ตอนที่ 43 BOXBOY

ต๭นที่ 43 BOXBOY ตานีต่อสายไปยังสายหนึ่ง เสียงแหลมพลันดังแผดลั่นขึ้นมา “ฮัลโหล คุณนักข่าวปพนคะ พอดีว่าฉันมีรูปของภรรยาใหม่ คุณธวลิตที่เพิ่งแต่งงานกันไปกำลังแอบลักลอบพบกับใครสักคนอยู่ คุณสนใจมั้ยคะ อ้อ งั้นก็ได้ค่ะ เรานัดเจอกันตอนเย็นเลยใช่ค่ะ แล้วคุณจะตอบแทนฉันยังไงดีคะ ขึ้นปกเหมือนครั้งที่แล้วหรือ งั้นก็ไม่เลว ว่าแล้วเชียวว่าทำงานร่วมกับคุณจะต้องน่าสนใจ โอเคค่ะ เจอกันตอนเย็น” ตานีวางสายลง ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจอย่างชัดเจน เธอยื่นนิ้วมือทั้งสองข้างที่ทาน้ำยาทาเล็บสีแดงออกมาพร้อมกัน พลางออกรถพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูง หลังจากที่บอกลากับพี่ธีราแล้ว ดารุก็กลับมาที่ห้องพักเล็กๆที่เธอกับไฉไลแชร์ห้องอยู่ด้วยกัน ห้องนี้มีพื้นที่ไม่มากนัก ภายในมีเฟอร์นิเจอร์เก่าคร่ำครึวางจัดไว้อย่างเรียบง่าย รวมไปถึงเตียงนอนหนึ่งหลังนี้ที่พอนั่งลงไปแล้วก็จะมีเสียงออดแอดดังขึ้นมา เธอกับไฉไลสองคนจะนอนด้วยกันบนเตียง ช่วงที่มีความสุขนั้นพวกเธอจะกระโดดไปมาบนเตียงนี้ด้วยกันพลางวาดฝันถึงอนาคตข้างหน้า ช่วงปิดเทอมไฉไลได้เจองานสอนพิเศษเต็มวันแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กลับบ้าน ทีแรกดารุตั้งใจจะมาบอกข่าวดีกับเธอ แต่เวลายังเช้าอยู่เลย เธอน่าจะยังไม่เลิกงานเลยล่ะมั้ง ไฉไลเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง พ่อแม่เธอจึงมีกำลังส่งเสียรับผิดชอบได้แค่ค่าเล่าเรียนเท่านั้น ส่วนค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง ไฉไลจึงต้องออกไปทำงานอยู่ทุกเดือนๆ จริงๆแล้วดารุเองออกจะอิจฉาในตัวไฉไลอยู่มากเสียด้วยซ้ำ เพราะเธอมีพ่อแม่และพี่ชายที่รักเธอ มีครอบครัวที่แสนอบอุ่น ซึ่งเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ตัวดารุขาดแคลนมากที่สุด และรู้สึกโหยหามากที่สุดด้วยเช่นกัน เมื่อไหร่กันนะ เธอถึงจะมีครอบครัวที่สงบสุขเป็นของตัวเองบ้างเสียที ดารุทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเล็ก ผ้าปูที่นอนผืนบางส่งกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำยาปรับผ้านุ่มออกมา มันเป็นกลิ่นที่สะอาดสะอ้าน ดารุสูดดมกลิ่นของมันอยู่อย่างนั้น พลันหนังตาก็เริ่มที่จะหนักลงมากขึ้นเรื่อยๆ... “ดารุ นี่ไงบ้านใหม่ของพวกเราลูก” ดารุตัวน้อยที่ผอมแห้งผิวคล้ำหลบอยู่ข้างหลังแม่เธออย่างเขินอาย