดีกับเธอด้วย ไม่ใช่ว่าเขาปฏิญาณไว้แล้วหรือว่าจะทำให้เธอทุกข์ทรมานให้ได้น่ะ ความสมเหตุสมผลของเขาได้จางหายไปในอากาศอีกครั้ง ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก และภายในชั่วพริบตาเดียวนั้น ดารุก็ได้เห็นธวลิตคนเก่านั่นหวนกลับมาอีกแล้ว “เอาล่ะ รีบๆกินได้แล้ว”ธวลิตโยนชิ้นเนื้อสเต็กที่เขาหั่นไว้อย่างดีแล้วนั้นลงไปในจานของเธออย่างหมดความอดทน พลางดื่มเหล้าอึกใหญ่อีกหนึ่งครั้ง แล้วจึงยกข้อมือขึ้นดูเวลา “เธอกินไปก็แล้วกันนะ กินเสร็จก็เรียกให้ธิติพาเธอไปเดินเล่นที่ไหนก็ไป นึกอยากจะไปไหนก็บอกเขาได้เลย” ไม่ทันที่ดารุจะอ้าปากพูดได้ทัน ธวลิตก็คว้ามือถือ พลางกดโทร.ออกและเดินจากไป เป็นคนที่แปลกประหลาดชะมัด ดารุกำลังเพลิดเพลินไปกับเนื้อสเต็กที่เธอไม่ชอบเลยสักนิดนี้อยู่เพียงลำพัง เธอนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง เมื่อเงยหน้ามองไปยังห้องโถงของภัตตาคารที่อยู่ถัดออกไปนี้นั้น เงาร่างที่มีชีวิตชีวาของธวลิตก็พลันปรากฏขึ้นมา ที่มือของเขามีหญิงสาวที่แต่งกายงดงามสูงส่งคนหนึ่งกำลังคล้องแขนเกี่ยวไว้ ไม่จำเป็นต้องเดาให้ลำบากเลย เธอก็รู้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เพราะในคืนวันที่เธอเผชิญหน้ากับฝูงสิงโตนั้น หญิงสาวคนนี้ล่ะที่ยืนอยู่ข้างๆธวลิต ดูแล้วน่าจะสนิทกันมากทีเดียว วันนี้หล่อนไม่ได้สวมชุดลายเสือดาวแล้ว แต่กลายเป็นสวมชุดสีดำทั้งตัวแทน และผมยาวสีดำที่ห้อยประบ่าลงมานั้นก็ราวกับ ถอดแบบมาจากฆาตกรในโลกอาชญากรรมอย่างไรอย่างนั้นเลย หลังจากที่เมตตาเลี้ยงอาหารกลางวันให้กับภรรยาสาวใช้ไปแล้วหนึ่งมื้อถ้วน ถัดมาอีกแปบเดียวก็นัดผู้หญิงไปเปิดห้องเสียแล้ว นายธวลิต นายคงจะ “ยุ่ง” น่าดูเลยสินะ ในใจของดารุรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาอย่างถึงที่สุด และเธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวอีก จนต้องรีบกินอย่างลวกๆให้มันจบๆไปเสีย พลันสาวเท้าออกมาจากภัตตาคารอย่างหดหู่ใจ เธอไม่ได้นั่งรถของธิติ รวมถึงได้บอกปัดเขาไปอย่างเกรงอกเกรงใจแล้วด้วย เรื่องหย่าเธอคงทำได้แค่รอเวลาอีกครั้งเท่านั้น ทว่าเรื่องวันเปิดเทอมนั่นอีกแปปเดียวมันก็จะมาถึงแล้ว ดารุเริ่มจะกังวลเรื่องเงินค่าเทอมขึ้นมา เธอไม่สามารถทำเรื่องขอกู้เรียนได้เพราะไม่มีคนค้ำประกันให้ และหากจะไปกู้เงินนอกระบบก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะเก็บดอกเบี้ยสูงเกินไปซึ่งเธอก็คงไม่สามารถหาเงินมาใช้ได้อยู่ดี เธอควรจะทำอย่างไรดีนะ ดารุเอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ จนตัวเธอเองเกือบที่จะเดินข้ามทางม้าลายไปขณะที่ไฟจราจรยังแดงวาบอยู่อย่างไม่ทันได้ระวัง “ระวัง!”