ตอนที่ 44 เธอไปไหนมา

ต๭นที่ 44 เธอไปไหนมา “สองทุ่มกว่าแล้ว ฉันเลิกงานแล้วด้วย ดารุ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”ไฉไลพยุงเธอขึ้นมาพลางเอ่ยถาม สองทุ่มหรือ ดารุพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ย “ให้ตายเถอะ ดึกป่านนี้แล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะ” ดารุนั่งอยู่บนรถประจำทางที่เลี้ยวไปเลี้ยวมา จนกระทั่งมาถึงหมู่บ้านวิลล่าเพิ่มสินซึ่งเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์คานเขตนี้ในที่สุด เธอเดินเท้าต่อไปเองบนถนนที่เป็นเนินสูงและยาวเหยียด ซึ่งฝีเท้าของดารุก็เดินย่ำอย่างต่อเนื่องติดต่อกันถึงสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงคฤหาสน์หลังนี้ได้ บ้านหลังนี้นี่มันห่างไกลเสียจริงๆเลย ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีพนักงานปั๊มน้ำมันเดินไปเดินมา เธอคงไม่กล้าเดินกลับ มาเองแน่ ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูเหล็ก ใบหน้าเป็นกังวลนั่นของน้าธารีก็ออกมาต้อนรับเธอแล้ว “ดารุ หนูไปไหนมาจ๊ะ ดึกขนาดนี้ ถึงได้เพิ่งจะมาน่ะ นายน้อยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ในห้องใหญ่แล้ว รีบเข้ามาเร็วเข้า” ดารุถูกน้าธารีลากให้มุ่งหน้าไปที่ห้องรับแขก ทว่ายังไม่ทันจะถึงประตูดี ก็ได้ยินเสียงคำรามหนึ่งดังขึ้นมา “แกเป็นคนขับรถประสาอะไรกันห่ะ คนหายไปไหนทั้งคนจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง! ฉันเลี้ยงแกเสียข้าวสุกหรือไงกัน ถึงยังไม่ขับรถออกไปตามหาอีก!” เงาร่างของคนด้านในนั้นพลันวิ่งพรวดออกมาอย่างโซซัดโซเซ ราวกับเพิ่งถูกเสียงคำรามเมื่อกี้นี้ตะคอกใส่จนเกิดแผลช้ำในทว่าหลังจากที่เขาพบเข้ากับดารุนั้น บนใบหน้าก็เผยรอยยิ้มดีใจขึ้นมาทันที แล้วร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น “คุณผู้หญิงกลับมาแล้วครับ” ดารุนึกออกทันทีว่าเป็นธิติ ถ้าจะให้เดาแล้ว ดูท่าทางธิติน่าจะปฏบัติหน้าที่ตามคำสั่งที่นายธวลิตมอบหมายไว้ให้ได้ไม่สำเร็จเลยทำให้เขาโกรธเข้าสินะ “อ้อ งั้นไม่ต้องแล้วล่ะ เรียกทุกๆคนให้กลับมาได้แล้ว ตามนั้น”ทันทีที่ดารุเดินเข้ามายังห้องโถง ธวลิตก็กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าอึมครึม และเมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็เอื้อนเอ่ยประโยคดังกล่าวออกมาไม่กี่คำก่อนจะวางสายลง เมื่อปัญหาได้รับการสะสางเรียบร้อยแล้ว ทุกๆคนก็ถอยกลับไปตามเดิม เหลือเพียงแค่เธอที่เผชิญหน้าอยู่กับธวลิตตามลำพัง “เธอไปไหนมา”ใบหน้าของเขาหม่นแสงลง เรียวคิ้วพลันคลายออกจากกันเผยให้เห็นหน้าผากเรียบนิ่ง ธวลิตตบไปที่โซฟาข้างตัว บ่งบอกเธอว่าให้เข้ามานั่ง ดารุนั่งลงข้างๆเขาอย่างเชื่อฟัง ท่าทางของเขานั้นดูทรงอำนาจ จนดารุรู้สึกหายใจได้อย่างยากลำบาก เธอกลืนน้ำลาย พยายามทำตัวเองให้คงความสงบนิ่งเข้าไว้ “ฉันขอโทษค่ะ คือฉันไปเดินเล่นข้างนอกมา จนกลับซะดึกดื่นเลย อย่าโทษธิติเลยนะคะ ทั้งหมด มันเป็นเพราะฉัน...” “พอได้แล้ว”น้ำเสียงที่ไม่พอใจนั้นดังขึ้นขัดคำพูดเธอ ธวลิตพลันสังเกตเห็นเส้นผมของเธอที่ดูยุ่งเหยิงอยู่เล็กน้อยนั่น “อ้อ”ดารุก็เพิ่งจะสังเกตเห็นเส้นผมของตัวเองเช่นกัน พลางลูบมันไปมาอย่างเคอะเขิน “ฉันไปรอเพื่อนอยู่ในสถานที่ ที่ฉันเคยพักอาศัยอยู่แต่ก่อนน่ะค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะหลับไปแบบนี้” “นายธีรานั่นน่ะเหรอ”ธวลิตเกือบจะคำรามชื่อนี้ออกมาจากโพรงจมูกของเขาอยู่แล้ว ดารุเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ เขารู้จักชื่อของพี่ธีราได้ยังไงนะ ไปสืบประวัติเขามาหรือยังไงกัน “ไอ้ช่างภาพของบริษัท My Wed คนนี้เนี่ย มันมีเสน่ห์ดึงดูดเธอมากขนาดนี้เลยรึไงห่ะ”ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาอยากรู้ แล้วเขาจะหามันมาไม่ได้หรอกนะ นี่ล่ะอำนาจของเม็ดเงิน! “เปล่าค่ะ ไม่ใช่หรอก”ดารุปฏิเสธทันควัน “ฉันรอเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งน่ะค่ะ”เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องรีบปฏิเสธไปแบบนั้น เป็นเพราะไม่อยากให้ธวลิตกล่าวหาเธอเสียๆหายๆ หรือเพราะไม่อยากให้พี่ธีราต้องเจ็บตัวกันแน่ หรือไม่ก็อาจจะทั้งสองอย่างนั่นล่ะ ทว่าดารุกลับรู้สึกว่า ตัวเองน่าจะเป็นเหมือนอย่างแรกมากกว่า ธวลิตมองจ้องมาที่ดารุเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพยักหน้ารับ บ่งบอกว่าเขาเชื่อเธอ ดารุกลับกลายเป็นรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาแทบจะทันที ไม่คิดมาก่อนเลยว่านายธวลิตจะมีสักวันหนึ่งที่เชื่อคำพูดของเธอด้วย นี่มันชัดเจนแล้วรึยังนะ ว่าเขาเริ่มที่จะยอมรับในตัวเธอ และคงไม่ตัดสินเธอชุ่ยๆโดยไม่พิจารณาอะไรก่อน อีกแล้วด้วย ดีจังเลยแฮะ ใบหน้าของดารุพลันยกยิ้มดีใจขึ้นมา ธวลิตถูกรอยยิ้มของดารุสะกดเข้าไว้จนตกอยู่ในห้วงภวังค์ แต่ละวันมีผู้หญิงมากมายหลายคนที่พยายามจะส่งยิ้มมาให้ ทว่ารอยยิ้มของเธอนั้นกลับไร้เดียงสาที่สุด และท่ามกลางความใสบริสุทธิ์นั้นก็แฝงไปด้วยความงดงามที่เป็นพิษร้ายต่อหัวใจของคนได้! เธอไม่ได้แต่งหน้า