พลางเดินเข้ามายังด้านในของตัวคฤหาสน์ซึ่งใหญ่โตโอ่อ่ากว่าบ้านเล็กๆที่ทั้งสองคนอยู่ตั้งไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า ภายในคฤหาสน์นั้นมีแสงสว่างของแก้วใส ที่ทอแสงระยิบระยับไปมาอยู่ทั่วทั้งห้อง เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนประกายแสงวาววับเต็มไปด้วยความหรูหรา ทำให้ห้องดูโอ่อ่ามากเสียจริง ดารุตัวน้อยเคยเห็นพวกมันเป็นครั้งแรกก็ตอนที่แม่ไปทำความสะอาด ภายในร้านค้าเฟอร์นิเจอร์ มีครั้งหนึ่งที่เธอนับตัวเลขบนสินค้าพวกนั้น ด้วยความที่เพิ่งเรียนนับเลขมาทำให้เธอดาหน้าเข้าไปนับทันที ซึ่งเลขเหล่านั้นมีด้วยกันถึงห้าหลัก และเป็นของชุดโซฟาตัวหน้าตัวเดียวนี้เท่านั้น! ภายหลังแม่จึงบอกกับเธอว่า เลขพวกนั้นเป็นเลขราคาของสินค้า และโซฟาชุดนั้นก็มีมูลค่ากว่าหกหมื่นบาท หกหมื่นนี่มันคิดยังไงกันนะ ดารุตัวน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจนัก ถึงกระนั้นเธอก็ยังลองนับดูอยู่นาน ทว่าก็นับไม่ถึงหมื่นสักที โต๊ะตัวใหญ่ระยิบระยับตรงหน้ามีทีวีเครื่องหนึ่งวางตั้งอยู่ ใหญ่มากเลยแฮะ! ขนาดพอๆกับส่วนสูงของเธอเลย และถึงจะยื่นแขนไปจนสุดเอื้อมแล้วก็ยังใช้นิ้วมือแตะไปที่ขอบมุมของทีวีได้ไม่ถึง ภาพภายในจอนั้นชัดแจ๋ว ราวกับว่าผู้คนภายในทีวีนั้นสามารถ ที่จะเดินออกมาจากทีวีแบบตัวเป็นๆได้เลย สีสันหลากสีเคลื่อนไหววูบวาบไปมาอยู่ตรงหน้า ที่บ้านของพวกเธอก็มีทีวีเหมือนกันนะ ขนาดจอของมันใหญ่กว่าใบหน้าเล็กๆของเธอนี้ไม่มากเท่าไหร่นัก และเป็นภาพขาวดำอีกด้วย แถมยังปรากฏเป็นภาพสะเก็ดสีขาวๆ อยู่ตลอด จนรู้สึกเหมือนดูทีวีผ่านเกล็ดหิมะอย่างไรอย่างนั้น ห้องนี้กว้างดีจัง! ดารุคิด บ้านเล็กๆของพวกเธอนั้นแค่วางเตียงหนึ่งหลัง โต๊ะกินข้าวหนึ่งตัว ทีวีหนึ่งเครื่อง ก็แทบจะไม่มีพื้นที่ให้ขยับเขยื้อนตัวได้แล้ว ทุกๆวันเธอกับแม่จึงนั่งกินข้าวกันที่หัวเตียงแทน หนังสือเล่มโปรดของเธอก็ทำได้แค่กองเทินไว้ที่ใต้เตียง เท่านั้น ทำให้มันไม่โดนแสงแดดเลย นานวันเข้าราก็ขึ้นหมดแล้ว ราไม่ได้ขึ้นแค่เฉพาะหนังสือเท่านั้น เนื่องจากห้องของพวกเธอตั้งอยู่ที่ชั้นหนึ่งและบางครั้งก็จะมีเพิงมาตั้งบังแสงแดดเอาไว้แถมยังไม่มีหน้าต่างเลยด้วยซ้ำ ขนาดตอนกลางวันยังต้องเปิดไฟไว้ ทั้งผ้าปูเตียงรวมไปถึงเสื้อผ้าต่างก็ถูกราขึ้นทั้งหมด จนต้องเอาออกมาตากแดดเองบ้างนานๆครั้งอย่างช่วยไม่ได้ และถ้าวันไหนฝนดันตกติดๆกันล่ะก็ คงทำได้แค่ปล่อยให้รามันขึ้นทั้งอย่างนั้น ซึ่งรอยด่างเป็นจุดๆบนผ้าปูที่พวกเธอใช้อยู่นี้ ก็คือคราบเชื้อราที่ซักไม่ออกนั่นเอง ถ้าได้มาอยู่ในห้องแบบนี้แล้ว หนังสือของเธอก็คงจะไม่มีราขึ้นอีกแล้วสินะ ทว่าทันทีที่สายตาของเธอสบเข้ากับลำแสงกร้าวนำมาซึ่งสายตารังเกียจเดียดฉันท์นั้น ร่างเล็กก็พลันถอยกรูดกลับไปอย่าง ไม่มีเหตุผล พลางกระชับชายเสื้อของผู้เป็นแม่แน่นขึ้น บนโซฟาหรูนั่นมีหญิงสาวที่อายุอานามมากกว่าแม่ของเธอกำลังนั่งไขว่ห้าง พลางยกมือขึ้นกอดอกอยู่อย่างนั้น หล่อนดูโดดเด่นราวกับเป็นหญิงสาวจากตระกูลชั้นสูง รอบๆกายแผ่ซ่านไปด้วยความกรุ่นโกรธและหล่อนก็มองเธอกับแม่เหมือนเป็นมนุษย์ต่างดาวที่มาจากนอกโลก “เร็วเข้า รีบเรียกท่านว่าคุณป้าสิลูก”แม่พยายามดึงเธอที่หลบอยู่ด้านหลังออกมา พลางดันตัวให้ไปอยู่ด้านหน้าหล่อน “คุณพี่คะ ลูกฉันยังเล็ก แกยังไม่รู้เรื่องน่ะค่ะ อย่าไปโกรธแกเลยนะคะ” แม่ยืนอยู่เบื้องหน้าหล่อนคนนั้นราวกับเป็นสาวใช้ บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มประจบประแจง “ลูกยังเล็กรึ นี่ยังเรียกว่าเล็กอยู่อีกรึไง ลูกพริมพรของฉันโตขนาดนี้ก็รินน้ำชาให้แขกได้แล้วนะ”ป้าตวัดสายตาดูถูกส่งมาให้ อย่างไม่รู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย รินน้ำชาหรือ เธอก็ทำได้เหมือนกัน เธอยังทำกับข้าวเป็น ช่วยแม่ล้างเท้านวดหลัง แล้วก็ยังซักผ้าได้อีกด้วย “หนูก็ทำ...” ริมฝีปากเล็กของดารุที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยออกมา ถูกแม่ของเธอใช้มือตะปบปิดเอาไว้เพื่อห้ามไม่ให้เธอพูด “โอ้ นี่ใช่น้องเล็กรึเปล่าคะ”เด็กหญิงรูปร่างอ้วนท้วมที่สูงกว่าเธอพลันปรากฏตัวขึ้น เธอสวมชุดเดรสกระโปรงตัวสวย รองเท้าที่สวมใส่อยู่ก็เป็นประกายแสงวิบวับ ดารุมองเสื้อตัวจิ๋วที่เลยเอวขึ้นมาแล้วบนร่างตัวเอง เธออิจฉาจนน้ำลายแทบจะไหลเอื่อยลงมา เธอก็อยากซื้อชุดตามที่ใจตัวเองต้องการเหมือนกัน ทว่าเงินเดือนของแม่นั้นมันน้อยนิดเกินไป ลำพังใช้ประทังชีวิตของคนทั้งคู่ยังจะไม่พอเลย เธอเข้าใจดีจึงไม่เคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมาให้แม่ฟัง “พี่สาวหรอ”แม่บอกว่าบ้านใหม่ของพ่อนี้ยังมีพี่ชายและพี่สาวอีกสองคน นี่คงจะเป็นพี่สองพี่สาวคนโตเป็นลำดับที่สองสินะ เมื่อเด็กหญิงมองเห็นดารุ ความกังวลของเธอก็พลันทุเลาลง “มานี่สิ พี่มีของขวัญเล็กๆน้อยๆจะให้เธอด้วย”พี่สองถือกล่องใบหนึ่งไว้ในมือ พลางชูมันขึ้นมา ภายในจะต้องเป็นของเล่นน่าสนุกแน่ๆ ทว่าดารุก็ยังไม่ยอมรับไว้ เพราะเธอยังไม่มีของขวัญอะไรที่จะมอบให้กับพี่สองได้เลย “เอาไปเถอะน่า รับรองว่าเธอจะต้องชอบ”ใบหน้าท้วมของพี่สองวาววับ พร้อมกับยกยิ้มแปลกๆขึ้นมา เธอดึงมือดารุออก พลางยัดกล่องดังกล่าวใส่ไปในอุ้งมือเธอ “เปิดมันสิ!”