ตอนที่ 49 ฉันต้องทำยังไงถึงจะช่วยเขาได้

ต๭นที่ 49 ฉันต้องทำยังไงถึงจะช่วยเขาได้ ธวลิตใช้เท้าเหยียบไปบนมือของธีราทันที “มือข้างนี้ใช่มั้ย ที่แกใช้จับมือเมียฉันไปเมื่อกี้นี้ ได้” ยังไม่ทันที่ดารุจะได้เข้าไปห้ามเขาอีกครั้ง ธีราก็ร้องเสียงดังโหยหวนออกมา ตามมาด้วยเสียงกระดูกหักที่แตกออกเป็น เสี่ยงๆ...เป็นเสียงที่ไม่ว่าใครได้ฟังก็ตามจะต้องขนลุก ดารุยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาร่วงหล่นลงมาเป็นสาย เธอส่ายหน้าไปมาไม่หยุดอย่างไม่นึกเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ มือที่ เหวอะหวะนั่นของธีราทำให้หัวใจของดารุแตกสลาย ร่างกายของเขากระตุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด มือของเขา มือของเขาน่ะ เป็นมือที่ใช้ถือกล้อง เป็นมือที่ใช้ถ่ายรูปได้สวยที่สุด เป็นมือที่แสดงให้เห็นถึงความสุข แต่ว่าตอนนี้ มือข้างนั้นกลับเต็มไปด้วย เงาสะท้อนของน้ำเลือดแดงฉานนั่น! มันทั้งโหดร้าย ไร้ความรู้สึกและต่ำทรามมากเกินไปแล้ว! ดารุร้องไห้โฮออกมา ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากจะเป็นคนที่โดนทำร้ายแทนเขาเอง “คุณธวลิต นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”ดารุล้มทั้งยืน เธอชี้นิ้วไปที่ธวลิตพลางต่อว่าเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนเกือบ ที่จะกลืนกินปีศาจร้ายอย่างผู้ชายคนนี้ลงไปทั้งตัวได้ ร่างกายของดารุสั่นเทิ้ม ซี่ฟันสบกันจนเสียงดังกรอด เธอคุกเข่าลงบนพื้น ทั่วทั้งร่างแผ่ซ่านไปด้วยหมอกหนาแห่งความเศร้าโศก “ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ คุณธวลิต ขอแค่ปล่อยเขาไป แล้วคุณอยากจะให้ ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” ดารุใกล้จะเป็นบ้าเข้าไปทุกทีแล้ว เหตุการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้พอได้มาปรากฏจะๆตรงหน้า ก็ทำให้จิตใจที่แข็งแกร่งของเธอ หนักแน่นขึ้นไปอีกขั้น หลังจากที่ต่อว่าเขาไปเธอก็ค้อมตัวลงต่ำ ขอเพียงแค่ได้ช่วยพี่ธีราเท่านั้น เธอก็เต็มใจที่จะยอมแพ้เขา! “ดา... รุ เรา...อย่า...อย่า...ไป...ขอร้อง...มัน!”น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นของธีราดังขึ้น เผยให้เห็นถึงความอ่อนแรงของเขา ดารุมองเห็นพี่ธีราที่พยุงร่างตนขึ้น พลางคลานมาหาเธออย่างยากลำบาก “พี่ธีรา พี่...”รอยเลือดไหลหยดไปตลอดทาง จนเธอ ไม่กล้าที่จะมองดูมัน ดารุทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอคุกเข่าลงไปหาพี่ธีรา “เป็นเพราะหนู ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง เป็น เพราะหนู เชื่อพี่เรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้ พี่ธีรา ขอร้องล่ะ หนูขอร้องพี่อย่ามีเรื่องอีกเลยนะคะ ดารุขอร้อง...” เสียงร้องไห้โฮเปลี่ยนเป็นเสียงร้องแห่งความปวดใจ ดารุกอบกุมมือที่กระดูกหักจนรูปร่างบิดเบี้ยวไปแล้วของพี่ธีรานั้น พลาง ร้องไห้ราวกับหัวใจแตกสลาย “ดารุ ไม่ต้องร้องนะ” ธีราลุกขึ้นนั่ง เขาใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บโอบไหล่บางที่สั่นเทาของเธอไว้ “พี่ทำให้เรากลัวใหญ่แล้ว ขอโทษนะครับ” ธีราโอบร่างของเธอเข้ามาในอ้อมอก