ขนาดอายแชโดว์เธอก็ยังไม่ทา แต่กลับดูสวยยิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นที่เอาแต่แต่งหน้าหนาทั้งวันอยู่หลายเท่า อาจจะ เป็นสิบๆเท่าเลยด้วยซ้ำไป ริมฝีปากของเธอเผยออกเป็นเส้นโค้งสวย ทั้งยังอ่อนนุ่มและเป็นประกายน้ำทอแสงวิบวับ ราวกับผลสตรอเบอร์รีฉ่ำอวบอิ่ม “ธวลิต คุณธวลิตคะ”ดารุมองใบหน้าหม่นแสงที่อ่านได้ยากนั่นของเขาอย่างรู้สึกแปลกๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้จ้องเธอ อย่างเหม่อลอยอยู่แบบนั้น “อ้อ”ธวลิตดึงสายตากลับมาอย่างเกร็งๆ เขาหงุดหงิดที่ตัวเองถูกคนตรงหน้าวางยาพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ใช่ว่าเขาลั่นวาจาไว้แล้วหรือว่าจะต้องทรมานเธอให้ได้น่ะ “เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอควรจะไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ”ธวลิตขยี้ผมตัวเองอย่างยอมแพ้ เส้นผมที่เดิมประอยู่บนเสื้อก็ถูกเขาขยี้จนเละเทะยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ทว่านั่นกลับเพิ่มความหล่อเหลาแบบดิบเถื่อนขึ้นมาได้อย่างไม่มีสาเหตุ เขาลุกยืนขึ้น พลางเดินผ่านดารุแล้วเดินมุ่งตรงไปที่บันได “คุณ...ธวลิตคะ เรื่องหย่าของเรา...”ดารุนึกถึงเรื่องหย่าขึ้นมาได้ เธอจึงหยั่งเชิงเรียกเขาไว้ “มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะ”เห็นได้ชัดว่าธวลิตไม่ได้ยินเรื่องที่เธอพูดเลย เขานวดหัวคิ้วพลางขึ้นชั้นบนไป พรุ่งนี้ พรุ่งนี้อีกแล้วหรือ ตกลงว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้คุยเรื่องนี้กับเขาให้มันรู้เรื่องเสียที ดารุส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เข็มของนาฬิกาเรือนใหญ่ด้านหน้าชี้บอกเป็นเวลาเที่งงคืน ดูท่าเธอคงทำได้แค่อาบน้ำเข้านอนแล้วค่อยพูดเรื่องนั้นพรุ่งนี้ก็แล้วกัน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ใบหน้าอึมครึมของน้าณิชก็โผล่ขึ้นมาที่ด้านหน้า “นายน้อยเพิ่งโทร.มาน่ะค่ะ ว่าให้เชิญคุณผู้หญิงไปรอเขาที่บริษัท เพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ” โอ๊ะ ในที่สุดเขาก็มีเวลาว่างคุยกับเธอเรื่องหย่านี่ได้แล้วหรือ ดารุได้แต่เดา ธิติที่ยืนอยู่ด้านนอกนั้นยืดตัวตรงเผ็ง ดูเหมือนเขาตั้งใจจะมารับเธอโดยเฉพาะเลย “ขึ้นรถกันเถอะครับ”แจ๊กเกตยีนส์ฟอกขาวที่สวมทับไปบนเสื้อเชิร์ตตัวเก่า รวมถึงเส้นผมสีดำขลับที่มัดเป็นหางม้าและปล่อยไว้ที่ท้ายทอยนั้น ทำให้ดารุแลดูสะอาดสะอ้าน สดใสทว่าก็ดูเรียบง่าย