ใครคนหนึ่งทำให้เธอล้มลงไปกองที่พื้น เธอกลิ้งอยู่หลายตลบกว่าจะหยุดลงได้ ดารุเงยหน้าขึ้นอย่างงงงวย มองเห็นแค่เพียงศีรษะคนคนหนึ่งที่ยื่นออกมาจากกระจกรถ เขาชี้มาที่เธอพลางต่อว่าเสียงดังลั่นอยู่สองสามประโยค ก่อนจะบึ่งรถหายไป “ดารุ โชคดีนะที่พี่ตามเรามา ไม่งั้นล่ะแย่แน่ๆ”เสียงนั้นดังขึ้นมาจากข้างๆตัว ดารุหันขวับไปมอง จึงมองเห็นเป็นพี่ธีราซึ่งนั่งอยู่ที่พื้น เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น “พี่ธีรา ทำถึงเป็นพี่ได้ล่ะคะเนี่ย”เธอไม่คิดว่าจะมาเจอกับพี่ธีราในช่วงเวลาและสถานที่แบบนี้ได้ ธารีปัดฝุ่นบนตัวเขาออก พลางค่อยๆดึงตัวดารุขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะมองสำรวจเธอไปมาให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรแน่แล้ว เขาถึงวางใจลงได้ในที่สุด “ทีหลังก็ระวังตัวหน่อยนะครับ”เขาไม่ได้ตอบคำถามเธอ เพียงแต่ลูบไหล่บางไปมา พลางเอ่ยอย่างพะเน้าพะนอ ดารุถอยหลังห่างออกมา หลังจากที่ถูกสารภาพรักมาแล้วถึงสองครั้ง เธอก็ค้นพบว่าตัวเธอนั้นไม่อาจจะคุยกับเขาได้อย่างเป็น ปกติเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว “ดารุ พี่แค่มีเรื่องนิดหน่อยเลยมาหาเราน่ะ”ธารีไม่ได้บอกเธอว่าเขาเฝ้าดูเธอมาตั้งแต่ที่คฤหาสน์คานเขตนั่นแล้ว พอเห็นเธอนั่งรถขับออกมาจากประตู เขาถึงได้ขับตามมาตลอดทางจนมาถึงที่นี่ ดารุเลิกคิ้วสูงพลางเอ่ยถามขึ้น “เรื่องอะไรคะ”เธอไม่อยากฟังพี่ธีราสารภาพรักอีกแล้ว เพราะทุกๆครั้งที่เขาทำ มันราวกับจะทำให้หัวใจของเธอถูกมีดนับร้อยเล่มทิ่มแท่งอยู่อย่างนั้น ผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่งอย่างเขาไม่ควรที่จะมาเสียเวลาในช่วงชีวิตวัยหนุ่มไปกับเธอแค่คนเดียว เธอหวังจะให้เขาใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขบ้าง ใบหน้าของพี่ธีราไม่หลงเหลือแสงอาทิตย์อบอุ่นเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เขาดูโตขึ้นและดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาไม่น้อย บริเวณหว่างคิ้วของเขานั้นมีร่องรอยแห่งความเศร้าโศกผุดพรายขึ้นมา ซึ่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงมันได้ เธอรู้ดี ว่าที่เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ก็ล้วนเป็นเพราะเธอเองทั้งนั้น “อย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”ธีราเมื่อมองเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลนั่นของดารุ จึงยกยิ้มขมขื่นขึ้นมาทีหนึ่ง พลางเอ่ย ถามขึ้นเพื่อให้เธอสบายใจ “อีกเดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้ว เรามีเงินเก็บพอรึยัง” “คือว่าเรื่องนั้น...