พลางฝืนยกยิ้มทรมานขึ้นมา เรี่ยวแรงที่มีนั้นเขาใช้ไปกับการปลอบโยนเธอ ทว่าความ เจ็บปวดแสนสาหัสนั้นก็ทำให้รอยยิ้มของเขาเหยเกเปลี่ยนรูปไป ธีราจึงทำได้แค่ใช้มืออีกข้างกุมมือเธอไว้เพื่อมอบความกล้าหาญ นั้นให้เธอ ดารุจมดิ่งไปกับความทุกข์ทรมานใจ เธอแนบชิดไปกับร่างของเขา แสดงให้เห็นว่าตัวเองนั้นที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี สายตาที่ราวกับจะฆ่าคนนั่นจ้องไปที่ร่างของทั้งคู่ซึ่งกำลังโอบกอดกันและกัน พลันนั้นร่างของเขาก็แผ่ซ่านบรรยากาศแห่ง ปีศาจออกมา ธวลิตกำหมัดแน่นขึ้นอีกครั้งจนข้อนิ้วดังกร๊อบ ภาพเบื้องหน้านั้นบาดตาเสียจนทำให้หัวใจที่หยิ่งยโสของเขาถูกใบมีด กรีดไปกรีดมาอยู่อย่างนั้น “ดารุ กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้!”ไม่รู้ว่าเมื่อไร่ที่ธวลิตหยิบปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมา ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทนั้นพลันจ่อเล็ง ไปที่ส่วนหัวของเมธีราทันที “คุณธวลิต คุณยังคิดจะทำอะไรอีกกันน่ะ!”ดารุใช้ร่างเล็กๆของตนมาบังตัวธีราไว้ พลางสะอื้นไห้ถามเขา ธวลิตพึงพอใจกับปืนในมือเป็นอย่างมาก ริมฝีปากเขากระตุกยิ้มกระหายเลือดขึ้นมา “ถ้าเธอยังไม่มา ฉันจะยิงหัวมันทิ้งซะ” เสียงหัวเราะที่น่าสะพรึงนั่นมีแต่นรกเท่านั้นที่จะได้ยิน “มานี่!”เขากวักมือเรียกเธอราวกับปีศาจร้าย พลางแสยะยิ้มออก เผยให้เห็นฝันแผลมคมอาบยาพิษ “ฉันบอกให้มานี่ไง!”ปีศาจร้ายยื่นกรงเล็บเข้าไปหาเธอ ปืนพกในมือเขาเขยิบเข้าใกล้ไปอีกขั้น จนจ่ออยู่ที่หัวของธีราแล้ว “ฉันจะนับสามแล้วกันนะ หนึ่ง...”เขาเปล่งเสียงคำพูดเหล่านั้นอยู่ในลำคอ “อย่า ฉัน...จะ...กลับไป”น้ำเสียงเกือบจะคล้ายกับขอร้องเขา ดารุยื่นมือเล็กขาวเนียนไร้เรี่ยวแรงนั่นไปให้ หยาดน้ำตาพลางร่วง ลงมาเผาะๆ ทว่านัยน์ตาของเธอกลับจ้องไปที่มือที่แตกหักนั่นของธีราอย่างไม่ละสายตา ดารุถูกธวลิตดึงเข้าสู่อ้อมอกแกร่งอย่างรุนแรงโดยไร้ซึ่งความเมตตาเห็นใจ มืออีกข้างหนึ่งของเขาโอบรัดเรือนร่างของเธอ ไว้อย่างแนบแน่น ในขณะเดียวกันมือข้างที่ถือปืนอยู่นั้นก็หันปากกระบอกเล็งมาที่ขาของธีราด้วย “ไหนคุณบอกว่า...” “อ้า.....” เสียงทั้งสามนั้นดังขึ้นพร้อมกัน ของเหลวจำนวนมากกระเซ็นขึ้นมาตรงหน้า หลังจากที่ควันนั้นจางหายไป หยาดน้ำสีแดงฉาน ก็หยดแหมะลงไปที่พื้นเป็นดวงๆราวกับดอกท้อ... ดารุมองเห็นรอยกระสุนปืนที่ปรากฏขึ้นบริเวณต้นขาของธีรา ซึ่งมีเลือดสีแดงสดไหลเอื่อยออกมาช้าๆ จนเปียกชุ่มไปทั้ง กางเกงสีเทานั่นของเขา “คุณพูดไม่ใช่หรอว่าถ้าฉันมาหาคุณ คุณก็จะปล่อยเขาไว้ ทำไมคุณถึงไม่รักษาคำพูดกันเล่า!”ดารุขยำเสื้อ บริเวณหน้าอกของธวลิตพลางถามขึ้นเสียงสูง หยาดน้ำตามากมายเปียกชุ่มอยู่บนใบหน้าของเธอลามไปจนถึงเสื้อผ้า “ฉันบอกว่าจะไม่ระเบิดหัวมัน แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าจะไม่ยิงที่ขา”ธวลิตเป่าปากกระบอกปืนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางพูด น้ำเสียงเย็นชา “คุณมันเป็นปีศาจที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น ไปตายซะไป!”