เสื้อตัวนี้เป็นตัวที่เธอหยิบติดมือมาด้วยเมื่อวานนี้ ซึ่งก็เป็นหนึ่งในเสื้อผ้าแบรนด์หรูพวกนั้นที่ธวลิตมอบให้กับเธอ จริงๆก็ไม่ค่อยจะเหมาะกับเธอเสียเท่าไหร่หรอก มีแต่แจ็กเกตตัวนี้นี่ล่ะที่พอจะ คู่ควรให้นักศึกษาจนๆอย่างเธอได้สวมใส่มัน “อ้อ” ธิติตะลึงค้างไปชั่วขณะ พลางกล่าวย้ำให้มั่นใจอีกครั้งด้วยใบหน้าขึ้นสี “คุณผู้หญิง ออกรถได้เลยใช่มั้ยครับ” ดารุพยักหน้า พลางก้าวขาขึ้นรถยนต์คันนั้นไป ปากกาลูกลื่นทองคำถูกควงหมุนไปมาอยู่บนโต๊ะ ธวลิตที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์กำลังมองรถยนต์คันหรูของตนที่ขับเข้าไปยังที่จอดรถผ่านทางกล้องวงจรปิด ใบหน้าเขาผุดพรายไปด้วยรอยยิ้มที่ได้มาอย่างยากเย็นนั่นขึ้น เขาถือใบสัญญาร่วมหุ้นที่มีต่ออสังหาริมทรัพย์เปรมศรีโลไว้ในมือ จินตนาการได้เลยว่า ถ้าตัวเองเป็นลูกสาวคนที่สองของบ้านนี้นั้น คงจะดีใจจนเนื้อเต้นเป็นแน่ และแน่นอนว่าเขาจะชวนเธอไปทานอาหารกลางวัน เพื่อใช้เป็นตัวอธิบายความเข้าใจซึ่งกันและกันนี้ด้วย ไม่รู้เพราะเหตุใด เพียงแค่นึกถึงรอยยิ้มนั้นของดารุขึ้นมา เขาก็ถึงกับลืมตัวไปเสียได้ ถึงแม้ว่าอสังหาเปรมฯจะเข้าลู่เข้าทาง ดีแล้วก็ตาม แต่ก็ถือว่ายังไม่ใช่บริษัทที่ดีที่สุด ธวลิตวางใบในมือลง เขาอดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าภายในสัญญานี่ ส่วนหนึ่งแล้วก็มีความพิศวาสส่วนตัวของเขาเองอยู่ในนั้นด้วยเหมือนกัน ดารุที่เพิ่งจะได้มาเยือนบริษัทของเขาเป็นครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าตึกทำงานของเขาจะสูงเสียดฟ้าได้ขนาดนี้ ทั้งยังตกแต่งอย่างหรูหราอู้ฟู่ แลดูสิ้นเปลืองทั้งนั้น ภายในตัวตึกที่อยู่ใกล้กันกับชั้นที่เก้าสิบเต็มไปด้วยแผนกทำงานต่างๆของบริษัทแก้วรุ่งกรุ๊ป และบริเวณหน้าประตูก็มีแผ่นป้ายขนาดใหญ่แขวนห้อยไว้ครอบคลุมไปทั่วทั้งชั้นแผนก ในส่วนของยอดตึกที่สูงอยู่ลิบๆนั่น เธอก็มองเห็นตัวอักษรของคำว่า “ออฟฟฟิศท่านประธาน” ได้อย่างเลือนลาง ชั้นที่เก้าสิบเป็นห้องของท่านประธานสินะ พอลองมองไปรอบๆตัวตึกแล้ว ขนาดพื้นที่ของแต่ละชั้นน่าจะราวๆพันกว่าตารางเมตรได้เลย ประธานบริษัทตัวคนเดียวอย่างเขาจำเป็นต้องใช้พื้นที่ทำงานกว้างขวางขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่ใช่แค่นั้นที่ทำให้ดารุรู้สึกประหลาดใจ ทว่าภายในห้องโถงโล่งสว่างจ้านี้ เรียงรายไปด้วยพนักงานสาวต้อนรับที่หน้าตา สระสวยยิ่งกว่านางแบบเสียอีก พวกเธอสวมใส่ชุดกี่เพ้าแนบเนื้อลายดอกสีขาวอ่อน และกระโปรงก็ผ่าขึ้นไปสูงมากจนเผยให้เห็น เรียวขายาวที่ได้สัดส่วนนั่นด้วย