ยังไม่มีค่ะ”ดารุส่ายหน้า “พี่ว่าแล้วว่าเราคงไม่มีทางไปขอความช่วยเหลือจากไอคุณธวลิตนั่นได้หรอก ทำไมถึงหยิ่งได้ขนาดนี้นะเราเนี่ย”รอยยิ้มบนใบหน้าของธีราเผยขึ้นมาบ้างแล้ว เขาควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพายบนตัวอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา “เราใช้นี่ไปก่อนก็แล้วกัน น่าจะพอดีกับค่าเทอมอยู่ล่ะนะ” “หนูไม่เอาหรอกค่ะ”ดารุผลักมันกลับไปอย่างไม่ต้องคิดเลยสักนิด “รับไว้เถอะนะ ถือซะว่าพี่ให้เรายืมแล้วกัน”ธารีที่ได้ยินเรื่องเปิดเทอมนั่นจากปากไฉไลแล้ว เขาก็รู้สึกเป็นห่วงเธอทันทีจึงแบ่งเงินตัวเองออกมาส่วนหนึ่ง และอีกส่วนก็เก็บไว้ในบัญชีตัวเอง พลางคิดหาเหตุผลให้ดารุยอมรับเงินเขาไว้มาอย่างดีแล้วด้วย “แต่หนูกลัวว่าจะหาเงินมาใช้คืนพี่ได้ไม่หมดนี่คะ”ดารุยังคงหนักใจอยู่เล็กน้อย ธารีครุ่นคิดไปมา ก่อนเอ่ย “งั้นเอาแบบนี้ หลังจากเปิดเทอมแล้ว เราก็มาทำงานเป็นผู้ช่วยให้พี่ในวันที่ว่าง แค่นี้ก็ใช้เงินคืนพี่ได้แล้ว และแน่นอนว่ายืมเงินของพี่ไปแล้วก็ต้องมีดอกเบี้ยด้วย ซึ่งจะมากน้อยเท่าไหร่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับวินัยในการส่งเงินคืนของเรา เป็นตัวตัดสินเองนั่นล่ะ” เรื่องนี้น่ะเขาคิดมาดีแล้ว ต้องทำแบบนี้เท่านั้นดารุถึงจะมีแววยอมตกลงได้ “แล้วก็ หลังจากนี้ไปพี่จะไม่พูดเรื่องขอเราแต่งงานนั่นขึ้นมาอีกอย่างแน่นอน นอกเสียจากว่าเราจะตอบตกลงซะเองน่ะนะ” “ขอบคุณนะคะ พี่ธีรา”เหตุผลของพี่ธีรานั้นทำเอาเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย เธอจำเป็นต้องใช้เงินนี้จริงๆนั่นล่ะ “หนูจะรีบคืนเงินพี่ให้เร็วที่สุดเลยนะคะ ส่วนดอกเบี้ยพี่ก็กำหนดมาได้เลยค่ะ”ปัญหาเรื่องค่าเทอมหมดลงไปได้เสียที หินก้อนใหญ่ในใจเธอก็ หล่นหายลงไปที่พื้นแล้ว เธอพลันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อยเลย “ได้สิ”ธีรากระโดดขึ้นสูงจนตัวลอย พลางจับไปที่กิ่งไม้ด้านบนและเขย่าไปมาอย่างตื่นเต้นดีใจอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะ ปล่อยมือลงมา เขารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ทำงานร่วมกับเธออีกครั้งหนึ่งนั่นเอง ขณะที่พวกเขาสองคนกำลังฉลองที่ดารุจะได้เข้าเรียนอย่างราบรื่นด้วยความตื่นเต้นดีใจกันอยู่นั้น รถปอร์เช่สีแดงสดคันหนึ่งก็มาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง ภายในหน้าต่างรถเผยให้เห็นศีรษะของตานีที่ดูอลังการเกินจริงราวกับดอกไม้ห้าสี บนใบหน้าที่ประโคม เครื่องสำอางอยู่ทั่วทั้งดวงหน้านั้นกำลังมองสำรวจอยู่พักหนึ่ง พลางเอ่ยกับคนที่อยู่ด้านหลังตนว่า “ธนัทคะ หยิบกล้องมาให้ฉันทีสิ”