ดารุด่าทอธวลิตอย่างโกรธแค้น พลางผลักร่างเขาออกห่างอย่าง รุนแรง ทว่าเขากลับยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับเป็นภูเขาอย่างไรอย่างนั้น เมธีรานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ เขาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ราวกับคนตายไปแล้วก็ไม่ปาน “พี่ธีรา”ดารุนึกอยากจะเข้าไปพยุงเขาเอาไว้ “ถ้าเธอกล้าไปอีกล่ะก็ ฉันจะเอามันให้ถึงตายเลยคอยดู!”ธวลิตไม่ได้ยื่นมือออกไปรั้งเธอไว้ เพียงแค่เขาใช้น้ำเสียงเย็นชานั่น เขาก็สามารถหยุดฝีเท้าของเธอไว้ได้แล้ว “เธอไม่ต้องห่วง มันไม่ตายหรอก แต่ฉันก็ไม่รับประกันนะว่ามันจะเลือดออกหมดตัวจนตายไปเลยรึเปล่าน่ะ”ธวลิตเก็บปืน กลับมา พลางมองหาที่นั่งแล้วนั่งลง เขาทำหน้าเฉยเมย ฆ่ามันคนหนึ่งแล้วก็ไม่เห็นจะต่างอะไรกับบี้มดตัวหนึ่งให้ตายเลยสักนิด ใบหน้าของดารุเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดผู้ชายตรงหน้าจนต้องกัดฟันแน่น ถ้าเธอมีปืนล่ะก็ เธอคงไม่ลังเลที่จะ ยิงหัวเขาอย่างแน่นอน! ไม่! ไม่ใช่สิ ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำ ก็คือทำยังไงก็ได้เพื่อไม่ให้พี่ธีราต้องตายอย่างเด็ดขาด! “คุณพูดมาเลยเถอะค่ะ ว่าฉันต้องทำยังไงบ้างถึงจะช่วยเขาไว้ได้”เลือดของเขานั้นเพิ่มขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายร่างเป็นแอ่ง น้ำเลือดที่ไหลนองอยู่บนพื้นนั่น และกำลังป่าวประกาศอย่างเงียบเชียบว่าพลังชีวิตของเขานั้นกำลังจะร่อยหรอหมดลงไป ดารุกุม ศีรษะแน่น เธอกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะเสียสติไป “ไปงานแถลงข่าวกับฉัน แล้วสวมบทเป็นสามีภรรยาคู่หนึ่งที่แสนจะมีความสุข ต่อหน้าพวกนักข่าวนั่น” “ค่ะ!” ยังเหลือทางเลือกอื่นอยู่อีกหรือไงกัน เธอกัดฟันแน่น ภายในปากมีกลิ่นเลือดคละคลุ้งตีขึ้นมา “เดินมานี่”ธวลิตออกคำสั่ง ดารุลอยไปหาเขาราวกับเป็นวิญญาณ เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง ใบหน้านั้นไร้ซึ่งความรู้สึก ทั้งยังขาวซีดไม่ต่าง อะไรกับกระดาษแผ่นหนึ่งเลย เส้นผมเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นและยังยุ่งเหยิงกะเซอะกะเซิงร่วงหล่นลงไปที่แผ่นหลัง บนไหล่ และบริเวณกรอบของใบหน้า ซึ่งมีเส้นผมบางส่วนที่โดนหยาดน้ำตาจนมันแปะนิ่งอยู่ที่ใบหน้าทั้งอย่างนั้น แลดูวุ่นวายเหมือนกันไปหมด ชุดนอนของเธอนั้นยับยู่ยี่และมีรอยเลือดกระเซ็นติดอยู่ จนทำให้ใบหน้าของเธอนั้นย่นตามไปด้วย ทว่าก็เผยให้เห็นความ งดงามของเธอได้อีกเช่นกัน ธวลิตยื่นนิ้วเรียวยาวออกมา พลางเกลี่ยเส้นผมที่ติดอยู่บนใบหน้าของเธอออกอย่างใส่ใจ แล้วจัดแจงดึงชุดนอนเธอให้เข้าที่ อารมณ์ของธวลิตเหมือนจะดีขึ้นมามากพอสมควรแล้ว “ไปอาบน้ำซะ แล้วก็เปลี่ยนชุดสวยๆใส่ แต่งหน้าหน่อยด้วย ฉันจะรอ” ดารุหันหน้ากลับไปมองเมธีราที่ยังคงไม่ได้สติดังเดิม เธอพลันชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ “รีบไปเถอะ ถ้าช้าแล้วช่วยมันไว้ได้ไม่ทัน ก็อย่ามาโทษฉันนะ”เขาลูบไปที่แผ่นหลังเธอ บ่งบอกว่าให้เธอเปิดประตูได้แล้ว ที่หน้าประตูนั้นมีพนักงานสี่คนยืนรอเธออยู่ ในมือของพวกเขาต่างก็ถือกล่องเอาไว้ “คุณผู้หญิง เชิญทางด้านนี้ได้เลยค่ะ”