พี่สองออกคำสั่ง ฟังเธอหน่อยก็แล้วกัน ทำแบบนี้พี่สองจะได้ถูกใจ ดารุพลันดึงริบบิ้นที่พันอยู่รอบกล่องออกแล้วจึงแง้มฝาเปิดขึ้นมา “อ๊ะ!” วัตถุบางอย่างที่รูปร่างราวกับสัตว์ประหลาดนั่นเด้งพรวดขึ้นมาจากภายในกล่องนั้น มันยืดคอยาวพลางส่งเสียงร้องอย่างน่ากลัว เหมือนเป็นเสียงของปีศาจที่ดังขึ้นมาจากพื้นนรกด้านล่างเลยทีเดียว ดารุที่เผชิญกับเหตุการณ์ดังกล่าวอย่างกะทันหันรู้สึกหวาดผวาขึ้นมา เธอกรีดร้องดังลั่นพลันสะบัดมือออกจนกล่องนั้นกระเด็นตกไปไกล ดารุปัดมือไปมาพลางร่นถอยไปด้านหลัง และตัวสั่นเทิ้มไม่หยุดไปทั่วทั้งร่าง “ฮ่าๆๆๆ...”พี่สองหัวเราะบ้าคลั่งอย่างพอใจ “นี่น่ะเป็น boxboy ที่น่ารักที่สุดเชียวนะ” นี่จึงกลายเป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้จักกับของเล่นอย่าง boxboy นี้ “ไม่มีใครสั่งใครสอนเลยรึไง ถึงได้โยนของทิ้งขว้างไปเรื่อยน่ะ” “ว่าแล้วเชียวว่าคงจะไม่เคยเห็นโลกภายนอกสินะ ขนาดของเล่นแบบนี้ยังไม่เคยได้เล่นเลย” “ตอนนี้ในบ้านก็มีแต่พวกเลี้ยงเสียข้าวสุกมาอยู่เสียแล้ว น่ารำคาญจริงๆ” “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากนี้ฉันยังมีเซอร์ไพรซ์แบบนี้อีกเพียบเลยล่ะ อะฮ่าๆๆ...” ป้าและพี่สองต่างก็อ้าปากตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่นอยู่ข้างหูเธออย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกประสาทสัมผัสจวนจะพัง แล้วก็ไม่ปาน “กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ด!”ดารุกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน “ดารุ ยัยดารุ เธอตื่นสิ ตื่นได้แล้ว”ดารุได้ยินเสียงหนึ่งร้องเรียกตัวเองอยู่อย่างร้อนใจ เธอลืมตาขึ้นมอง ใบหน้าเบ้อเริ่มของไฉไลก็มาโผล่อยู่ตรงหน้า “ไฉไลหรอ”ดารุกวาดตามองสภาพแวดล้อมรอบๆตัว จนได้พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในหอพักที่แชร์อยู่ด้วยกันนี้ ไฟสีทองสลัวๆทอแสงส่องมายังทั่วทุกมุมห้อง ชี้ให้เห็นดารุที่เพิ่งจะผ่านการนอนฝันร้ายมาหมาดๆเมื่อครู่ “นี่มันกี่โมงกันแล้วน่ะ”ดารุขยี้ตา เธอยังคงตื่นอย่างไม่ได้สติเท่าไหร่นัก