ตอนที่ 48 ธวลิตไม่ต้องการ

ต๭นที่ 48 ธวลิตไม่ต้องการ ธีราค่อยๆย่องไปที่ท้ายรถอย่างเงียบเชียบ โชคดีที่ยังไม่ทันได้ล็อก เขามองซ้ายมองขวาไปมา ช่วงสายๆบนถนนแทบจะไม่มีคนอยู่เลยแฮะ เขาเปิดประตูรถออกพลางแทรกตัวแล้วกระโจนเข้าไปด้านใน จากนั้นจึงมองหาพื้นที่หลบซ่อนตัว ในช่วงบ่าย รถบรรทุกขนของคันหนึ่งได้เคลื่อนตัวเข้าไปยังด้านในคฤหาสน์คานเขต และจอดอยู่บริเวณด้านในของประตู บานใหญ่ที่เปิดออกอย่างอัตโนมัติ เถ้าแก่กระโดดลงมาพลางเปิดประตูท้ายรถออก ทว่าก็ถูกคนเรียกเข้าพอดี “โอ้ เยี่ยมไปเลย”เขาวิ่งตรงไปทางนั้นทันที โดยเปิดบานประตูค้างเอาไว้อยู่ด้วย ธีรากระโดดข้ามกระถางต้นไม้อย่างเบาๆพลางกระโดดลงมาจากรถ เขาเดินตามเถ้าแก่ไปอย่างระมัดระวัง แล้วจึงรีบซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหินปลอมนั้นอย่างรวดเร็ว “คุณต้องเลือกวิธีที่ดีที่สุดในการขนของขึ้นไปชั้นบนนะ แล้วก็ระวังด้วย ที่ชั้นบนห้องสุดท้ายฝั่งขวามือเป็นห้องของนายหญิงของพวกเรา คุณวางไว้ได้แค่บริเวณหน้าประตูเท่านั้น ห้ามเข้าไปข้างในเด็ดขาด จริงสิ กระถางต้นไม้ของคุณจำเป็นต้องสะอาดด้วยงั้นเอางี้ ฉันไปกับคุณด้วยดีกว่า ถ้าหากไม่สะอาดจริงๆจะได้ล้างเสียก่อน” คนทั้งคู่พลันเดินจากไป ธีราแหงนหน้ามองดูตึกสวยที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า หลังจากที่เขากะตำแหน่งทางด้านขวาได้อย่างมั่นใจแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปยังด้านในห้องโถงด้วยความเร็วสูงจากนั้นก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป ดารุไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรจากโลกภายนอกบ้างเลย เธอยืนจนเมื่อยเลยเอนตัวพิงไปกับบานหน้าต่าง พลางมองนกตัวน้อยที่บินโฉบไปมาบนท้องฟ้าด้านนอกอย่างเหม่อลอย รวมไปถึงก้อนเมฆที่ลอยละลิ่วอยู่ลิบๆนั่นด้วย เธอคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นที่เธอยังมีอิสระเสรีอยู่เหลือเกิน เธอมักจะเดินจับมือไปโรงเรียนกับไฉไลบนถนนเส้นเล็กๆใต้เงาร่มไม้นั่น พลางพูดคุยกันถึงเรื่องเรียนไม่ก็เรื่องการทำงาน ไฉไลมีนิสัยต่างจากเธอ เพราะไฉไลชอบที่จะหัวเราะและก็ชอบเล่าเรื่องตลกๆ ซึ่งทุกครั้งเธอก็มักจะตลกไปกับมุกของไฉไลและอดที่จะขำไม่ได้เลยอีกด้วย “เธอเอามุกตลกมาจากไหนตั้งมากมายเนี่ย”ดารุชื่นชมความสามารถในการเล่นมุกของเธออยู่ตลอดๆ ไฉไลพลันเสยผมขึ้นอย่างเท่ๆ “คุณรู้มั้ยครับว่า เวลาที่คุณยิ้มเนี่ยมันดูดีมากๆเลย คุณสวยยิ่งกว่า ยิ่งกว่า ใช่ ยิ่งกว่าช่อดอกไม้พวกนั้นเสียอีกแน่ะ”ไฉไลมองไปมองมาจนไปเจอเข้ากับดอกไม้ที่ริมระเบียงนอกร่มไม้นั่น “ผมน่ะอยากเห็นคุณเผยยิ้มแพรวพราวเลยเกาะแกะเพื่อนสาวคนนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน” “ไปได้แล้วเธอน่ะ”ดารุตีไปที่หลังของไฉไล แล้วทั้งคู่ต่างก็วิ่งไล่กันไปมาอย่างสนุกสนานบนถนนเส้นเล็กนั่น อืม เธอในตอนนั้นก็เป็นเหมือนเจ้านกกับก้อนเมฆนั่นล่ะ ถึงแม้ชีวิตจะลำบากขนาดไหน แต่ก็ยังมีความสุขมากอยู่ดี ขณะที่กำลังทอดถอนใจอยู่นั้น ร่างของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า “พี่ธีราหรอคะ”น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ดารุขยี้ตา คิดว่าตนอาจจะตาฝาดไป “ดารุ เราสบายดีรึเปล่า มันไม่ได้รังแกอะไรเราใช่มั้ย” หลังจากที่ธีราพบกับดารุแล้วนั้น แววตาของเขาก็เป็นประกายสุกใสเขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาอยู่เบื้องหน้าเธอแล้ว พลางสำรวจตัวดารุไปมา “หนูไม่เป็นอะไร แล้วเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมพี่ถึงมาได้ล่ะ”พี่ธีราเป็นคนที่ไม่อ่านนิตยสารซุบซิบดาราพวกนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาก็ไม่น่าจะรู้เรื่องข่าวนั่นสิ ดารุมองออกไปด้านนอก จึงเห็นคนมากมายที่กำลังเคลื่อนย้ายข้าวของไปมา “พี่เข้ามาได้ยังไงคะ ที่นี่มันอันตรายมากนะ” “เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ” ธารีลดน้ำเสียงลง “ดารุ พี่ขอโทษนะ ที่พี่ทำให้เราต้องเสื่อมเสียอีกแล้ว” เสื่อมเสียหรือ เขารู้เรื่องแล้วสินะ “พี่ธีรา ทำไมพี่ถึงได้...” ดารุหันไปสบตากันกับเขา พลางจับแขนเสื้อเขาไว้ “พี่ขอโทษ” ธีราหลบสายตาเธออย่างผิดปกติ พลางเอ่ยแต่คำว่าขอโทษอยู่อย่างนั้น “เป็นเพราะวันนั้นพี่ไม่ระวังตัวเองแท้ๆเลยทำให้ตอนนี้หนังสือพิมพ์ที่ต่อว่าเรานั่นเกลื่อนถนนไปหมด” ในหัวใจเขาแล้วดารุเป็นผู้หญิงที่งดงามและมีจิตใจบริสุทธิ์ พอได้เห็นคำพูดที่ดูถูกตัวเธอกับไอ้ข่าวที่ไม่มีมูลนั่น ธีราก็นึกอยาก จะลากตัวนักข่าวพวกนั้นออกมา แล้วกระทืบให้ฟันร่วงหมดปากเสียจริงๆ “ดารุ พวกเราไปกันเถอะ หนีไปจากที่นี่กันนะ”พอนึกถึงภาพแนบชิดระหว่างธวลิตกับผู้หญิงอื่นขึ้นมา เขาก็รู้สึกทรมานแทนเธอ ธารีคว้ามือของดารุไว้ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะพาเธอออกไปให้ได้ ถึงไอ้ธวลิตนั่นจะไม่รักเธอก็ตามแต่ เขาก็ยังรักเธออยู่ดี! “พี่ธีรา อย่าเลยนะคะ”ดารุแกะมือใหญ่ของเขาออก พลางห้ามเขาที่กำลังรีบร้อน “เราหนีออกไปไม่พ้นหรอกค่ะ” เมื่อมองผ่านหน้าต่างไปจะเห็นบอดี้การ์ดที่คอยเดินเฝ้าไปมาและแทบจะไม่ปล่อยให้อะไรคลาดสายตาไปได้เลย ไม่ต้องพูดถึงว่าจะออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไปได้ยังไง ลำพังแค่ออกไปจากตึกนี่เธอก็ไม่รู้จะหนีได้พ้นรึเปล่า “ดารุ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นนะ ขอเพียงแค่เราตามพี่มา ถึงตายพี่ก็จะพาเราออกไปจากที่นี่ให้ได้” ธีราเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง เขาดึงมือของดารุขึ้นมาอีกครั้ง แม้กระทั่งจะเดินออกไปข้างนอกแล้วก็ตาม คนทั้งคู่ต่างก็ยื้อกันไปยื้อกันมา เลยไม่ได้ยินเสียงของรถยนต์ และก็ไม่มีทางมองเห็นได้เลยว่ารถแลมโบกินิคอลเลคชั่นพิเศษคันยาวนี้กำลังเคลื่อนตัวเข้ามายังด้านในคฤหาสน์อย่างช้าๆ แน่นอนว่าแรงของดารุนั้นต้านทานธีราได้ไม่ไหว เธอถูกเขาลากมายังหน้าประตูแล้ว “พี่ธีรา อย่า...” แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังตอบกลับมา ทว่าคนที่เปิดประตูไม่ใช่ธีรา แต่กลับเป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับปีศาจที่ทำหน้าเป็นอยู่ที่หน้าประตูนั่น สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแแข็งไปในชั่วพริบตา บรรยากาศพลันมาคุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณธวลิต!” ถึงจะพูดออกมาคนละอารมณ์แต่ก็ขานชื่อเขาเหมือนกันทั้งคู่ ดารุกับธีราราวกับถูกสต๊าฟไว้จนร่างแข็งทื่อค้างอยู่ที่หน้าประตูนั้น มือของพวกเขายังคงประสานกันไว้ ทว่าไร้ซึ่งท่าทีฉุดกระชากอย่างเมื่อครู่นี้แล้ว ใบหน้าที่ราวกับคมมีดของธวลิตจ้องไปที่มือซึ่งเกาะกุมกันไว้ นิ้วเรียวทั้งสิบที่ประสานกันแน่นนั้นราวกับเข็มหมุดเล่มยาวแทงเข้ามายังนัยน์ตาของเขา และกระตุกต่อมอารมณ์ขึ้นมาเสื้อสูทอามานี่พอดีตัวที่สวมทับอยู่บนร่าง สีดำของมันถูกขับด้วยสีสันของปีศาจร้าย ราวกับยมทูตที่มาจากนรกเพื่อล่าเอาชีวิตของคนไป ทั่วร่างของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความโกรธแค้น เส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากกว้างสั่นไหวไปตามเพลิงโทสะ ธวลิตปัดมือที่เกาะกุมกันอยู่นั่นออกทันที พลางคำรามเสียงกร้าว “มาแอบพลอดรักกันถึงในบ้านแล้วนี่ มันจะไม่หน้าด้านไปหน่อยรึไง” แววตาของเขาดูถูกเธออย่างถึงที่สุด ราวกับกำลังใช้สายตามองผู้หญิงขายตัวคนหนึ่งอยู่! “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ฉันมาของฉันเอง และฉันก็จะมาช่วยเธอด้วย!”ธีรายืนบังดารุอยู่ข้างหน้า คอยกีดกันสายตาที่เหมือนกับคมมีดนั่นซึ่งกำลังมองจ้องมาของเขา “ช่วยเธอหรอ แกจะไปช่วยอะไรเธอได้”รองเท้าสีดำคู่หนึ่งเตะพุ่งเข้ามา หากธีราจะหลบมันก็ย่อมได้ แต่เขาไม่อยากให้ดารุที่ยืนอยู่ข้างหลังต้องโดนลูกหลงจนต้องเจ็บตัวไปด้วย เขากัดฟันกรอด จำต้องเกร็งตัวรับลูกเตะนี้ไป ธวลิตย่างกรายเข้ามาอีกก้าว ประตูด้านหลังพลันปิดลงอย่างเงียบเชียบ บดบังทุกๆสายตาที่มองเข้ามา ดารุหยัดกายตั้งตรงขึ้นเธอมองเห็นพี่ธีราอ้าปากกว้างและสำลักเลือดออกมา “พี่ธีรา!”ดารุทำอะไรไม่ได้ นอกจากคลานเข้าไปหาร่างของธีรา เสียงหอบหายใจหนักของเขาที่ดังออกมานั้นส่งสัญญาณ ไม่ดีเลย ที่ธวลิตเตะเขาไปเมื่อครู่นี้ ทำเอาพี่ธีราเจ็บตัวอยู่มากโขเลยทีเดียว! “คุณทำแบบนี้ได้ยังไงกันคะ!” ดารุส่งสายตาวาวโรจน์ ไปที่เขาพลางกล่าวโทษ “ “ยังมีที่โหดกว่านี้อีกนะ เธออยากจะดูมั้ยล่ะ”ธวลิตไม่ได้หันมามองเธอด้วยซ้ำ เขาตรงเข้าไปหาธีราพลางย่อตัวลงแล้วจึง กระชากคอเสื้อของเขาขึ้นสูง“คุณธวลิต คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดคุยกันก่อนก็ได้นี่” ดารุรีบปรี่เข้าไปดึงมือของธวลิตออกหวังจะช่วยธีราให้หลุดพ้นออกมาจากเงื้อมปีศาจของเขาได้ ทว่ามือของธวลิตนั้นแน่นหนาราวกับคีมเหล็ก ขนาดเธอทั้งจิก ทั้งใช้ฟันกัดลงไปแล้วก็ยังไม่มีประโยชน์ แต่กลับถูกเขาผลักจนตัวเธอกระเด็นไปไกลเสียแทน “คุณธวลิต อย่าทำนะ...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ธวลิตก็ต่อยเข้าไปที่ท้องของธีราอีกหนึ่งหมัดทันที เลือดไหลพรั่งพรูออกมาจากปากของธีรามากขึ้นกว่าเดิม เขาคลานกระเสือกกระสนไปยังด้านหน้า พลางล้มคว่ำลงกับพื้น “พี่ธีรา! พี่ธีรา! คุณธวลิต อย่าทำอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง”ดารุมองพี่ธีรากับธวลิตสลับไปสลับมา พลันน้ำตาแห่งความอ่อนแอก็ร่วงหยดลง จนบดบังการมองเห็นของเธอไป